Η απόφαση του Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ βάζει το μαχαίρι στο λαιμό των Παλαιστινίων. Που περικυκλωμένοι από αντιδραστικούς διάφορων αποχρώσεων, είναι για άλλη μια φορά υποχρεωμένοι να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις και στην αλληλεγγύη του διεθνούς κινήματος. Η «Ιντιφάντα!» θα γίνει ξανά μια προσφιλής λέξη σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου.
Η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και προσωπικά του Αλ. Τσίπρα, που έτρεξαν ως «λαγοί» να προαναγγείλουν πριν από μήνες αυτή την προκλητική απόφαση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αποτελεί κυριολεκτικά ντροπή. Προσβάλει την Αριστερά, τους νεολαιίστικους αντιιμπεριαλιστικούς και αντιπολεμικούς αγώνες, τα αισθήματα αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους που, παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ και των καθεστωτικών δυνάμεων, εξακολουθούν να παραμένουν ισχυρά μέσα στις λαϊκές δυνάμεις.
Η δράση για την ανατροπή αυτής της ιστορικής αδικίας θα γίνει αναπόφευκτα συνώνυμη με το σύνολο των κινημάτων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Σε αυτήν την προοπτική δεν έχουμε τίποτα θετικό να περιμένουμε από άλλες Μεγάλες Δυνάμεις. Η Ρωσία του Πούτιν, μετά τον εναγκαλισμό της με τον Άσαντ (το καθεστώς που έχει άμεσες ευθύνες για σφαγές των Παλαιστινίων στη δεκαετία του 1970), εξομαλύνει τώρα τις σχέσεις της με τη δικτατορία του Σίσι στην Αίγυπτο, πουλώντας στους δικτάτορες όπλα και πυρηνικά εργοστάσια.
Ομως η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δεν περιορίζεται στην «εξωτική» Μέση Ανατολή. Στην καρδιά της Ευρώπης, στην 4η σε δύναμη και μέγεθος χώρα-μέλος της ΕΕ, στην Ισπανία του 21ου αιώνα, ένας τεράστιος συνασπισμός που περιλαμβάνει τους ντόπιους δεξιούς και σοσιαλδημοκράτες, που έχει την υποστήριξη της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, επιτίθεται με τον πιο σκληρό τρόπο στο λαό της Καταλονίας, απαγορεύοντας το δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του.
Το Παρίσι, η πρωτεύουσα του «διαφωτισμού» ζει εδώ και χρόνια στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», ενός συγκεκαλυμμένου στρατιωτικού νόμου.
Η ανάδειξη αυτών των θεμάτων, που μοιάζει να έρχονται από τις σκληρότερες ημέρες των αρχών του 20ού αιώνα, δεν είναι άσχετη με την κρίση του διεθνούς καπιταλισμού.
Εννιά χρόνια μετά το ξέσπασμά της στα 2008, η οικονομική κρίση συνεχίζεται και μάλιστα επεκτείνεται πια στο πολιτικό πεδίο και στον παροξυσμό των ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και περιφερειακών «παικτών».
Οι καθεστωτικές δυνάμεις παντού, στο μόνο που συμφωνούν είναι στο να οξύνουν τη βάρβαρη πολιτική της λιτότητας.
Η 3η αξιολόγηση, για το σύντομο κλείσιμο της οποίας υπερηφανεύονται στο ΣΥΡΙΖΑ, περιλαμβάνει δεκάδες σκληρά μέτρα και μεταξύ τους τη λαίλαπα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και του περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία.
Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει ένα κάποιο success story, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί απαντούν ότι οι αντιμεταρρυθμίσεις είναι υποχρεωτικές, ενώ η όποια συζήτηση για το χρέος θα ανοίξει μόνο μετά την πλήρη υλοποίηση του προγράμματος. Και κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι το 3ο μνημόνιο, αυτό με την υπογραφή του Αλ. Τσίπρα, προβλέπει ότι η «επιτήρηση» της ελληνικής οικονομίας από τους δανειστές θα συνεχιστεί μέχρι να αποπληρωθεί το 75% του χρέους, δηλαδή –και αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο- μέχρι το… 2060!
Το 1968, 50 χρόνια πριν, ο απελευθερωτικός αγώνα ενός «μικρού» λαού που πάλευε στις ζούγκλες του Βιετνάμ, έγινε σύμβολο και πυροδότησε ένα μεγάλο κύμα αγώνων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, που σάρωσε το Σικάγο και το Ντιτρόιτ, το Παρίσι και τη Ρώμη, το Βερολίνο και το Λονδίνο, για να φτάσει «με καθυστέρηση» στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα και στην Αθήνα το 1973.
Σήμερα, σε συνθήκες αρκετά διαφορετικές, η Ιντιφάντα δεν αφορά μόνο τους Παλαιστίνιους, αλλά όλους μας.
