Γιατί ανακουφίστηκα με τη νίκη του Νετανιάχου

Πολλοί τον είχαν ήδη ξεγράψει. Οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις έδειχναν το κόμμα του, Λικούντ, να βρίσκεται πίσω από την υποτιθέμενα κεντροαριστερή Σιωνιστική Ένωση των Γιτζάκ Χέρτσογκ και Τζίπι Λίβνι.

Αλλά είχα στο μυαλό μου τις εκλογές του 1996, όταν ο Νετανιάχου θεωρούταν από όλους χαμένος ακόμα και μετά το κλείσιμο της κάλπης.

Στον απόηχο της δολοφονίας του πρωθυπουργού Γιτζάκ Ραμπίν, όλοι περίμεναν πως θα κερδίσει εύκολα ο «ειρηνιστής» διάδοχός του, Σιμόν Πέρες, ο οποίος είχε εξαπολύσει μια αιματηρή εισβολή στο Λίβανο λίγους μήνες πριν, ελπίζοντας να δώσει στο εκλογικό σώμα διαπιστευτήρια σκληρής στάσης σε ζητήματα «ασφαλείας». 

Αλλά τη νύχτα εκείνων των εκλογών, ο Νετανιάχου είπε στους υποστηρικτές του, «είναι ακόμα νωρίς και η νύχτα είναι μεγάλη». Καθώς προχωρούσε η καταμέτρηση των ψήφων, προσπέρασε τον Πέρες και εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός.

Ο Νετανιάχου το επανέλαβε την Τρίτη. Με όλες σχεδόν τις ψήφους καταμετρημένες, το Λικούντ κέρδισε 30 έδρες, η Σιωνιστική Ένωση 24 και η Κοινή Λίστα των κυρίως Αραβικών κομμάτων βγήκε τρίτη με 14 έδρες.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Νετανιάχου θα διατηρήσει τη θέση του πρωθυπουργού του Ισραήλ και θα καθοδηγήσει άλλη μια φανατική δεξιά κυβέρνηση.

Να είμαι σαφής: Δεν χαίρομαι που νίκησε ο Νετανιάχου, για την ίδια του την νίκη. Ο Νετανιάχου είναι ένας αιμοσταγής δολοφόνος. Θα έπρεπε να δικαστεί για τα πολλά του εγκλήματα, από την αδιάκοπη αρπαγή παλαιστινιακής γης μέχρι την σφαγή της Γάζας το περασμένο καλοκαίρι. Και λαχταρώ να ζήσω εκείνη τη μέρα που θα δικαστεί.

Αλλά το ότι απολαμβάνει τη δολοφονία Παλαιστινίων και την αποκαλεί «αυτοάμυνα» δεν τον ξεχωρίζει και πολύ από τους αντιπάλους του. Η Λίβνι, φυγόδικη ύποπτος εγκλημάτων πολέμου ήταν από τις πιο περήφανους και αμετανόητους αρχιτέκτονες της σφαγής στη Γάζα το 2008-09, η οποία χρησίμευσε αναμφίβολα ως μοντέλο για τον Νετανιάχου.

Ο σύμμαχός της, Χέρτζογκ είχε κατηγορήσει τον Νετανιάχου ότι δεν επιτέθηκε στη Γάζα με αρκετή αγριότητα.

Η ρατσιστική δήλωση του Νετανιάχου τη μέρα των εκλογών ότι «οι Άραβες σπεύδουν στις κάλπεις» αποκάλυψε για άλλη μια φορά τα πραγματικά του αισθήματα πως οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ δεν είναι πολίτες που δικαιούνται ίσα δικαιώματα. Αλλά η Τζίπι Λίβνι έχει συχνά εκφράσει την ίδια άποψη.

Και ενώ ο Νετανιάχου είναι απολύτως αφοσιωμένος στην αρπαγή και τον εποικισμό της κατεχόμενης παλαιστινιακής γης, ούτε αυτό τον ξεχωρίζει από τους υποτιθέμενα «ειρηνιστές» προκατόχους του.

Ένα πρόσφατο διαδραστικό θέμα που δημοσίευσαν οι New York Times δείχνει ότι η οικοδόμηση εποικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη (εκτός της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ) ήταν συχνά πολύ πιο πυκνή κατά τη θητεία των τάχα «ειρηνικών» κυβερνήσεων του Έχουντ Μπάρακ και του Έχουντ Ολμέρτ.

Αλλά αυτό που διακρίνει τον Νετανιάχου από τους αντιπάλους του είναι ότι στερεί από τη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» τις ευκαιρίες να κρύβει τη συνενοχή της με τα άσχημα εγκλήματα του Ισραήλ πίσω από μια φάρσα «ειρηνευτικής διαδικασίας».

Επιπλέον, η ανοιχτή συμμαχία του Νετανιάχου με τις πιο ρατσιστικές, ισλαμοφοβικές, μισαλλόδοξες δυνάμεις της βορειοευρωπαϊκής και ευρωπαϊκής Δεξιάς –η ομιλία του στο Κογκρέσο νωρίτερα αυτόν τον μήνα ήταν μια τέτοια απόδειξη- τοποθετεί το Ισραήλ στο σωστό ιδεολογικό στρατόπεδο. Το Ισραήλ δεν μπορεί πια να λειτουργεί ως απαρτχάιντ στο εσωτερικό και να παρουσιάζει ψευδώς τον εαυτό του ως «φάρο» του φιλελευθερισμού στο εξωτερικό. 

Συνοψίζοντας, η επανεκλογή του Νετανιάχου είναι σαν τις πληροφορίες για τα «Θρεπτικά Συστατικά» πάνω σε μια συσκευασία τζανκ φουντ: σου λέει την αλήθεια για τα τοξικά συστατικά στο εσωτερικό.

Η ξεκάθαρη διακήρυξη του Νετανιάχου λίγες μέρες πριν τις εκλογές ότι δεν θα επιτρέψει να υπάρξει ένα παλαιστινιακό κράτος ήταν απλώς μια επιβεβαίωση της πραγματικής πολιτικής κάθε Ισραηλινής κυβέρνησης από το 1967 και μετά, μια πολιτική που και οι Χέρτζογκ και Λίβνι και θα ακολουθούσαν.

Ο Χέρτζογκ και η Λίβνι δεν θα επέτρεπαν ένα παλαιστινιακό κράτος άξιο του όρου «κράτος». Αντίθετα, με την διεθνή υποστήριξη, θα επιχειρούσαν να ξανασύρουν τους Παλαιστίνιους σε «διαπραγματεύσεις» γύρω από κάτι που θα έμοιαζε με ένα γκετοποιημένο «μπαντουστάν», σχεδιασμένο για να νομιμοποιήσει την αρπαγή τεράστιων εδαφών από το Ισραήλ, την προσάρτηση της Ιερουσαλήμ και την άρνηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων προσφύγων (η ανάλυση του Ben White για αυτό το τρομακτικό σχέδιο για μόνιμο απαρτχάιντ πρέπει να διαβαστεί από όλους). 

Ο Χέρτζογκ επίσης υποσχέθηκε να συνεχίσει να χτίζει εποικισμούς στην κλεμμένη παλαιστινιακή γη. Αλλά θα έκρυβε αυτήν την επεκτατική πολιτική πίσω από διακοσμητικά και ψευδή «παγώματα» στη διάρκεια των οποίων ο εποικισμός συνεχίζεται απρόσκοπτα.

Αν είχε νικήσει η Σιωνιστική Ένωση, υπήρχε πολύ σοβαρός κίνδυνος να συρθούν οι Παλαιστίνιοι πίσω μια δεκαετία, σε μάταιες «διαπραγματεύσεις» τύπου Όσλο, που θα λειτουργούσαν ως κάλυμμα για τη συνεχιζόμενη υποταγή και αποικιοποίηση.

Τέτοιες διαπραγματεύσεις θα αποτελούσαν την κεντρική δικαιολογία για την λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» να συνεχίσει να αποφεύγει επ’ άπειρον να ζητήσει την ελάχιστη λογοδοσία από το Ισραήλ.

Το μόνιμο μότο των διάφορων αξιωματούχων είναι πάντοτε μια εκδοχή του «ναι, είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει, αλλά υπάρχει μια ειρηνευτική διαδικασία και πρέπει να την υποστηρίξουμε».

Το ένα θετικό αποτέλεσμα των εκλογών στο Ισραήλ είναι πως αυτός ο δρόμος μοιάζει να έχει πια φραχτεί.

Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη ότι με την επανεκλογή του Νετανιάχου, οι ευρωπαϊκές, βορειοαμερικάνικες και αραβικές κυβερνήσεις θα σταματήσουν ξαφνικά τη συνενοχή τους με το Ισραήλ.

Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα, για παράδειγμα, θα συνεχίσει την αδιάκοπη προσπάθειά της να εναντιώνεται στα δικαιώματα των Παλαιστινίων και στις προσπάθειες να λογοδοτήσει το Ισραήλ οπουδήποτε.

Αλλά η επιλογή των Εβραίων του Ισραήλ να επανεκλέξουν τον Νετανιάχου θα πρέπει να κάνει σαφές στους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη ότι το Ισραήλ δεν επιζητά ειρήνη και δεν επιδιώκει δικαιοσύνη. Θα συνεχίσει την καταπίεση και την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων μέχρι κάποιος να το σταματήσει.

Οι διαπραγματεύσεις με ένα τέτοιο καθεστώς δεν έχουν κανένα νόημα όσο η δύναμή του πάνω στα θύματά του παραμένει τεράστια και ανεξέλεγκτη. Το μήνυμα που θα πρέπει να πάρουμε είναι απλό: η σωστή αντιμετώπιση μιας πολιτικής που έχει προσανατολιστεί στην κατοχή, το απαρτχάιντ και την εθνοφυλετική ανωτερότητα είναι να την απομονώσουμε μέχρι να αναγνωρίσει ότι πρέπει να εγκαταλείψει αυτούς τους προσανατολισμούς.

Οι Παλαιστίνιοι έχουν ζητήσει από τον πλανήτη να το πράξει αυτό μέσα από το Μποϊκοτάζ-Απόσυρση Επενδύσεων-Κυρώσεις (BDS). Ο Νετανιάχου κάνει το επιχείρημα να αναλάβουμε τέτοια δράση ακόμα ευκολότερο, οπότε ήρθε η ώρα να επιταχύνουμε.

*Ακτιβιστής, συντάκτης του σάιτ electronic intifada και συγγραφέας του βιβλίου The Battle for Justice in Palestine