Η εκδρομή στη θάλασσα και η σημαντικότητα ενός συνθήματος

Στην πρω­τα­γω­νί­στρια της ται­νί­ας, που υπο­δυό­ταν η Με­λί­να Μερ­κού­ρη, άρεσε πάρα πολύ η αρ­χαία τρα­γω­δία. Μόνο που την ερ­μή­νευε κατά το δο­κούν, δί­νο­ντάς της πάντα happy end.
Η κα­λο­συ­νά­τη ψυχή της και η γλυ­κύ­τη­τα του χα­ρα­κτή­ρα της, δεν άντε­χαν την σκλη­ρό­τη­τα που συ­νή­θως χα­ρα­κτη­ρί­ζει την πλοκή των αρ­χαί­ων τρα­γω­διών και φρό­ντι­ζε να αλ­λά­ζει με το μυαλό της το τέλος, αλ­λοιώ­νο­ντας συ­νει­δη­τά αυτό που έβλε­πε με τα ίδια της τα μάτια.

Την Μή­δεια, πχ. δεν την εγκα­τέ­λει­ψε ο άντρας της για μια άλλη γυ­ναί­κα και η ίδια δεν σκό­τω­σε για εκ­δί­κη­ση τα παι­διά της. Αντί­θε­τα, ο σύ­ζυ­γος επέ­στρε­ψε με­τα­νιω­μέ­νος στην οι­κο­γε­νεια­κή εστία, η Μή­δεια και τα παι­διά τους τον αγκά­λια­σαν, και μετά «πήγαν όλοι μαζί στη θά­λασ­σα».
Η Αντι­γό­νη, κατά την εκ­δο­χή της πρω­τα­γω­νί­στριας, δεν θά­φτη­κε ζω­ντα­νή από τον θείο της Κρέ­ο­ντα, δεν έμει­νε άτα­φος ο αδερ­φός της, ούτε αυ­το­κτό­νη­σε ο γιος του Κρέ­ο­ντα και αρ­ρα­βω­νια­στι­κός της ηρω­ί­δας. Αντί­θε­τα, ο Κρέων, έθαψε με όλες τις αρ­μό­ζου­σες τιμές το σώμα του αδερ­φού της του Πο­λυ­νεί­κη, συγ­χώ­ρε­σε την Αντι­γό­νη για την ανυ­πα­κοή της και την πα­ρέ­δω­σε στην αγκα­λιά του ολο­ζώ­ντα­νου γιού του. Και μετά «πήγαν όλοι μαζί στη θά­λασ­σα».
Κλπ κλπ. Πάντα δε κα­τέ­λη­γε την «διορ­θω­μέ­νη» αφή­γη­ση της τρα­γω­δί­ας με την φράση «και μετά πήγαν όλοι μαζί στη θά­λασ­σα». Ο ορι­σμός του happy end και της ξε­νοια­σιάς!

Φο­βά­μαι ότι η πραγ­μα­τι­κή ζωή και ο κα­πι­τα­λι­σμός δεν έχουν με­γά­λη σχέση με τα κι­νη­μα­το­γρα­φι­κά σε­νά­ρια. Σε πε­ρί­πτω­ση εμ­φα­τι­κής νίκης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις ευ­ρω­ε­κλο­γές, κα­τάρ­ρευ­σης της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης και δη­μιουρ­γί­ας, εν τέλει, μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, η επό­με­νη πράξη της «τρα­γω­δί­ας» θα είναι η αδυ­σώ­πη­τη σύ­γκρου­ση με την ΕΕ. Με την υπαρ­κτή ΕΕ, όχι με κά­ποια άλλη που ανή­κει στη σφαί­ρα της φα­ντα­σί­ας και αντι­προ­σω­πεύ­ει τους λαούς της Ευ­ρώ­πης.
Αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­χω­ρή­σει σε εφαρ­μο­γή των θέ­σε­ών του περί κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων, δια­γρα­φής του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, πλη­ρω­μής του υπο­λοί­που με ρήτρα ανά­πτυ­ξης, κρα­τι­κο­ποί­η­σης του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος κλπ, τότε η τε­λι­κή κα­τά­λη­ξη είναι εξαι­ρε­τι­κά αμ­φί­βο­λο αν θα είναι «και μετά πήγαν όλοι μαζί στη θά­λασ­σα».

Επι­ζη­τού­με, επι­διώ­κου­με και πα­λεύ­ου­με «από μέσα» να μεί­νει πι­στός ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις θέ­σεις και τις επι­διώ­ξεις του. Όμως θα πρέ­πει να εί­μα­στε έτοι­μοι και για την συ­νέ­χεια. Και κυ­ρί­ως πρέ­πει να είναι ενή­με­ρος και έτοι­μος ο λαός μας. Οι με­γά­λες μάζες των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών στρω­μά­των.

Φο­βά­μαι ότι αυτό δεν έγινε πολύ σαφές και δεν το­νί­στη­κε ιδιαί­τε­ρα στην προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία μας. Ίσως και με το, λαν­θα­σμέ­νο κατά τη γνώμη μου, σκε­πτι­κό «να μην τρο­μά­ξει ο κό­σμος». Είναι νο­μί­ζω πε­ριτ­τό να επι­χει­ρη­μα­το­λο­γή­σω υπέρ ενός πλη­ρο­φο­ρη­μέ­νου, έτοι­μου και απο­φα­σι­σμέ­νου λαού, ένα­ντι ενός λαού που θα βρε­θεί ξαφ­νι­κά ενώ­πιον σο­βα­ρών δυ­σκο­λιών.

Ήταν μια χα­μέ­νη ευ­και­ρία, τώρα που ο κό­σμος εκ των πραγ­μά­των άκου­γε με με­γα­λύ­τε­ρη προ­σο­χή τις θέ­σεις μας, ωστό­σο δεν είναι αργά. Το θέμα αυτό μπο­ρεί να τεθεί και μετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές. Έχου­με μά­λι­στα στη φα­ρέ­τρα μας ένα εξαι­ρε­τι­κά ισχυ­ρό όπλο. Το σύν­θη­μα «καμιά θυσία για το ευρώ». Και άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς θί­γουν ου­σια­στι­κά το ίδιο ζή­τη­μα δη­λώ­νο­ντας «έξω από την ΕΕ» ή «έξω από την ευ­ρω­ζώ­νη». Ακόμη και δυ­νά­μεις της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, όπως ο Κα­τσα­νέ­βας, δη­λώ­νουν υπέρ της δραχ­μής. Ωστό­σο αυτά τα συν­θή­μα­τα ανοί­γουν την πόρτα σε ατέρ­μο­νες και συχνά αδιέ­ξο­δες αντι­πα­ρα­θέ­σεις, αλλά κυ­ρί­ως υπάρ­χει ο κίν­δυ­νος να στρέ­ψουν την συ­ζή­τη­ση σε μία ανού­σια «νο­μι­σμα­το­λο­γία» και όχι στην πο­λι­τι­κή ουσία του προ­βλή­μα­τος.
Αντί­θε­τα, η θέση μας «καμιά θυσία για το ευρώ» πε­ριέ­χει ήδη μέσα της το βα­σι­κό πο­λι­τι­κό επι­χεί­ρη­μα, που εύ­κο­λα μπο­ρεί να γίνει κα­τα­νοη­τό απ’ όλους:
Δεν θυ­σιά­ζου­με καμιά από τις ανά­γκες του λαού μας προς χάριν της σω­τη­ρί­ας του ευρώ. Δεν κά­νου­με το οποιο­δή­πο­τε νό­μι­σμα φετίχ. Το κυ­ρί­αρ­χο δια­κύ­βευ­μα δεν είναι το νό­μι­σμα αυτό καθ’ εαυτό, αλλά οι επι­διώ­ξεις της πο­λι­τι­κής μας, η κοι­νω­νι­κή κα­τεύ­θυν­σή μας. Το ζή­τη­μα του νο­μί­σμα­τος έπε­ται, με μόνο κρι­τή­ριο το αν μπο­ρεί και πώς να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί ως ερ­γα­λείο για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Πι­στεύω ότι, ακόμα και τώρα, πρέ­πει να απευ­θυν­θού­με στις με­γά­λες λαϊ­κές, ερ­γα­τι­κές μάζες έχο­ντας ση­μαία μας αυτό ακρι­βώς το σύν­θη­μα.
Να δη­μιουρ­γή­σου­με ένα ετοι­μο­πό­λε­μο, ενη­με­ρω­μέ­νο και απο­φα­σι­σμέ­νο λαϊκό κί­νη­μα.
Και αν στο τέλος προ­κύ­ψει, παρά τις δυ­σοί­ω­νες προ­βλέ­ψεις μου, και η ομα­δι­κή εκ­δρο­μή στην θά­λασ­σα, τότε καλώς να έρθει!

*μέλος της Ο.Μ. ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Νο­σο­κο­μεί­ου Αλε­ξάν­δρα