Έχω μπερδευτεί.
Και φαντάζομαι και μεγάλο μέρος του λαού που εναποθέτει, με ζεστή (;) ή με κρύα καρδιά, τις ελπίδες του για την ανατροπή των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών στο Σύριζα, είναι εξίσου μπερδεμένο.
Μπερδεμένοι, μουδιασμένοι και αποστασιοποιημένοι είναι όλοι αυτοί που αν και έχουν πληγεί τρομακτικά από τις σκληρές επιλογές νεοφιλελεύθερης εμπνεύσεως, προς ώρας δεν φαίνεται (από τη συμμετοχή στα κινήματα, στα σωματεία, στις απεργίες, στα δημοσκοπικά ευρήματα) να αποκρυσταλλώνουν μια σαφή θέση και στάση υπέρ της πρότασης για ανατροπή των υφιστάμενων πολιτικών και αριστερή – σοσιαλιστική κυβέρνηση.
Στο πλαίσιο της αναζήτησης των αιτιών για τη στάση μεγάλου μέρους του λαού μπορούν να χρησιμοποιηθούν μια σειρά από επιχειρήματα όπως η χαμηλή πολιτική συνείδηση που για χρόνια καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε, ο άκρατος ατομισμός και ανταγωνισμός που βιώσε η κοινωνία για δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση, το δόγμα του σοκ και πολλά άλλα.
Είναι μόνο ευθύνη του λαού ή μήπως η πολιτική διγλωσσία του Σύριζα αποτελεί και αυτή μια ουσιαστική αιτία.
Ερώτημα πρώτο: όταν διατυπώνεται (δηλώσεις Τσίπρα στην ΕΡΤ3, 14/11/2013) «ο λαός θα ρίξει την κυβέρνηση» τι ακριβώς έχει κατά νου; Αυτό δεν θα προκύψει από μαζικούς εργατικούς αγώνας όπως για παράδειγμα των Διοικητικών Υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ που διανύουν την 11η εβδομάδα των κινητοποιήσεων; Πως οραματίζεται (ο Σύριζα) τη λαϊκή αγανάκτηση και την έκφραση της και κυρίως πως τη στηρίζει (επί της ουσίας) αν και εφόσον πιστεύει σε αυτή;
Ερώτημα δεύτερο: η συνδικαλιστική παράταξη του Σύριζα (Αυτόνομη Παρέμβαση) σε όσους εργασιακούς χώρους εκπροσωπείται (με μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις) πως στέκεται απέναντι στην επίθεση που έχει εξαπολυθεί από το κεφάλαιο και την εργοδοσία εναντίον των εργαζομένων; Για να θυμηθούμε μόνο ένα ενδεικτικό παράδειγμα που αφορά στην αναδίπλωση της στο αίτημα για απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών των προηγούμενο Μάιο. Είναι συχνό το φαινόμενο να κρύβεται πίσω από το αιώνιο επιχείρημα του «συσχετισμού δυνάμεων» για να απεμπολήσει ευθύνες που σχετίζονται με τη (μη) ζύμωση που απαιτείται μέσα σε χώρους δουλειάς. Με την (μη) ανάληψη κινηματικών πρωτοβουλιών, ακτιβισμών αλλά και ακόμη σταθερής συμμετοχής σε απεργίες και συλλαλητήρια.
Ερώτημα τρίτο: πιστεύει πραγματικά η πολιτική ηγεσία του Σύριζα ότι αρκεί μια αναγγελία συλλαλητηρίου για να μαζευτεί η απαιτούμενη και κρίσιμη μάζα λαού (που στο κάτω- κάτω δεν έχει και κανένα πολιτικό έρεισμα – παρά μονάχα για τις εντυπώσεις) που θα βουλιάξει το Σύνταγμα; Προκύπτουν αβίαστα συμπεράσματα, ότι είτε δε γνωρίζει τους όρους της οργάνωσης του κινήματος είτε λειτουργεί διεκπεραιωτικά (για την τιμή των όπλων). Το 27% των πολιτών που επέλεξαν το Σύριζα στις τελευταίες εκλογές (μεγάλο μέρος του οποίου στο λεκανοπέδιο Αττικής) είναι ένας σταθερός αριθμός που ανά πάσα στιγμή θα σταθεί στο πλευρό του κόμματος; ή μήπως χρειάζεται μια διαρκής επαφή, εξήγηση των θέσεων, παρακίνηση και οργάνωσή του;
Ερώτημα τέταρτο: αν ένα πολιτικό κόμμα με αριστερό πρόσημο «ακουμπά» στο λαό για την ανατροπή των πολιτικών «εκδοροσφαγής» της εργατικής τάξης πως την ίδια στιγμή (και γνωρίζοντας τους αριθμητικούς συσχετισμούς εντός της συγκυβέρνησης) καταθέτει πρόταση μομφής για να αξιοποιήσει το (δήθεν) κοινοβουλευτικό όπλο που διαθέτει η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση; (το δήθεν επεξηγείται στο ότι όσες μομφές κατατέθηκαν μεταπολιτευτικά – καμιά δεν έριξε ποτέ κυβέρνηση). Υπάρχει μια αντίφαση που προκαλεί σύγχυση στο λαό.
Και εξηγώ. Με αφορμή την πρόκληση της κυβέρνησης και την κατάληψη της ΕΡΤ από τα ΜΑΤ και ΥΜΕΤ κατατέθηκε πρόταση μομφής με επιχειρήματα «να αναλάβει κάθε βουλευτής την ευθύνη των πράξεων του», «να έρθει ο πρωθυπουργός επιτέλους στη Βουλή» και λογής- λογής άλλα του ιδίου βεληνεκούς! Την ίδια ώρα που έξω από την ΕΡΤ απεργοί- εργαζόμενοι, αλληλέγγυοι και πολίτες προσπαθούσαν να βρουν το βηματισμό τους και να ακουμπήσουν κάπου (;) ώστε η αυθόρμητη κίνηση συμπαράστασης και αλληλεγγύης να συμπαρασύρει και άλλους και να γιγαντωθεί.
Δυστυχώς με την πρόταση μομφής ο λαός αυτός ακούμπησε (;) πάλι επάνω σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες δραπετεύοντας γι άλλη μια φορά από τις ευθύνες του και εναποθέτοντας την τύχη του σε κάποιο κοινοβουλευτικό «σωτήρα». Το ίδιο ακριβώς που έγινε και το καλοκαίρι μετά την απόφαση του ΣτΕ για την ΕΡΤ όπου η διφορούμενη απόφαση του «πάγωσε» και ξεφούσκωσε το κίνημα 15 μέρες μετά το ξέσπασμα του.
Ερώτημα πέμπτο: από ποια απόφαση πολιτικού οργάνου του Σύριζα προκύπτει ότι σε περίπτωση που ο Σύριζα έρθει πρώτο κόμμα θα συνεργαστεί με κόμματα που θα μπουν στη βουλή (σε ερώτηση με ποιους θα συνεργαστεί μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, για τον σχηματισμό κυβέρνησης, απάντησε: «δεν μπορεί να πω, διότι δεν ξέρω ποια κόμματα θα μπουν στη Βουλή. Ακόμα και στην περίπτωση που εξασφαλίσει αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι θα αναζητήσει συμμαχίες με κοινωνικές δυνάμεις, πρόσωπα και πολιτικές δυνάμεις» δηλώσεις Τσίπρα στην ΕΡΤ3, 14/11/2013).
Μια αφελής αλλά ενδιαφέρουσα ερώτηση θα ήταν: Αν στην επόμενη Βουλή μπει η ΔΗ.ΜΑΡ και οι ΑΝ.ΕΛ (και γιατί όχι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ) θα συνεργαζόσασταν μαζί τους;
Ερώτημα έκτο: από το μακρινό Τέξας των Η.Π.Α. φέρεται να είπε (μεταξύ πολλών άλλων θέσεων που σε καμία περίπτωση δεν ακούγονται εξόχως αριστερές αλλά μάλλον σοσιαλδημοκρατικές με πολλές στρώσεις ΝεοΚευνσιανισμού): «Όσον αφορά στα ελάχιστα επίπεδα επενδύσεων που είναι απαραίτητα, θα προτείναμε μία ιδέα που κάθε λογικός άνθρωπος θα αποδέχονταν ως δίκαιη και ορθολογική: υπάρχουν πάνω από 10 δισεκατομμύρια ευρώ από Ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία που προορίζονταν για την Ελλάδα για την περίοδο από το 2007 έως το 2013, και τα οποία η Ελλάδα δεν κατάφερε να απορροφήσει εξαιτίας της ύφεσης, της γραφειοκρατίας, και του πτωχευμένου εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Γιατί λοιπόν να μην αναθέσουμε τη διαχείριση αυτών των κεφαλαίων στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων με την προϋπόθεση να επενδύουν στα ελληνικά πρότζεκτς στη βάση καθαρών τραπεζικών αρχών και χωρίς την ανάμειξη του Ελληνικού Κράτους;»
Για την ιστορία, σε Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ στις 13/5/2013 ο πρόεδρος του, κ. Δασκαλόπουλος, είχε προτείνει: «Τη διετή κατάργηση της διαχείρισης του ΕΣΠΑ από το κράτος και την ανάθεσή της σε ομάδα ελληνικών και ξένων τραπεζών»
πρόταση με την οποία έσπευσε την επομένη να συμφωνήσει ο Πρόεδρος του Ελληνο-Αμερικάνικου Εμπορικού Επιμελητηρίου κ. Γραμματίδης λέγοντας «Συμμεριζόμαστε τις προτάσεις του προέδρου του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλου ………… και στη μεταφορά της διαχείρισης του ΕΣΠΑ στο τραπεζικό σύστημα για μεγαλύτερη διαφάνεια και ταχύτητα αλλά και για απλοποίηση των σχετικών διαδικασιών» δήλωσε ο κ. Γραμματίδης υπογραμμίζοντας πως «αποτελούν προτάσεις εκσυγχρονισμού, ανάπτυξης και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικήςοικονομίας».
Σύμπτωση;
Τι κι αν μετά τον κακό χαμό που ακολούθησε τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα , από τους εργαζόμενους στη ΜΟΔ (της εταιρείας του δημοσίου που διαχειρίζεται το ΕΣΠΑ), η Αυτόνομη Παρέμβαση του Συλλόγου Εργαζομένων στη ΜΟΔ έσπευσε να διευκρινίσει διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις ότι: «μιλάει (σ.σ. ο Πρόεδρος) για τους πόρους του ΕΣΠΑ που δεν θα απορροφηθούν ………Αντί αυτοί οι πόροι να επιστρέψουν στα διαρθρωτικά ταμεία (που ούτως ή άλλως θα γίνει με την καταστροφική πολιτική του μνημονίου και της Τρόϊκας που «παγώνει» κάθε δραστηριότητα) για να πάνε αλλού, προτείνεται η χρηματοδότηση άλλων επενδυτικών προγραμμάτων, ξεχωριστών από το ΕΣΠΑ και μέσω της ΕΤΕ», το ερώτημα παραμένει : Τι πρόγραμμα έχει ο Σύριζα για τα διαρθρωτικά ταμεία (και για τα έργα που συγχρηματοδοτούνται από αυτά) για την τρέχουσα περίοδο (ως το 2015) αλλά και για τη νέα προγραμματική περίοδο 2014-2020 και κυρίως πως εννοεί τη διαχείριση τους; Δημόσια; Ιδιωτική; Μεικτού σχήματος (όπως φέρεται να είπε ο βουλευτής κ. Σταθάκης σε συνάντηση με τους εργαζόμενους στη ΜΟΔ το καλοκαίρι);
Ερώτημα έβδομο: το κεντρικό σύνθημα του Σύριζα «καμιά θυσία για το Ευρώ» μεταφράζεται κυριολεκτικά (;),εννοιολογικά (;) στο «μια πιθανή αποχώρηση (σ.σ. της Ελλάδας) από την Ευρωζώνη θα ήταν καταστροφή»; Και το «θα διαπραγματευτούμε σκληρά» που αλιεύεται από τις δηλώσεις στο Τέξας δεν θυμίζει μήπως αντίστοιχες δηλώσεις στελεχών της ΔΗ.ΜΑΡ ;
Ερώτημα όγδοο: η υποψηφιότητα του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρα για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (και παρά τους όποιους υπαρκτούς ή φανταστικούς συμβολισμούς φορτώνεται από το σύνολο των ευρωπαϊκών αριστερών κομμάτων) τι ακριβώς σηματοδοτεί για την αριστερά; Είναι συνυφασμένη κατά κάποιο τρόπο (και αν ναι ποιον ακριβώς) με τις διεκδικήσεις του λαού απέναντι στις σκληρές νεοφιλελεύθερες επιταγές της Ε.Ε και της ΕΚΤ; σηματοδοτεί τον «ανένδοτο» αγώνα (όπως προσφάτως υιοθετήθηκε στο λεξιλόγιο του Σύριζα με τη σημειολογία να παραπέμπει ευθέως στην οικογένεια Παπανδρέου) κόντρα στις πολιτικές λιτότητας που έρχονται κατευθείαν από τα πολιτικά – υποκινούμενα εκ του κεφαλαίου- ανδρείκελα των Βρυξελλών, του Βερολίνου και των Παρισίων; Θέτει εκ νέου τους όρους ενός σχεδίου Marshall (το οποίο διαρκώς ανασύρεται στους λόγους και στις θέσεις του Σύριζα παρά τα όσα δεινά του καταμαρτυρούν αυτοί που το έζησαν από πρώτο χέρι) μέσω του οποίου, και υποβοηθούσης της (επ απειλούμενης) υποψηφιότητας του κ. Τσίπρα, οι καπιταλιστές της Ευρώπης θα πεφωτιστούν και θα στρέξουν να δώσουν στους λαούς που πεινάνε όσα τους χρωστάει το κεφάλαιο;
Ερώτημα ένατο: πόσους ακόμη (ειλικρινώς ;) μετανοημένους και «παραπλανημένους» βουλευτές άλλων πολιτικών κομμάτων χωράει ο Σύριζα; Επίσης πόσους «γραφειοκράτες» συνδικαλιστές, που βλέπουν ότι ο Σύριζα «είναι πάνω στο κύμα», θα σπεύσουν να εγκολπώσουν στην αριστερά προσφέροντας τους την ποθούμενη κολυμπήθρα του σιλωάμ για τα ολέθρια λάθη και τις επιλογές τους που έφεραν το λαό σε απόγνωση και αφανισμό; Αναρωτιέμαι αν μετά τη διαγραφή της κ. Τζάκρη από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ θα ξαναζήσουμε το γαϊτανάκι δηλώσεων ένθεν κακείθεν για το λαό, τα δεινά του και άλλα τέτοια που όπως φαίνεται ξεχνούσε η φερέλπιδα πολιτικός, εκ Πέλλας ορμώμενη, όταν εφορμούσε με ζήλο και ψήφιζε «με το πιστόλι στον κρόταφο» τα μνημόνια α’, β’, το μεσοπρόθεσμο και όλες τις πολιτικές της κυβέρνησης; (όπως έκαναν και πολλοί άλλοι στο παρελθόν και πλέον βρίσκονται στη φιλόξενη αγκαλιά του Σύριζα).
Ερώτημα δέκατο: έστω ότι ο Σύριζα προσπαθεί να συσπειρώσει το λαό και να τον πείσει για τις (συχνά διφορούμενες) θέσεις του. Το ερωτήματα που προκύπτουν αυθόρμητα είναι: προσπαθεί να απαντήσει στα πολιτικά αιτούμενα του λαού που είχαν διαμορφωθεί μέχρι το 2009; προσπαθεί να καθησυχάσει τους μικροαστούς «νοικοκυραίους» (στα αντανακλαστικά των οποίων απευθύνονται περίπου όλα τα κόμματα) οι οποίοι μαθαίνοντας επί σειρά ετών να λειτουργούν με τη λογική του «ψηφίζω-αναθέτω- τελειώνω» δεν πολυσυμφωνούν με την προοπτική μιας αριστερής – σοσιαλιστικής κυβέρνησης απλά δεν αντέχουν άλλο την παρούσα κατάσταση και αναζητούν νέους ταγούς; Και βέβαια παρθενογεννήσεις στο εκλογικό σώμα δεν υπάρχουν. Δηλαδή όσοι μέχρι το 2009 ψήφισαν τους (μέχρι πρότινος) δύο μεγάλους παίκτες (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) είναι το ίδιο εκλογικό σώμα και σήμερα. Μήπως όμως αντί ο Σύριζα να προσπαθήσει να πείσει για τις αρχές και τις πολιτικές της αριστεράς και να μετουσιώσει ένα παθητικό κόσμο σε ένα λαό με πολιτική συνείδηση, αιτήματα, διεκδικήσεις, αλληλεγγύη, συλλογικότητα σε μια δύσκολη πορεία προς το σοσιαλισμό, αλληθωρίζει -συστηματικά πια- προς το κέντρο, υιοθετώντας light εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας για να πείσει αυτή τη δεξαμενή; αγνοώντας τα λαϊκά στρώματα (που είναι και η πλειοψηφία της κοινωνίας σήμερα) που έχουν ένα και μόνο αίτημα: ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΚΡΙΒΩΣ, ΟΧΙ ΠΕΡΙΠΟΥ !
Αναρωτιέμαι.
