Άλλη µια χρονιά στα κάτεργα του τουρισµού

Ξε­κι­νά άλλη µία του­ρι­στι­κή σεζόν και οι κενές θέ­σεις ερ­γα­σί­ας υπο­λο­γί­ζο­νται από 60.000 έως 70.000. Άρθρα στον αστι­κό  Τύπο ανα­φέ­ρουν µε µε­γά­λο προ­βλη­µα­τι­σµό πως οι νέοι αρ­νού­νται να δου­λέ­ψουν πα­ρό­τι έχουν γίνει γεν­ναί­ες αυ­ξή­σεις στους µι­σθούς (δεν ανα­φέ­ρο­νται πηγές ή συ­γκε­κρι­µέ­να νού­µε­ρα) και προ­τεί­νουν µια σειρά από λύ­σεις όπως η µεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών και η ει­σα­γω­γή 200.000 ερ­γα­ζό­µε­νων από χώρες εκτός Ε.Ε. Αυτά τα άρθρα και η επί­ση­µη συ­ζή­τη­ση µέχρι στι­γµής αγνο­ούν µια µικρή λε­πτο­µέ­ρεια, την πρα­γµα­τι­κό­τη­τα του ερ­γα­σια­κού µε­σαί­ω­να που βιώ­νουν οι ερ­γα­ζό­µε­νοι/ες στη «βαριά βιο­µη­χα­νία» της χώρας και την ασυ­δο­σία την οποία απο­λα­µβά­νουν οι επι­χει­ρή­σεις του κλά­δου εδώ και χρό­νια.

Ερ­γα­σια­κός Με­σαί­ω­νας

Προ­σω­πι­κά δου­λεύω στον του­ρι­σµό από το 2015 έως και σή­µε­ρα. Επι­σή­µως δεν έχει υπάρ­ξει καµία αύ­ξη­ση µι­σθού. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι επο­χι­κοί ερ­γα­ζό­µε­νοι/ες στον του­ρι­σµό δου­λεύ­ουν µε συ­µβά­σεις των 800-900 ευρώ, το λι­γό­τε­ρο που µπο­ρεί να δη­λώ­σει ο εκά­στο­τε ερ­γο­δό­της. Στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα οι απο­λα­βές τους φτά­νουν πε­ρί­που τα 1.200-1.500 (προ­σω­πι­κή εκτί­µη­ση, δεν υπάρ­χει κα­νέ­νας τρό­πος να υπο­λο­γι­στούν τα «µαύρα»). Αυτό το ποσό αντι­στοι­χεί σε 9-15 ώρες δου­λειάς ηµε­ρη­σί­ως, συ­νή­θως χωρίς ρεπό για όλη τη σεζόν που µπο­ρεί να διαρ­κεί από 4 έως 7 µήνες. Υπε­ρω­ρί­ες, αρ­γί­ες, Κυ­ρια­κές δεν δη­λώ­νο­νται που­θε­νά άρα δεν πλη­ρώ­νο­νται µε καµία προ­σαύ­ξη­ση, κα­λύ­πτο­νται από το αρ­χι­κό πα­κέ­το που έχει συ­µφω­νη­θεί. Άδειες δεν παί­ζουν, θα πά­ρεις στο τέλος µια απο­ζη­µί­ω­ση που υπο­λο­γί­ζε­ται µε βάση τα δη­λω­µέ­να όπως και τα δώρα Χρι­στου­γέν­νων/Πάσχα. Με πρό­χει­ρους υπο­λο­γι­σµούς ο µέσος ερ­γα­ζό­µε­νος/η πλη­ρώ­νε­ται µε 4 έως 6 ευρώ την ώρα. Μετά το πέρας της του­ρι­στι­κής σεζόν, οι ερ­γα­ζό­µε­νοι/ες κα­λού­νται να βγά­λουν το χει­µώ­να µε το επο­χι­κό επί­δο­µα των 479 ευρώ που πα­ρέ­χε­ται µόλις για τρεις µήνες.

Αυτά είναι τα νού­µε­ρα. Ας δούµε και τις υπό­λοι­πες συν­θή­κες. Όταν οι επι­χει­ρή­σεις πα­ρέ­χουν δια­µο­νή συ­νή­θως πρό­κει­ται για ένα δω­µά­τιο µόνο µε τον στοι­χειώ­δη εξο­πλι­σµό, µε συ­γκα­τοί­κους, ενώ έχουν αρ­χί­σει να πλη­θαί­νουν τα ει­δι­κά δια­µορ­φω­µέ­να κο­ντέι­νερ. Κατά πόσο βιώ­σι­µοι ή κα­λο­συ­ντη­ρη­µέ­νοι είναι αυτοί οι χώροι είναι στην δια­κρι­τι­κή ευ­χέ­ρεια του κάθε ερ­γο­δό­τη. Αν πα­ρέ­χε­ται δια­τρο­φή πρό­κει­ται για ένα γεύµα την ηµέρα. Λόγω της αυ­ξη­µέ­νης του­ρι­στι­κής κί­νη­σης οι ερ­γα­ζό­µε­νοι/ες κα­λού­νται σε κα­θη­µε­ρι­νή βάση να κα­λύ­πτουν πε­ρισ­σό­τε­ρα από ένα πόστα, πχ δεν είναι ασυ­νή­θι­στο ο/η σερ­βι­τό­ρος/α να είναι και µπαρ­τέ­ντερ, ο/η ρε­σε­ψιο­νίστ να κάνει χρέη λο­γι­στή ή/και του αχθρο­φό­ρου, ο/η λαν­τζιέ­ρης/ισσα να είναι και µά­γει­ρες, οι κα­µα­ριέ­ρες να δου­λεύ­ουν και στα πλυ­ντή­ρια και ούτω καθ’ εξής. Επι­πλέ­ον, ανά­λο­γα µε τις γε­ω­γρα­φι­κές ιδιαι­τε­ρό­τη­τες κάθε προ­ο­ρι­σµού, πολ­λοί/ες συ­νά­δελ­φοι/ισσες δου­λεύ­ουν κάτω από τον καυτό ήλιο για ώρες, σε πα­ρα­λί­ες, ακόµα και µέσα στη θά­λασ­σα ή ανε­βο­κα­τε­βαί­νουν εκα­το­ντά­δες σκα­λιά φορ­τω­µέ­νοι κα­θη­µε­ρι­νά και πάει λέ­γο­ντας, χωρίς να τους πα­ρέ­χε­ται πάντα ο απα­ραί­τη­τος εξο­πλι­σµός.

Το τοπίο συ­µπλη­ρώ­νουν οι µε­γά­λοι ξε­νο­δο­χεια­κοί όµι­λοι, οι οποί­οι έχουν την πο­λυ­τέ­λεια να µε­τα­φέ­ρουν ερ­γα­ζό­µε­νους/ες από άλλες µο­νά­δες ανά­λο­γα µε τις ανά­γκες τους. Σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις είναι πρά­γµα­τι πιο τυ­πι­κοί στις υπο­χρε­ώ­σεις τους, αλλά µε το «κα­ρό­το» της στα­θε­ρής δου­λειάς και της επαγ­γε­λµα­τι­κής εξέ­λι­ξης συ­νή­θως πιέ­ζουν τους µι­σθούς και τα δι­καιώ­µα­τα προς τα κάτω. Ακόµα και οι απαι­τή­σεις είναι σαφώς πιο υψη­λές. Εκεί οι ερ­γα­ζό­µε­νοι είναι εντε­λώς ανα­λώ­σι­µοι αφού υπάρ­χει πάντα µια στρα­τιά πρα­κτι­κά­ριων να τους αντι­κα­τα­στή­σει. Οι πρα­κτι­κά­ριοι, σπου­δα­στές του­ρι­στι­κών σχο­λών και σχο­λών µα­γει­ρι­κής, δου­λεύ­ουν τις ίδιες ή και πε­ρισ­σό­τε­ρες ώρες µε τους επαγ­γε­λµα­τί­ες συ­να­δέλ­φους τους (αφού είναι µι­κροί ακόµα και πρέ­πει «να κά­νουν τα χι­λιό­µε­τρα τους για να ψη­θούν») αν και συ­νή­θως αµεί­βο­νται λι­γό­τε­ρο, χωρίς καµία προ­στα­σία από τις σχο­λές τους ή το κρά­τος. Οι οµί­λοι είναι επί­σης αυτοί που ωφε­λού­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο από τις µε­τα­κλή­σεις µε­τα­να­στών από τρί­τες χώρες αφού µπο­ρούν να τους εκµε­ταλ­λεύ­ο­νται σε µε­γά­λη κλί­µα­κα χωρίς να τη­ρούν τη συλ­λο­γι­κή σύ­µβα­ση ερ­γα­σί­ας, χωρίς το φόβο ότι θα τους φύ­γουν στη µέση της σεζόν.

Μα καλά, λένε πολ­λοί, επι­λο­γή σας είναι, αν δεν τη­ρού­νται οι συ­µβά­σεις µπο­ρεί­τε να κά­νε­τε κα­ταγ­γε­λία. Φυ­σι­κά.  Θε­ω­ρη­τι­κά, ένας/µία ερ­γα­ζό­µε­νος/η στις Κυ­κλά­δες (που πε­ρι­λα­µβά­νουν Μύ­κο­νο και Σα­ντο­ρί­νη) µπο­ρεί να επι­κοι­νω­νή­σει µε την υπο­στε­λε­χω­µέ­νη επι­θε­ώ­ρη­ση Ερ­γα­σί­ας στη Σύρο και να κάνει κα­ταγ­γε­λία και µάλ­λον θα σταλ­θεί κά­ποιο κλι­µά­κιο για έλεγ­χο. Στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα, όλοι/ες ξέ­ρου­µε ότι αυτοί οι έλεγ­χοι, αν γί­νουν, δε θα οδη­γή­σουν σε κα­νέ­να απο­τέ­λε­σµα. Εί­δα­µε άλ­λω­στε και πέ­ρυ­σι τις πα­ρα­δει­γµα­τι­κές τι­µω­ρί­ες σε όσες επι­χει­ρή­σεις κα­τα­πα­τού­σαν τις δη­µό­σιες πα­ρα­λί­ες ή πιά­στη­καν για φο­ρο­δια­φυ­γή. Τα πρό­στι­µα που ίσως κλη­θούν να πλη­ρώ­σουν ή/και το ολι­γο­ή­µε­ρο κλεί­σι­µο µιας επι­χεί­ρη­σης µικρή δια­φο­ρά έχει σε επι­χει­ρή­σεις που έχουν τζί­ρους εκα­το­µµυ­ρί­ων. Ας µην αγνο­ού­µε επί­σης ότι ένα µε­γά­λο πο­σο­στό των ερ­γα­ζό­µε­νων είναι µε­τα­νά­στες, είτε πα­λιό­τε­ροι που προ­έρ­χο­νται από Βαλ­κα­νι­κές χώρες και τις χώρες τις Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης, είτε  και­νούρ­γιοι από χώρες όπως το Πα­κι­στάν ή το Μπα­γκλα­ντές, οι οποί­οι είτε έχουν χαρ­τιά είτε όχι, έχουν επι­πλέ­ον λό­γους να µην εµπι­στεύ­ο­νται τους κρα­τι­κούς φο­ρείς. Στην τε­λι­κή, γιατί εµπί­πτει µόνο στην ατο­µι­κή ευ­θύ­νη κάθε ερ­γα­ζό­µε­νου/ης η τή­ρη­ση του νόµου; Τί­πο­τε από όλα αυτά δεν γί­νε­ται κρυφά. Όλοι ξέ­ρου­νε πως έχει χτι­στεί το «θαύµα» του του­ρι­σµού. Ει­δι­κά στις µι­κρές κοι­νω­νί­ες, συχνά οι κρα­τι­κές και οι δη­µο­τι­κές αρχές έχουν φι­λι­κές ή/και συγ­γε­νι­κές σχέ­σεις µε τους επι­χει­ρη­µα­τί­ες. Αν για πα­ρά­δει­γµα ο ΕΦΚΑ ήθελε να κάνει έναν ου­σια­στι­κό έλεγ­χο θα µπο­ρού­σε να στεί­λει ένα  κλι­µά­κιο µια οποια­δή­πο­τε Κυ­ρια­κή και θα δια­πί­στω­νε ιδί­οις όµµα­σι πόσοι/ες εί­µα­στε δη­λω­µέ­νοι/ες.

Φυ­σι­κά και υπάρ­χουν συ­νά­δελ­φοι/ισσες που µετά από χρό­νια στο χώρο έχουν καλ­λιερ­γή­σει προ­νο­µια­κές σχέ­σεις µε κά­ποιες επι­χει­ρή­σεις και µπο­ρούν να διεκ­δι­κούν κα­λύ­τε­ρους µι­σθούς και κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες. Φυ­σι­κά και υπάρ­χουν δου­λειές όπου τα φι­λο­δω­ρή­µα­τα µπο­ρεί να φτά­νουν ή και να ξε­πε­ρά­σουν το ύψος του µι­σθού. Δεν αφο­ρούν την πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­µέ­νων. Είναι ατο­µι­κές λύ­σεις και αν πάει κάτι στρα­βά (αν πχ ο ερ­γο­δό­της δε σου δώσει τα «µαύρα» που συ­µφω­νή­σα­τε, ή αν έχει πολλή δου­λειά και δεν γί­νε­ται να πά­ρεις ρεπό, ή αν το κα­τά­λυ­µα που προ­σφέ­ρε­ται δεν είναι αυτό που είχε συ­µφω­νη­θεί) η µόνη λύση είναι να µειώ­σεις τη χα­σού­ρα σου φεύ­γο­ντας και ανα­ζη­τώ­ντας αλλού ερ­γα­σία.

Αυτό συ­µβαί­νει τώρα. Την πε­ρί­ο­δο της παν­δη­µί­ας (όπου εντο­πί­ζε­ται η αρχή της µε­γά­λης «εξό­δου») πολ­λοί/ες συ­νά­δελ­φοι/ισσες είδαν πόσο ανα­λώ­σι­µοι εί­µα­στε στην του­ρι­στι­κή µη­χα­νή και πόσο απρο­στά­τευ­τους µας άφησε ο κρα­τι­κός µη­χα­νι­σµός. Και κάπου εκεί άρ­χι­σε να στε­ρεύ­ει η µέχρι τότε απύ­θµε­νη δε­ξα­µε­νή του φι­λό­τι­µου όπου πα­τού­σαν για δε­κα­ε­τί­ες οι ερ­γο­δό­τες. Όσοι/ες είχαν την ευ­και­ρία ανα­ζή­τη­σαν πιο µό­νι­µη δου­λειά στο τόπο δια­µο­νής τους ή έφυ­γαν στο εξω­τε­ρι­κό. Με­τα­νά­στες από τις χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης, που απο­τε­λού­σαν µε­γά­λο κο­µµά­τι του ερ­γα­τι­κού δυ­να­µι­κού στον του­ρι­σµό, άρ­χι­σαν να επι­λέ­γουν άλλες χώρες της Με­σο­γεί­ου ή επέ­στρε­ψαν στις πα­τρί­δες τους. Όσοι/ες επι­στρέ­ψα­µε αρ­χί­σα­µε να κο­στο­λο­γού­µε τις υπη­ρε­σί­ες µας ακρι­βό­τε­ρα και αυτό είναι που δεν αρέ­σει στην ερ­γο­δο­σία.

Σε µια χώρα που η επί­ση­µη ανερ­γία ξε­περ­νά το 10% είναι γε­λοίο να ισχυ­ρί­ζε­σαι πως δεν βρί­σκεις χέρια. Η αλή­θεια είναι πως και οι πα­λιό­τε­ροι/ες και οι νέοι/ες θέ­λουν να δου­λέ­ψουν, απλά όχι µε τους εξευ­τε­λι­στι­κούς µι­σθούς που παίρ­να­µε πριν το 2019 και σε απάν­θρω­πες συν­θή­κες. Οι «γεν­ναί­ες αυ­ξή­σεις µι­σθών» που έγι­ναν υπο­θε­τι­κά από πέ­ρυ­σι σε καµία πε­ρί­πτω­ση δεν αντι­στοι­χούν στις ερ­γα­το­ώ­ρες µας, δεν επαρ­κούν για να κα­λύ­ψουν τις βιο­πο­ρι­στι­κές µας ανά­γκες, πόσο δε µάλλω αν συ­νυ­πο­λο­γί­σου­µε και τους µήνες της ανερ­γί­ας µας στο χει­µώ­να. Αυτές τις «πα­ρά­λο­γες» απαι­τή­σεις δεν τις έχου­νε φυ­σι­κά οι οι­κο­νο­µι­κοί µε­τα­νά­στες από το Μπα­γκλα­ντές, το Πα­κι­στάν, τη Συρία, την Αί­γυ­πτο και από τις υπό­λοι­πες εκτός Ε.Ε. χώρες από όπου θέ­λουν οι ξε­νο­δό­χοι να προ­µη­θευ­τούν τις επό­µε­νες φουρ­νιές φτη­νών ερ­γα­τών.

Αυτοί οι άν­θρω­ποι ήδη εδώ και µια πε­ντα­ε­τία πλη­θαί­νουν στις λάν­τζες των πα­ρα­δο­σια­κών ελ­λη­νι­κών εστια­το­ρί­ων, στις απο­θή­κες των ξε­νο­δο­χεί­ων, είναι εκεί για να κου­βα­λή­σουν τις βα­λί­τσες των του­ρι­στών και ό,τι άλλο χρειά­ζε­ται η επι­χεί­ρη­ση για όσες ώρες τους χρειά­ζε­ται η επι­χεί­ρη­ση. Χωρίς µε­γά­λο µε­ρο­κά­µα­το, χωρίς δι­καιώ­µα­τα, χωρίς ασφα­λή εξο­πλι­σµό ή εκ­παί­δευ­ση, χωρίς να µπο­ρούν να συ­νεν­νοη­θούν µε τους συ­να­δέλ­φους τους, χωρίς καµία µέ­ρι­µνα για τις συν­θή­κες δια­βί­ω­σης τους ή για τις θρη­σκευ­τι­κές τους ιδιαι­τε­ρό­τη­τες. Χωρίς την επι­λο­γή να φύ­γουν. Αυτή τη µορφή σύγ­χρο­νης δου­λο­πα­ροι­κί­ας θέ­λουν κυ­βέρ­νη­ση και ξε­νο­δό­χοι να νο­µι­µο­ποι­ή­σουν και να επε­κτεί­νουν σε όλο τον κλάδο. Ο στό­χος τους να κα­λύ­ψουν έτσι 200.000 θέ­σεις ερ­γα­σί­ας είναι προ­φα­νώς ανέ­φι­κτος. Είναι σαφές ότι αυτοί οι άν­θρω­ποι δεν µπο­ρούν να αντι­κα­τα­στή­σουν ούτε τους Έλ­λη­νες ούτε τους Βούλ­γα­ρους, Ρου­µά­νους, Αλ­βα­νούς, κλπ, οι οποί­οι λόγω εµπει­ρί­ας και εξει­δί­κευ­σης µπο­ρού­σαν να προ­σφέ­ρουν ανα­βα­θµι­σµέ­νες ποιο­τι­κά υπη­ρε­σί­ες χάρη στις οποί­ες έχει γίνει η χώρα κο­ρυ­φαί­ος του­ρι­στι­κός προ­ο­ρι­σµός. Μπο­ρούν όµως να χρη­σι­µο­ποι­η­θούν ως φτηνά χέρια για όλες τις «βρω­µο­δου­λειές» και ταυ­τό­χρο­να να χρη­σι­µο­ποιού­νται για να συ­µπιέ­ζουν τους µι­σθούς και τα δι­καιώ­µα­τα προς τα κάτω για όλους/ες.

Να ενώ­σου­µε τις φωνές µας

Κι ενώ όλοι/ες εµείς κα­λού­µα­στε να βά­λου­µε πάλι πλάτη γιατί δεν βγαί­νει αλ­λιώς η δου­λειά, το 2023 ο τζί­ρος των του­ρι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων ξε­πέ­ρα­σε τα 20 δισ., ξε­περ­νώ­ντας ακόµα τα ρεκόρ που ση­µειώ­θη­καν το 2019. Οι αφί­ξεις των του­ρι­στών συ­νε­χώς αυ­ξά­νο­νται όπως και η φε­τι­νή κί­νη­ση που ήδη ανα­µέ­νε­ται 15% αυ­ξη­µέ­νη σε σχέση µε πέ­ρυ­σι και ταυ­τό­χρο­να έχουν ακρι­βύ­νει όλες οι υπη­ρε­σί­ες, από τις τιµές των δω­µα­τί­ων µέχρι τις τιµές των εστια­το­ρί­ων, των µε­τα­φο­ρών, των εκ­δρο­µών κλπ. Δεν είναι να απο­ρεί κα­νείς που οι νέοι/ες αλλά και οι πα­λιό­τε­ροι/ες συ­νά­δελ­φοι/ισσες αι­σθα­νό­µα­στε πως µας κο­ροϊ­δεύ­ουν.

Η αγα­νά­κτη­ση και η οργή των ερ­γα­ζο­µέ­νων είναι εύ­φο­ρο έδα­φος για τις δυ­νά­µεις της Αρι­στε­ράς.

Αν η φυγή πολ­λών ερ­γα­ζο­µέ­νων από τον κλάδο έχει προ­κα­λέ­σει πα­νι­κό στους επι­χει­ρη­µα­τί­ες και την κυ­βέρ­νη­ση, η ορ­γα­νω­µέ­νη αντί­στα­σή µας θα µπο­ρού­σε να επι­φέ­ρει σο­βα­ρές και ου­σια­στι­κές αλ­λα­γές. Το Συν­δι­κά­το Επι­σι­τι­σµού Του­ρι­σµού, πα­ρό­λο που ελέγ­χε­ται από τις δυ­νά­µεις του ΠΑΜΕ, δυ­στυ­χώς δεν έχει κα­τα­φέ­ρει να φτά­σει στην πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­µέ­νων. Αυτό οφεί­λε­ται από τη µία στο γε­γο­νός πως η πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζό­µε­νων είναι σκορ­πι­σµέ­νη γε­ω­γρα­φι­κά αλ­λά­ζο­ντας τόπο ερ­γα­σί­ας συχνά, ενώ πολ­λοί/ες ερ­γά­ζο­νται ευ­και­ρια­κά για να συ­µπλη­ρώ­σουν το ει­σό­δη­µα τους ή πα­ράλ­λη­λα µε τις σπου­δές τους. Ακόµα και στην ίδια επι­χεί­ρη­ση δεν είναι ασυ­νή­θι­στο οι ερ­γα­ζό­µε­νοι να έχουν ελά­χι­στη επαφή µε συ­να­δέλ­φους σε άλλα τµή­µα­τα, κάτι που ενι­σχύ­ε­ται από την ερ­γο­δο­σία και δεν βοηθά στην µε­τα­ξύ µας επι­κοι­νω­νία.

Το σω­µα­τείο έχει κάνει σο­βα­ρές επε­ξερ­γα­σί­ες πάνω στο ζή­τη­µα των συλ­λο­γι­κών συ­µβά­σε­ων και άλλων θε­µά­των που εµπί­πτουν στο κλάδο και έχει ορ­γα­νώ­σει στο πα­ρελ­θόν κι­νη­το­ποι­ή­σεις που είχαν θε­τι­κά απο­τε­λέ­σµα­τα. Οι δια­µαρ­τυ­ρί­ες, για πα­ρά­δει­γµα, στο Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας κατά την διάρ­κεια της κα­ρα­ντί­νας του 2020 είχαν ως απο­τέ­λε­σµα να δο­θούν επι­πλέ­ον επι­δό­µα­τα στους επο­χι­κούς ερ­γα­ζό­µε­νους και να κα­θιε­ρω­θεί το δι­καί­ω­µα επα­να­πρό­σλη­ψης. Αυτές οι µι­κρές κα­τα­κτή­σεις βέ­βαια δεν έγι­ναν κτήµα της πλειο­ψη­φί­ας των ερ­γα­ζο­µέ­νων µε απο­τέ­λε­σµα η δυ­να­µι­κή τους να µεί­νει πε­ριο­ρι­σµέ­νη. Αυτό απο­δει­κνύ­ει πως κα­νείς µας δεν µπο­ρεί να ση­κώ­σει µόνος του το κα­θή­κον της ορ­γά­νω­σης των αντι­στά­σε­ων. Χρειά­ζο­νται όλες οι δυ­νά­µεις της Αρι­στε­ράς να ενώ­σουν τις δυ­νά­µεις τους για να κερ­δί­ζουν την εµπι­στο­σύ­νη των ερ­γα­ζο­µέ­νων και να συ­ντο­νί­σουν τους συ­νο­λι­κό­τε­ρους αγώ­νες που απαι­τού­νται.

Οι µε­γα­λο­ξε­νο­δό­χοι και η κυ­βέρ­νη­ση δεν χά­νουν χρόνο αλλά εκµε­ταλ­λεύ­ο­νται τη συ­γκυ­ρία για να κα­θιε­ρώ­σουν µό­νι­µα µέτρα που θα µε­γι­στο­ποιούν τα κέρδη τους εις βάρος µας. Όταν ζη­τούν (κι άλλη) µεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών πρέ­πει να βγού­µε στους δρό­µους διεκ­δι­κώ­ντας όλα αυτά που έχουν κλέ­ψει από τα δη­µό­σια τα­µεία όλα αυτά τα χρό­νια. Ενά­ντια στις σύγ­χρο­νες µορ­φές δου­λο­πα­ροι­κί­ας που θέ­λουν να κα­θιε­ρώ­σουν πρέ­πει να συ­ντο­νι­στού­µε µε τις δυ­νά­µεις του αντι­ρα­τσι­στι­κού κι­νή­µα­τος που διεκ­δι­κούν αξιο­πρε­πείς µι­σθούς και συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας για όλους και όλες. Υπάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα οι ερ­γα­ζό­µε­νοι του του­ρι­σµού να ενώ­σουν τις φωνές τους µε τα το­πι­κά κι­νή­µα­τα που αγω­νί­ζο­νται ενά­ντια στην πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή κα­τα­στρο­φή που έχει προ­κα­λέ­σει η βιο­µη­χα­νία του του­ρι­σµού. Μπο­ρού­µε να ενι­σχύ­σου­µε τους ερ­γα­ζό­µε­νους/ες του δη­µο­σί­ου που απαι­τούν την κα­λύ­τε­ρη στε­λέ­χω­ση και ενί­σχυ­ση της επι­θε­ώ­ρη­σης ερ­γα­σί­ας και όλων των ελεγ­κτι­κών µη­χα­νι­σµών και πρα­γµα­τι­κές ποι­νές για τους πα­ρα­βά­τες.

Οι συν­θή­κες είναι γό­νι­µες για µε­γα­λύ­τε­ρη συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­µε­ων. Απλά χρειά­ζο­νται όλοι και όλες να ενώ­σου­µε τις φωνές µας.

*Ερ­γα­ζό­με­νη στον του­ρι­σμό

**Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά