Όταν τα έγραφε το rproject, κάποιοι κρατούσαν διανοητική, αναλυτική και πολιτική ομπρέλα...
Διαβάζοντας τα ελληνικά σάιτ το τελευταίο διάστημα, παρατηρεί κανείς πως εμφανίστηκαν «ξαφνικά» διάφορα άρθρα γνώμης τα οποία υποστήριζαν πως το τσιπρικό πείραμα της Προοδευτικής Συμμαχίας (άθλιος ευφημισμός) αποτελεί προοίμιο της ίδρυσης ενός νέου, κεντροαριστερού κόμματος. Ως επιστέγασμα αυτής της αρθρογραφίας, ήρθε η συνέντευξη του πρωθυπουργικού εξαδέλφου και συμβούλου, Γιώργου Τσίπρα στο ραδιόφωνο του 24/7 ο οποίος, με πολλές ήξεις-αφήξεις φράσεις κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «τα κόμματα που δεν αλλάζουν, πεθαίνουν».
Με άλλα (και για την ακρίβεια, τα σωστά) λόγια, το πρωθυπουργικό περιβάλλον κρατά στα χέρια του την πολιτική πυξίδα μιας «επανεκκίνησης» της ύπαρξής του, μετά την προδιαγεγραμμένη ήττα στις πολλές κάλπες του 2019, πετώντας από πάνω του, το κομματικό δέρμα του ΣΥΡΙΖΑ και φτιάχνοντας ένα άλλο, πιο ταιριαστό στη ραγδαία και μνημονιακή μετάλλαξη που συντελέστηκε μετά τον Ιούλιο του 2015. Γι ΄αυτό και η μάχη της σταυροδοσίας και της τοπικής ή περιφερειακής επίπλευσης στο πολυεκλογικό 2019 έχει ζωτική σημασία για τους συριζαίους υποψηφίους - μόνο όσοι φέρουν τα «κουκιά» και πλασαριστούν σε εκλόγιμες θέσεις, στην αντιπαράθεση θεσιθηρικής ζωής και θανάτου θα έχουν μέλλον στο νέο κόμμα που προανήγγειλε ο πρωθυπουργικός ξάδερφος. Σαν να λέμε, για να θυμηθούμε και να παραφράσουμε το σκωπτικό σχόλιο που ακολουθούσε την τυραννία των Τσαουσέσκου,στη Ρουμανία, «κόμμα και πολιτική για μία οικογένεια».
Βέβαια και ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πρωτοφανής και ελπιδοφόρος σχηματισμός, της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που έφτασε στην κυβερνητική εξουσία, έχει πάψει να υφίσταται, ιδεολογικά και προγραμματικά, από την ταξική προδοσία του καλοκαιριού του 2015 και μετά. Ένα αδειανό πουκάμισο και μια μισοφωτισμένη βιτρίνα σκισμένων και καταπατημένων εμβλημάτων έχει ξεμείνει στην Κουμουνδούρου, από τα οποία ο στενός, πρωθυπουργικός πυρήνας και οι αστοί σύμμαχοί του, πολιτικοί και επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και οπίνιον μέηκερς, θέλουν να απαλλαγούν όσο το δυνατό γρηγορότερα.
Η κατάσταση αυτή είχε ήδη αποκαλυφθεί στο δεύτερο (και τελευταίο...) συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το 2016 και εδώ, στο rproject, πρώτα ο Σπύρος Αντωνίου, με επιτόπιο ρεπορτάζ και κατόπιν ορισμένοι σχολιογράφοι, όπως ο γράφων, επιχειρηματολόγησαν για τη σχιζοφρενική δημόσια εμφάνιση ενός διαλυμένου, από ιδεολογική και προγραμματική σκοπιά, οργανισμου, ο οποίος βρισκόταν σε καθεστώς «διπολικής διαταραχής» - άλλα έκαναν, άλλα έλεγαν ότι κάνουν, άλλα νόμιζαν ότι κάνουν και άλλα πίστευαν ότι θα κάνουν, ως τάχα μου δήθεν, συνεπείς (τρομάρα τους!) αριστεροί... Ενώ ο... συνεπής υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος νουθετούσε τους... αριστεριστές από το βήμα του συνεδρίου : Δεν εφαρμόζουν μνημόνιο οι δεξιοί και οι αριστεροί κάνουν κριτική. Όλοι μαζί τα κάνουμε! Κρυστάλλινος και κυνικός και χωρίς τις σκιές οποιασδήποτε διπολικής διαταραχής. Ταγμένος στη μνημονιακή υπόθεση ψυχή τε και σώματι. Και δεν ήταν ο μόνος.
Έτσι, τότε, στο rproject καταλήξαμε στο εύγλωττο συμπέρασμα ότι αυτή η κατάσταση διπολικής διαταραχής δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμη - το επόμενο βήμα, προκειμένου και ο Τσίπρας, προσωπικά, να αποτινάξει από το αμιγώς αρχηγικό κόμμα του, σαν στυμμένες λεμονόκουπες, τα εναπομείναντα, «αριστεριστικά» βαρίδια, θα ήταν η ίδρυση ενός νέου κόμματος με την «ανεπαισθήτως» μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ και την κανιβαλική καταβρόχθισή του από το «πούρο», το «λευκασμένο», το καθαρά αρχηγικό και τσιπρικό κόμμα, που ολοφάνερα ήταν από τότε στα σκαριά.
Το αντιδραστικό, μνημονιακό, αστικό συνονθύλευμα πολιτικά και κοινωνικά χρεοκοπημένων «προσωπικοτήτων», σαν σάπια καρύδια προερχόμενα από κάθε ΝεοΔημοκρατικής και ΠΑΣΟΚικής καρυδιάς κλαδί, που κυκλοφορεί με την ψευδωνυμία της Προοδευτικής Συμμαχίας, αποτελεί τον προθάλαμο του νεοπαγούς, τσιπρικού κόμματος - ο πρωθυπουργικός ξάδελφος τό επιβεβαίωσε. Και μετά τον ξάδελφο Τσίπρα, εμφανίστηκαν και οι πρόθυμοι Επιμηθείς του αφηγήματος.
Στο rproject, όλα αυτά, τά είχαμε επισημάνει και τά είχαμε γράψει έγκαιρα. Απλά κάποιοι άλλοι κρατούσαν πολιτική, διανοητική και αναλυτική ομπρέλα...
