Αναστολή απεργίας ΟΛΜΕ: Άνευ όρων παράδοση για να μην… ηττηθεί ο κλάδος

Η ανα­στο­λή της απερ­γί­ας των κα­θη­γη­τών με τη γνω­στή από­φα­ση των προ­έ­δρων των ΕΛΜΕ είναι ένα εγκλη­μα­τι­κό λάθος, στις συν­θή­κες που έγινε. Βε­βαί­ως υπήρ­χε με­γά­λη δυ­σκο­λία υλο­ποί­η­σης της από­φα­σης για απερ­γία στις εξε­τά­σεις μετά την επι­στρά­τευ­ση (κι ασφα­λώς ο ανοι­χτά απερ­γο­σπα­στι­κός ρόλος του ΚΚΕ ενί­σχυ­σε τα προ­βλή­μα­τα) . Όμως εδώ έχου­με μία άτα­κτη υπο­χώ­ρη­ση παρά τις δια­θέ­σεις της συ­ντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας των κα­θη­γη­τών: Η ΟΛ­ΜΕ-πρό­ε­δροι ΕΛΜΕ έκα­ναν πίσω χωρίς να πά­ρουν απο­λύ­τως τί­πο­τε ως αντάλ­λαγ­μα, ούτε για τα προ­σχή­μα­τα. Ούτε καν την ίδια την επι­στρά­τευ­ση δεν απέ­τρε­ψαν δί­νο­ντας έτσι τσά­μπα στην κυ­βέρ­νη­ση την «ερ­γα­σια­κή ομα­λό­τη­τα».

Έτσι φτά­σα­με στην τρα­γε­λα­φι­κή κα­τά­στα­ση, μπρο­στά στον ΚΙΝ­ΔΥ­ΝΟ να απο­λυ­θούν οι σχε­τι­κά λίγοι (σε σχέση με το σώμα των 87.000) επι­τη­ρη­τές, να γίνει απο­δε­κτή η ΒΕ­ΒΑΙΟ­ΤΗ­ΤΑ ότι θα απο­λυ­θούν του­λά­χι­στον 12.000 ανα­πλη­ρω­τές, καθώς και ότι θα πε­ρά­σουν όλα τα μέτρα της κυ­βέρ­νη­σης για διά­λυ­ση της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης. Και μη πει κα­νείς ότι θα υπάρ­ξουν κι­νη­το­ποι­ή­σεις τον Σε­πτέμ­βρη: και τότε θα υπάρ­χει επι­στρά­τευ­ση και, το χει­ρό­τε­ρο, θα έχει εν­στα­λά­ξει στον κλάδο με­γά­λη απο­γο­ή­τευ­ση.

Ασφα­λώς δεν έπε­φτε στις πλά­τες της ΟΛΜΕ το κα­θή­κον να σπά­σει την επι­στρά­τευ­ση. Ο ρόλος των ΑΔΕ­ΔΥ-ΓΣΕΕ είναι ακόμη κα­τα­λυ­τι­κός για κάτι τέ­τοιο –και οι ηγε­σί­ες τους (φυ­σιο­λο­γι­κά) επέ­λε­ξαν την τα­ξι­κή προ­δο­σία. Όμως, παρά την προ­πα­γάν­δα, η υπο­στή­ρι­ξη της απερ­γί­ας από την κοι­νω­νία ήταν πολύ με­γά­λη. Ακόμη και τα ψευ­το­γκά­λοπ του in.​gr έδι­ναν 60% υπο­στή­ρι­ξη των κα­θη­γη­τών. Η ΔΟΕ απο­φά­σι­σε απερ­γία και εκα­το­ντά­δες σω­μα­τεία και ομο­σπον­δί­ες δή­λω­ναν τη συ­μπα­ρά­στα­σή τους. Αν συ­νέ­χι­ζαν την ίδια τα­κτι­κή, οι ΑΔΕ­ΔΥ-ΓΣΕΕ θα βρί­σκο­νται σε πολύ δύ­σκο­λη κα­τά­στα­ση όσο πλη­σί­α­ζε η ώρα της σύ­γκρου­σης. Κι όμως, η ΟΛΜΕ επέ­λε­ξε την άνευ όρων πα­ρά­δο­ση, αφή­νο­ντας την πίκρα της απο­γο­ή­τευ­σης σε εκα­τομ­μύ­ρια άλ­λους ερ­γα­ζό­με­νους που πί­στε­ψαν ότι επι­τέ­λους σπάει η κι­νη­μα­τι­κή αδρά­νεια των τε­λευ­ταί­ων μηνών. Και ούτε καν δεν προ­τά­θη­κε από την ΟΛΜΕ κάτι εναλ­λα­κτι­κό στους κα­θη­γη­τές (έστω και με τη μορφή της «λευ­κής» απερ­γί­ας).

Οι ευ­θύ­νες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν το μο­να­δι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­κό κόμμα που έστω και δια της τε­θλα­σμέ­νης υπο­στή­ρι­ξε τους κα­θη­γη­τές και ζή­τη­σε από­συρ­ση της διά­τα­ξης για τις δύο ώρες προ­κει­μέ­νου να γί­νουν οι εξε­τά­σεις. Δεν ήταν πολύ αλλά ήταν κάτι. Όμως από τη στιγ­μή που άρ­χι­σε να απο­κτά γε­νι­κό εν­δια­φέ­ρον το ζή­τη­μα, η απερ­γία της ΟΛΜΕ με­τα­τρά­πη­κε ανα­γκα­στι­κά σε ανοι­χτή πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση. Ει­δι­κά μετά την αντι­συ­νταγ­μα­τι­κή χρήση του όπλου της επι­στρά­τευ­σης εκ μέ­ρους της τρι­κομ­μα­τι­κής -για τέ­ταρ­τη φορά-  ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έπρε­πε να πάρει επάνω του τη μάχη (όπως το έκα­ναν βέ­βαια χι­λιά­δες μέλη του αλλά χωρίς κε­ντρι­κή στή­ρι­ξη μιας και ο πρό­ε­δρος επέ­λε­ξε επι­κοι­νω­νια­κά παι­χνί­δια στην Κρο­α­τία). Επρό­κει­το για ζή­τη­μα δη­μο­κρα­τί­ας και όχι απλώς συν­δι­κα­λι­στι­κής διεκ­δί­κη­σης. Τι, διά­ο­λο, χρειά­ζο­νται οι φα­ρα­ω­νι­κού με­γέ­θους επι­τρο­πές για τη δη­μο­κρα­τία και το Σύ­νταγ­μα, αν ούτε σε αυτές τις συν­θή­κες δεν κά­νουν κάτι. Πε­ρι­μέ­νου­με από τα αστι­κά δι­κα­στή­ρια να δώ­σουν τη λύση; Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, κατά τη γνώμη μου, το κόμμα μας εβρέ­θη ελ­λι­πο­βα­ρές στο σχε­τι­κό ζύ­γι­σμα.

Ιδιαί­τε­ρα ελ­λι­πο­βα­ρείς ήταν και οι συν­δι­κα­λι­στές που εκ­προ­σω­πούν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην ΟΛΜΕ: ακόμη κι αν ήταν ανα­γκαία η υπο­χώ­ρη­ση, οι εκ­πρό­σω­ποι της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς έπρε­πε να δια­φο­ρο­ποι­η­θούν από αυ­τούς της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ, δί­νο­ντας στους ερ­γα­ζό­με­νους την ευ­και­ρία και τη δυ­να­τό­τη­τα να εμπι­στευ­τούν αυ­τούς (τους συν­δι­κα­λι­στές της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς)  την επό­με­νη φορά που θα κι­νη­το­ποι­η­θούν. Τώρα, μετά την ταύ­τι­ση με τους κυ­βερ­νη­τι­κούς συν­δι­κα­λι­στές, αυτό θα είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο. Και θα έχει αντα­νά­κλα­ση στην υπό­λοι­πη κοι­νω­νία.

Η κρι­τι­κή, η αυ­το­κρι­τι­κή και οι αλ­λα­γές είναι επεί­γον κα­θή­κον για να πε­ρι­σω­θεί ό,τι πε­ρι­σώ­ζε­ται.