Σχετικά με την πρόσφατη «ανανεωτική» επιθετικότητα, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ: Έγινε ο Πουλαντζάς, υποχρεωτικός;

Ο σ. Δ.Χ. ανα­γνω­ρί­ζει βάση πο­λι­τι­κής ενο­ποί­η­σης του εγ­χει­ρή­μα­τος, την Δια­κή­ρυ­ξη που ψή­φι­σαν, με με­γά­λη πλειο­ψη­φία, οι 3.000 αντι­πρό­σω­ποι στην Π.Σ. και θέτει το ερώ­τη­μα: είναι η Δια­κή­ρυ­ξη σε­βα­στή από όλους; Το ερώ­τη­μα είναι καί­ριο.

Πράγ­μα­τι, η Δια­κή­ρυ­ξη ορί­ζει ως στόχο την ανα­τρο­πή της τρι­κομ­μα­τι­κής και την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Όμως η εφη­με­ρί­δα «Αυγή», της άλ­λα­ξε τα φώτα, δη­λώ­νο­ντας με πρω­το­σέ­λι­δο τίτλο (την ημέρα που ψη­φι­ζό­ταν η Δια­κή­ρυ­ξη στον ΣΕΦ!) ότι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­μα­στε «έτοι­μοι για κυ­βέρ­νη­ση κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας»... Λίγες ημέ­ρες αρ­γό­τε­ρα, άκου­σα από επί­ση­μα χείλη μιαν άλλη εκ­δο­χή: πα­λεύ­ου­με, λέει, για μια κυ­βέρ­νη­ση «λαϊ­κής ενό­τη­τας» με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ελ­πί­ζω ο σ. Δ.Χ., αλλά και άλλοι σ. και φίλοι, να κα­τα­νο­ούν ότι με­τα­ξύ της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς, της κυ­βέρ­νη­σης Κοι­νω­νι­κής Σω­τη­ρί­ας και της κυ­βέρ­νη­σης Λαϊ­κής Ενό­τη­τας (με κορμό, βε­βαί­ως τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), υπάρ­χει κά­ποια από­στα­ση, όπου μπο­ρούν να χω­ρέ­σουν πολ­λοί διά­βο­λοι.

Η Δια­κή­ρυ­ξη, αλλά και ο σ. Τσί­πρας από το βήμα της Βου­λής, έχουν δε­σμεύ­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην πο­λι­τι­κή της μο­νο­με­ρούς ανα­τρο­πής των Μνη­μο­νί­ων. Μια βδο­μά­δα, μόλις, μετά τη λήξη της Π.Σ., ο σ. Γ. Δρα­γα­σά­κης μας ενη­μέ­ρω­σε, από τις στή­λες της εφη­με­ρί­δας «το Βήμα», ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν σκο­πεύ­ει να προ­χω­ρή­σει σε μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες, παρά μόνον αν προ­κλη­θεί. Η πόρτα για μια «δη­μιουρ­γι­κή κα­τα­νό­η­ση» της Δια­κή­ρυ­ξης, στην κα­τεύ­θυν­ση της Επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης (σας θυ­μί­ζει κάτι;) ανοί­γει επι­κιν­δύ­νως...

Η Δια­κή­ρυ­ξη μας δε­σμεύ­ει στην πο­λι­τι­κή υπε­ρά­σπι­σης των μι­σθών, των συ­ντά­ξε­ων, των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών. Το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (όπως εκ­φω­νή­θη­κε από τον σ. Αλ. Τσί­πρα, στην Αθη­ναϊ­δα) κάνει λόγο για άμεση απο­κα­τά­στα­ση των κα­τώ­τα­των μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων με βάση την πο­ρεία ανα­συ­γκρό­τη­σης της οι­κο­νο­μί­ας. Ακούω πρό­σφα­τα τον σ. Στα­θά­κη να δη­λώ­νει επα­νει­λη­μέ­νως ότι δε­σμευό­μα­στε να δια­τη­ρή­σου­με (δηλ. να πα­γώ­σου­με) τους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις στα ση­με­ρι­νά (δη­λα­δή στα μετά Μνη­μο­νί­ων) επί­πε­δα. Η δια­φο­ρά είναι, νο­μί­ζω, προ­φα­νής ακόμα και για αρ­χά­ριο.

Ο σ. Δ.Χ. δεν μας λέει τί­πο­τα για αυτές – τις σο­βα­ρές, κατά τη γνώμη μου – πα­ρα­βιά­σεις της Δια­κή­ρυ­ξης, του προ­ε­κλο­γι­κού προ­γράμ­μα­τος, της ενο­ποι­η­τι­κής πο­λι­τι­κής συμ­φω­νί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κα­ταγ­γέ­λει, όμως, ως «εξω­φρε­νι­κό πο­λι­τι­κά και δε­ο­ντο­λο­γι­κά» το γε­γο­νός ότι κά­ποιοι «πα­ρα­μέ­νουν, πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά, ως αντι­πο­λι­τευό­με­νο κόμμα μέσα στο κόμμα». Η δι­καιο­σύ­νη, λένε, οφεί­λει να είναι τυφλή. Όμως άλλο είναι το τυφλή και άλλο το αλ­λοί­θω­ρη.

Κά­ποιοι σ. και φίλοι, μας εγκα­λούν για «στε­νό­τη­τα» στο ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών. Γρά­φει ο σ. Δ.Χ. «κα­νείς δε μύ­ρι­ζε, δεν βρω­μού­σε, δεν πε­ρίσ­σευε για το ΕΑΜ...» Ώστε έτσι; Κα­νείς δεν πρέ­πει να μας μυ­ρί­ζει, να μας βρω­μά­ει; OΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει -για να σώσει, βε­βαί­ως, τη χώρα από την κα­τα­στρο­φή- να απευ­θυν­θεί και στους «τί­μιους λα­δέ­μπο­ρους»; Νο­μί­ζω ότι σ. Δ.Χ. μπερ­δεύ­ει το ΕΑΜ με την ΕΑΔΕ, ενώ δεν θα έπρε­πε να ξεχνά τα απο­τε­λέ­σμα­τα της «φαρ­δυ­πλα­τειάς» πο­λι­τι­κής  συμ­μα­χιών της ανα­νε­ω­τι­κής αρι­στε­ράς στη δε­κα­ε­τία του ’70.

Και κάπου εδώ, σ. Δ.Χ. ρί­χνει στη μάχη τα βαρέα όπλα, δη­λώ­νο­ντας ότι «η ρήση Που­λαν­τζά, πως ο σο­σια­λι­σμός ή θα είναι δη­μο­κρα­τι­κός ή δεν θα υπάρ­χει, θα έπρε­πε να είναι αυ­το­νό­η­τη». 

Αυ­το­νό­η­τη για ποιόν; Αυ­το­νό­η­τη, γιατί; Ο Που­λαν­τζάς μου αρέ­σει: θεωρώ το βι­βλίο του «Φα­σι­σμός και δι­κτα­το­ρία» κο­ρυ­φαίο, αν και τα με­τέ­πει­τα έργα του πάντα μου φαί­νο­νταν πιο αμ­φί­ση­μα... Όμως, περί ορέ­ξε­ως, ου­δείς λόγος. Η «ρήση», πά­ντως, δεν προ­στά­τε­ψε τους, τότε, οπα­δούς της από το συμ­φι­λιω­τι­σμό με το στα­λι­νι­σμό (π.χ. της Ρου­μα­νί­ας ή της Β. Κο­ρέ­ας, με τη γνω­στή άπλε­τη δη­μο­κρα­τία). Δεν προ­στά­τε­ψε, επί­σης, από τον κα­τή­φο­ρο προς τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση και -τε­λι­κά- τη διά­λυ­ση (π.χ. του ΚΚ Ιτα­λί­ας ή του ΚΚ Ισπα­νί­ας). Έτσι, δεν βλέπω τί­πο­τα «αυ­το­νό­η­το» σε αυτήν.

Να θυ­μή­σω στον σ. Δ.Χ. ότι όταν φτιά­χτη­κε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οι δου­λειές του χώρου της «ανα­νέ­ω­σης» δεν πή­γαι­ναν καλά. Πα­ρό­τι είχε προη­γη­θεί μια ανα­νε­ω­τι­κή παν­στρα­τιά στις εκλο­γές του 2000 (με τη συμ­μα­χία Συν-ΑΚΟΑ-Μ. Γλέ­ζου), πα­ρό­τι είχε περ­πα­τή­σει η επα­νέ­ντα­ξη των αρι­στε­ρών ευ­ρω­κομ­μου­νι­στών στον Συν (με το «ορ­γα­νω­θεί­τε και ορ­γα­νώ­στε, στο κόμμα που μας έλαχε, στον ΣΥΝ» του Αγγ. Ελε­φά­ντη) οι εκλο­γές του 2004 επέρ­χο­νταν ως καρ­μα­νιό­λα, με πι­θα­νό­τα­τα τα πολύ δυ­σά­ρε­στα απο­τε­λέ­σμα­τα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συ­γκρο­τή­θη­κε, τότε, ως Συ­να­σπι­σμός Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Υπο­θέ­τω ότι αν η επι­λο­γή ήταν για Συ­να­σπι­σμό Ρι­ζο­σπα­στι­κής –Ανα­νε­ω­τι­κής Αρι­στε­ράς, τότε – ίσως το όνομα θα ήταν Συ.Ριζ.Αν.Α. Το ότι αυτό δεν έγινε, το ότι ούτε καν προ­τά­θη­κε, απο­τε­λεί την πα­ρα­δο­χή της ανά­γκης για μια «τόμη», που -με­τα­ξύ των άλ­λων- έχει ως συ­νέ­πεια ότι ο Που­λαν­τζάς (όπως άλ­λω­στε και ο Μα­ντέλ ή ο Κλιφ για να δη­λώ­νω και εγώ τις προ­τι­μή­σεις μου...) είναι «μα­θή­μα­τα» κατ’ επι­λο­γήν και όχι προ­α­παι­τού­με­να και υπο­χρε­ω­τι­κά, ή αυ­το­νό­η­τα για τη συμ­με­το­χή στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.