Οι απολύσεις διαλύουν το Δημόσιο

Η  δή­λω­ση του υπουρ­γού Διοι­κη­τι­κής Με­ταρ­ρύθ­μι­σης και Ηλε­κτρο­νι­κής Δια­κυ­βέρ­νη­σης (ΥΔΜΗΔ), Μα­νι­τά­κη, ότι θα πα­ρα­μεί­νουν στο δη­μό­σιο οι υπη­ρε­σί­ες «που δεν μπο­ρούν ή δεν θέ­λουν να επι­τε­λέ­σουν ιδιω­τι­κοί φο­ρείς» έχει και πρα­κτι­κό αντί­κτυ­πο και αυτός είναι οι απο­λύ­σεις ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Αφαι­ρώ­ντας τις ΔΗ­ΜΑ­Ρί­στι­κες φιο­ρι­τού­ρες, τις νο­μι­μο­φα­νείς δια­δι­κα­σί­ες και τον «αυ­το­μα­τι­σμό», που ξα­να­ε­πι­χει­ρούν με τη δήθεν ου­δέ­τε­ρη και αντι­κει­με­νι­κή «αξιο­λό­γη­ση», στο non paper του γρα­φεί­ου Τύπου του ΥΔΜΗΔ «προ­βλέ­πο­νται 14.000 ανα­γκα­στι­κές απο­χω­ρή­σεις συ­νο­λι­κά μέχρι το τέλος του 2014, εκ των οποί­ων 4.000 μέχρι το τέλος του 2013».

Με τέσ­σε­ρεις τρό­πους πλα­σά­ρει η ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου-Κου­βέ­λη τις απο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο.
1. Με την κα­τάρ­γη­ση ορ­γα­νι­σμών ιδιω­τι­κού δι­καί­ου του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα (ΝΠΙΔ) που θα χα­ρα­κτη­ρι­στούν μη βιώ­σι­μοι και θα δια­τυ­μπα­νί­ζε­ται από τους Πρε­τε­ντέ­ρη­δες ότι δεν εξυ­πη­ρε­τούν ανά­γκες επι­τα­κτι­κές. Αυτό θα ονο­μα­στεί  «αξιο­λό­γη­ση σκο­πι­μό­τη­τας της ύπαρ­ξής τους». Το non paper του ΥΔΜΗΔ δια­δί­δει ότι «οι υπάλ­λη­λοί ιδιω­τι­κού δι­καί­ου που υπη­ρε­τούν εκεί θα έχουν όλη την κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία που προ­βλέ­πε­ται από τη νο­μο­θε­σία και θα τους πα­ρα­σχε­θεί πρό­σθε­τη προ­στα­σία ως αντι­στάθ­μι­σμα της απο­χώ­ρη­σής τους». Το ΙΓΜΕ (Ιν­στι­τού­το Γε­ω­λο­γι­κών Με­λε­τών) είναι ένα εύ­γλωτ­το πα­ρά­δειγ­μα, καθώς το συρ­ρι­κνώ­νουν μέχρι απο­σύν­θε­σης, την ώρα που μι­λά­νε για ύπαρ­ξη και εκ­με­τάλ­λευ­ση κοι­τα­σμά­των υδρο­γο­ναν­θρά­κων.

2. Με τη συγ­χώ­νευ­ση ορ­γα­νι­σμών δη­μο­σί­ου δι­καί­ου (ΝΠΔΔ), έπει­τα από «αξιο­λό­γη­ση» των δομών τους. Αφού ήδη έχουν πα­ρα­χω­ρη­θεί υπη­ρε­σί­ες του δη­μο­σί­ου σε ιδιώ­τες (π.χ. η πλη­ρο­φο­ρι­κή του ΥΠΑΑΤ στην ALTEC, μη­τρώα αγρο­τών του ΟΠΕ­ΚΕ­ΠΕ στη Neuropublic), ενώ άλλες δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες ετοι­μά­ζε­ται να πάρει η Τρά­πε­ζα Πει­ραιώς, οι υπάλ­λη­λοι θα θε­ω­ρη­θούν πλε­ο­νά­ζο­ντες (αφού τη δου­λειά τους την κά­νουν οι ιδιώ­τες) κι έτσι, κατά το non paper του ΥΔΜΗΔ, «είτε θα με­τα­κι­νη­θούν, είτε θα απο­χω­ρή­σουν οι­κειο­θε­λώς με αντι­πα­ρο­χή κι­νή­τρων».

3. Με τους πε­ρί­φη­μους «επί­ορ­κους», που τόσον καιρό τα ΜΜΕ του συ­στή­μα­τος ανέ­βα­ζαν μέχρι και σε 11.000, χωρίς βέ­βαια να έχει τε­λε­σι­δι­κή­σει καμιά από­φα­ση. Τώρα ομο­λο­γούν ότι θα είναι πε­ρί­που 500 άν­θρω­ποι. Η αυ­θά­δης σπέ­κου­λα για χι­λιά­δες «άχρη­στους», «λου­φα­δό­ρους», «τε­μπέ­λη­δες», «διε­φθαρ­μέ­νους» δη­μο­σί­ους υπαλ­λή­λους δεν απο­δει­κνύ­ε­ται στα πει­θαρ­χι­κά συμ­βού­λια. Έτσι, κα­ταρ­γώ­ντας το τεκ­μή­ριο της αθω­ό­τη­τας και θέ­το­ντας σε αργία ερ­γα­ζό­με­νους που τους κα­τήγ­γει­λε ο οποιοσ­δή­πο­τε, χωρίς να έχει απο­δει­χτεί η κα­τη­γο­ρία, κα­τα­σκευά­ζο­νται οι πρώ­τοι «επί­ορ­κοι».
Συγ­χρό­νως, όσοι αγω­νί­ζο­νται, εντός ή εκτός ωρα­ρί­ου, κα­τη­γο­ρού­νται επί­σης για απρε­πή συ­μπε­ρι­φο­ρά και αθροί­ζο­νται κι αυτοί στη δε­ξα­με­νή των «επιόρ­κων». Οι συ­νά­δελ­φοι, που κά­νο­ντας τη δου­λειά τους προ­σπα­θούν να λει­τουρ­γούν σύν­νο­μα με τους κα­νο­νι­σμούς και νό­μους, βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι με ιδιω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που δεν πο­λυ­βο­λεύ­ο­νται με τους νό­μους, κα­ταγ­γέλ­λο­νται και παίρ­νουν κι αυτοί το δρόμο της αρ­γί­ας, ως «επί­ορ­κοι».
Επει­δή, παρά την κα­τα­στρα­τή­γη­ση των νόμων, του συ­ντάγ­μα­τος και του δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κού κώ­δι­κα, οι «επί­ορ­κοι» δεν τους βγαί­νουν αρ­κε­τοί, δη­μιουρ­γούν νέους νό­μους. Κα­ταρ­γούν το δευ­τε­ρο­βάθ­μιο πει­θαρ­χι­κό και όποιος θα έχει έν­στα­ση για την κα­τα­δί­κη σε πρώτο βαθμό, θα υπο­χρε­ού­ται να προ­σφεύ­γει στο Συμ­βού­λιο της Επι­κρα­τεί­ας (ΣτΕ). Πα­νά­κρι­βη και μα­κρο­χρό­νια δια­δι­κα­σία που πρα­κτι­κά δεν θα δι­καιώ­νει ποτέ τον υπάλ­λη­λο. Ούτως ή άλλως, όταν βά­ζεις πρώτα τον αριθ­μό (15.000) που πρέ­πει να διώ­ξεις και μετά ψά­χνεις να βρεις τους αντί­στοι­χους «επί­ορ­κους», απο­κλεί­ε­ται και η πα­ρα­μι­κρή σο­βα­ρή αντι­με­τώ­πι­ση. Βοά από μόνο του το πράγ­μα!  

4. Τα τε­χνά­σμα­τα της «δια­θε­σι­μό­τη­τας», «κι­νη­τι­κό­τη­τας», «αξιο­λό­γη­σης δομών» και για ορι­σμέ­νους τα κί­νη­τρα οι­κειο­θε­λούς απο­χώ­ρη­σης (εξα­γο­ρά πλα­σμα­τι­κών χρό­νων) θα χρη­σι­μο­ποι­η­θούν επί­σης για τη διά­λυ­ση του δη­μο­σί­ου και τις κατ’ ου­σί­αν απο­λύ­σεις.
Η πρώτη φάση θα συ­μπε­ρι­λά­βει τα νο­μι­κά πρό­σω­πα ιδιω­τι­κού δι­καί­ου (ΝΠΙΔ) και μέχρι τον Ιού­νιο όλοι οι επο­πτευό­με­νοι φο­ρείς των υπουρ­γεί­ων θα απαι­τη­θεί να απο­λύ­σουν από αυτά. Εξάλ­λου, έχουν με­γα­λύ­τε­ρη ευ­χέ­ρεια, καθώς πρό­κει­ται για ερ­γα­ζό­με­νους «αο­ρί­στου χρό­νου», που δεν κα­λύ­πτο­νται ρητά από τη μο­νι­μό­τη­τα του Συ­ντάγ­μα­τος.
Στην εγκύ­κλιο της 8/4 (Αρ. Πρωτ.: ΔΟΑ/Φ.20/οικ.9824) ομο­λο­γεί­ται ότι «για την υλο­ποί­η­ση των δε­σμεύ­σε­ων που έχει ανα­λά­βει η χώρα μας, η κυ­βέρ­νη­ση, με­τα­ξύ άλλων με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κών μέ­τρων που προ­ω­θεί στον τομέα της δη­μό­σιας διοί­κη­σης, προ­ω­θεί και την ορ­θο­λο­γι­κή ανα­διάρ­θρω­ση του δη­μό­σιου τομέα στην κα­τεύ­θυν­ση του πε­ριο­ρι­σμού του εύ­ρους του (μέσω κα­ταρ­γή­σε­ων ή συγ­χω­νεύ­σε­ων)».

Τα ψέ­μα­τα τε­λεί­ω­σαν, οι στό­χοι των φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων (με ή χωρίς μνη­μό­νια) έχουν απο­κα­λυ­φθεί, η διά­λυ­ση του δη­μο­σί­ου είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο από ορατή σε νο­σο­κο­μεία, πλη­σιά­ζει θα­να­τη­φό­ρα τα σχο­λεία και έχει ήδη ρη­μά­ξει δή­μους και άλλες κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες.

Με­γά­λο μέρος της Αρι­στε­ράς στά­θη­κε αμή­χα­να μπρο­στά στην έγκαι­ρη, καλά στη­μέ­νη και τρο­με­ρά επί­μο­νη προ­πα­γάν­δα του συ­στή­μα­τος και, με ενο­χι­κά σύν­δρο­μα, δεν κα­τά­φε­ρε να απα­ντή­σει πει­στι­κά ότι τις δήθεν «πα­θο­γέ­νειες» του δη­μο­σί­ου τις ενι­σχύ­ουν, τώρα, αυτοί που λένε ότι θα τις πα­τά­ξουν.
Δεν κα­τά­φε­ρε, από την εποχή της εκ­δί­ω­ξης των ερ­γα­ζό­με­νων με stage, να κα­τα­νο­ή­σει η ίδια και να εξη­γή­σει στους ερ­γα­ζό­με­νους στον ιδιω­τι­κό τομέα ότι δεν υπήρ­χε απο­λύ­τως καμιά πε­ρί­πτω­ση να προ­σλη­φθούν στη θέση τους οι πιο «άξιοι», όπως δεν θα γίνει και τώρα η πρό­σλη­ψη, ισά­ριθ­μων με τις απο­λύ­σεις, νέων υπαλ­λή­λων.
Ούτε κα­τά­φε­ρε η Αρι­στε­ρά να κι­νη­θεί ενω­μέ­να και συ­ντο­νι­σμέ­να, με σχέ­διο ενά­ντια στον τα­ξι­κό αντί­πα­λο και να πεί­σει και τους δη­μό­σιους ακόμα ότι τους υπε­ρα­σπί­ζε­ται μέχρι τη νίκη ατα­λά­ντευ­τα, με πο­λι­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα και ορ­γα­νω­τι­κές δομές.
Οι με­γά­λες μάχες όμως είναι μπρο­στά και κά­ποια μα­θή­μα­τα πρέ­πει να έχουν παρ­θεί. Κα­νέ­νας ερ­γα­ζό­με­νος στον ιδιω­τι­κό τομέα δεν μπο­ρεί να πα­νη­γυ­ρί­σει, επει­δή θα προ­στε­θούν στις ουρές των ανέρ­γων και άλλοι από το δη­μό­σιο τομέα και επει­δή δεν θα βρί­σκει καμιά κοι­νω­νι­κή υπη­ρε­σία να ανα­κου­φι­στεί χωρίς να πλη­ρώ­σει.

Κα­νέ­νας δη­μό­σιος υπάλ­λη­λος δεν μπο­ρεί να εφη­συ­χά­ζει, επει­δή έχει «προ­σό­ντα» αδιά­σει­στα, μπήκε με ΑΣΕΠ και δου­λεύ­ει καλά.
Με αυτά τα συ­μπε­ρά­σμα­τα χρειά­ζε­ται να παρ­θούν άμεσα πρω­το­βου­λί­ες σε κάθε χώρο, ώστε να ξε­δι­πλω­θεί ένας μα­ζι­κός αγώ­νας που θα κάνει μη εφι­κτές τις απο­λύ­σεις. Τα συν­δι­κά­τα πρέ­πει άμεσα να προ­χω­ρή­σουν σε απερ­γί­ες και κα­τα­λή­ψεις με προ­ο­πτι­κή διαρ­κεί­ας. Επί­δι­κο για να είναι αυτές πε­τυ­χη­μέ­νες θα είναι η στάση της Αρι­στε­ράς και οι πρω­το­βου­λί­ες που θα πάρει κε­ντρι­κά, αλλά και σε κάθε χώρο και γει­το­νιά, ώστε να συ­ντο­νι­στεί και να απλω­θεί ένα τσου­νά­μι αγα­νά­κτη­σης που όχι μόνο θα ξε­μπερ­δεύ­ει με τις απο­λύ­σεις, αλλά θα βάλει και τις βά­σεις για την ανα­τρο­πή της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης και των μνη­μο­νί­ων.