«Αν το σχέδιο ήταν να απομονωθεί η Γερμανία, το αποτέλεσμα είναι ότι απομονώθηκε η Ελλάδα». Τέτοιες δηλώσεις εκφράζουν πλέον το κλίμα αυτοπεποίθησης που αναδίδεται από τη γερμανική καγκελαρία. Και πράγματι, οι δανειστές, δηλαδή το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν, ποτέ δεν ήταν πιο «συντονισμένοι» στη στάση τους απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση. Και όχι μόνο αυτό: το τελευταίο διάστημα οι δανειστές «συντονίζονται» και σε ακραίες εκφράσεις ιμπεριαλιστικού τραμπουκισμού.
Πριν από τις 11 Μαΐου, που παρουσιάζεται σαν το νέο «ορόσημο» των εξελίξεων εξαιτίας της δυσβάστακτης δόσης 750 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ την επομένη 12 Μαΐου, ο Μάριο Ντράγκι έχει θέσει το δικό του «ορόσημο» στις 6 Μαΐου: αν δεν έχει υπάρξει ή έστω απλώς προδιαγραφεί με σαφές πλαίσιο δεσμεύσεων συμφωνία μεταξύ δανειστών και Ελλάδας, η ΕΚΤ θα «κουρέψει» δραστικά την αξία των ενεχύρων έναντι των οποίων οι ελληνικές τράπεζες αντλούν ρευστότητα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν με κατάρρευση. Σε αυτή την περίπτωση, σαν απάντηση στον κίνδυνο κατάρρευσης που… η ίδια θα προκαλέσει, η ΕΚΤ δηλώνει ότι θα αναγκαστεί να επιβάλει στις ελληνικές τράπεζες μέτρα περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων – προκαλώντας γενικευμένη οικονομική και άρα πολιτική αστάθεια!
Ο ιμπεριαλιστικός τραμπουκισμός έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να σκηνοθετηθεί ένα πέρα από τα όρια μπούλινγκ κατά του Έλληνα υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη στη διάρκεια των εργασιών του τελευταίου Eurogroup στη Ρίγα της Λετονίας, με προσβλητικές και απαξιωτικές εκφράσεις, ακόμη και κινήσεις προσωπικής απομόνωσης!
Σε ένα τέτοιο σκηνικό, όπου πρέπει να προσθέσουμε και την αναθάρρηση του εγχώριου αστικού - μνημονιακού συστήματος, που ανακτά γρήγορα την αυτοπεποίθησή του σε σημείο να διανοείται να περάσει στην αντεπίθεση, η περαιτέρω σπατάλη πολύτιμων οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών πόρων για να συντηρείται η τακτική του «έντιμου συμβιβασμού» είναι αδιανόητη. Η ρήξη είναι πλέον η μόνη λύση.
Η τρομολαγνία περί «νεολιθικής εποχής»
Τελείως αναμενόμενα, οι εκπρόσωποι του εγχώριου και διεθνούς συστήματος προσπαθούν να απαξιώσουν την προοπτική της ρήξης αποδυόμενοι σε μια τρομολαγνική προπαγάνδα περί των δήθεν «εφιαλτικών» συνεπειών της - μόνο για την Ελλάδα αλλά όχι και για το διεθνές σύστημα. Διαρρηγνύουν τα όρια ακόμη και του στοιχειώδους ορθολογισμού κάνοντας λόγο για επιστροφή στη «νεολιθική εποχή», ενώ τα εγχώρια μνημονιακά παπαγαλάκια προσθέτουν και «εθνικές» αποχρώσεις μιλώντας για «μικρασιατική καταστροφή» και «κοσοβοποίηση». Στο μυαλό των νεοφιλελεύθερων όποιος δεν πιστεύει στο «τέλος της Ιστορίας», όποιος τολμάει να πάει κόντρα στους «καταναγκασμούς της οικονομίας», όποιος δεν σέβεται την TINA (There Is No Alternative), δεν κάνει απλώς λάθος, δεν θα υποστεί απλώς κάποιες συνέπειες, αλλά θα ζήσει τον εφιάλτη μιας μεταφυσικής μεταφοράς σε άλλο… ιστορικό χρόνο.
Όλα αυτά είναι αστειότητες, είναι μια εκδοχή μεταφυσικής απολογητικής της TINA. Μια νεοφιλελεύθερη έπαρση που στο όνομα της μετανεωτερικότητας φαντάζεται ότι μπορεί να απωθήσει την ταξική πάλη σε προνεωτερικό ιστορικό χρόνο. Ωστόσο, η Αργεντινή, ο Ισημερινός, η Ισλανδία παραμένουν σε σημερινό ιστορικό χρόνο και καθόλου δεν επέστρεψαν στη νεολιθική εποχή, ενώ και στη γειτονιά μας τα Βαλκάνια, Κόσοβο έγινε μόνο το… Κόσοβο – ούτε καν η Σερβία, παρόλο που έχασε έναν εμφύλιο πόλεμο που η ίδια ξεκίνησε, υπέστη διεθνή αποκλεισμό, απομόνωση και ιμπεριαλιστική πολεμική επέμβαση.
Ασφαλώς η ρήξη είναι μια υπόθεση που συνεπάγεται «αγώνες και θυσίες», είναι ταξική πάλη με όρους νεωτερικότητας, όχι ένα «μεταφυσικό συμβάν».
«Έξυπνες μηχανικές» ή πολιτικές αποφάσεις;
Ο άλλος τρόπος απαξίωσης της προοπτικής της ρήξης εμπνέεται από την ίδια νεοφιλελεύθερη μεταφυσική. Θεωρώντας την καπιταλιστική οικονομία «απαραβίαστη πραγματικότητα» που διέπεται από ένα ανυπέρβλητο σύστημα καταναγκασμών, αρχίζουν να απαριθμούν τις «βίαιες» αντιδράσεις της σε περίπτωση ρήξης: bank run, κατάρρευση τραπεζών, κατάρρευση οικονομίας, κοινωνική και πολιτική καταστροφή και εξαχρείωση. Και μας ζητούν «λεπτομερές σχέδιο» που να περιγράφει πώς θα αποφύγουμε όλες αυτές τις καταστροφές.
Ωστόσο, εξακολουθούμε να μιλάμε για καπιταλισμό, για κοινωνία χωρισμένη σε τάξεις. Δεν υπάρχουν ταξικά ουδέτερα οικονομικά σχέδια και επιλογές: όλες ευνοούν κάποια από τις δύο βασικές αντιμαχόμενες τάξεις της κοινωνίας. Πίσω από κάθε οικονομική επιλογή και οικονομικό σχέδιο βρίσκεται μια πολιτική επιλογή, δηλαδή μια επιλογή που ευνοεί τα συμφέροντα της μίας ή της άλλης τάξης. Το σχέδιο της ρήξης, λοιπόν, είναι ένα συνεκτικό σχέδιο θεμελιωδών πολιτικών επιλογών, όχι σχέδια επί χάρτου με «έξυπνες μηχανικές» που τάχα θα βάλουν τον καπιταλισμό να δουλέψει για μας. Αυτές οι επιλογές είναι κατεξοχήν οι εξής:
1. Ανάκτηση του δικαιώματος να κάνουμε πολιτική, δηλαδή να έχουμε επιλογές, δηλαδή να μπορούμε να πάρουμε μέτρα ικανοποίησης των αναγκών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Δηλαδή άρση των δεσμεύσεων για αποφυγή «μονομερών ενεργειών», ώστε να προχωρήσει σαρωτικά και άμεσα η υλοποίηση του προγράμματος της ΔΕΘ.
2. Στάση πληρωμών στα τοκοχρεολύσια του κρατικού χρέους. Λογιστικός έλεγχος και διαγραφή του χρέους.
3. Άμεσος δημόσιος έλεγχος των τραπεζών και επιβολή (από την κυβέρνηση και όχι την ΕΚΤ) μέτρων περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων. Εκκαθάριση του χαρτοφυλακίου των τραπεζών με κριτήριο τα συμφέροντα των κατώτερων λαϊκών τάξεων.
4. Άμεσα μέτρα αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων: στο πρωτογενές επίπεδο (αύξηση κατώτερου μισθού - κατάργηση όλων των απορρυθμίσεων στις εργασιακές σχέσεις), αλλά και στο δευτερογενές: αλλαγές στη φορολογία (βαριά φορολόγηση κερδών και συσσωρευμένου πλούτου, φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας, φοροελάφρυνση για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα), δέσμευση των κερδών δημόσιων ή υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων (ΟΠΑΠ, ΔΕΗ) για τις κοινωνικές ανάγκες, εθνικοποιήσεις ΔΕΚΟ κ.λπ.
Ακριβώς επειδή όλα αυτά (και άλλα πολλά που θα προκύψουν σαν αναπόφευκτες συνεπαγωγές, μεταξύ αυτών και επιλογές νομισματικού χαρακτήρα) δεν είναι ταξικά ουδέτερα, η υλοποίησή τους είναι συνυφασμένη με προϋποθέσεις γενικής πολιτικής, κοινωνικής και κινηματικής κινητοποίησης. Του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, άλλων δυνάμεων και του κόσμου της Αριστεράς, των κινημάτων αντίστασης. Διότι πολιτικές επιλογές σημαίνει ταξική πάλη.
Η οικονομική, «τεχνική» ή όποια άλλη εξειδίκευσή τους είναι απολύτως εφικτή, αλλά είναι ένα ζήτημα που έπεται.
