Αίγυπτος: Γράμμα από τη φυλακή

Δεν ξέρω πολλά από όσα γί­νο­νται στον έξω κόσμο από όταν κα­τα­δι­κά­στη­κα σε φυ­λά­κι­ση. Ωστό­σο, μπορώ να φα­ντα­στώ ότι θα μοιά­ζει πολύ με αυτά που κά­να­με όποτε ξέ­ρα­με ότι κά­ποιος έχει φυ­λα­κι­στεί. Ο κό­σμος του ίντερ­νετ γε­μί­ζει με συν­θή­μα­τα «Λευ­τε­ριά στον έναν ή στον άλλο» ή «Εί­μα­στε όλοι ο Τάδε ή ο Δείνα».

Όμως, από όταν πά­τη­σα το πόδι μου στις γυ­ναι­κεί­ες φυ­λα­κές της Damanhour και βρέ­θη­κα με τις συ­γκρα­τού­με­νές μου στο «Μπλοκ Ένα» -την ομάδα κε­λιών που κρα­τού­νται όσες κα­τη­γο­ρού­νται ή έχουν κα­τα­δι­κα­στεί για οι­κο­νο­μι­κά εγκλή­μα­τα- μόνο ένα πράγ­μα γυ­ρί­ζει στο μυαλό μου και το επα­να­λαμ­βά­νω σαν κα­θη­με­ρι­νή προ­σευ­χή: «Κάτω αυτό το τα­ξι­κό σύ­στη­μα».

Οι πε­ρισ­σό­τε­ρες από τις συ­γκρα­τού­με­νές μου έχουν φυ­λα­κι­στεί επει­δή δεν μπό­ρε­σαν να απο­πλη­ρώ­σουν δό­σεις μι­κρών δα­νεί­ων. Είναι δά­νεια που πήρε μια μη­τέ­ρα για να κα­λύ­ψει τις άμε­σες ανά­γκες για την με­λό­νυμ­φη κόρη της, ή μια σύ­ζυ­γος που χρεια­ζό­ταν χρή­μα­τα για να πλη­ρώ­σει την θε­ρα­πεία του άρ­ρω­στου συ­ζύ­γου της, ή μια γυ­ναί­κα που δεν μπο­ρού­σε να απο­πλη­ρώ­σει ένα δά­νειο 2.000 LE (αι­γυ­πτια­κές λίρες), για να βρε­θεί τε­λι­κά με ένα πρό­στι­μο  3.000 LE.

Η φυ­λα­κή είναι μι­κρο­γρα­φία της κοι­νω­νί­ας. Αυτές που είναι λίγο πιο προ­νο­μιού­χες από άλλες βρί­σκουν τρό­πους να απο­κτούν τα ανα­γκαία μέσα στη φυ­λα­κή, ενώ οι μη προ­νο­μιού­χες υπο­χρε­ώ­νο­νται να δου­λεύ­ουν για να κα­λύ­ψουν τις βα­σι­κές τους ανά­γκες.

Η φυ­λα­κή είναι μι­κρο­γρα­φία της κοι­νω­νί­ας. Οι φυ­λα­κι­σμέ­νες συ­ζη­τά­νε τι συμ­βαί­νει στη χώρα. Θα βρει κα­νείς όλο το πο­λι­τι­κό φάσμα εδώ. Κά­ποιες υπο­στη­ρί­ζουν τον Σίσι, ελ­πί­ζο­ντας πως θα δώσει αμνη­στία σε όσες δεν μπό­ρε­σαν να απο­πλη­ρώ­σουν τα δά­νειά τους. Άλλες θέ­λουν να γίνει πρό­ε­δρος πι­στεύ­ο­ντας ότι θα δεί­ξει πυγμή ενά­ντια στις «τρο­μο­κρα­τι­κές δια­δη­λώ­σεις» και θα κυ­βερ­νή­σει με σι­δε­ρέ­νιο χέρι, ακόμα κι αν εμένα με συ­μπα­θούν και αι­σθά­νο­νται πως είμαι μάλ­λον αθώα. Άλλες είναι υπέρ του Σα­μπά­χι, καθώς τον νιώ­θουν σαν δικό τους άν­θρω­πο. «Υπο­σχέ­θη­κε να απε­λευ­θε­ρώ­σει τους κρα­τού­με­νους» λένε, μόνο για να τις επι­κρί­νουν άλλες συ­γκρα­τού­με­νες που τους λένε πως υπο­σχέ­θη­κε να απε­λευ­θε­ρώ­σει μόνο τους κρα­τού­με­νους συ­νεί­δη­σης. Και υπάρ­χουν και αυτές που βλέ­πουν τις εκλο­γές ως φάρσα, που θα τις μποϊ­κό­τα­ραν αν ήταν έξω ελεύ­θε­ρες.

Η φυ­λα­κή είναι μι­κρο­γρα­φία της κοι­νω­νί­ας. Νιώθω λες και είμαι ανά­με­σα στους συγ­γε­νείς μου. Μου λένε όλες να συ­γκε­ντρω­θώ στην κα­ριέ­ρα και στο μέλ­λον μου μόλις βγω από δω μέσα. Σε απά­ντη­ση, τους λέω πως ο αι­γυ­πτια­κός λαός αξί­ζει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα, ότι ακόμα δεν υπάρ­χει δι­καιο­σύ­νη, ότι θα συ­νε­χί­σου­με να πα­λεύ­ου­με για ένα κα­λύ­τε­ρο μέλ­λον.

Και ξαφ­νι­κά, φτά­νουν τα νέα ότι ο Χόσνι Μου­μπά­ρακ έφαγε 3 χρό­νια φυ­λα­κή για εκτε­τα­μέ­νη δια­φθο­ρά, υπε­ξαί­ρε­ση δη­μό­σιων πόρων και οι­κο­νο­μι­κή απάτη στην «Υπό­θε­ση Προ­ε­δρι­κά Πα­λά­τια». Τις ρωτάω: «Τι μέλ­λον πε­ρι­μέ­νε­τε να έχω σε μια άδικη κοι­νω­νία, στην οποία το κα­θε­στώς πι­στεύ­ει πως ο κρα­τού­με­νος Αχ­μέντ που είναι μέσα για 8 χρό­νια και έχει άλλα 6 ακόμα επει­δή υπέ­γρα­ψε ακά­λυ­πτη επι­τα­γή αξίας 50.000 LE είναι πιο επι­κίν­δυ­νος εγκλη­μα­τί­ας από τον Μου­μπά­ρακ;». Ο ίδιος Μου­μπά­ρακ ο οποί­ος υπο­στη­ρί­ζει τον Σίσι, τον οποίο βλέ­πουν ως σω­τή­ρα τους.

Εδώ μι­λά­νε για αυτήν την τα­ξι­κή κοι­νω­νία και ονει­ρεύ­ο­νται για την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη χωρίς σύν­θε­τες θε­ω­ρί­ες.

Δεν πρέ­πει ποτέ να χά­σου­με τον βα­σι­κό μας στόχο μέσα στην ομί­χλη αυτής της μάχης, στη διάρ­κεια της οποί­ας χά­σα­με πολ­λούς φί­λους και συ­ντρό­φους τη μία μέρα μετά την άλλη. Δεν πρέ­πει να αρ­χί­σου­με να απαι­τού­με την ελευ­θε­ρία του ενός ή του άλλου ατό­μου, ξε­χνώ­ντας τις γε­νι­κό­τε­ρες ανά­γκες και αγω­νί­ες του αι­γυ­πτια­κού λαού, που απλώς θέλει να μπο­ρεί να ζήσει με αξιο­πρέ­πεια. 

Ενώ φω­νά­ζου­με συν­θή­μα­τα ενά­ντια στο Νόμο για τις Δια­δη­λώ­σεις, θα πρέ­πει να ερ­γα­ζό­μα­στε για την κα­τάρ­γη­ση αυτού του τα­ξι­κού συ­στή­μα­τος: να ορ­γα­νω­νό­μα­στε και να αλ­λη­λε­πι­δρού­με με τους μη προ­νο­μιού­χους, να μι­λά­με για τα δι­καιώ­μα­τά τους και να χτί­ζου­με ένα όραμα για το πώς θα λυ­θούν τα προ­βλή­μα­τά τους. Θα έπρε­πε να φω­νά­ζου­με «Λευ­τε­ριά στους φτω­χούς» ώστε οι άν­θρω­ποι να μη νιώ­θουν πως εί­μα­στε απο­μα­κρυ­σμέ­νοι από αυ­τούς και τα προ­βλή­μα­τά τους.

Και τε­λι­κά, αν πρέ­πει να μεί­νου­με πι­στοί στο σύν­θη­μα «Λευ­τε­ριά στον Τάδε ή στον Δείνα», τότε ας γίνει το σύν­θη­μα «Λευ­τε­ριά στην Sayeda», «Λευ­τε­ριά στην Heba» και «Λευ­τε­ριά στην Fatima», τα τρία κο­ρί­τσια που γνώ­ρι­σα στη Διεύ­θυν­ση Ασφα­λεί­ας, που κα­τη­γο­ρού­νται πως είναι μέλη της Μου­σουλ­μα­νι­κής Αδελ­φό­τη­τας και πως διέ­πρα­ξαν φόνο ανά­με­σα σε άλλα. Συ­νε­λή­φθη­σαν τυ­χαία και κρα­τού­νται από το Γε­νά­ρη χωρίς δίκη.

Λευ­τε­ριά στην κρα­τού­με­νη Ahmed, που δεν έχει δει τα παι­διά της για 8 χρό­νια. Λευ­τε­ριά στην κρα­τού­με­νη Dina, που μόνη συ­ντη­ρεί την οι­κο­γέ­νειά της. Λευ­τε­ριά στην Niamah, που συμ­φώ­νη­σε να πάει στην φυ­λα­κή αντί για κά­ποιον άλλο με αντάλ­λαγ­μα χρή­μα­τα για να τα­ΐ­σει τα παι­διά της. Λευ­τε­ριά στις Farhah, Wafaa, Kawthar, Sanaa, Dawlat, Samia, Iman, Amal και Mervat.

Τα βά­σα­νά μας, σε σύ­γκρι­ση με τα δικά τους, δεν είναι τί­πο­τα. Γιατί εμείς ξέ­ρου­με πως υπάρ­χουν αυτοί που θα μας θυ­μού­νται, θα λένε τα ονό­μα­τά μας συχνά, θα λένε πε­ρή­φα­να ότι μας γνω­ρί­ζουν. Αντί­θε­τα, αυτές οι γυ­ναί­κες, που αξί­ζουν να τις θυ­μό­μα­στε όλοι με πε­ρη­φά­νια, θα ανα­φέ­ρο­νται το πολύ σε οι­κο­γε­νεια­κές συ­να­ντή­σεις των συγ­γε­νών τους.

Κάτω αυτή η τα­ξι­κή κοι­νω­νία, κάτι που δεν θα κα­τα­φέ­ρου­με ποτέ να πε­τύ­χου­με, αν ξε­χά­σου­με αυ­τούς που πραγ­μα­τι­κά υπέ­φε­ραν από την αδι­κία.

Μπλοκ 1, Κελί 8

Γυ­ναι­κεί­ες φυ­λα­κές της Damanhour

22 Μάη, 2014