Να μην αφήσουμε την άκρα δεξιά να αναποδογυρίσει την πραγματικότητα

Για κά­ποιους, είναι ένα ξε­πε­ρα­σμέ­νο σύν­θη­μα- για μένα, αντη­χεί δυ­να­τά. Φυ­σι­κά, η πε­ρί­ο­δος δεν είναι η ίδια, και αν οι υπο­στη­ρι­κτές του νε­ο­φα­σι­σμού δεν είναι σή­με­ρα εκεί­νοι του χθες, είναι ωστό­σο οι άμε­σοι κλη­ρο­νό­μοι. Όλα αυτά τα χρό­νια, έχου­με πει συχνά ότι ο αγώ­νας κατά της ακρο­δε­ξιάς δεν μπο­ρεί να διε­ξα­χθεί μόνο στο όνομα της ηθι­κής και της ιστο­ρί­ας. Σωστά. Αλλά έχου­με φτά­σει να μην μι­λά­με για αυτό το ζή­τη­μα. Και έτσι, έχου­με συμ­βά­λει στη λήθη.

Έχου­με ξε­χά­σει την ύπαρ­ξη ενός κα­θα­ρό­αι­μου γαλ­λι­κού φα­σι­σμού, που δεν έχει διπλή ιθα­γέ­νεια. Η κοινά απο­δε­κτή αφή­γη­ση πα­ρου­σιά­ζει την ακρο­δε­ξιά στην εξου­σία στη Γαλ­λία ως συ­νέ­πεια της γερ­μα­νι­κής ει­σβο­λής και της συ­νερ­γα­σί­ας του κα­θε­στώ­τος του Βισύ. Λες και ο φα­σι­σμός στη Γαλ­λία ήταν ένα ξένο σώμα που το μπό­λια­σαν οι δυ­νά­μεις κα­το­χής. Ωστό­σο, οι ρίζες του φα­σι­σμού στη Γαλ­λία είναι βα­θιές και πάνε πολύ μα­κριά. Τόσο μα­κριά όσο και η επα­νά­στα­ση του 1789 και οι αντε­πα­να­στα­τι­κές θέ­σεις που προ­κά­λε­σε το αντί­πα­λο πο­λι­τι­κό στρα­τό­πε­δο, θε­με­λιώ­νο­ντας δια­χρο­νι­κά ένα μέρος της Δε­ξιάς πάνω στις βά­σεις της τότε αντε­πα­νά­στα­σης.

Να­ζι­στι­κά κα­πέ­λα και πε­ρι­βρα­χιό­νια επα­νεμ­φα­νί­ζο­νται στην εποχή του RN

Μια άλλη γαλ­λι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: ο αντι­ση­μι­τι­σμός στην πο­λι­τι­κή και πνευ­μα­τι­κή ζωή στη διάρ­κεια της υπό­θε­σης Ντρέι­φους. Μά­λι­στα, αυτή η σύ­γκρου­ση είναι και ιδρυ­τι­κή πράξη της πα­ρα­δο­σια­κής, μο­ναρ­χι­κής και κα­θο­λι­κής δε­ξιάς. Η φυ­λε­τι­κή θε­ω­ρία είναι επί­σης ένα made in France, ανα­πτύ­χθη­κε τον δέ­κα­το ένατο αιώνα από τον Gobineau ως μέρος της υπο­τι­θέ­με­νης επι­στη­μο­νι­κής αι­τιο­λό­γη­σης της γαλ­λι­κής αποι­κιο­κρα­τί­ας. Όλα αυτά επρό­κει­το να απο­τε­λέ­σουν τη θε­ω­ρη­τι­κή μαγιά του κα­θε­στώ­τος του Τρί­του Ράιχ τον επό­με­νο αιώνα. Ο γαλ­λι­κός φα­σι­σμός εγκα­τα­στά­θη­κε στην εξου­σία με τον Πε­ταίν, ξε­περ­νώ­ντας συχνά τα να­ζι­στι­κά αι­τή­μα­τα.

Δεν εξα­φα­νί­στη­κε εντε­λώς μετά την Απε­λευ­θέ­ρω­ση και πρώην δω­σί­λο­γοι, Waffen SS και άλλοι νο­σταλ­γοί της Γαλ­λι­κής Αλ­γε­ρί­ας θα του δώ­σουν νέα πνοή στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1970, κα­τα­θέ­το­ντας το κα­τα­στα­τι­κό του Εθνι­κού Με­τώ­που. Δε­κα­ε­τί­ες αρ­γό­τε­ρα, στους και­ρούς του RN, τα να­ζι­στι­κά συν­θή­μα­τα, τα κα­πέ­λα και τα πε­ρι­βρα­χιό­νια υπο­τί­θε­ται ότι πα­ρα­μέ­νουν κλει­δω­μέ­να στα ντου­λά­πια. Ωστό­σο, τα βλέ­που­με να επα­νεμ­φα­νί­ζο­νται εδώ και εκεί.

Η επι­τυ­χία του RN πα­ντρεύ­ε­ται με το αυ­ταρ­χι­κό ρεύμα του φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, όπως αυτό ξε­δι­πλώ­νε­ται σε πολλά μέρη του κό­σμου, πέρα από τις εθνι­κές ιδιαι­τε­ρό­τη­τες. Για έναν τομέα του κε­φα­λαί­ου, το ζη­τού­με­νο πια δεν είναι τόσο να αντι­με­τω­πι­στεί μια επα­να­στα­τι­κή απει­λή, όπως συ­νέ­βαι­νε στη δε­κα­ε­τία του 1920, όσο να απο­κα­τα­στα­θεί η τάξη. Απο­κα­τά­στα­ση της τάξης απέ­να­ντι στην ατα­ξία που προ­κα­λεί το ίδιο το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, που κα­τα­τρώ­γε­ται από μια συ­στη­μι­κή οι­κο­νο­μι­κή κρίση.

Μέχρι πρό­σφα­τα, η φάση της φι­λε­λεύ­θε­ρης πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης προ­σέ­φε­ρε ακόμα κά­ποιες προ­ο­πτι­κές για την ανα­ζω­ο­γό­νη­ση της υπε­ρα­ξί­ας. Αλλά τώρα η πα­ρέν­θε­ση κλεί­νει και οι κρί­σεις ξε­σπά­νε ακόμα πιο βίαια, ση­μα­το­δο­τώ­ντας την επι­στρο­φή των προ­στα­τευ­τι­σμών, του εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού, του εθνι­κι­σμού και των πο­λέ­μων που τον συ­νο­δεύ­ουν. Κατά συ­νέ­πεια, ο νε­ο­φα­σι­σμός γί­νε­ται μια σο­βα­ρή δυ­να­τή επι­λο­γή για μια όλο και πιο με­γά­λη με­ρί­δα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων.

Η ιδεολογική τους επίθεση θυμίζει ορισμένες πτυχές του κόσμου του 1984. Στο μυθιστόρημά του, ο Τζορτζ Όργουελ δείχνει με ποιο τρόπο το Υπουργείο Αλήθειας αναμειγνύει τεχνηέντως τα αντίθετα για να αλλάζει το νόημα των λέξεων: "Ο πόλεμος είναι ειρήνη! Η δουλεία είναι ελευθερία, η άγνοια είναι δύναμη". Το ηθικό δίδαγμα του μείζονος έργου του: αν το κυρίαρχο καθεστώς ισχυρίζεται ότι 2 και 2 κάνουν 5, τότε δύο και δύο κάνουν πέντε!

Πώς να μην αναγνωρίσουμε ότι έχουμε εδώ ένα μέρος της σκόπιμης παραπλάνησης που διαστρεβλώνει τη δημόσια συζήτηση στη Γαλλία; Αυτή η γλώσσα διαποτίζει τα ειδησεογραφικά κανάλια, μεταμορφώνει την πραγματικότητα αντιστρέφοντας σκόπιμα τις αξίες, τις αιτίες και τις συνέπειες. Ο ρατσισμός θα ήταν τάχα αποτέλεσμα της μετανάστευσης, άρα των μεταναστών- η ανεργία θα ήταν τάχα έργο των ανέργων- ο σεξισμός θα ήταν τάχα η άλλη όψη του φεμινιστικού νομίσματος... Και, σαν αποθέωση, η ακροδεξιά αποκτά πλέον την πατέντα του ειλικρινούς αντιρατσισμού και η αριστερά καταδικάζεται να φέρει τη σφραγίδα του αντισημιτισμού. Δύο και δύο κάνουν πέντε.

Και το Νέο Λαϊκό Μέτωπο μέσα σε όλα αυτά; Ένα υβριδικό πολιτικό αντικείμενο, άγνωστης ταυτότητας. Ούτε το Λαϊκό Μέτωπο του 1936, ούτε η Ένωση της Αριστεράς της δεκαετίας του 1980, ούτε το "Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο" που οραματίζονται τα επαναστατικά ρεύματα. Αυτό το νέο μέτωπο δεν συνοψίζεται σε ένα καρτέλ αριστερών κομμάτων, εξαρτάται από κοινωνικά κινήματα, συνδικαλιστικά ρεύματα, φεμινίστριες, οικολόγους και συλλογικότητες γειτονιάς που το αναπτύσσουν και το ζωντανεύουν εδώ και αρκετές μέρες, επί τόπου.

Εμείς είμαστε μέρος του. Χωρίς να δίνουμε σε κανέναν λευκή επιταγή. Αλλά μια εξαιρετική κατάσταση απαιτεί μια εξαιρετική απάντηση. Επειδή είναι πραγματική η επιθυμία για μια πολιτική που θα είναι ξεκάθαρα πιο ευνοϊκή για εκατομμύρια ανθρώπους, πρέπει να κάνουμε μέτωπο. Επειδή ο κίνδυνος του RN είναι πραγματικός, πρέπει να κάνουμε μέτωπο. Όταν η ακροδεξιά είναι στην εξουσία, ξέρουμε πότε ξεκινάει, αλλά ποτέ δεν ξέρουμε σε ποιο βαθμό βαρβαρότητας θα καταλήξει. Το μπαλάκι είναι τώρα σε εμάς. Έχουν απομείνει λίγες ώρες ώστε το 2 και το 2 να κάνει πάντα 4.

* Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Libe­ra­tion την Τετάρτη 3 Ιουλίου

Επιμέλεια Γιώργος Μητραλιάς