«Αγρύπνια»[i]: Να καθυστερήσουμε τον Απρίλη για να υποδεχτούμε καλύτερα την άνοιξη!

Κα­ταρ­χάς, η επι­μή­κυν­ση του χρό­νου, να πα­ρα­τεί­νου­με τον Μάρτη. Όχι για να κα­ταρ­γή­σου­με τον Απρί­λη βέ­βαια, αλλά για να έχου­με τον χρόνο να αν­θί­σουν οι υπο­σχέ­σεις. Για να υπο­δε­χτού­με κα­λύ­τε­ρα την άνοι­ξη. Αυτό τον Μάη που έρ­χε­ται.

Αυτό που γεν­νιέ­ται στη Δη­μο­κρα­τία[ii] είναι πράγ­μα­τι μια υπό­σχε­ση. Μια υπό­σχε­ση ότι ο πα­λιός κό­σμος μπο­ρεί να γκρε­μι­στεί και να φανεί ο νέος.

Από το παλιό στο νέο

Το παλιό; Είναι η λο­γι­κή του Κε­φα­λαί­ου, της κα­τά­στα­σης έκτα­κτης ανά­γκης που επι­χει­ρεί να κα­ταρ­γή­σει τον δη­μό­σιο χώρο, να τον επι­τη­ρή­σει, να τον ελέγ­ξει. Να τον κλεί­σει, υλικά και ιδε­ο­λο­γι­κά, όπως τα σύ­νο­ρα γύρω από την Ευ­ρώ­πη φρού­ριο, γύρω από την ιδέα του έθνους. Όπως θα ελεγ­χθούν λίγο πε­ρισ­σό­τε­ρο και οι χώροι ερ­γα­σί­ας με τον νόμο El Khomri. Όπως τα πα­νε­πι­στή­μια που τα έκλει­σαν στη διάρ­κεια του κι­νή­μα­τος. Όπως τα λύ­κεια που τα ελέγ­χουν οι μπά­τσοι. Υπο­τα­γή του δη­μό­σιου χώρου στην κυ­ριαρ­χία του Κρά­τους, των αφε­ντι­κών, για να μας πρε­κα­ριο­ποι­ή­σουν, να μας εξα­το­μι­κεύ­σουν, να μας εμπο­δί­σουν να εί­μα­στε μαζί, να μας εμπο­δί­σουν να αντι­πα­ρα­θέ­σου­με τις εμπει­ρί­ες και τις ιδέες μας. Να μας απο­μο­νώ­σουν στον ιδιω­τι­κό χώρο, μπρο­στά στην τη­λε­ό­ρα­ση και την αδιά­κο­πη ροή των κυ­ρί­αρ­χων ιδεών.

Το νέο είναι η συλ­λο­γι­κή οι­κειο­ποί­η­ση των δρό­μων από τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες, ο συλ­λο­γι­κός έλεγ­χος των πλα­τειών σαν υπό­σχε­ση κα­τά­λη­ψης των χώρων ερ­γα­σί­ας, των πα­νε­πι­στη­μί­ων, των γει­το­νιών. Η βού­λη­ση η εξου­σία να κα­τα­λη­φθεί στην πράξη από την πλειο­ψη­φία.

Αυτή είναι η « Αγρύ­πνια» : στο Πα­ρί­σι, η place de la République έγινε χώρος για φό­ρουμ, για συ­ζη­τή­σεις και ορ­γά­νω­ση. Μια ανα­ζή­τη­ση της πραγ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Όπου συ­ναί­νε­ση υπάρ­χει για τη συ­νο­λι­κή άρ­νη­ση του κα­πι­τα­λι­σμού και η συ­ζή­τη­ση είναι για τη δη­μο­κρα­τία, για τον ρόλο της ερ­γα­σί­ας, για τη σύν­δε­ση με­τα­ξύ των αγώ­νων, για τη μη βία και για τη βία... Καμιά φορά είναι μακρά συ­ζή­τη­ση, πά­ντο­τε χα­ο­τι­κή. Αλλά το κί­νη­μα ανα­ζη­τεί και μα­θαί­νει. Συχνά, με αγαλ­λί­α­ση.

Επι­τέ­λους στην επι­φά­νεια

Η υπό­σχε­ση δεν γεν­νιέ­ται εκ του μη­δε­νός. Απο­κρυ­σταλ­λώ­νει αυτό που ετοι­μα­ζό­ταν αλλά δεν ήταν ορατό, ήταν υπό­γειο και ξαφ­νι­κά ανα­δύ­ε­ται. Ήταν οι πολ­λές απερ­γί­ες τον τε­λευ­ταίο χρόνο, απο­μο­νω­μέ­νες και δια­σπα­σμέ­νες. Ήταν αυτό που έλε­γαν οι ZAD[iii], στο Sivens, στη Notre-Dame-des-Landes. Ήταν οι κα­ταυ­λι­σμοί των με­τα­να­στών-ριών και η αλ­λη­λεγ­γύη. Κι έπει­τα, η οργή στην Air France, η αλ­λη­λεγ­γύη στη Goodyear, η επι­τυ­χία της προ­βο­λής του Merci patron ![iv], η φωνή ενός Frédéric Lordon [v].

Ο τε­λευ­ταί­ος γρά­φει τα εξής: « το μόνο πράγ­μα για το οποίο μπο­ρού­με να εί­μα­στε σί­γου­ροι είναι ότι καμιά πραγ­μα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή δεν μπο­ρεί να γεν­νη­θεί μέσα από το συ­νη­θι­σμέ­νο παι­χνί­δι των θε­σμών της 5ης Γαλ­λι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας κι από ορ­γα­νώ­σεις που έχουν πια ψο­φή­σει. Το σύ­στη­μα αυτό έχει τε­λειώ­σει και θα πρέ­πει να πε­ρά­σου­με πάνω από το πτώμα του. Όπως έδει­ξαν επαρ­κώς όλα τα κι­νή­μα­τα πλα­τεί­ας και κα­τά­λη­ψης, η επα­νοι­κειο­ποί­η­ση του πο­λι­τι­κού και τα ση­με­ρι­νά κοι­νο­βού­λια βρί­σκο­νται σε σχέση ρι­ζι­κής αντι­νο­μί­ας: η πρώτη δεν έχει καμία τύχη χωρίς την κα­θαί­ρε­ση των δεύ­τε­ρων »...

Μια υπό­σχε­ση που μένει να γρα­φτεί

Άρ­κε­σε μια πρω­το­βου­λία για να απο­κρυ­σταλ­λω­θεί αυτό που ετοι­μα­ζό­ταν υπο­γεί­ως. Αυτή την Κυ­ρια­κή 34 Μαρ­τί­ου, 240.000 μέχρι 380.000 άτομα πα­ρα­κο­λού­θη­σαν ζω­ντα­νά στο δια­δί­κτυο αυτό που γι­νό­ταν στην place de la République...

Βε­βαί­ως, είναι μόνο μια υπό­σχε­ση. Το μέλ­λον δεν έχει γρα­φτεί ακόμη. Η εξου­σία είναι ακόμη εκεί και τί­πο­τε δεν έχει ακόμη αλ­λά­ξει πραγ­μα­τι­κά. Αλλά έχει αρ­χί­σει να δια­δρα­μα­τί­ζε­ται κάτι βαθύ. Την Κυ­ρια­κή το από­γευ­μα, οι υπεύ­θυ­νοι της πρω­το­βου­λί­ας απο­φά­σι­σαν να αφή­σουν τον χώρο, που ήταν πολύ αδύ­να­μος τη νύχτα, και κά­λε­σαν για επι­στρο­φή στην place de la République για πε­ρισ­σό­τε­ρα, δί­νο­ντας ρα­ντε­βού την Τρίτη και το Σάβ­βα­το το από­γευ­μα. Μετά τις δια­δη­λώ­σεις της Τρί­της.

Τη Δευ­τέ­ρα όμως, στις 18:30, εκα­το­ντά­δες πήραν μέρος σε μια δια­δή­λω­ση ενά­ντια στον ερ­χο­μό του Valls σε χώρο δίπλα από την πλα­τεία, με το σύν­θη­μα « Nuit debout, Valls à genoux !» [«Όρθια Νύχτα, Valls γο­να­τι­σμέ­νος!»]. Στις 20:00, πάνω από χίλια άτομα έκα­ναν συ­νέ­λευ­ση και υπο­δέ­χτη­καν με εν­θου­σια­σμό μια αντι­προ­σω­πεία της Confédération paysanne [vi] που ήρθε να στη­ρί­ξει το κί­νη­μα. Στις 22:00, 200 με­ρι­κώς και επι­σφα­λώς ερ­γα­ζό­με­νοι έφτα­σαν με πο­ρεία μετά από τη συ­νέ­λευ­σή τους. Και λίγο μετά τα με­σά­νυ­χτα ήρθαν εκατό με­τα­νά­στες που τους υπο­δέ­χτη­καν με το σύν­θη­μα « De l’air, de l’air, ouvrez les frontières ! » [«Ανάσα, ανάσα, ανοί­χτε τα σύ­νο­ρα!»].

Μια ευ­και­ρία για το κί­νη­μα

Αυτό που έκανε εφι­κτή την απο­κρυ­στάλ­λω­ση ήταν το κί­νη­μα ενά­ντια στον νόμο για την ερ­γα­σία, οι απερ­γί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις, η κι­νη­το­ποί­η­ση της νε­ο­λαί­ας. Από την άλλη, αυτό που προ­σφέ­ρουν οι κα­τα­λή­ψεις χώρων σε αυτό το κί­νη­μα είναι ένα νόημα, μια αμ­φι­σβή­τη­ση ολό­κλη­ρης της λο­γι­κής του συ­στή­μα­τος, μια δυ­να­τό­τη­τα σύ­γκλι­σης με­τώ­πων αγώνα. Η αλ­χη­μεία αυτή δεν θα μπο­ρέ­σει να κρα­τή­σει και να ανα­πτυ­χθεί αν δεν συ­ναρ­θρω­θεί αυτό το κί­νη­μα των πλα­τειών με την εγκα­τά­στα­ση του αγώνα σε κάθε χώρο ερ­γα­σί­ας, σε κάθε πα­νε­πι­στη­μια­κή σχολή και λύ­κειο, σε κάθε γει­το­νιά. Γιατί η δη­μιουρ­γία ενός νέου κό­σμου δεν γρά­φε­ται από χι­λιά­δες αλλά από εκα­τομ­μύ­ρια. Γρά­φε­ται με νίκες όπως η από­συρ­ση του νόμου για την ερ­γα­σία.

Συ­νε­πώς, τί­πο­τε δεν έχει κρι­θεί. Αλλά αυτό το κί­νη­μα είναι ευ­και­ρία. Κι ακόμη, είναι ανά­γκη. Γιατί τα τέ­ρα­τα, οι μορ­φές που παίρ­νει το Κε­φά­λαιο, το αστυ­νο­μι­κό Κρά­τος, ο εθνι­κι­σμός ή ο φα­σι­σμός, δεν είναι κρυμ­μέ­να στο σκο­τά­δι. Είναι εδώ για τα καλά. Άρα θα πρέ­πει να πάμε σε βάθος για να αν­θί­σουν οι υπο­σχέ­σεις. Για να φέρει ο Απρί­λης τον Μάη. Μαζί με την άνοι­ξη.

i. « Nuit Debout », όρθια νύχτα

ii. «République» στο κεί­με­νο, αλλά εδώ είναι προ­φα­νές ότι δεν πα­ρα­πέ­μπει στο θε­σμι­κό, πα­ρα­πέ­μπει στο πνεύ­μα της Δη­μο­κρα­τί­ας, που πα­ρα­μέ­νει ζω­ντα­νό κάτω από τη Ρε­που­μπλίκ.

iii. ZAD. Κι­νη­μα­τι­κός νε­ο­λο­γι­σμός που ση­μαί­νει «Ζώνη για Υπε­ρά­σπι­ση» («zone à défendre»). Οι­κειο­ποί­η­ση και με­τα­στρο­φή του όρου «zone d'aménagement différé».

iv. «Ευ­χα­ρι­στώ αφε­ντι­κό!», σα­τι­ρι­κή ται­νία για την ανερ­γία και την άμεση δράση που βγήκε στις γαλ­λι­κές κι­νη­μα­το­γρα­φι­κές αί­θου­σες στις 24 Φλε­βά­ρη

v. Οι­κο­νο­μο­λό­γος που καλεί εδώ και χρό­νια σε δράση για τη δη­μιουρ­γία μιας «κοι­νω­νι­κής δη­μο­κρα­τί­ας». Οι πα­ρεμ­βά­σεις του στις « Nuit Debout » στο Πα­ρί­σι ξε­σή­κω­σαν τον κόσμο αλλά ο ίδιος αρ­νεί­ται να ηγη­θεί

vi. Αγρο­τι­κό συν­δι­κά­το από όπου είχε ανα­δει­χτεί και ο Ζοζέ Μποβέ

*Hebdo L’Anticapitaliste [εφημ. του γαλ­λι­κού Νεου Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος] - 331 (07/04/2016)

Τη με­τά­φρα­ση έκανε ο Σω­τή­ρης Σια­μαν­δού­ρας