«Γυναίκα! Ζωή! Ελευθερία!»: Η κοινωνική επανάσταση στο Ιράν

Τα έμβρυα επιτροπών γειτονιάς, σε συνεργασία με το φοιτητικό κίνημα, συνδικαλιστικές δυνάμεις και ένα χαλαρά δομημένο δίκτυο φεμινιστριών ακτιβιστριών σε μεγάλες πόλεις όπως η Τεχεράνη και το Ραστ, έχουν καταφέρει να οργανώσουν διαδηλώσεις σε περισσότερες από 100 πόλεις σε όλο το Ιράν. Οι μάζες επαναδιεκδικούν τον έλεγχο των δρόμων.

Μεταξύ των μυριάδων γεγονότων της τελευταίας εβδομάδας [αρχές Οκτώβρη], ορισμένα ξεχωρίζουν ως ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας για το ιρανικό πολιτικό τοπίο. Πρώτον, η πανεθνική  εξάπλωση του συνθήματος «Γυναίκες! Ζωή! Ελευθερία!», το οποίο ακούστηκε για πρώτη φορά στην κηδεία της Ζίνα στην πατρίδα της, το Σακέζ στο [ιρανικό] Κουρδιστάν. Αν και αυτό το σύνθημα έχει ξεκάθαρη σύνδεση με το σύνθημα των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις του 2019 (Ψωμί! Δουλειά! Ελευθερία!), δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αρχικά χρησιμοποιήθηκε από τις [κουρδικές] γυναικείες πολιτοφυλακές αυτοάμυνας στη Συρία [στη Ροζάβα] και την Ένωση Ελεύθερων Γυναικών του Ανατολικού Κουρδιστάν (Kjar). Έτσι, το τραγούδι αυτού του συνθήματος στο Κουρδιστάν έχει ένα ιδιαίτερο νόημα, το οποίο αναδεικνύει τις παραδόσεις των κουρδικών σοσιαλιστικών και αυτονομιστικών πολιτικών σχεδίων σε αυτήν την περιοχή.

Δεύτερον, η συγκεντρωμένη κινητοποίηση φεμινιστριών ακτιβιστριών στις μεγάλες πόλεις του Ιράν μας δείχνει ότι τα χαλαρά δομημένα δίκτυα είναι χρήσιμα για την κινητοποίηση και την καθοδήγηση μαζικών διαδηλώσεων και την ενσωμάτωση των διαφορετικών αιτημάτων των φτωχών των πόλεων, των εργαζομένων, των φτωχών μεσαίων στρωμάτων και άλλων πολιτικά περιθωριοποιημένων κοινοτήτων. Ωστόσο, αυτά τα δίκτυα είναι απροστάτευτα μπροστά στη σφοδρή και βίαιη καταπίεση της αστυνομίας, της ασφάλειας και των στρατιωτικών μονάδων της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Η σύλληψη πολλών φεμινιστριών ακτιβιστριών τις προηγούμενες μέρες δείχνει ότι αυτά τα δίκτυα πρέπει να προστατεύονται από πιο οργανωμένες δομές όπως τα συνδικάτα και οι εργατικές επιτροπές.

Ανακοινώσεις από οργανώσεις όπως το Συντονιστικό Συμβούλιο των Ιρανικών Ενώσεων Εκπαιδευτικών (CCITTA), το Οργανωτικό Συμβούλιο Συμβασιούχων Εργαζομένων στη Βιομηχανία Πετρελαίου, το Συνδικάτο Ζαχαροκάλαμου Haft Tapeh, το Ελεύθερο Συνδικάτο Ιρανών Εργαζομένων, καθώς και πολλές ανεπίσημες δηλώσεις από συνδικαλιστές στα πανεπιστήμια, δείχνουν ότι κάποια τμήματα εργαζόμενων στο Ιράν προετοιμάζονται για γενική απεργία αλληλεγγύης στις πανεθνικές μαζικές διαδηλώσεις. Ορισμένα πανεπιστήμια έχουν ήδη ξεκινήσει τις απεργίες με το άμεσο αίτημα να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες φοιτητές.

Τα γεγονότα στις 2 Οκτωβρίου δείχνουν ότι το καθεστώς αποφάσισε να εντείνει τη χρήση βίας για την καταστολή των μαζικών διαδηλώσεων και απεργιών. Οι δυνάμεις του καθεστώτος προκάλεσαν ένα λουτρό αίματος στο Ζαχεντάν (νοτιοανατολικό Ιράν), σκοτώνοντας δεκάδες Βαλούχους [εθνική ομάδα συγκεντρωμένη σε αυτό το τμήμα του Ιράν] που διαδήλωναν στους δρόμους. Οι δυνάμεις καταστολής πολιόρκησαν επίσης το πανεπιστήμιο Σαρίφ στην Τεχεράνη και τραυμάτισαν και συνέλαβαν εκατοντάδες φοιτητές για να τρομοκρατήσουν τα άλλα πανεπιστήμια. Την επόμενη μέρα, φοιτητές/τριες σε πολλά πανεπιστήμια σε όλη τη χώρα απάντησαν προχωρώντας σε απεργίες και καλώντας διαδηλώσεις. Αυτή τη φορά, μαθήτριες/ες σχολείων συμμετέχουν στην απεργία [αποχή] και καλούν σε αλληλεγγύη τους δασκάλους τους. Η CCITTA κάλεσε επίσης σε απεργία από τις 4 Οκτωβρίου, η οποία θα προστεθεί στο κύμα απεργιών που ξεκίνησε στα τέλη Σεπτεμβρίου.

Πολιτικές διαιρέσεις εντός της ιρανικής διασποράς

Η αναταραχή στο Ιράν έχει εμπνεύσει την ιρανική διασπορά σε όλο τον πλανήτη να διαδηλώσει την αλληλεγγύη της στον αγώνα. Στα τέλη Σεπτεμβρίου και ξανά το περασμένο Σαββατοκύριακο, μεγάλες πόλεις στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία είδαν δεκάδες χιλιάδες Ιρανούς, Ιρανές και υποστηρίκτριές τους να διαδηλώνουν στη μνήμη της Ζίνα (Μάχσα) Αμινί και κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Ως επί το πλείστον, ο στόχος των διοργανωτών ήταν αντηχήσει η σημασία του αγώνα των γυναικών για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους, που βρίσκεται στο επίκεντρο της κοινωνικής επανάστασης του Ιράν. Ωστόσο, ένα από τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει η ιρανική διασπορά είναι η ισχυρή παρουσία ανδροκρατούμενων μοναρχικών ομάδων που προσπαθούν να «καταλάβουν» τις διαδηλώσεις, συχνά βίαια. Στόχος τους είναι να φιμώσουν τις φωνές των γυναικών και να κυριαρχήσουν στις διαδηλώσεις με μοναρχικές σημαίες και αντιδραστικά συνθήματα που δεν αντιπροσωπεύουν τις φωνές των γυναικών, των εργαζομένων, των εθνικών μειονοτήτων και άλλων πολιτικά περιθωριοποιημένων κοινοτήτων.

Η διαμαρτυρία της 25ης Σεπτεμβρίου στο Μάντσεστερ απεικόνισε την κρίσιμη κατάσταση που βιώνει το προοδευτικό τμήμα Ιρανών ακτιβιστ(ρι)ών. Αυτή η δράση οργανώθηκε από το «Red Roots Collective», μια ομάδα μεταναστριών φεμινίστριων και σοσιαλιστών ακτιβιστών σε συνεργασία με ορισμένες Βρετανίδες φεμινίστριες, μέλη συνδικάτων και σοσιαλιστές. Στην αρχή της εκδήλωσης, μοναρχικοί άρχισαν να παρενοχλούν την πρώτη ομιλήτρια σκεπάζοντας την ομιλία με αποδοκιμασίες και χτύπησαν βίαια έναν από τους διοργανωτές της εκδήλωσης. Ωστόσο, χάρη στην υποστήριξη από Βρετανούς ακτιβιστές και ακτιβίστριες και από κουρδικές σοσιαλιστικές οργανώσεις, το Red Roots Collective κατάφερε να μεταφέρει τη διαδήλωση στην πλατεία του Αγίου Πέτρου όπου και οι υπόλοιποι ομιλητές-τριες μπόρεσαν να υψώσουν τις φωνές τους υπέρ του «Γυναίκες! Ζωή! Ελευθερία!».

Η κοινωνική επανάσταση στο Ιράν πρέπει να αμυνθεί απέναντι σε δύο απειλές. Πρώτον, οι δυνάμεις της Ισλαμικής Δημοκρατίας απέκτησαν στη Συρία εμπειρία στην καταστολή επαναστάσεων με λουτρά αίματος σε πόλεις που προσπαθούσαν να αυτονομηθούν και να απελευθερωθούν από τη δικτατορία του Άσαντ. Δεύτερον, οι μοναρχικοί προσπαθούν σκληρά να επιφέρουν μια «ελεγχόμενη κατάρρευση» του καθεστώτος και να καταλάβουν την επανάσταση κινητοποιώντας δεξιές εθνικιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του Ιράν. Απέναντι και στις δύο απειλές, οι φεμινιστικές, οι σοσιαλιστικές, οι συνδικαλιστικές και άλλες δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτή την κοινωνική επανάσταση χρειάζονται την αλληλεγγύη των εργαζόμενων τάξεων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό θα απαιτήσει μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στη στάση της βρετανικής Αριστεράς, προς την κατεύθυνση ενσωμάτωσης του διεθνισμού στους καθημερινούς της αγώνες.

Η προοπτική της αποτυχίας της κοινωνικής επανάστασης στο Ιράν, λόγω έλλειψης διεθνούς αλληλεγγύης, θα ήταν, όπως το έθετε ο Γουίλιαμ Μπλέικ [σε ποίημά του], «μια δυστυχία για όλους μας».