Στη θέση της οριζόντιας πολιτικής διεύρυνσης η Αριστερά θα έπρεπε να βάλει μια κάθετη διεύρυνση. Μια ολόπλευρη διεύρυνση προς τα κοινωνικά στρώματα που έχουν πληγεί βάναυσα από τη βιαιότητα των Μνημονίων και της κρίσης. Και κυρίως μια διεύρυνση προς τα κάτω, προς τα φτωχότερα, τα πιο αδύναμα και σιωπηλά θύματα της καταστροφής. Προς τους αόρατους ανέργους, προς τη γενιά των 400 ευρώ, τους απλήρωτους εργαζόμενους, τους κατεστραμμένους μικρομεσαίους, τους νέους που ψάχνουν «ευκαιρίες» μετανάστευσης.

Αν τους επό­με­νους δύο μήνες επι­βε­βαιω­θούν οι πλη­ρο­φο­ρί­ες που φέ­ρουν το ευ­ρω­παϊ­κό διευ­θυ­ντή­ριο έτοι­μο για μια ακόμη «γεν­ναιό­δω­ρη» ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους, αυτό θα ση­μαί­νει ότι οι δα­νει­στές δεν έχουν άλλη λύση από το να στη­ρί­ξουν μέ­χρις εσχά­των τη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­βέρ­νη­ση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Έχουν την πο­λυ­τέ­λεια να τσε­κά­ρουν σχε­τι­κά ανώ­δυ­να την «επέν­δυ­σή» τους, στις δι­πλές εκλο­γές του Μαΐου. Ανώ­δυ­να, από την άποψη ότι δεν δια­κυ­βεύ­ε­ται η δια­κυ­βέρ­νη­ση, εκτός αν το βάρος της ήττας των δύο κομ­μά­των είναι τόσο με­γά­λο, ώστε η μη προ­σφυ­γή σε πρό­ω­ρες εθνι­κές εκλο­γές να ισο­δυ­να­μεί με πρα­ξι­κό­πη­μα. Εν ολί­γοις, μαζί με τις επι­δό­σεις των εφε­δρειών που θα δο­κι­μά­σουν την τύχη τους (οι 58 κ.ά.), από τις κάλ­πες του Μαΐου θα προ­κύ­ψει συ­μπέ­ρα­σμα για το αν το ευ­ρω­διευ­θυ­ντή­ριο και η εγ­χώ­ρια ελίτ δια­θέ­τουν κυ­βερ­νη­τι­κή λύση ή όχι.

Όπως έχου­με επι­ση­μά­νει κι άλλες φορές από αυτές τις σε­λί­δες, η ρευ­στο­ποί­η­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος τη μνη­μο­νια­κή τε­τρα­ε­τία έχει δη­μιουρ­γή­σει έναν ατελή ακόμη δι­πο­λι­σμό. Ατελή όχι μόνο μα­θη­μα­τι­κά, με βάση τα δη­μο­σκο­πι­κά πο­σο­στά που συ­γκε­ντρώ­νουν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και Ν.Δ., αλλά και από τη σκο­πιά των στρα­τη­γι­κών δια­κυ­βευ­μά­των που κάθε πόλος προ­βάλ­λει. Η Ν.Δ. έχει ξε­κα­θα­ρί­σει ήδη ότι στις εκλο­γές του Μαΐου θα θέσει και πάλι στο επί­κε­ντρο το δί­λημ­μα «ναι ή όχι στην Ευ­ρώ­πη». Αυτό θο­λώ­νει το τοπίο, καθώς και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από την πλευ­ρά του επι­διώ­κει να το­νί­ζει συ­στη­μα­τι­κά το ευ­ρω­παϊ­κό του στίγ­μα, έστω και εναλ­λα­κτι­κό. Έτσι κι αλ­λιώς, δη­μιουρ­γεί­ται ένα πεδίο επι­κά­λυ­ψης που προ­κα­λεί συγ­χύ­σεις για τις πραγ­μα­τι­κές δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές.

Απέ­να­ντι στο τοπίο του ατε­λούς δι­πο­λι­σμού υπάρ­χει μια πραγ­μα­τι­κά αχαρ­το­γρά­φη­τη κοινή γνώμη. Η δη­μο­σκο­πι­κή υπε­ρο­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πια αδιαμ­φι­σβή­τη­τη, αλλά αντι­σταθ­μί­ζε­ται από την επί­σης στα­θε­ρή κα­τα­γρα­φή μιας με­γά­λης ομά­δας πο­λι­τών που επι­μέ­νουν στη σιωπή τους. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εξ όσων έχου­με αντι­λη­φθεί, επι­χει­ρεί να συ­γκι­νή­σει την «ομάδα της σιω­πής» με την τα­κτι­κή της «αμ­φί­πλευ­ρης διεύ­ρυν­σης». Θε­μι­τό και κα­τα­νοη­τό για αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση που ζητεί από τους πο­λί­τες ψήφο δια­κυ­βέρ­νη­σης. Ωστό­σο, η αμ­φί­πλευ­ρη διεύ­ρυν­ση είναι μια διερ­γα­σία που αφορά πα­ρά­γο­ντες και πρό­σω­πα εξοι­κειω­μέ­νους με το πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι. Επαγ­γελ­μα­τί­ες και ερα­σι­τέ­χνες της πο­λι­τι­κής. Το παι­χνί­δι των με­τα­γρα­φών, των διεισ­δύ­σε­ων και των με­τα­πη­δή­σε­ων, στο οποίο επι­δί­δε­ται εξα­ντλη­τι­κά, αλλά με άθλια απο­τε­λέ­σμα­τα και το μνη­μο­νια­κό μπλοκ, θα είχε νόημα σε μια εποχή που η πο­λι­τι­κή και οι πο­λι­τι­κοί ακόμη γο­ή­τευαν την κοινή γνώμη. Βρι­σκό­μα­στε στον αντί­πο­δα αυτής της κουλ­τού­ρας. Δια­νύ­ου­με πε­ρί­ο­δο χα­μη­λών έως και μη­δε­νι­κών προσ­δο­κιών από την πο­λι­τι­κή. Κι όχι άδικα.

Το πρό­βλη­μα, λοι­πόν, με τις διευ­ρύν­σεις στα δεξιά και αρι­στε­ρά του πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος για ένα κόμμα εξου­σί­ας -πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για ένα κόμμα της Αρι­στε­ράς- είναι ότι εξα­ντλού­νται σε μια στενή, κου­ρα­σμέ­νη και συχνά εκτε­θει­μέ­νη ελίτ προ­σώ­πων και ομά­δων. Δύ­σκο­λα μπο­ρείς να φτιά­ξεις το πραγ­μα­τι­κά νέο για το οποίο διψά η κοι­νω­νία με ρε­τά­λια του πα­ρελ­θό­ντος. Αυτό έπα­θαν κι οι 58, παρά την ολό­θερ­μη υπο­στή­ρι­ξή τους από το «σύ­στη­μα». Και, εν πάση πε­ρι­πτώ­σει, το πόσοι πα­σό­κοι, δη­μα­ρί­τες, κου­κου­έ­δες, «αντάρ­τες» ή πε­φω­τι­σμέ­νοι δε­ξιοί θα πλαι­σιώ­σουν την «κυ­βερ­νώ­σα Αρι­στε­ρά» δεν απα­ντά στο πρό­βλη­μα της σιω­πη­ρής δύ­να­μης που θα κρί­νει την έκ­βα­ση της ανα­μέ­τρη­σης.

Στη θέση της ορι­ζό­ντιας πο­λι­τι­κής διεύ­ρυν­σης η Αρι­στε­ρά θα έπρε­πε να βάλει μια κά­θε­τη διεύ­ρυν­ση. Μια ολό­πλευ­ρη διεύ­ρυν­ση προς τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που έχουν πλη­γεί βά­ναυ­σα από τη βιαιό­τη­τα των Μνη­μο­νί­ων και της κρί­σης. Και κυ­ρί­ως μια διεύ­ρυν­ση προς τα κάτω, προς τα φτω­χό­τε­ρα, τα πιο αδύ­να­μα και σιω­πη­λά θύ­μα­τα της κα­τα­στρο­φής. Προς τους αό­ρα­τους ανέρ­γους, προς τη γενιά των 400 ευρώ, τους απλή­ρω­τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους κα­τε­στραμ­μέ­νους μι­κρο­με­σαί­ους, τους νέους που ψά­χνουν «ευ­και­ρί­ες» με­τα­νά­στευ­σης. Υπάρ­χει τόσο άφθο­νο και τόσο εκρη­κτι­κό κοι­νω­νι­κό υλικό τρι­γύ­ρω μας, τόσοι άν­θρω­ποι που πε­ρι­μέ­νουν να πουν τον πόνο τους, ν' ακού­σουν ένα λόγο πα­ρη­γο­ριάς, ν' απο­κτή­σουν προσ­δο­κί­ες, που κα­θι­στούν όλα τ' άλλα σπα­τά­λη δυ­νά­με­ων.

Εξάλ­λου, μια διεύ­ρυν­ση προς τα κάτω μπο­ρεί να έχει και ευ­ερ­γε­τι­κό, παι­δα­γω­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα για την αρι­στε­ρά και τους αν­θρώ­πους της, που υπό­σχο­νται να κά­νουν τα μνη­μό­νια ιστο­ρία. Η επαφή με γή­ι­νους, βα­σα­νι­σμέ­νους, θυ­μω­μέ­νους αν­θρώ­πους μπο­ρεί να δώσει απα­ντή­σεις συχνά πιο στέ­ρε­ες και ρε­α­λι­στι­κές από τα προ­γράμ­μα­τα του «κομ­μα­τι­κού ερ­γα­στη­ρί­ου». Το αντί­στρο­φο, άλ­λω­στε, είναι η αιτία της δρο­μο­λο­γη­μέ­νης απο­σύν­θε­σης των μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των. Κλει­σμέ­νοι στις γυά­λες τους, συ­νη­θι­σμέ­νοι να συ­να­να­στρέ­φο­νται απο­κλει­στι­κά με τους ελα­χί­στους ικα­νο­ποι­η­μέ­νους, γοη­τευ­μέ­νοι από τις κο­λα­κεί­ες των αυ­λι­κών τους, συ­γκλο­νι­σμέ­νοι από τη με­γα­λο­φυ­ΐα της σκέ­ψης τους και την ορ­θό­τη­τα των επι­λο­γών τους, δεν πήραν εί­δη­ση για πότε με­τέ­τρε­ψαν τη δι­κομ­μα­τι­κή κλη­ρο­νο­μιά του 85% σε έναν ισχνό ερει­πιώ­να του 25%, και αν...

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Αυγή της Κυ­ρια­κής" 9.2.2014

Ετικέτες