Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) και φασισμός (Χρυσή Αυγή) στον αγώνα για την εξουσία*

Το χθεσινό μαζικό αντιφασιστικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και η μαζική πορεία προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής αποτέλεσαν μια σημαντική «στιγμή» και νίκη για το αντιφασιστικό κίνημα. Όμως, πέρα από την αντιφασιστική δράση, που είναι το βασικό και άμεσο καθήκον, εξίσου κρίσιμο είναι να συζητήσουμε σε βάθος για το φασισμό και τον τρόπο που πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Με το καθήκον αυτό προσπαθεί να αναμετρηθεί το κείμενο που ακολουθεί.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν μια μεμονωμένη «υπερβολή» της συνήθους τραμπούκικης δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής, που λόγω υπερβάλλοντος ζήλου** του δολοφόνου ξεπέρασε τα όρια και «εξέθεσε» το ναζιστικό κόμμα; Όχι, ήταν καρτέρι θανάτου που εντάσσεται σε συνειδητό πολιτικό σχέδιο! Η δολοφονία εντάσσεται απλώς στην προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να εμπεδώσει την κυριαρχία της στο Πέραμα, την Ιχθυόσκαλα και το Κερατσίνι, οπότε αναγκαστικά περνάει μέσα από την τρομοκράτηση της Αριστεράς και την καταστροφή των ερεισμάτων της και της δύναμής της σε αυτές τις περιοχές; Σίγουρα ναι, αλλά όχι μόνο: η δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι η έμπρακτη δημόσια «δήλωση» του ναζιστικού κόμματος, που δηλώνει «παρών» στον αγώνα για την εξουσία!

Μπορούμε να ελπίζουμε ότι η αστική τάξη θα προχωρήσει σε μια «αυτοκάθαρση» που θα αναγκάσει τη Χρυσή Αυγή να γίνει «κυριλέ» και να αδρανοποιήσει ή και να διαλύσει τη τάγματα εφόδου; Όχι, η Χρυσή Αυγή δεν θα αλλάξει «χαρακτήρα» με κινήσεις απ’ τα πάνω, παρόλο που είναι πιθανό να αναπροσαρμόσει πρόσκαιρα την τακτική της λόγω της πολιτικής πίεσης που δέχεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μπει στο «συνταγματικό τόξο» με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κ.λπ. για να μεγιστοποιηθεί η πολιτική πίεση στη Χρυσή Αυγή με στόχο την πολιτική της περιθωριοποίηση; Όχι, συμμετοχή το «συνταγματικό τόξο» αποσκοπεί στην «εξημέρωση» του ΣΥΡΙΖΑ και όχι της Χρυσής Αυγής, στο να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό μαντρί στο όνομα της «υπεράσπισης της δημοκρατίας», στο να εξουδετερωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ευρύτερα η Αριστερά σαν διεκδικητής της εξουσίας. Μπορούμε, έχουμε δικαίωμα, να περιοριστούμε στη μαζική αντιφασιστική δουλειά, παραβλέποντας το «υπαρξιακό» καθήκον μας της συστηματικής περιφρούρησης των εκδηλώσεων, δραστηριοτήτων, στεκιών, γραφείων κ.λπ., των οργανώσεων, των αγωνιστών και αγωνιστριών εν τέλει, του κινήματος και της Αριστεράς, ελπίζοντας ότι ύστερα από την «γκάφα» η Χρυσή Αυγή δεν θα ξαναχτυπήσει δολοφονικά ή ότι θα μας προστατέψει η αστυνομία; Όχι, αυτό θα ισοδυναμούσε πλέον με εγκληματική αμέλεια απέναντι στις ίδιες τις ζωές των ανθρώπων μας! Η περιφρούρηση και η μαζική λαϊκή αυτοάμυνα πρέπει να ενταχτεί στον αντιφασιστικό αγώνα σαν απαραίτητη και αναντικατάστατη διάστασή του! 

Φαίνεται ίσως περίεργο ένα άρθρο να ξεκινάει κατευθείαν με τις απαντήσεις στα ερωτήματα που θέλει να πραγματευτεί, αλλά το θέμα είναι τόσο «ζεστό», η οργή τόσο μεγάλη, η σημασία του θέματος τόσο «υπαρξιακή», ώστε θέλουμε από την αρχή να ξεκαθαρίσουμε τα πολιτικά «κέντρα» της άποψης που θέλουμε να εκφράσουμε.  

Εικόνες «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης»

του ευρωπαϊκού Νότου

Δεν είναι βασικό αντικείμενο αυτού του άρθρου, αλλά είναι αδύνατο να πραγματευτούμε το ζήτημα χωρίς μια συνοπτική έστω εκτίμηση της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας. Γιατί τώρα; είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει να πυκνώνει μια αρθρογραφία που αναφέρεται σε παρασκηνιακές ενέργειες αστικών - μνημονιακών κέντρων με σκοπό να ασκηθεί πίεση στη Χρυσή Αυγή να αποστασιοποιηθεί από τα τραμπούκικα και δολοφονικά χαρακτηριστικά της, ώστε να γίνει αποδεκτός εταίρος σε μια κυβέρνηση της ευρείας Δεξιάς με τη ΝΔ, καθώς οι μνημονιακές πολιτικές εφεδρείες καταρρέουν, με νέα θύματα τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Μια τέτοια προσπάθεια φαίνεται λογική, με τη σκέψη ότι το αστικό - μνημονιακό σύστημα παίρνει τα μέτρα του «διά παν ενδεχόμενο». Όμως δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό. Το τελευταίο διάστημα η αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων έχει διαλυθεί, καθώς είναι πλέον μαζική η άρνηση του κόσμου να συμμετέχει-απαντάει σε αυτές και πολύ μεγάλο το ποσοστό που αρνούνται να πάρουν θέση για την πολιτική τους προτίμηση. Έτσι, δεν μπορούν ούτε να καταγραφούν ούτε να υποστηριχτούν δημόσια κάποια ανησυχητικά ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων που οδηγούν σε αναγωγές οι οποίες προκαλούν σοκ. Συγκεκριμένα, υπάρχουν πλέον αρκετοί που καταλήγουν σε αναγωγές μη δημοσιεύσιμες μεν, καθόλου αυθαίρετες δε. Με βάση αυτές, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πραγματικότητα αρκετά μπροστά από τη ΝΔ, η δε Χρυσή Αυγή εγγράφει σαφώς προοπτικές να ξεπεταχτεί στη θέση του δεύτερου κόμματος – κάτι που μπορεί να συμβεί με τη «χαλαρή ψήφο» στις ευρωεκλογές! Μια τέτοια «εικόνα», που στηρίζεται σε υπαρκτή δυναμική, που αποτελεί μια δυνατότητα, που έχει εγγραφεί σαν ενδεχόμενο στη βραχυμεσοπρόθεσμη συγκυρία, ανακαλεί στη μνήμη «εικόνες» από τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Με εν δυνάμει πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ και εν δυνάμει δεύτερο κόμμα (και πρώτο αστικό κόμμα, κύρια πολιτική έκφραση του κεφαλαίου!) τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, την αστική τάξη και το αστικό - μνημονιακό πολιτικό σύστημα κυκλώνουν οι εφιάλτες μετατροπής της Ελλάδας σε σύγχρονη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» του ευρωπαϊκού Νότου. Η ανακοίνωση των εφέδρων, που εμμέσως πλην σαφώς καλείς ε «πατριωτικό πραξικόπημα», είναι μια σημαντική πινελιά στο πορτρέτο της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» που σκιαγραφείται από το σύνολο των εξελίξεων. Αρκεί σε αυτά να προσθέσουμε τη βάσιμη, ή τουλάχιστον όχι απίθανη, πιθανότητα να μην αντέξει η δικομματική κυβέρνηση, η τελευταία καθαρά μνημονιακή - αστική κυβερνητική εφεδρεία, την πίεση των νέων μέτρων που θα συνοδεύουν το νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα με τους δανειστές και το νέο μνημόνιο (για να μη μιλήσουμε για τις «αγριάδες» που θα γίνουν σε περίπτωση «κουρέματος» του ελληνικού κρατικού χρέους), για να καταλάβουμε πόσο αποσταθεροποιητικές για το αστικό - μνημονιακό πολιτικό σύστημα δυναμικές εγκυμονεί πλέον η συγκυρία!

Και πίσω από όλα αυτά βρίσκονται κάποιες πραγματικότητες που όχι μόνο δεν αναιρούνται από τις εξελίξεις, αλλά αντίθετα εμπεδώνονται όλο και βαθύτερα: έχει εξαφανιστεί κάθε πλαίσιο κοινωνικής διαπραγμάτευσης (άρα ακυρώνεται το σχέδιο της ανάσχεσης της επίθεσης – τίποτε λιγότερο από την πολιτική ανατροπή δεν εγγυάται έστω και τη διατήρηση κάποιων «κεκτημένων»), το κράτος συναίνεσης -έστω και συναίνεσης του τρόμου- έχει αντικατασταθεί από το εμφυλιακό κράτος «έκτακτης ανάγκης» που οικοδομείται ταχύτατα από τον Δένδια και τη Νέα Δημοκρατία, ένα πλαίσιο ακραίου αυταρχισμού και σκληρής καταστολής λατινοαμερικανικού τύπου εγκαθιδρύεται ραγδαία. Όπως λέει και ο Ηλίας Ιωακείμογλου, ο κοινωνικός δαρβινισμός που είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο του νεοφιλελευθερισμού, στο πλαίσιο της κατάρρευσης του πλαισίου της κοινωνικής διαπραγμάτευσης και της οικοδόμησης του νέου εμφυλιακού κράτους «έκτακτης ανάγκης», συναντιέται, μπολιάζει και μπολιάζεται από φασίζουσες ή και ανοιχτά φασιστικές εκδοχές των ιδεολογιών του «Καιάδα» γι’ αυτούς που «περισσεύουν» και «αποκλίνουν» και του κράτους εξαίρεσης. Όλα αυτά ισχύουν, είναι εδώ, δουλεύουν στο υπόβαθρο του πολιτικού εποικοδομήματος παράγοντας μαζικά αποτελέσματα, παρόλο που, όπως θα πούμε παρακάτω, ο φασισμός δεν είναι απλή «προέκταση» ούτε του ρατσισμού ούτε του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού αλλά ούτε και η βασική επιλογή της αστικής τάξης - ακόμη…                     

Δεν υπάρχει successstory, σημαίνει…

Η Αριστερά, σε όλο της το εύρος, έχει πολεμήσει -και σωστά- την κυβερνητική προπαγάνδα του successstory. Η Αριστερά είπε ότι οι θριαμβολογίες πως θα έρθει η ανάπτυξη με τις ξένες επενδύσεις και θα αρχίσει να μειώνεται η ανεργία, είναι ένα παραμύθι. Σωστά, αφού και αν ακόμη τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δείξουν ότι το 2014 δεν θα έχουμε για 7η χρονιά ύφεση, η ανάπτυξη θα είναι αναιμική, οι μνημονιακές πολιτικές λιτότητας θα μείνουν και η ανεργία θα παραμείνει σε πολύ υψηλά επίπεδα για πολλά χρόνια - «ανάπτυξη με ανεργία». Η Αριστερά είπε ότι «το πρόγραμμα δεν βγαίνει», δηλαδή οι στόχοι που έχουν τεθεί δεν επιτυγχάνονται παρά τη σκληρή λιτότητα. Σωστά, αλλά ο πραγματικός στόχος δεν ήταν και δεν είναι η επίτευξη κάποιων ονομαστικών στόχων, αλλά η επανασταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού (και της Ευρωζώνης) μέσα από τη συντριβή των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Από την άλλη βέβαια, η μη επίτευξη των ονομαστικών στόχων δεν είναι αδιάφορη για το σύστημα, γιατί στο μεταξύ η κρίση έχει γίνει κοινωνική και πολιτική δημιουργώντας αποσταθεροποιητικές δυναμικές, γιατί το στρατόπεδο των δανειστών έχει ρωγμές και δεν το βολεύει πάντα να πρέπει να συνάψει νέες χρηματοδοτικές συμβάσεις κα αυτές να περνάνε έτσι απλά από διάφορα Κοινοβούλια ή να «κουρεύει» το ελληνικό χρέος χωρίς συνέπειες για το ίδιο το σύστημα, γιατί οι εφεδρείες του μνημονίου στην Ελλάδα έχουν καεί σε μεγάλο βαθμό και δεν είναι πάντα «παραγωγικό» να πηγαίνουμε κάθε τόσο σε νέα «πακέτα» μέτρων όταν απειλούνται κοινωνικές και πολιτικές αποσταθεροποιητικές δυναμικές σαν αυτές που προαναφέρθηκαν.  

Όμως, υπάρχει ένα βαθύτερο σημείο σχετικά με το successstoryπου η Αριστερά ούτε έχει συζητήσει ούτε έχει απαντήσει ρητά: ισχύει το successstoryτου Σαμαρά με την έννοια ότι αυτός ο κύκλος της ταξικής αναμέτρησης που έχει ανοίξει με το πρώτο μνημόνιο του 2010 θα λήξει «ειρηνικά», «μόνο» με τις γνωστές μνημονιακές πολιτικές και το γνωστό μνημονιακό αυταρχισμό, δηλαδή χωρίς ένα σκληρό ξεκαθάρισμα ταξικών λογαριασμών που ακόμη δεν έχει υπάρξει; Μπορεί ο ελληνικός καπιταλισμός να βγει από αυτή την κρίση, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ φτάσει στην κυβέρνηση είτε όχι, με τα μέσα που έχει χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα, χωρίς κλιμάκωση της ταξικής αντιπαράθεσης και ένα «τελικό ξεκαθάρισμα» που θα τσακίσει όχι μόνο την κοινωνία αλλά και την Αριστερά; Αν ο ελληνικός καπιταλισμός μπορεί να βγει από την τωρινή κρίση του με τα «συνηθισμένα» έως σήμερα μνημονιακά μέσα, περιλαμβανομένων και των μεθόδων Δένδια, τότε πάνω σε αυτή την εκτίμηση θα μπορούσε να έχει κάποιο νόημα (παρόλο που θα εξακολουθούσε να είναι εγκληματικό λάθος από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της Αριστεράς) ένα σχέδιο «ώριμου φρούτου»: να βγάλει ο Σαμαράς και η δικομματική του τη βρόμικη δουλειά του νέου (με την ελπίδα ότι θα είναι το τελευταίο;) μνημονίου, ώστε να έρθει η Αριστερά να διαχειριστεί ένα τοπίο μετα-μνημονιακής κοινωνικής καταστροφής και να αρχίσει σιγά σιγά να επουλώνει τις πληγές, χωρίς να τάζει «λαγούς με πετραχήλια» αλλά και χωρίς να κινδυνεύει να «σκάσουν» στα χέρια της νέα μνημόνια, αναταράξεις με το νόμισμα και την Ευρωζώνη κ.λπ…        

Ο γνωστός Μπάμπης Παπαδημητρίου του ΣΚΑΪ το έθεσε ως εξής σε εκπομπή αυτών των ημερών: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται, τον συμφέρει να αφήσει τον Σαμαρά να βγάλει τη «βρόμικη δουλειά» και να περιμένει εκ του ασφαλούς τη σειρά του να κυβερνήσει στα «εύκολα» και όχι στα δύσκολα… Βεβαίως ο Μπάμπης την ίδια στιγμή προτείνει συμμαχία της ΝΔ και της «κυριλέ» Χρυσής Αυγής ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να μην κυβερνήσει ποτέ, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι: υπάρχουν τέτοια «εύκολα» - ανεξάρτητα αν είναι επιθυμητά ή όχι; Υπάρχει ένα με αυτή την έννοια successstory, που θα έκανε ρεαλιστική έστω τη γραμμή του «ώριμου φρούτου» και μιας οριακά φιλολαϊκής διαχείρισης ενός μετα-μνημονιακού τοπίου κοινωνικής καταστροφής; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι – εκφεύγει του θέματος του άρθρου αυτού να τεκμηριώσει αυτό το όχι. Αυτή η γραμμή, πέρα από ανεπιθύμητη και εγκληματικά λαθεμένη για την Αριστερά, είναι και εντελώς ανέφικτη, μη ρεαλιστική, ουτοπική.  

Χρυσή Αυγή: Δεν είμαι εδώ σαν «μαντρόσκυλο»

άλλων, διεκδικώ τον πρώτο ρόλο και την εξουσία!

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δείχνει ότι και η Χρυσή Αυγή ούτε πιστεύει ούτε επενδύει σε ένα με αυτή την έννοια successstory! Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να υποτιμήσουμε διάφορες, δευτερεύουσες πτυχές αυτής της υπόθεσης, αλλά το βασικό μήνυμα της δολοφονίας είναι διπλό και σαφές: Πρώτο, «δεν αλλάζουμε χαρακτήρα»: είμαστε και θα παραμείνουμε ναζιστικό κόμμα, δεν πρόκειται να γίνουμε ΛΑΟΣ ούτε καν Εθνικό Μέτωπο.

Δεύτερο(και σαν η συνέχεια και η άλλη πλευρά του πρώτου), «ολοκληρώσαμε τη φάση της γενικής προετοιμασίας και πλέον μπαίνουμε ανοιχτά στον αγώνα για την εξουσία. Δεν είμαστε τα ‘‘μαντρόσκυλα’’ του Δένδια και κανενός άλλου, δεν θα περιοριστούμε στη συμπληρωματική δύναμη του εμφυλιακού κράτους του ούτε στο ρόλο του φόβητρου για τους αντιπάλους του μνημονίου και της αστικής τάξης. Είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε τον πρώτο ρόλο, στο δρόμο για την εξουσία!». Αν ήταν μόνο η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί την πιθανότητα του «τυχαίου» ή της «υπέρβασης ορίων», αλλά εδώ είχαν προηγηθεί αρκετά που δεν μας αφήνουν περιθώρια για τέτοιες αυταπάτες: η Χρυσή Αυγή, στο τελευταίο δεκαήμερο και πριν τη δολοφονία, άνοιξε συνειδητά και κεντρικά ένα νέο κεφάλαιο στη δράση της: πέρασε, με λόγια και πράξεις, με ακτιβισμούς και τραμπουκισμούς, στον αντικομμουνισμό και στα χτυπήματα ενάντια στην Αριστερά (Μελιγαλάς, Γράμμος, τραμπουκισμοί στη Βουλή, Πέραμα). Αλλά και όσα αποκαλύφθηκαν από βίντεο, φωτογραφίες, συνεντεύξεις φασιστών τις μέρες μετά τη δολοφονία, αποδεικνύουν ότι η δολοφονία έγινε με κεντρική καθοδήγηση. Χρειάζονται γενναίες δόσεις αυταπατών και φρούδων ελπίδων για να μη δούμε το «μήνυμα» και να μην εντάξουμε τη δολοφονία στο άνοιγμα αυτού του νέου κεφαλαίου στη στοχοθεσία και τη δράση της Χρυσής Αυγής.      

Η Χρυσή Αυγή στέλνει ένα μήνυμα στη ΝΔ και την αστική τάξη ότι δεν αρκείται πλέον στο ρόλο της συμπληρωματικής δύναμης, αλλά θέλει τον πρώτο λόγο. Και βάζει πλώρη για να τον διεκδικήσει και να τον πιστοποιήσει στις διπλές εκλογές του Μαΐου - Ιουνίου 2014 (με το ποσοστό στις ευρωεκλογές, αλλά και με το κέρδισμα δημαρχιών – «θα πάρουμε 20 δήμους», κόμπασε αυτές τις μέρες ο Κασσιδιάρης), αν στο μεταξύ δεν έχουν «αγριέψει» πολύ τα πράγματα πριν απ’ αυτές…

Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: Εδώ μιλούν τα φασιστικά εγχειρίδια του Μεσοπολέμου και ειδικά το μουσολινικό εγχειρίδιο της μεγάλης πορείας των φασιστών προς την εξουσία!

Το μαντρί του «συνταγματικού τόξου»,

σχέδιο «εξημέρωσης» του ΣΥΡΙΖΑ

και όχι της Χρυσής Αυγής!

Η Χρυσή Αυγή στέλνει όμως ένα μήνυμα και στην Αριστερά και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ: αν θέλετε την εξουσία, αν θέλετε έστω να έχετε το δικαίωμα να υπάρχετε και να δράτε όπως μέχρι τώρα, να ξέρετε ότι θα πρέπει να περάσετε από το δικό μου «καρτέρι»… Θα σας κόψω τα πόδια, στο δρόμο αλλά και στο δρόμο σας για την εξουσία. Η «εξουσία» μου ενάντια στη δική σας «εξουσία», στο Πέρασμα, στην Ιχθυόσκαλα, στο Κερατσίνι, στις γειτονιές, στους δρόμους, σε όλη την Ελλάδα.

Τόσο καιρό που η Αριστερά έκανε αντιφασιστική προπαγάνδα (σε όποιο βαθμό το έκανε και αυτό με συνέπεια και συνέχεια) και, λειτουργώντας ανακλαστικά, δραστηριοποιούνταν για να καταγγείλει τα φασιστικά χτυπήματα, η Χρυσή Αυγή οργανωνόταν, «έτρεχε» για να ολοκληρώσει τη φάση της «γενικής προετοιμασίας». Οι συνεντεύξεις μελών ή πρώην μελών της σε εφημερίδες μαζικής κυκλοφορίας («Έθνος», «Το Βήμα της Κυριακής»), γενικότερα όσα αποκαλύφτηκαν αυτές τις μέρες, αλλά και μια εμπειρική προσέγγιση της δραστηριότητάς της, αποκαλύπτουν ότι έχει χτίσει ένα στρατό σε εθνική κλίμακα, με οργανώσεις, γραφεία, πηγές χρηματοδότησης αλλά και τάγματα εφόδου, που περιλαμβάνουν χιλιάδες «μαχητές», εκπαιδευμένους και εξοπλισμένους, έτοιμους «όταν δοθεί το σύνθημα». Περνώντας από τη φάση των επιθέσεων ενάντια στους μετανάστες στη φάση των επιθέσεων σε στελέχη του κινήματος και της Αριστεράς, ετοιμάζεται να αναδειχτεί κυρίαρχη των δρόμων, των γειτονιών, ακόμη και κοινωνικών χώρων (ήδη είναι ηγεμονικό ρεύμα στα σχολεία και έχει αρχίσει να διεισδύει και σε εργατικούς χώρους) σε μεγάλη κλίμακα, θέτοντας στην Αριστερά και το κίνημα «υπαρξιακά» ερωτήματα.     

Στους κόλπους της αστικής τάξης και του αστικού - μνημονιακού πολιτικού προσωπικού όλα αυτά προκαλούν μεγάλη νευρικότητα και πανικό. Η πολιτική του Σαμαρά και του Δένδια, αντί να κάνει ηγεμονικό τον αυταρχισμό του εμφυλιακού κράτους και να περιορίσει την εμβέλεια και το ρόλο της Χρυσής Αυγής σε συμπληρωματικό, έχει οδηγήσει στο αντίθετο: η Χρυσή Αυγή δημοσκοπικά και εκλογικά απειλεί ευθέως τη ΝΔ, τα ΜΑΤ και τα ειδικά σώματα της Αστυνομίας είναι διάτρητα από τα μέλη και τους υποστηρικτές του ναζιστικού κόμματος, ο στρατός της Χρυσής Αυγής προκαλεί ανοιχτά, διά στόματος Μιχαλολιάκου, τους «Δανδήδες» του Δένδια «Ελάτε να μετρηθούμε». Στο εμφυλιακό μνημονιακό κράτος, όπου σεσημασμένα στελέχη της επιχειρηματικής ελίτ φιλονικούν δημόσια σε γλώσσα μαφίας (Μαρινάκης, Μελισσανίδης) πάνω στο πτώμα της δημόσιας περιουσίας, κι όπου κύριος εχθρός και βασικός ύποπτος αποσταθεροποίησης του μνημονιακού πολιτικού συστήματος είχε ανακηρυχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το πέρασμα της Χρυσής Αυγής στο στάδιο που διεκδικεί τον πρώτο λόγο προκαλεί πανικό. Παρ’ όλα αυτά, η ΝΔ -και ό,τι εκπροσωπεί στο αστικό στρατόπεδο- δεν εγκαταλείπει το διμέτωπο ενάντια στα «δύο άκρα». Στο χώρο της καταρρέουσας πάλαι ποτέ κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) υπάρχει μεγαλύτερη «μεγαλοψυχία»: αντιδρούν στη θεωρία των «δύο άκρων», προσκαλώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο «συνταγματικό τόξο», δηλαδή μια θεσμική ασπίδα αστικών, μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων με τη συμμετοχή και της Αριστεράς, προς υπεράσπιση της σαρακοφαγωμένης και κατ’ εξακολούθηση βιασθείσης ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια μνημονιακής αστικής δημοκρατίας, που έχει μετατραπεί σε ένα εμφυλιακό σκιάχτρο χάρη στον Δένδια και τα ΜΑΤ του, τη ΔΙΑΣ και τη ΔΕΛΤΑ, αλλά και την αντικομμουνιστική «ομάδα αλήθειας» των Λαζαρίδη - Μουρούτη.      

Όλοι αυτοί, σε διαφορετικούς τόνους, λένε στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά το ίδιο πράγμα: «Με τη Χρυσή Αυγή θα ασχοληθούμε εμείς, δηλαδή οι θεσμοί και το κράτος: Δικαιοσύνη, αστυνομία, Βουλή, πολιτικό σύστημα. Αν δεν μας αφήσετε και συνεχίσετε να συμπεριφέρεστε σαν ‘‘άκρο’’, δεν θα μπορέσουμε κι εμείς να σας προστατέψουμε από τα τάγματα εφόδου… Εσείς, μην προκαλείτε. Κλάψτε ήσυχα και πολιτισμένα τους νεκρούς σας – έχουμε όλη την καλή διάθεση να πούμε ένα καλό λόγο για τους ‘‘αδικοχαμένους νέους’’ και γενικά τις θυσίες των ηττημένων…». Ταυτόχρονα όμως, στη διαδήλωση στο Κερατσίνι τα ΜΑΤ χτυπούσαν τους διαδηλωτές σε ανοιχτή συνεργασία με Χρυσαυγίτες «αγανακτισμένους πολίτες», η τεράστια διείσδυση της Χρυσής Αυγής στα ΜΑΤ και γενικά τα ειδικά σώματα της αστυνομίας μένει -και θα εξακολουθήσει νε μένει- στο απυρόβλητο, κανένας δεν θα πειράξει τους δικαστές που αθωώνουν Χρυσαυγίτες ακόμη και όταν «πιάνονται στα πράσα» ή τους εισαγγελείς που «ξεχνούν» να διατάξουν έρευνα για καραμπινάτες υποθέσεις δολοφονικών επιθέσεων. Και σίγουρα όλοι αυτοί θα συλλάβουν και θα διώξουν αντιφασίστες με κακουργήματα μη διστάζοντας να στήσουν και σκευωρίες εναντίον αγωνιστών του κινήματος και της Αριστεράς.

Η πρόσκληση λοιπόν στο επίσημο δείπνο του «συνταγματικού τόξου» συνοδεύεται από προϋποθέσεις για επίσημο ένδυμα – το τριμμένο τζιν της διαδήλωσης, της απεργίας, της κατάληψης, της ανοιχτής πολιτικής κάλυψης και υποστήριξης των αγώνων, περιλαμβανομένων και των μαχητικών τους εκφράσεων, της ρήξης και της ανατροπής απαγορεύεται… Η πρόσκληση αυτή γίνεται στο πλαίσιο μιας πολιτικής «μαστίγιου και καρότου» προς την Αριστερά: Το καρότο είναι η επίσημη «αναγνώριση» δεν είναι άκρο, είναι δόξη και τιμή πολιτική δύναμη του «συνταγματικού τόξου», άρα μπορεί και να έχει μια πιο φιλική (ή λιγότερο εχθρική) αντιμετώπιση από τα μίντια και το μνημονιακό πολιτικό σύστημα. Το μαστίγιο είναι ότι θα εξακολουθήσει να παραμένει ζεστή αφενός η θεωρία των «δύο άκρων» (μέχρι ο ΣΥΡΙΖΑ να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις του μνημονιακού καθωσπρεπισμού) και αφετέρου η έμμεση απειλή ότι αν δεν συμμορφωθεί δεν θα ευθύνεται πλέον ο Δένδιας που τα μέλη και στελέχη της Αριστεράς και του κινήματος θα πέφτουν θύματα των νεοναζί δολοφόνων…  

Το μαντρί του «συνταγματικού τόξου» είναι μια μεγάλη και τρομακτικά επικίνδυνη  παγίδα για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ορισμός της «βίας», ακόμη και της «εγκληματικής οργάνωσης», ενώ για τη Χρυσή Αυγή θα λειτουργήσει σαν «χάδι», για την Αριστερά και το κίνημα θα χρησιμοποιηθούν σαν βούρδουλας – την «κατάλληλη στιγμή» και μόλις περάσουν οι εντυπώσεις από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Πέρα από όλα αυτά όμως, υπάρχει και η δεύτερη, ακόμη σημαντικότερη πλευρά: η φασισμός, όπως θα δούμε παρακάτω, γονιμοποιείται σαν μαζικό ρεύμα στο έδαφος της εκτεταμένης κοινωνικής τραγωδίας και απελπισίας που προκαλούν οι πολιτικές της βάρβαρης λιτότητας και των μνημονίων. Είναι λοιπόν υποκριτικό αυτοί που με το ένα χέρι «παράγουν» με τα μνημόνια τις προϋποθέσεις για να μαζικοποιηθεί το φασιστικό ρεύμα, να ισχυρίζονται ότι με το άλλο χέρι θα το «εξαρθρώσουν»! Και «πάει πολύ» να νομίζουν ότι τη στιγμή που αποδεικνύεται ότι η πολιτική του «νόμου και της τάξης» θρέφει τη δυναμική του φασισμού, να θέλουν να ξεριζώσουν από την πολιτική σφαίρα τις συνέπειες και την πολιτική έκφραση των ταξικών και αντιμνημονιακών διαθέσεων και αντιστάσεων της κοινωνίας. Μόνο μια Αριστερά που θα ήταν διατεθειμένη να αυτοκτονήσει α λα Μόντι Πάιθονς θα μπορούσε να τους κάνει μια τέτοια μεγάλη χάρη!  

Με δυο φράσεις: Το «συνταγματικό τόξο» είναι σχέδιο «εξημέρωσης» κατά κύριο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ κι όχι της Χρυσής Αυγής! Και, πέρα από την εξημέρωση του ΣΥΡΙΖΑ, αποσκοπεί στο να εξαφανίσει στο πολιτικό επίπεδο τη βαθιά ταξική διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο και πολιτικές άγριας λιτότητας - κατάργηση του μνημονίου και ανατροπή των πολιτικών λιτότητας», που διαπερνάει την κοινωνία και δημιουργεί αποσταθεροποιητικές για το αστικό - μνημονιακό πολιτικό σύστημα δυναμικές προς τα αριστερά. 

Το ξάφνιασμα και ο πανικός της αστικής τάξης,

ευκαιρία για την Αριστερά

Όλα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν ότι η καμπάνια του αστικού «συνταγματικού τόξου» κατά της Χρυσής Αυγής είναι μόνο παραπλανητική. Η αστική τάξη και το μνημονιακό της πολιτικό σύστημα είχαν βολευτεί μέχρι σήμερα σε ένα πλαίσιο διαχείρισης της πολιτικής κρίσης με τις εξής τρεις βασικές σταθερές:

Πρώτο,«κύριος εχθρός», που συγκεντρώνει τα καταιγιστικά πυρά των μίντια και του μνημονιακού πολιτικού συστήματος  είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, φορέας της πλέον επίφοβης, ταξικά και πολιτικά, αποσταθεροποιητικής δυναμικής, αφού απειλεί να ξηλώσει τα μνημόνια και, με πρώτο βήμα την κυβέρνηση της Αριστεράς, να ανοίξει το δρόμο για την αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας. Δεύτερο, ένα νέο, κατασταλτικό και εμφυλιακών προδιαγραφών κράτος θα πρέπει να οικοδομηθεί, για να αντιμετωπίσει τόσο το κίνημα αντίστασης στα μνημόνια όσο και την Αριστερά.

Τρίτο,οργανώνοντας ένα τέτοιο κράτος θα περιορίσουμε τη δημοσκοπική και ευρύτερα πολιτική δυναμική της Χρυσής Αυγής, αλλά και το ρόλο της, στο πλαίσιο του μνημονιακού τραμπούκου, του «συμπληρώματος» της κρατικής βίας και καταστολής.

Εξελίξεις και διαφοροποιήσεις μέσα στους ίδιους τους κόλπους της αστικής τάξης (στις οποίες δεν μπορούμε να αναφερθούμε εδώ), κυρίως όμως η αλλαγή ατζέντας από τη Χρυσή Αυγή με αποκορύφωμα τη δολοφονία, μαζί και με δημοσκοπικά ευρήματα σαν αυτά που αναφέραμε παραπάνω, έχουν υπονομεύσει βαθιά αυτή τη «συνταγή» διαχείρισης της πολιτικής κρίσης και των κοινωνικών αντιστάσεων και στα τρία αυτά βασικά συστατικά της:

Πρώτο,αστικά κομμάτια διαφοροποιούνται πλέον από την τακτική της «ομοβροντίας πυρών» ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από τον ανοιχτό αντικομμουνισμό, τον εμφυλιακό λόγο και το κράτος «έκτακτης ανάγκης» των Σαμαρά - Λαζαρίδη, θεωρώντας ότι έτσι οδηγείται σε παταγώδη αποτυχία η προσπάθεια διάφορων κέντρων να «εξημερωθεί» και να μεταλλαχτεί σε διαχειριστική κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ. Συμπληρωματικά, το μοντέλο αυτό διαχείρισης απειλεί να καταστρέψει ολοσχερώς τις διαχειριστικές εφεδρείες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Η επικύρωση μιας τέτοιας ολοσχερούς καταστροφής στις ευρωεκλογές - αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μια προοπτική που δημιουργεί εκνευρισμό και ταραχή όχι μόνο σε ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, αλλά και σε τμήματα της αστικής τάξης, που βλέπουν τις καθαρά μνημονιακές εφεδρείες να καταρρέουν.

Δεύτερο,η πολιτική «νόμου και τάξης» του Σαμαρά αντί να ανακόψει, ενισχύει διαρκώς τη δημοσκοπική - πολιτική δυναμική της Χρυσής Αυγής. Η επικύρωση αυτής της δυναμικής στις ευρωεκλογές - αυτοδιοικητικές εκλογές θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, απειλώντας με κατάρρευση και τη ΝΔ και θέτοντας την αστική τάξη ενώπιον οριακών πολιτικών διλημμάτων.

Τρίτο και κυριότερο,η ξαφνική αλλαγή ατζέντας της Χρυσής Αυγής από τις αρχές Σεπτεμβρίου, με αποκορύφωση τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, διαλύει τις ψευδαισθήσεις ότι η Χρυσή Αυγή θα συμβιβαστεί με το ρόλο του «μαντρόσκυλου».           

Όλα αυτά, στο συνδυασμό τους, σηματοδοτούν την αποσταθεροποίηση του μοντέλου Σαμαρά και τεράστιες απειλές για το αστικό - μνημονιακό πολιτικό σύστημα. Συχνά κοιτώντας τις υπαρκτές δικές μας, της Αριστεράς και του κινήματος, αδυναμίες, δεν αντιλαμβανόμαστε τα αδιέξοδα και τις αποτυχίες του αντιπάλου. Πρέπει όμως να κάνουμε διαρκώς αυτή την άσκηση: να σηκώνουμε τα μάτια και να βλέπουμε τον αντίπαλο, την κατάσταση, τα προβλήματα και τα αδιέξοδά του.

Η αστική τάξη, λοιπόν, είναι είναι κυριευμένη από διλήμματα και ταραγμένη από τις τάσεις αποσταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος. Κοιτάει αριστερά και βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί την κυβέρνηση φέρνοντας μαζί του τον κίνδυνο της αποσταθεροποίησης του πολιτικού της συστήματος μαζί με ενδεχόμενες μεγάλες περιπέτειες για την ίδια. Προσπάθησε με όλα τα μέσα να τον «εξημερώσει», αλλά οι προσπάθειές της αυτές δεν αποδίδουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Κοιτάει δεξιά και βλέπει τη Χρυσή Αυγή να μη βολεύεται στο ρόλο του «συμπληρώματος» και να απειλεί να ενεργοποιήσει και ώρα αρχύτερα διαδικασίες εμφυλίου πολέμου πάνω σε ένα εκρηκτικό κοινωνικό υπόστρωμα. Χρειάζεται χρόνο, με την ελπίδα ότι θα καταλήξει σε μια νέα συμφωνία με τους δανειστές που θα της δώσει τη δυνατότητα να σταθεροποιήσει λίγο το σύστημά της. Πού καταλήγει λοιπόν; Να πιέσει τη Χρυσή Αυγή να αναδιπλωθεί στο ρόλο του «συμπληρώματος» και ταυτόχρονα -με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια- να πιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να μπεις το μαντρί του «συνταγματικού τόξου». Πιέζοντας τη Χρυσή Αυγή να ξαναχωρίσει στο προηγούμενο καλούπι της, πιέζει ταυτόχρονα τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ένα γενναίο βήμα «εξημέρωσης», «στροφής στο ρεαλισμό». Να παραδώσει τα ταξικά και αντιμνημονιακά του όπλα και να γίνει «υπεύθυνη δύναμη». Να αφήσει στη μνημονιακή κυβέρνηση και το εμφυλιακό της κράτος τον «έλεγχο» της Χρυσής Αυγής και να περιμένει ήσυχα, θεσμικά και «υπεύθυνα» τη σειρά της αν θέλει να κυβερνήσει.     

Όμως, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ξέσκισε το πέπλο της μνημονιακής δημοκρατίας και έβγαλε σε κοινή θέα τις αποκρουστικές της πληγές. Το μεγαλύτερο δώρο στη Χρυσή Αυγή θα είναι να μείνει η μόνη αντισυστημική δύναμη ενάντια στο συνασπισμό των δυνάμεων του «συνταγματικού τόξου». Και το μνημονιακό τόξο θα έχει καταφέρει στρατηγικής σημασίας νίκη αν ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς και μόνο δείξει ότι συμπαρατάσσεται με αυτό το «τόξο».   

Η συνέπεια όλων αυτών για την Αριστερά είναι καθαρή: αν θέλει την κυβερνητική εξουσία σαν πρώτο βήμα στην πάλη για την εξουσία, στο όνομα των συμφερόντων και των αναγκών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, θα πρέπει να ετοιμαστεί για ένα σενάριο «σκληρού ροκ» και όχι «ομαλής αλλαγής»! (Μπορεί φυσικά και να αποδράσει από το πεδίο της μάχης για την εξουσία, συνεχίζοντας μόνο φραστικά να επικαλείται αυτό το στόχο χωρίς να τον πιστεύει και να τον διεκδικεί πραγματικά - δείχνοντάς το «απλώς» ή αφήνοντάς το να διαφανεί χωρίς να το χρεώνεται ευθέως…) 

Από την άλλη, το να μη μπούμε στο «συνταγματικό τόξο» αλλά να συντηρούμε όψεις (πολιτικές, προγραμματικές, επικοινωνιακές) της γραμμής του «ώριμου φρούτου», σημαίνει ότι κάνουμε τη μισή δουλειά. Χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ να εγερθεί σαν πολιτικός ηγεμόνας, με μια γραμμή ρήξης και ανατροπής. Και να αντιτάξει στο μνημονιακό «συνταγματικό τόξο» της υποτιθέμενης αντιφασιστικής πάλης, το ταξικό μέτωπο ενάντια στη λιτότητα και τα μνημόνια, για την ανατροπή.

Πώς θα σταματήσουμε τη Χρυσή Αυγή;

Η ενοχλητική λεπτομέρεια όμως παραμένει: πώς θα σταματήσουμε τη Χρυσή Αυγή; Εδώ, μόνο αυταπάτες δεν χωρούν. Η διακύβευση της πάλης ενάντια στο φασισμό δεν είναι απλώς μια πολιτική ήττα ή, ακόμη περισσότερο η πτώση του δημοσκοπικών ή εκλογικών ποσοστών, αλλά η ολοσχερής συντριβή, η πλήρης διάλυση των εργατικών, λαϊκών και αριστερών συλλογικοτήτων, οι ζωές των αγωνιστών και αγωνιστριών του κινήματος και της Αριστεράς. Ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο και ας καταλάβουμε ότι ναι, «συμβαίνουν αυτά σε μας» και συμβαίνουν τώρα! Ύστερα από το Πέραμα, ύστερα και από τη δολοφονία, ήρθε η ανακοίνωση των εφέδρων για «πατριωτικό πραξικόπημα» - ποιος δεν κατάλαβε, ποιος δικαιούται πια να τρέφει αυταπάτες; Η «πολιτική με ασφάλεια», στην οποία το κίνημα και η Αριστερά είχαν συνηθίσει τα τελευταία σαράντα χρόνια, έχει περάσει ανεπιστρεπτί από τότε, το Μάιο του 2010, που έπεσαν οι υπογραφές στο πρώτο μνημόνιο! Αλλά η ραγδαία άνοδος της ναζιστικής Χρυσής Αυγής δίνει σε αυτή τη διαπίστωση υπαρξιακούς τόνους. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Χρυσή Αυγή περνάει σε ένα άλλο στάδιο δράσης, στοχοποιώντας πλέον τους αγωνιστές του κινήματος και της Αριστεράς. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι το στρατό της, τα τάγματα εφόδου, τα χτίζει για να τον χρησιμοποιήσει ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οργανώνει τη δική της μεγάλη πορεία προς την εξουσία, εφαρμόζοντας τις διδαχές των μουσολινικών και φασιστικών εγχειριδίων του προηγούμενου αιώνα. Τα δολοφονικά καρτέρια ενάντια σε μέλη και στελέχη του κινήματος και της Αριστεράς είναι περίοπτο κεφάλαιο σε αυτά τα εγχειρίδια – στην ιταλική εμπειρία, δολοφονικά αποσπάσματα του μουσολινικού κόμματος διέτρεχαν την Ιταλία εξοντώνοντας τη συνδικαλιστική και πολιτική ηγεσία του εργατικού κινήματος… 

Και κάτι ακόμη (που θέλει ασφαλώς ξεχωριστή αρθρογραφία για να υποστηριχτεί επαρκώς): ο φασισμός, στην περίπτωσή μας η Χρυσή Αυγή, είναι μεν πράκτορας του χρηματιστικού κεφαλαίου όσον αφορά την ταξική του φύση και την ιστορική του αποστολή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι «μακρύ χέρι του συστήματος», δηλαδή απλό «εξάρτημα» του κράτους «έκτακτης ανάγκης», φαινόμενο που εξαπολύεται απ’ τα πάνω και επομένως μπορεί επίσης να «μαζευτεί» απ’ τα πάνω. Παρόλο που στο ξεκίνημά του ιδιαίτερα αλλά και σε όλη τη διαδρομή του μια σταθερά της «γραμμής οικοδόμησής» του είναι ο «εισοδισμός», η δημιουργία και διεύρυνση θυλάκων στο «βαθύ κράτος», στα ειδικά σώματα της αστυνομίας και του στρατού, ο φασισμός οικοδομείται σαν πολιτικό κίνημα απ’ τα κάτω. Σαν τέτοιο πολιτικό κίνημα έχει στοιχεία αυτονομίας, έχει στρατηγική κατάληψης της εξουσίας με φασιστικό πραξικόπημα, και ο δρόμος του προς την εξουσία περνάει από την κατάληψη της εξουσίας στο δρόμο, τις γειτονιές και τους κοινωνικούς χώρους, και τη συντριβή των οργανώσεων του κινήματος και της Αριστεράς με τη φυσική βία. Αυτός είναι ο λόγος που η τακτική της πολιτικής πίεσης μέσα από τις μαζικές αντιφασιστικές δράσεις δεν αρκεί: ο φασισμός γονιμοποιείται πάνω στο έδαφος της κοινωνικής απελπισίας που γεννούν σε ιστορικά μεγάλη κλίμακα οι βαθιές, δομικές, «υπαρξιακού» χαρακτήρα κρίσεις του καπιταλισμού, όπως η τωρινή κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, αποκτά χαρακτηριστικά πολιτικού κινήματος, δεν ελέγχεται και γι’ αυτό δεν μπορεί να «μαζευτεί» απ’ τα πάνω και άρα δεν αρκεί η πολιτική πίεση ενός μαζικού αντιφασιστικού κινήματος για να αντιμετωπιστεί.    

Δεν μας επιτρέπονται λοιπόν αυταπάτες ότι τη Χρυσή Αυγή θα τη σταματήσει ο Δένδιας, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης. Οι φασίστες μπορεί να κάνουν μια πρόσκαιρη τακτική αναδίπλωση - τίποτε περισσότερο. Και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν μας επιτρέπει την εγκληματική αμέλεια να συνεχίσουμε να αφήνουμε τα μέλη και στελέχη του κινήματος και της Αριστεράς απροστάτευτη λεία για τους ναζιστές δολοφόνους.

Δεν πρέπει να χάσουμε ούτε λεπτό στην προσπάθεια για την οικοδόμηση του ενιαίου μετώπου όλων των δυνάμεων του κινήματος και της Αριστεράς - έπρεπε να έχει γίνει χθες και προχθές! Ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να συνεγείρει τη νεολαία και να μπει ψηλά στην ατζέντα των συνδικάτων και του εργατικού κινήματος. Όλες οι μαζικές οργανώσεις (από συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, λαϊκές συνελεύσεις, λαϊκές επιτροπές αγώνα, δήμους κ.λπ.) πρέπει με αποφάσεις τους να ανακηρύξουν τη Χρυσή Αυγή εγκληματική συμμορία και να απαγορεύσουν τη δραστηριοποίησή της στους χώρους ευθύνης τους.

Οι επιτροπές περιφρούρησης, τα αντιφασιστικά δίκτυα και η μαζική λαϊκή αυτοάμυνα πρέπει να ανθήσουν σαν ιδέα και πρακτική σε όλη την έκταση των χώρων που ζει και εργάζεται η εργατική τάξη και που δραστηριοποιούνται όλες οι εκφράσεις της Αριστεράς και του κινήματος. Πρέπει να γίνουν ο αναντικατάστατος βραχίονας του μαζικού αντιφασιστικού αγώνα.

Με τέτοιους όρους πρέπει να υλοποιηθεί η απαγόρευση από τις μαζικές οργανώσεις του κινήματος των δραστηριοτήτων της Χρυσής Αυγής!   

Οι φασίστες παίρνουν την εξουσία στο δρόμο συντρίβοντας το κίνημα και την Αριστερά, πριν και στη διαδρομή για να την καταλάβουν συνολικά με το φασιστικό πραξικόπημα. Για την Αριστερά είναι υποχρεωτική διαδρομή να τους σταματήσει και στο δρόμο, αλλιώς θα γίνει το κατεξοχήν θύμα τους – στην κυριολεξία. Αντίθετα, αν τους σταματήσει και στο δρόμο, θα έχει παραμερίσει ίσως το βασικό εμπόδιο στο δικό της δρόμο για την εξουσία.

Σημείωση: Είναι σαφές ότι η περαιτέρω, σε βάθος, πραγμάτευση του θέματος απαιτεί μια σοβαρή συζήτηση για το φασισμό: τι είναι, πώς οικοδομείται, πώς δρα, ποιοι είναι οι στόχοι του. Το αντικείμενο αυτού του άρθρου και η έκτασή του δεν επέτρεψαν μια τέτοια πραγμάτευση, που παραμένει όμως υπερ-επείγον καθήκον για την Αριστερά.  

*Το άρθρο αυτό είναι τροποποιημένη μορφή άρθρου που δημοσιεύεται στο υπό κυκλοφορία τεύχος 30 του περιοδικού «Ένεκεν». 

**Η συζήτηση για το αν η δολοφονία «συμφέρει τη Χρυσή Αυγή» είναι τελείως αποπροσανατολιστική! Το γεγονός που μας αφορά είναι ότι η δυναμική του φασισμού προκαλεί αποσταθεροποιητικές δυναμικές – όποιοι και αν οργάνωσαν τη δολοφονία, ακόμη και εκτός Χ.Α. και ενάντιά της (παρόλο που εμείς δεν έχουμε αυτή την εκτίμηση), το έκαναν γι’ αυτό το λόγο: επειδή η δυναμική της Χ.Α. και ο αυτόνομος χαρακτήρας του φαινομένου αποσταθεροποιεί τη σαρακοφαγωμένη μνημονιακή αστική «δημοκρατία».