Ανακοίνωση των Anticapitalistes Καταλονίας

Σή­με­ρα [27 Οκτω­βρί­ου] το Κοι­νο­βού­λιο ενέ­κρι­νε την από­φα­ση με  την οποία η Κα­τα­λο­νία γί­νε­ται ανε­ξάρ­τη­τη Δη­μο­κρα­τία και ξε­κι­νά μια συ­ντα­κτι­κή δια­δι­κα­σία βα­σι­σμέ­νη στη λαϊκή βού­λη­ση, που εκ­φρά­στη­κε στο δη­μο­ψή­φι­σμα της 1ης Οκτω­βρί­ου. Υπο­στη­ρί­ζου­με και κα­λω­σο­ρί­ζου­με αυτή την από­φα­ση, η οποία όμως δεν έχει πεί­σει το σύ­νο­λο του δη­μο­κρα­τι­κού Κα­τα­λα­νι­κού μπλοκ. Η ρήξη με το κα­θε­στώς ήταν ένα ανα­γκαίο βήμα προ­κει­μέ­νου να κα­τα­στεί η 1η Οκτω­βρί­ου μη ανα­στρέ­ψι­μη. Της έλει­πε, εντού­τοις, ένα αρι­στε­ρό χέρι για να εν­σω­μα­τώ­σει ευαι­σθη­σί­ες που δεν τάσ­σο­νται υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας, πράγ­μα που πρέ­πει να συ­μπε­ρι­λη­φθεί στη συ­ντα­κτι­κή δια­δι­κα­σία.

Την ίδια ώρα, η Γε­ρου­σία ενέ­κρι­νε την εφαρ­μο­γή του άρ­θρου 155, το πρα­ξι­κό­πη­μα ενά­ντια στην κυ­ριαρ­χία (Soberania) της Κα­τα­λο­νί­ας. Η αμ­φι­σβή­τη­ση της συ­νταγ­μα­τι­κής τάξης και του Κα­θε­στώ­τος του 1978, με την ανα­κή­ρυ­ξη της Κα­τα­λα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, έχει πλέον κο­ρυ­φω­θεί. Για τον λόγο αυτό, η υπε­ρά­σπι­ση της κυ­ριαρ­χί­ας της Κα­τα­λο­νί­ας ενώ­πιον του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος συ­νι­στά κα­θή­κον επι­τα­κτι­κό. Οι ολι­γαρ­χί­ες και τα κόμ­μα­τα της κα­θε­στη­κυί­ας τάξης θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν όλους τους δια­θέ­σι­μους μη­χα­νι­σμούς για να πα­λι­νορ­θώ­σουν την εξου­σία τους στην Κα­τα­λο­νία. Απέ­να­ντι στις προ­σπά­θειές τους πρέ­πει να συ­να­ντή­σουν μια ανυ­πά­κουη και ορ­γα­νω­μέ­νη κοι­νω­νία, όπως έγινε στο δη­μο­ψή­φι­σμα, προ­κει­μέ­νου να απο­φύ­γου­με την πα­λι­νόρ­θω­ση. Είναι ανα­γκαίο να χτί­σου­με ένα ευρύ δη­μο­κρα­τι­κό μέ­τω­πο, όχι μόνο ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή, αλλά συγ­χρό­νως και για την άμυνα της νέας Κα­τα­λα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, ως ενός εγ­χει­ρή­μα­τος θε­τι­κού.

Τώρα, πε­ρισ­σό­τε­ρο παρά ποτέ, είναι ου­σιώ­δες να μην απο­μο­νω­θεί η Κα­τα­λα­νι­κή δια­δι­κα­σία. Πρέ­πει να ανα­ζη­τή­σει συμ­μα­χί­ες και αλ­λη­λεγ­γύη με εκεί­να τα κι­νή­μα­τα και τις ορ­γα­νώ­σεις που, εκτός Κα­τα­λο­νί­ας, ερ­γά­ζο­νται για το ορι­στι­κό τέλος του κα­θε­στώ­τος του 1978, πρέ­πει να κοι­τά­ξει για συ­νερ­γί­ες ενά­ντια στην αυ­ταρ­χι­κή με­τε­ξέ­λι­ξη του Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος και ολό­κλη­ρου του Κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού, που προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για να δια­τη­ρή­σει το Κα­θε­στώς εν ζωή. Η συ­νάρ­θρω­ση αυτής της δια­λε­κτι­κής σχέ­σης με­τα­ξύ του Κα­τα­λα­νι­κού κι­νή­μα­τος και της πάλης ενά­ντια στο τρέ­χον θε­σμι­κό πλαί­σιο απ’ άκρη σ’ άκρη του Κρά­τους είναι στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας για την υπε­ρά­σπι­ση της Κα­τα­λα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας.

Αυτή τη στιγ­μή έχει κομ­βι­κή ση­μα­σία να ξε­κι­νή­σει έμπρα­κτα η Συ­ντα­κτι­κή δια­δι­κα­σία. Να ανα­πτυ­χθεί με θε­με­λια­κό πυ­λώ­να τους  χώ­ρους λαϊ­κής ορ­γά­νω­σης. Να εξα­σφα­λι­στεί ότι πρω­τα­γω­νι­στές θα γί­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις, ώστε να σι­γου­ρευ­τού­με ότι οι μέρες που ζούμε δεν είναι ανα­στρέ­ψι­μες. Ο κύ­κλος κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων στην Κα­τα­λο­νία που ξε­κί­νη­σε το 2011, οι αγώ­νες για αξιο­πρε­πή ερ­γα­σία, για να μην απο­τε­λεί η στέ­γα­ση προ­νό­μιο, για να βά­λου­με τέλος στη σε­ξι­στι­κή βία, για την προ­ά­σπι­ση του νερού ως δη­μό­σιου αγα­θού, για να εί­μα­στε μια χώρα φι­λό­ξε­νη για τους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες και πολ­λοί ακόμα αγώ­νες, απο­τε­λούν την κα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή συμ­βο­λή μας στο χτί­σι­μο της  Ρε­πού­μπλι­κα (αβα­σί­λευ­τη Δη­μο­κρα­τία). Όλα όσα το πλειο­ψη­φι­κό ρεύμα για την ανε­ξαρ­τη­σία θέ­λη­σε να βάλει σε δεύ­τε­ρο πλάνο πρέ­πει να τε­θούν σή­με­ρα στο επί­κε­ντρο, προ­κει­μέ­νου να κα­τα­κτή­σου­με την κυ­ριαρ­χία και για να διευ­ρύ­νου­με τη νο­μι­μο­ποί­η­σή της.

Το να κά­νου­με τη Δη­μο­κρα­τία ικανή να αντα­πο­κρι­θεί στις ανά­γκες των κοι­νω­νι­κών πλειο­ψη­φιών στην Κα­τα­λο­νία είναι ο μόνος τρό­πος να απο­φύ­γου­με να κα­τα­λή­ξει ως μια απλή συ­ναλ­λα­γή στο εσω­τε­ρι­κό των ελίτ. Τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες έχου­με δει τις δυ­σκο­λί­ες και τον εκ­βια­σμό που αντι­με­τω­πί­ζει οποια­δή­πο­τε αμ­φι­σβή­τη­ση της κα­τε­στη­μέ­νης συ­νταγ­μα­τι­κής τάξης. Οι Κα­τα­λα­νι­κές, Ισπα­νι­κές και Ευ­ρω­παϊ­κές ολι­γαρ­χί­ες κυ­ριαρ­χούν στην οι­κο­νο­μία, τα μί­ντια και τους θε­σμούς. Πρέ­πει να χτί­σου­με μια δύ­να­μη που να μην πε­ριο­ρι­στεί στον σχε­δια­σμό ενός Συ­ντάγ­μα­τος, που να μην υπο­σκια­στεί από το Κοι­νο­βού­λιο, αλλά αντί­θε­τα, χρειά­ζε­ται να χτί­σει, στους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες, αντι-εξου­σί­ες απέ­να­ντι στους εκ­βια­σμούς τους. Για να χτί­σου­με μια λαϊκή εξου­σία που να προ­στα­τεύ­ει τους από κάτω σε αυ­τούς τους δύ­σκο­λους και­ρούς που δια­νύ­ου­με, για να απο­φύ­γου­με τις απο­γοη­τεύ­σεις και τις ανη­συ­χί­ες των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών, για να σι­γου­ρευ­τού­με ότι εκεί­νοι [οι από κάτω] θα είναι οι πρω­τα­γω­νι­στές των απο­φα­σι­στι­κών ημε­ρών που ζούμε.

Βαρ­κε­λώ­νη

27 Οκτω­βρί­ου 2017