Η σχολική χρονιά αρχίζει με διαλυμένα σχολεία

Α ν είναι όλα «θέμα παιδείας», όπως λένε πολλοί, τότε δυστυχώς θα πρέπει να κάνουμε κάτι για το γεγονός ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει παιδεία, αφού 11 Σεπτεμβρίου γονείς και μαθητές βρίσκονται μπροστά σε διαλυμένα σχολεία. Η κυβέρνηση επιμένει στις μνημονιακές συνταγές για την «ανάπτυξη» της εκπαίδευσης υποβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο την οργάνωση, τη λειτουργία και το ρόλο του δημόσιου σχολείου. Ο σημερινός υπουργός Παιδείας Α. Λοβέρδος έχει εμπειρία, άλλωστε, στο τσάκισμα των κοινωνικών αγαθών, λαμβάνοντας υπόψη ότι έχει επιτελέσει υπουργός Υγείας. Έτσι και σήμερα, έρχεται να συνεχίσει το καταστροφικό έργο στο χώρο της εκπαίδευσης. Ένα έργο που περιλαμβάνει έως τώρα: συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων και τμημάτων, αύξηση αριθμού μαθητών ανά τμήμα, αύξηση ωραρίου καθηγητών, αλλαγές στη δομή των σχολείων και στο εξεταστικό σύστημα, αλλαγές στα μαθήματα, αύξηση της διδακτέας ύλης, καταργήσεις τομέων και ειδικοτήτων, απολύσεις καθηγητών, κενά μαθημάτων, έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών των σχολικών μονάδων κ.λπ. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα πολλά και χρόνια προβλήματα που ανακύπτουν διαρκώς τα τελευταία χρόνια στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και που δεν φαίνεται η κυβέρνηση να έχει την πολιτική βούληση να τα αντιμετωπίσει, καθώς αυτή η κατάσταση είναι το όραμά της για την εξέλιξη και ανάπτυξη του δημόσιου σχολείου.

Ενάμιση χρόνο μετά την επιστράτευση των απεργών καθηγητών υπό το πρόσχημα της ομαλής διεξαγωγής των πανελλήνιων εξετάσεων και έναν ακριβώς χρόνο μετά τη μεγαλειώδη απεργία της ΟΛΜΕ που ξεπέρασε το 90% σε συμμετοχή, οι καθηγητές έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται ξανά. Τα κενά στα σχολεία είναι πάρα πολλά και δεν έχει ληφθεί κάποια σημαντική πρωτοβουλία επίλυσης του προβλήματος. 

Για τους μαθητές τα προβλήματα δεν είναι λιγότερα. Όλες οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια όσον αφορά στο πρόγραμμα διδασκαλίας και το σύστημα των πανελλήνιων εξετάσεων οδηγούν στην αύξηση της εντατικοποίησης και στα εξοντωτικά προγράμματα διαβάσματος που πλέον πρέπει να υιοθετούνται από την Α’ Λυκείου. Οι απαιτήσεις από τους μαθητές είναι ανώτερες των δυνατοτήτων τους, καθώς τους ζητείται να προσαρμοστούν σε έναν εξουθενωτικό ρυθμό καθημερινότητας για τα τρία λυκειακά χρόνια, εντός ενός πλήρως αποδιοργανωμένου, συρρικνωμένου και υποβαθμισμένου δημόσιου σχολείου, που παρά τη θέληση των λειτουργών του, σε αρκετές περιπτώσεις δεν μπορεί να βοηθήσει τους μαθητές. Γι’ άλλη μια χρονιά λοιπόν οι μαθητές θα αναγκαστούν να στραφούν στη λύση του φροντιστηρίου, γι’ άλλη μια χρονιά οι γονείς θα αναγκαστούν να πληρώνουν για τα αυτονόητα και γι’ άλλη μια χρονιά το υπουργείο κλείνει το μάτι στην ιδιωτική πρωτοβουλία στο χώρο της εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα κατορθώνει να καλλιεργεί την αντίληψη του ατομικού δρόμου προς την επιτυχία και όχι της συλλογικής προσπάθειας για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής. 

Μαθητικό κίνημα και Αριστερά
Απέναντι σε όλη αυτή την καταστροφική πορεία που ακολουθείται στο χώρο της εκπαίδευσης, δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής ή ακόμη χειρότερα υποχώρησης των διεκδικήσεων. Τα μέτρα που λαμβάνονται για το δημόσιο σχολείο δεν είναι απλώς λανθασμένες πολιτικές επιλογές, αλλά υλοποίηση των βασικών επιδιώξεων των εκπροσώπων του συστήματος που επιτίθενται με κάθε τρόπο σε κάθε δημόσιο αγαθό προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και να ενισχύσουν τα επιχειρηματικά εγχειρήματα στο χώρο της εκπαίδευσης. Μπροστά σε αυτή την κατάρρευση, η Αριστερά και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να καλέσει τους μαθητές να αντιδράσουν όχι μόνο για τη βελτίωση του χώρου στον οποίο κινούνται, μαθαίνουν και ζουν, δηλαδή του σχολείου, αλλά και για τη διεκδίκηση ενός συνολικά άλλου τρόπου ζωής, απαλλαγμένου από πληρωμές διδάκτρων, άγχος, πίεση και ανασφάλεια. Για να πετύχουν το στόχο αυτόν, όμως, πρέπει να συνδέσουν τον αγώνα τους με τους ανθρώπους που εργάζονται στον ίδιο χώρο, τους καθηγητές τους, προκειμένου συνενώνοντας τα αιτήματά τους να θέσουν τις βάσεις για δυνατές μορφές πάλης μέσα από καταλήψεις, απεργίες, συνελεύσεις και διαδηλώσεις.