37ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ: Δυσμενείς συσχετισμοί στα όργανα – μπορούν να ανατραπούν στους δρόμους

Έχει τη με­γα­λύ­τε­ρη συν­δι­κα­λι­στι­κή πυ­κνό­τη­τα συν­δι­κά­του στην Ελ­λά­δα, πα­ρό­τι μειώ­νε­ται συ­νε­χώς με ευ­θύ­νη της πλειο­ψη­φί­ας της, που απο­τε­λεί­ται από δυ­νά­μεις της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας και του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού.

Από το προη­γού­με­νο συ­νέ­δριο (2016) μέχρι τώρα, η ΑΔΕΔΥ βρέ­θη­κε μπρο­στά στην ευ­και­ρία να δώσει αυ­το­πε­ποί­θη­ση τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες, με συλ­λο­γι­κό­τη­τα, ορ­γά­νω­ση κι αγώνα, στο διά­στη­μα που βί­ω­ναν το σοκ της προ­δο­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και έμε­ναν αμή­χα­νοι και απο­γοη­τευ­μέ­νοι από μία κυ­βέρ­νη­ση που εκλέ­χθη­κε στο όνομα της Αρι­στε­ράς, αλλά υλο­ποιού­σε την πο­λι­τι­κή των μνη­μο­νί­ων και τις επι­λο­γές του κε­φα­λαί­ου μία προς μία.

Επι­πλέ­ον, η ΑΔΕΔΥ βρί­σκε­ται μπρο­στά σε μία αδιαμ­φι­σβή­τη­τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Οι μό­νι­μοι δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι, που απο­τε­λούν τη βάση της, μειώ­θη­καν και μειώ­νο­νται ρα­γδαία από την επί­θε­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, από την αρχή της κρί­σης μέχρι τώρα, ενώ για τους ίδιους λό­γους οι συμ­βα­σιού­χοι τεί­νουν να γί­νουν η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­μέ­νων και στο Δη­μό­σιο. Ωστό­σο, στο προη­γού­με­νο (κα­τα­στα­τι­κό) συ­νέ­δριο, το 2016, οι δυ­νά­μεις των ΔΑΚΕ, πρώην ΠΑΣΚ (ΔΗΣΥΠ) και συ­νο­δοι­πό­ρων τους αρ­νή­θη­καν να εντά­ξουν τους συμ­βα­σιού­χους (με τις πολ­λα­πλές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας που έχει επι­βά­λει το κε­φά­λαιο σε κάθε ερ­γα­σια­κό χώρο) ως μέλη της. Στον ίδιο δρόμο συ­νέ­χι­σε μέχρι και σή­με­ρα τόσο η ηγε­σία της ΑΔΕΔΥ όσο και οι αντί­στοι­χες ηγε­σί­ες σε με­γά­λες ομο­σπον­δί­ες. Έτσι, η ανα­νέ­ω­ση και ο εμπλου­τι­σμός της ΑΔΕΔΥ με τον κόσμο που πραγ­μα­τι­κά δου­λεύ­ει στο Δη­μό­σιο δεν συ­ντε­λεί­ται και ακο­λου­θεί­ται συ­νει­δη­τά η αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή γραμ­μή της φυ­σι­κής συρ­ρί­κνω­σης της συ­νο­μο­σπον­δί­ας.

Οι μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις μό­νι­μου προ­σω­πι­κού στις κοι­νω­νι­κές δομές του Δη­μο­σί­ου είναι, επί­σης, μια λύση όχι μόνο στο πρό­βλη­μα απο­ψί­λω­σης των συν­δι­κά­των, αλλά και στις ζω­τι­κές ανά­γκες της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νί­ας που τις χρη­σι­μο­ποιούν. Αυτός είναι ένας αγώ­νας που η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία δεν δίνει και που θα μπο­ρού­σε να συ­γκε­ντρώ­σει δυ­νά­μεις για να διεκ­δι­κή­σουν ένα τέ­τοιο αί­τη­μα, ενερ­γο­ποιώ­ντας κόσμο της δου­λειάς μέσα κι έξω από τα σω­μα­τεία.

Το 37ο Συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί λοι­πόν σε πε­ρι­βάλ­λον επα­νό­δου της δε­ξιάς, κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης που είχε εξα­σφα­λι­στεί μέχρι τώρα με το σοκ από την εντυ­πω­σια­κή αλ­λα­γή τα­ξι­κού στρα­το­πέ­δου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μνη­μο­νια­κών νόμων και «τα­κτο­ποι­ή­σε­ων» και νέων ακραί­ων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων επι­θέ­σε­ων της ΝΔ στην κοι­νω­νία της ερ­γα­σί­ας.

Η σύν­θε­ση του συ­νε­δρί­ου

Η ΔΑΚΕ εμ­φα­νί­ζε­ται με πε­ρισ­σό­τε­ρους συ­νέ­δρους, ενώ οι υπό­λοι­πες δυ­νά­μεις μέ­νουν πε­ρί­που στα ίδια. Η συμ­με­το­χή σε με­γά­λους κλά­δους του Δη­μο­σί­ου, όπως σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, ήταν αυ­ξη­μέ­νη και οι αντι­πρό­σω­ποι στο συ­νέ­δριο του 2019 είναι αρ­κε­τά πε­ρισ­σό­τε­ροι.

Οι αξίες της συλ­λο­γι­κής πάλης και του ορ­γα­νω­μέ­νου αγώνα δεν απο­τυ­πώ­νο­νται σε αριθ­μό συ­νέ­δρων. Εμ­φα­νί­ζε­ται το πα­ρά­δο­ξο η πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της κοι­νω­νί­ας, που δυ­σα­να­σχε­τεί στις εφαρ­μο­ζό­με­νες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές, να μένει σιω­πη­λή στις κάλ­πες των σω­μα­τεί­ων.

Εί­μα­στε της άπο­ψης ότι οι συ­σχε­τι­σμοί ανα­τρέ­πο­νται στην κα­θη­με­ρι­νή πάλη και δεν μέ­νουν «πα­γω­μέ­νοι» κατά την ώρα της κάθε ψη­φο­φο­ρί­ας. Όμως, δεν είναι αδιά­φο­ροι για τη ζωή της βάσης των ερ­γα­ζο­μέ­νων της ΑΔΕΔΥ, που γί­νε­ται δυ­σκο­λό­τε­ρη με μια πιο ισχυ­ρή μνη­μο­νια­κή πλειο­ψη­φία, με μια ΔΑΚΕ που δεν έχει δι­στά­σει να στη­ρί­ξει τα μα­κε­δο­νι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, να εκ­φρά­ζει στις συ­νε­δριά­σεις της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής ρα­τσι­στι­κές από­ψεις («Αν σας αρέ­σουν οι πρό­σφυ­γες να τους πά­ρε­τε σπίτι σας») και να αφή­νει το «ανα­πτυ­ξια­κό» και αντερ­γα­τι­κό-αντι­συν­δι­κα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο να περ­νά­ει, χωρίς να βγά­λει μια προ­κή­ρυ­ξη για να ενη­με­ρω­θεί ο κό­σμος της.

Υπήρ­ξαν συ­γκε­κρι­μέ­να πα­ρα­δείγ­μα­τα που η κοινή στάση της συν­δι­κα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς ανά­γκα­σε τις πιο «εν­διά­με­σες» πα­ρα­τά­ξεις να κι­νού­νται δια­χω­ρι­ζό­με­νες από τη δεξιά.

Υπήρ­ξε εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση ή φταί­ει ο κό­σμος που «δεν ψη­φί­ζει σωστά»;

Κατά τα μνη­μο­νια­κά χρό­νια δό­θη­καν πολ­λές ευ­και­ρί­ες που πήγαν χα­μέ­νες. Οι αγώ­νες του κό­σμου έφτα­σαν να απει­λή­σουν το σύ­στη­μα μέχρι τη συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ιδιαί­τε­ρα στο Δη­μό­σιο, κα­τα­λή­ψεις, γε­νι­κές απερ­γί­ες, απερ­γί­ες διαρ­κεί­ας ορι­σμέ­νων κλά­δων και χώρων, συ­γκε­ντρώ­σεις, πο­ρεί­ες, συ­νε­λεύ­σεις μα­ζι­κές, ήταν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα για με­γά­λο διά­στη­μα (εφε­δρεί­ες, δια­θε­σι­μό­τη­τες, «αξιο­λό­γη­ση Μη­τσο­τά­κη», «αξιο­λό­γη­ση Γε­ρο­βα­σί­λη-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» κ.ά.). Και αυτές ήταν και μι­κρές νίκες.

Όμως, φτά­σα­με να αυ­ξά­νει δυ­νά­μεις η ΔΑΚΕ σε σω­μα­τεία, ομο­σπον­δί­ες και στην ίδια την ΑΔΕΔΥ. Και δεν γί­νε­ται να εξη­γού­με όλες τις ήττες του κι­νή­μα­τος μόνο με την προ­δο­τι­κή στάση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Με­γά­λο τμήμα της Αρι­στε­ράς προ­τί­μη­σε τις «κα­θα­ρές» κα­τα­γρα­φές, το δρόμο χωρίς συ­νερ­γα­σί­ες, την πε­ρι­φρό­νη­ση των συ­σχε­τι­σμών τόσο στα συν­δι­κα­λι­στι­κά όρ­γα­να του ορ­γα­νω­μέ­νου κι­νή­μα­τος, όσο και στις μα­ζι­κές κι από τα κάτω δια­δι­κα­σί­ες (συ­νε­λεύ­σεις κλπ). Δεν πα­ρου­σί­α­σε ισχυ­ρή, ενω­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή προ­ο­πτι­κή στον κόσμο της, με απο­τέ­λε­σμα να επι­κρα­τή­σει η λο­γι­κή της ατο­μι­κής λύσης, η πρα­κτι­κή της συν­διαλ­λα­γής με το κρά­τος-ερ­γο­δό­τη και τους πο­λι­τι­κούς προϊ­στα­μέ­νους, αντί για το συλ­λο­γι­κό αγώνα. Κι έτσι, ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς έμει­νε ανε­νερ­γός κι απο­στρα­τευ­μέ­νος, αφή­νο­ντας να φα­νούν πε­ρισ­σό­τε­ροι όσοι κα­τέ­φυ­γαν στην ατο­μι­κή διά­σω­ση.

Ως ΜΕΤΑ προ­βάλ­λα­με και προ­σπα­θή­σα­με, με συ­νέ­πεια και επι­μο­νή, να προ­ω­θή­σου­με την πο­λι­τι­κή των συ­νερ­γα­σιών των αρι­στε­ρών και τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων.

Μπο­ρεί στο εσω­τε­ρι­κό της Αρι­στε­ράς να υπάρ­χουν με­γά­λοι και μι­κροί «παί­κτες». Θα μπο­ρού­σε το ΠΑΜΕ να ισχυ­ρι­στεί ότι μας έχει «κα­τα­τρο­πώ­σει», όμως, στο με­γά­λο πεδίο, εκεί που δεν υπάρ­χει μόνο η Αρι­στε­ρά, αλλά υπάρ­χουν απέ­να­ντί μας οι αντί­πα­λες τα­ξι­κές δυ­νά­μεις, δεν θα μπο­ρού­σε κα­νείς να είναι ευ­χα­ρι­στη­μέ­νος και ήσυ­χος για την έκ­βα­ση της πάλης των τά­ξε­ων.

Το ΜΕΤΑ

Σε ό,τι μας αφορά, τα απο­τε­λέ­σμα­τα του συ­νε­δρί­ου της ΑΔΕΔΥ δεν θα κάμ­ψουν τη δράση μας. Θα συ­νε­χί­σου­με να πο­λε­μά­με στον ενω­τι­κό δρόμο.

Θα επι­κε­ντρω­θού­με στον έγκαι­ρο σχε­δια­σμό επό­με­νων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, με προ­ε­τοι­μα­σία και αι­τή­μα­τα δικά μας, μη απο­δε­χό­με­νοι το «ό,τι έγι­νε-έγι­νε», ούτε τους μνη­μο­νια­κούς μο­νό­δρο­μους, με κί­νη­ση στη βάση των σω­μα­τεί­ων για διεκ­δι­κή­σεις κι όχι μόνο για αντι­στά­σεις αμυ­ντι­κού τύπου.

Θα συ­νε­χί­σου­με τον αγώνα της ενό­τη­τας των ερ­γα­ζο­μέ­νων Δη­μο­σί­ου-Ιδιω­τι­κού τομέα και θα εί­μα­στε πα­ρό­ντες με κάθε τρόπο στη μάχη για τη μο­νι­μο­ποί­η­ση των συμ­βα­σιού­χων και την έντα­ξή τους στα συν­δι­κά­τα.

Επι­πλέ­ον, στό­χος είναι να συ­μπο­ρευ­θού­με με τους αγώ­νες του γυ­ναι­κεί­ου κι­νή­μα­τος, ενά­ντια στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και τον σε­ξι­σμό και με τους με­τα­νά­στες για ισό­τι­μη έντα­ξή τους στο σύ­νο­λο της κοι­νω­νι­κής ζωής της χώρας.

Πρω­το­βου­λί­ες για την ενό­τη­τα αρι­στε­ρών και τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων και στο συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ

Εδώ και πάρα πολύ καιρό και με έμ­φα­ση στα συ­νέ­δρια των ομο­σπον­διών, γί­νο­νται συ­ζη­τή­σεις για κοινή εκλο­γι­κή εμ­φά­νι­ση των αρι­στε­ρών σχη­μά­των. Όμως, τε­λι­κά υπε­ρι­σχύ­ει η λο­γι­κή του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού, της κα­τα­γρα­φής και της επί­δει­ξης δύ­να­μης «με­τα­ξύ μας».

Η ανά­γκη συ­μπό­ρευ­σης σε όλα τα επί­πε­δα της συν­δι­κα­λι­στι­κή κι ερ­γα­τι­κής ζωής δη­λώ­νε­ται από όλους, αλλά υλο­ποιεί­ται από ελά­χι­στους.

Είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τη μια πρω­το­βου­λία κοι­νής δρά­σης κι έκ­φρα­σης, που να κα­τα­λή­γει σε πρά­ξεις και να μη μένει στα λόγια. Κά­πο­τε πρέ­πει να γίνει το βήμα και να εκ­φρα­στεί σε κοινά ψη­φο­δέλ­τια η Αρι­στε­ρά εκεί­νη που θέλει την ενό­τη­τα.

Οι δικές μας δυ­νά­μεις, με ό,τι τους αντι­στοι­χεί, δε­σμεύ­ο­νται να εξα­ντλή­σουν τα πε­ρι­θώ­ρια της κοι­νής κα­θό­δου, μη απο­δε­χό­με­νες ως πάγια την κα­τά­στα­ση της υπο­βάθ­μι­σης της δρά­σης σω­μα­τεί­ων και συν­δι­κά­των.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά