Έγιναν και φέτος οι προγραμματισμένες διαδηλώσεις ενόψει των εγκαινίων της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (9/9).
Τα μνημόνια και η κυβερνητική πολιτική βρέθηκαν στο κέντρο της κριτικής των διαδηλωτών που συνολικά ξεπέρασαν τις 10.000. Τρεις πορείες έγιναν στην πόλη. Τα συνδικάτα συγκεντρώθηκαν στο άγαλμα Βενιζέλου. Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΘ, η ΕΔΟΘ, η ΟΛΜΕ, η ΠΟΕΔΗΝ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, τα λιπάσματα Καβάλας και πολλά ακόμα πρωτοβάθμια σωματεία βρίσκονταν εκεί.
Την πορεία των συνδικάτων ακολούθησαν αφήνοντας αρκετή απόσταση-μη θέλοντας να ταυτιστούν με τις ηγεσίες τους, αλλά ταυτόχρονα να υπηρετήσουν και τη λογική ότι μόνο με τα συνδικάτα μπορεί να οργανωθεί η αντίσταση-το Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής, η συνδικαλιστική παράταξη Αγωνιστική Ριζοσπαστική Ενότητα ΕΔΟΘ, η Αντεπίθεση των Εργαζομένων. Στην ίδια προσυγκέντρωση καλούσαν η Λαϊκή Ενότητα και η Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας.
Το ΠΑΜΕ με τη σειρά του είχε χώρο συγκέντρωσης την πλατεία Αριστοτέλους, όπου άλλωστε καλούσε και το ΚΚΕ.
Στην Καμάρα τέλος καλούσαν ο Σύλλογος Δασκάλων Λαγκαδά, το Σωματείο Υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Θεσσαλονίκης, το Σωματείο εργαζομένων ΒΙΟΜΕ, οι Επιτροπές Αγώνα Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Ακόμα καλούσαν το Δίκτυο ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων, η Attack Βέροιας, η Λάντζα σε επισιτισμό/τουρισμό, η Λαϊκή Συνέλευση δυτικών συνοικιών, η Κίνηση Πολιτών Χορτιάτη, η ΑΤΕ ΕΚΑ.
Επίσης, στην Καμάρα καλούσαν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ μ-λ, το ΕΕΚ, το Ξεκίνημα, το Δίκτυο για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, η Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η ΟΝΡΑ, η ΑΡΚ , και συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Οι διαδηλώσεις κύλησαν ήρεμα. Στην είσοδο της ΔΕΘ η Ανταρσυα επιχείρησε να εισέλθει στον αποκλεισμένο χώρο αλλά απωθήθηκε από την αστυνομία. Οι διαδηλωτές της Λαϊκής Ενότητας απαίτησαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ3 να δώσουν ζωντανή συνέντευξη την ώρα της διαδήλωσης κάτι που κάτω από την πίεση τους αποδέχτηκε η διεύθυνση του ραδιοφώνου.
Η διαδήλωση της ΔΕΘ για μια ακόμη φορά σίγουρα δεν θύμιζε τις διαδηλώσεις πριν την αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αυτό δείχνει και το πρόβλημα που έχει δημιουργήσει στον κόσμο της αντίστασης η προδοσία της ηγεσίας του. Δείχνει όμως ακόμα και την άρνηση των ηγεσιών των συνδικάτων να παίξουν το ρόλο τους, οργανώνοντας την αντίσταση στα μνημόνια και κινητοποιώντας τον κόσμο τους. Πρόβλημα είναι επίσης οι διαφορετικές προσεγγίσεις των δυνάμεων της Αριστεράς, που φαίνονται από τις διαφορετικές προσυγκεντρώσεις, και έχουν να κάνουν με την αντίληψη για τη σημασία των συνδικάτων, τον τρόπο δουλειάς μέσα στον κόσμο, τον χαρακτήρα της συνεργασίας ανάμεσά τους αλλά και το αν δέχονται ή όχι την αναγκαιότητα για μια ενότητα σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Σε μια εποχή που η επίθεση στον κόσμο της εργασίας είναι καθημερινή και ο ένας νόμος που ψηφίζεται είναι πιο φιλοεργοδοτικός από τον άλλο, η ανάγκη να ανοίξει ξανά ο δρόμος προς την ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Οι αγώνες των εργαζομένων είναι όπως πάντα άλλωστε το ζωντανό εκείνο κοινωνικό στοιχείο, που μπορεί να κάνει τη διαφορά και να βοηθήσει την Αριστερά να βρει τον τρόπο να δώσει τις απαντήσεις που χρειάζεται η εργατική τάξη και η κοινωνία!
