Διαδήλωση της ΔΕΘ: Ριζοσπαστικά και ενωτικά ενάντια στα μνημόνια

Ήταν 12 Σεπτέμβρη 1992 όταν οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ (αστικές συγκοινωνίες Αθήνας) που βρίσκονταν σε σύγκρουση διαρκείας με την νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη –η οποία είχε ιδιωτικοποιήσει την ΕΑΣ– μετέφεραν για μία μέρα τον αγώνα τους στη Θεσσαλονίκη. Χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι της πόλης, αμφισβητώντας την απαγόρευση διαδηλώσεων που είχε επιβληθεί, πορεύτηκαν για ώρες στην πόλη σε συμπαράσταση στο σωματείο της ΕΑΣ. Αυτή ήταν η γενέθλια ημέρα της διαδήλωσης της ΔΕΘ. Μια διαδήλωση που κάθε χρόνο τιμάει την αγωνιστική αυτή παρακαταθήκη και υπενθυμίζει ότι το εργατικό κίνημα είναι εδώ και έχει τη δύναμη να ανατρέπει αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές.

Η φετινή διαδήλωση της ΔΕΘ έχει σίγουρα τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά. Και βέβαια έρχεται να καταγγείλει την κυβερνητική πολιτική. Μια κυβέρνηση που ψήφισε το 3ο και το 4ο μνημόνιο (το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο), που εξασφαλίζει με τους νόμους που ψηφίζει τη διαιώνιση των μνημονιακών πολιτικών δυσφημώντας την Αριστερά, που ομνύει πίστη στην ρατσιστική συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας και παίζει πολεμοκάπηλα παιχνίδια σε συμμαχία με τη χούντα της Αιγύπτου και το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ ενώ δίνει γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ, έχει κανείς πολλούς λόγους να την καταγγείλει.

Πιο συγκεκριμένα όμως, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να αρχίσει να υλοποιεί τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης. Η κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων, η προσπάθεια να φορτωθεί το κόστος της ασφάλισης, της υγείας και της παιδείας στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, είναι κάποιες μόνο από τις κατευθύνσεις που θα επιδιωχθεί να υλοποιηθούν. Οι πλειστηριασμοί της λαϊκής κατοικίας, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η προσπάθεια για γενίκευση των εργασιακών σχέσεων-λάστιχο, είναι κάποιες ακόμα.

Και για να μπορέσουν να υλοποιηθούν τα παραπάνω, χρειάζεται ο ακόμα μεγαλύτερος αντιδημοκρατικός κατήφορος στην πολιτική της. Ο νέος αντισυνδικαλιστικός νόμος, που ετοιμάζεται για να αντικαταστήσει τον ν. 1264/1982 και έχει στόχο να περιορίσει το δικαίωμα στην απεργία αλλά και τις δυνατότητες των συνδικάτων να οργανώνουν την αντίστασή τους, κόβοντας τα λεγόμενα «προνόμια» των συνδικαλιστών, είναι απαραίτητο συμπλήρωμα της μνημονιακής πολιτικής. Η «αξιολόγηση» στο Δημόσιο και η αυτοαξιολόγηση των δομών του είναι δύο εργαλεία που οδηγούν, αν εφαρμοστούν, πέρα από την «πειθάρχηση» των εργαζομένων σε συστηματική συρρίκνωση των υπηρεσιών του. Γι’ αυτό έχει συναντήσει τόσο λυσσαλέα επίθεση η απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ μια και δεν μπορούν να προχωρήσουν οι μνημονιακές πολιτικές αν οι εργαζόμενοι δεν βάλουν άμεσα το κεφάλι τους στον ντορβά! Μόνο ένας δρόμος υπάρχει αν θέλουμε να σταματήσουμε την επίθεση της κυβέρνησης. Η οργάνωση της αντίστασης των εργαζομένων!

Η διαδήλωση της ΔΕΘ σηματοδοτεί την αρχή μιας χρονιάς με ανοιχτούς λογαριασμούς από τους αγώνες που προηγήθηκαν (με πιο σημαδιακό αυτόν των συμβασιούχων των δήμων) και με υπαρκτή τη δυνατότητα να υπάρξουν αντιστάσεις στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να παρουσιαστεί στο εργατικό κίνημα και τον κόσμο των κινημάτων μια πρόταση που να του δίνει δυνατότητες νίκης, η οποία πρέπει να εκφραστεί και κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων της ΔΕΘ.

Το πρώτο στοιχείο μιας τέτοιας πρότασης είναι ότι δεν ξεκινά από την υποταγή στις παλιές και νέες μνημονιακές δυνάμεις της ηγεσίας των συνδικάτων, που τα τελευταία χρόνια είτε υπονομεύουν ανοιχτά την οργάνωση της αντίστασης, είτε στην καλύτερη περίπτωση είναι ανεπαρκείς. Δεν είναι όμως και μια πρόταση που ξεχνά ότι τα συνδικάτα είναι το μόνο μαζικό εργαλείο που μπορεί να οργανώσει απεργίες και γενική απεργία και εγκαταλείπει τον κόσμο τους χωρίς τη δυνατότητα να ακούσει μια άλλη άποψη. Και αδιαφορεί για το ποια ηγεσία έχουν αυτά τα συνδικάτα.

Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με την ανάγκη της ενότητας των οργανώσεων και των αγωνιστών της Αριστεράς και της αντίστασης. Αυτό προϋποθέτει ότι η στάση όσων δηλώνουν ότι η ενότητα είναι σημαντική, έστω στο στοιχειώδες επίπεδο της οργάνωσης μικρών ή μεγαλύτερων αγώνων, δεν θα έχει χαρακτηριστικά ηγεμονισμού και η ενότητα δεν θα έχει προϋπόθεση υποταγής όλων σε μία άποψη ή μία συνδικαλιστική υπογραφή.

Το τρίτο στοιχείο έχει, τέλος, να κάνει με την κατανόηση ότι η ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς και της αντίστασης δεν αρκεί να μένει σε κινηματικό επίπεδο, αλλά πρέπει να προχωράει τόσο σε συνδικαλιστικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Οτιδήποτε άλλο είναι τελείως αναντίστοιχο με το μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε και δεν δημιουργεί προϋποθέσεις για νίκες του κόσμου της εργασίας.

Μια πρόταση λοιπόν με τα παραπάνω στοιχεία, ακόμα και αν δεν τα περιλαμβάνει όλα, χρειάζεται να εκφραστεί με έναν ξεχωριστό τρόπο. Σε μια τέτοια κατεύθυνση οι δυνάμεις της ΛΑΕ, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, είναι αποφασισμένες να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ, τόσο στην ΕΔΟΘ, όσο και σε όλο το εργατικό κίνημα, έχουν από καιρό διακηρύξει την αποφασιστική τους στήριξη στην υπόθεση της ενωτικής δράσης στους εργατικούς χώρους και έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι το εννοούν και επιχειρούν να την υλοποιήσουν. Με αυτό το σκεπτικό κινούνται και για την ενίσχυση της διαδήλωσης της ΔΕΘ.

*Αναδημοσίευση από την "Εργατική Αριστερά" που κυκλοφορεί