37ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ: Δυσμενείς συσχετισμοί στα όργανα – μπορούν να ανατραπούν στους δρόμους

Έχει τη μεγαλύτερη συνδικαλιστική πυκνότητα συνδικάτου στην Ελλάδα, παρότι μειώνεται συνεχώς με ευθύνη της πλειοψηφίας της, που αποτελείται από δυνάμεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Από το προηγούμενο συνέδριο (2016) μέχρι τώρα, η ΑΔΕΔΥ βρέθηκε μπροστά στην ευκαιρία να δώσει αυτοπεποίθηση τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, με συλλογικότητα, οργάνωση κι αγώνα, στο διάστημα που βίωναν το σοκ της προδοσίας του ΣΥΡΙΖΑ και έμεναν αμήχανοι και απογοητευμένοι από μία κυβέρνηση που εκλέχθηκε στο όνομα της Αριστεράς, αλλά υλοποιούσε την πολιτική των μνημονίων και τις επιλογές του κεφαλαίου μία προς μία.

Επιπλέον, η ΑΔΕΔΥ βρίσκεται μπροστά σε μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, που αποτελούν τη βάση της, μειώθηκαν και μειώνονται ραγδαία από την επίθεση των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών κυβερνήσεων, από την αρχή της κρίσης μέχρι τώρα, ενώ για τους ίδιους λόγους οι συμβασιούχοι τείνουν να γίνουν η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και στο Δημόσιο. Ωστόσο, στο προηγούμενο (καταστατικό) συνέδριο, το 2016, οι δυνάμεις των ΔΑΚΕ, πρώην ΠΑΣΚ (ΔΗΣΥΠ) και συνοδοιπόρων τους αρνήθηκαν να εντάξουν τους συμβασιούχους (με τις πολλαπλές σχέσεις εργασίας που έχει επιβάλει το κεφάλαιο σε κάθε εργασιακό χώρο) ως μέλη της. Στον ίδιο δρόμο συνέχισε μέχρι και σήμερα τόσο η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ όσο και οι αντίστοιχες ηγεσίες σε μεγάλες ομοσπονδίες. Έτσι, η ανανέωση και ο εμπλουτισμός της ΑΔΕΔΥ με τον κόσμο που πραγματικά δουλεύει στο Δημόσιο δεν συντελείται και ακολουθείται συνειδητά η αυτοκαταστροφική γραμμή της φυσικής συρρίκνωσης της συνομοσπονδίας.

Οι μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στις κοινωνικές δομές του Δημοσίου είναι, επίσης, μια λύση όχι μόνο στο πρόβλημα αποψίλωσης των συνδικάτων, αλλά και στις ζωτικές ανάγκες της εργαζόμενης κοινωνίας που τις χρησιμοποιούν. Αυτός είναι ένας αγώνας που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν δίνει και που θα μπορούσε να συγκεντρώσει δυνάμεις για να διεκδικήσουν ένα τέτοιο αίτημα, ενεργοποιώντας κόσμο της δουλειάς μέσα κι έξω από τα σωματεία.

Το 37ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ θα πραγματοποιηθεί λοιπόν σε περιβάλλον επανόδου της δεξιάς, κοινωνικής ειρήνης που είχε εξασφαλιστεί μέχρι τώρα με το σοκ από την εντυπωσιακή αλλαγή ταξικού στρατοπέδου του ΣΥΡΙΖΑ, μνημονιακών νόμων και «τακτοποιήσεων» και νέων ακραίων νεοφιλελεύθερων επιθέσεων της ΝΔ στην κοινωνία της εργασίας.

Η σύνθεση του συνεδρίου

Η ΔΑΚΕ εμφανίζεται με περισσότερους συνέδρους, ενώ οι υπόλοιπες δυνάμεις μένουν περίπου στα ίδια. Η συμμετοχή σε μεγάλους κλάδους του Δημοσίου, όπως σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, ήταν αυξημένη και οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο του 2019 είναι αρκετά περισσότεροι.

Οι αξίες της συλλογικής πάλης και του οργανωμένου αγώνα δεν αποτυπώνονται σε αριθμό συνέδρων. Εμφανίζεται το παράδοξο η πλειοψηφία των εργαζομένων και της κοινωνίας, που δυσανασχετεί στις εφαρμοζόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να μένει σιωπηλή στις κάλπες των σωματείων.

Είμαστε της άποψης ότι οι συσχετισμοί ανατρέπονται στην καθημερινή πάλη και δεν μένουν «παγωμένοι» κατά την ώρα της κάθε ψηφοφορίας. Όμως, δεν είναι αδιάφοροι για τη ζωή της βάσης των εργαζομένων της ΑΔΕΔΥ, που γίνεται δυσκολότερη με μια πιο ισχυρή μνημονιακή πλειοψηφία, με μια ΔΑΚΕ που δεν έχει διστάσει να στηρίξει τα μακεδονικά συλλαλητήρια, να εκφράζει στις συνεδριάσεις της Εκτελεστικής Επιτροπής ρατσιστικές απόψεις («Αν σας αρέσουν οι πρόσφυγες να τους πάρετε σπίτι σας») και να αφήνει το «αναπτυξιακό» και αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο να περνάει, χωρίς να βγάλει μια προκήρυξη για να ενημερωθεί ο κόσμος της.

Υπήρξαν συγκεκριμένα παραδείγματα που η κοινή στάση της συνδικαλιστικής Αριστεράς ανάγκασε τις πιο «ενδιάμεσες» παρατάξεις να κινούνται διαχωριζόμενες από τη δεξιά.

Υπήρξε εναλλακτική πρόταση ή φταίει ο κόσμος που «δεν ψηφίζει σωστά»;

Κατά τα μνημονιακά χρόνια δόθηκαν πολλές ευκαιρίες που πήγαν χαμένες. Οι αγώνες του κόσμου έφτασαν να απειλήσουν το σύστημα μέχρι τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ιδιαίτερα στο Δημόσιο, καταλήψεις, γενικές απεργίες, απεργίες διαρκείας ορισμένων κλάδων και χώρων, συγκεντρώσεις, πορείες, συνελεύσεις μαζικές, ήταν καθημερινότητα για μεγάλο διάστημα (εφεδρείες, διαθεσιμότητες, «αξιολόγηση Μητσοτάκη», «αξιολόγηση Γεροβασίλη-ΣΥΡΙΖΑ» κ.ά.). Και αυτές ήταν και μικρές νίκες.

Όμως, φτάσαμε να αυξάνει δυνάμεις η ΔΑΚΕ σε σωματεία, ομοσπονδίες και στην ίδια την ΑΔΕΔΥ. Και δεν γίνεται να εξηγούμε όλες τις ήττες του κινήματος μόνο με την προδοτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ.

Μεγάλο τμήμα της Αριστεράς προτίμησε τις «καθαρές» καταγραφές, το δρόμο χωρίς συνεργασίες, την περιφρόνηση των συσχετισμών τόσο στα συνδικαλιστικά όργανα του οργανωμένου κινήματος, όσο και στις μαζικές κι από τα κάτω διαδικασίες (συνελεύσεις κλπ). Δεν παρουσίασε ισχυρή, ενωτική εναλλακτική προοπτική στον κόσμο της, με αποτέλεσμα να επικρατήσει η λογική της ατομικής λύσης, η πρακτική της συνδιαλλαγής με το κράτος-εργοδότη και τους πολιτικούς προϊσταμένους, αντί για το συλλογικό αγώνα. Κι έτσι, ο κόσμος της Αριστεράς έμεινε ανενεργός κι αποστρατευμένος, αφήνοντας να φανούν περισσότεροι όσοι κατέφυγαν στην ατομική διάσωση.

Ως ΜΕΤΑ προβάλλαμε και προσπαθήσαμε, με συνέπεια και επιμονή, να προωθήσουμε την πολιτική των συνεργασιών των αριστερών και ταξικών δυνάμεων.

Μπορεί στο εσωτερικό της Αριστεράς να υπάρχουν μεγάλοι και μικροί «παίκτες». Θα μπορούσε το ΠΑΜΕ να ισχυριστεί ότι μας έχει «κατατροπώσει», όμως, στο μεγάλο πεδίο, εκεί που δεν υπάρχει μόνο η Αριστερά, αλλά υπάρχουν απέναντί μας οι αντίπαλες ταξικές δυνάμεις, δεν θα μπορούσε κανείς να είναι ευχαριστημένος και ήσυχος για την έκβαση της πάλης των τάξεων.

Το ΜΕΤΑ

Σε ό,τι μας αφορά, τα αποτελέσματα του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ δεν θα κάμψουν τη δράση μας. Θα συνεχίσουμε να πολεμάμε στον ενωτικό δρόμο.

Θα επικεντρωθούμε στον έγκαιρο σχεδιασμό επόμενων κινητοποιήσεων, με προετοιμασία και αιτήματα δικά μας, μη αποδεχόμενοι το «ό,τι έγινε-έγινε», ούτε τους μνημονιακούς μονόδρομους, με κίνηση στη βάση των σωματείων για διεκδικήσεις κι όχι μόνο για αντιστάσεις αμυντικού τύπου.

Θα συνεχίσουμε τον αγώνα της ενότητας των εργαζομένων Δημοσίου-Ιδιωτικού τομέα και θα είμαστε παρόντες με κάθε τρόπο στη μάχη για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων και την ένταξή τους στα συνδικάτα.

Επιπλέον, στόχος είναι να συμπορευθούμε με τους αγώνες του γυναικείου κινήματος, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τον σεξισμό και με τους μετανάστες για ισότιμη ένταξή τους στο σύνολο της κοινωνικής ζωής της χώρας.

Πρωτοβουλίες για την ενότητα αριστερών και ταξικών δυνάμεων και στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

Εδώ και πάρα πολύ καιρό και με έμφαση στα συνέδρια των ομοσπονδιών, γίνονται συζητήσεις για κοινή εκλογική εμφάνιση των αριστερών σχημάτων. Όμως, τελικά υπερισχύει η λογική του κατακερματισμού, της καταγραφής και της επίδειξης δύναμης «μεταξύ μας».

Η ανάγκη συμπόρευσης σε όλα τα επίπεδα της συνδικαλιστική κι εργατικής ζωής δηλώνεται από όλους, αλλά υλοποιείται από ελάχιστους.

Είναι απολύτως απαραίτητη μια πρωτοβουλία κοινής δράσης κι έκφρασης, που να καταλήγει σε πράξεις και να μη μένει στα λόγια. Κάποτε πρέπει να γίνει το βήμα και να εκφραστεί σε κοινά ψηφοδέλτια η Αριστερά εκείνη που θέλει την ενότητα.

Οι δικές μας δυνάμεις, με ό,τι τους αντιστοιχεί, δεσμεύονται να εξαντλήσουν τα περιθώρια της κοινής καθόδου, μη αποδεχόμενες ως πάγια την κατάσταση της υποβάθμισης της δράσης σωματείων και συνδικάτων.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά