Ασφαλιστικό νομοσχέδιο: τα λεφτά (μας) στα λεφτά, δουλειά για πάντα και λίγος ακόμα αυταρχισμός

Πάνω στα συ­ντρί­μια των δο­μι­κά πε­νι­χρών συ­ντα­ξιο­δο­τι­κών πα­ρο­χών του ν. 4387/2016 (νόμος Κα­τρού­γκα­λου), η ΝΔ συ­νε­χί­ζει να χτί­ζει ένα όλο και πιο εξα­το­μι­κο­ποι­η­μέ­νο και εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, στο οποίο η ανά­γκη να δου­λεύ­ου­με για πάντα ονο­μά­ζε­ται ελευ­θε­ρία, οι ει­σφο­ρές μας τζο­γά­ρο­νται στις κε­φα­λαια­γο­ρές «για το καλό όλων» και μια σειρά από δια­τά­ξεις κα­ρό­του και μα­στί­γιου προ­σθέ­τουν τις απα­ραί­τη­τες πι­νε­λιές αυ­ταρ­χι­σμού και «φι­λαν­θρω­πί­ας» των αγο­ρών, ο οποί­ος συ­να­ντά­ται συ­νο­λι­κά στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις της επο­χής μας .

Η ση­μα­ντι­κό­τε­ρη αλ­λα­γή που φέρ­νει το νέο νο­μο­σχέ­διο είναι προ­φα­νώς η ανα­διά­τα­ξη του πλαι­σί­ου που διέ­πει τα επαγ­γελ­μα­τι­κά τα­μεία, προ­κει­μέ­νου αυτά να «ενι­σχυ­θούν» και να στη­ρί­ξουν, υπο­τί­θε­ται, και τους ασφα­λι­σμέ­νους με επι­πλέ­ον συ­ντα­ξιο­δο­τι­κές πα­ρο­χές, αλλά και την οι­κο­νο­μία λόγω της κε­φα­λαιο­ποί­η­σης. Υπεν­θυ­μί­ζου­με πως τα επαγ­γελ­μα­τι­κά τα­μεία λει­τουρ­γούν από το 2002 με την ψή­φι­ση του ν. 3029 (νόμος Ρέππα), αλλά ποτέ δεν απέ­κτη­σαν μα­ζι­κή βάση. Για όποιον ανα­ρω­τη­θεί εύ­λο­γα το πως θα μπο­ρέ­σει να συμ­βεί αυτό, από που θα βγουν τα χρή­μα­τα για να κα­τα­βλη­θούν επι­πλέ­ον ει­σφο­ρές, όταν το 2022 υπήρ­χε αρ­νη­τι­κή απο­τα­μί­ευ­ση (-4%) η απά­ντη­ση είναι για όσους μπο­ρέ­σουν, μιας και ο βα­σι­κός στό­χος είναι πρώτα και κύρια να ενι­σχύ­ε­ται η μα­κρο­πρό­θε­σμη επέν­δυ­ση στις κε­φα­λαια­γο­ρές. Ακρι­βώς εκεί απο­σκο­πεί η θέ­σπι­ση αντί­στρο­φα προ­ο­δευ­τι­κής φο­ρο­λο­γί­ας, ώστε να μέ­νουν τα χρή­μα­τα για πολλά χρό­νια επεν­δε­δυ­μέ­να. Επί της ου­σί­ας, μετά το ΤΕΚΑ και πάνω στη βάση της ανε­πάρ­κειας των κύ­ριων συ­ντά­ξε­ων (που ομο­λο­γεί­ται και από τα επί­ση­μα χείλη) , ενι­σχύ­ε­ται εντός του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος ακόμα ένα κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό κομ­μά­τι και από κει και έπει­τα «βλέ­που­με» πως θα πάει. Η θέ­σπι­ση των μη ομοιο­ε­παγ­γελ­μα­τι­κών τα­μεί­ων ανα­μέ­νε­ται να φέρει κά­ποια απο­τε­λέ­σμα­τα, αλλά το πιο ση­μα­ντι­κό είναι η επί­ση­μα δη­λω­μέ­νη πρό­θε­ση να μειω­θούν οι ει­σφο­ρές στην κύρια ασφά­λι­ση, ώστε από εκεί να βρε­θεί αρ­γό­τε­ρα το «πλε­ό­να­σμα» για την επαγ­γελ­μα­τι­κή ασφά­λι­ση. Και κάπως έτσι, οι ει­σφο­ρές μας γί­νο­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο ατο­μι­κό, «οι­κο­νο­μι­κό στοι­χείο» και η έν­νοια της συλ­λο­γι­κής κοι­νω­νι­κής πε­ριου­σί­ας χά­νε­ται στη λήθη. Αξί­ζει τέλος να ση­μειω­θεί ότι, ει­δι­κά σε πε­ριό­δους ανα­τα­ρα­χών, οι οι­κο­νο­μι­κές απο­δό­σεις στις πα­ρο­χές είναι κάθε άλλο παρά εγ­γυ­η­μέ­νες…

Το άλλο τμήμα της με­ταρ­ρύθ­μι­σης που επί­σης συν­δέ­ε­ται με την ανε­πάρ­κεια των συ­ντά­ξε­ων, είναι η κα­τάρ­γη­ση της πε­ρι­κο­πής της σύ­ντα­ξης για τους απα­σχο­λού­με­νους συ­ντα­ξιού­χους και η θέ­σπι­ση μιας επι­πλέ­ον ει­δι­κής, μη αντα­πο­δο­τι­κής ει­σφο­ράς επί του ει­σο­δή­μα­τος. Στο όνομα της απε­λευ­θέ­ρω­σης, αλλά και της υπο­τι­θέ­με­νης «ενερ­γούς γή­ραν­σης» (γιατί τι το κα­λύ­τε­ρο συ­νε­χί­σου­με να δου­λεύ­ου­με, ενώ μόλις έχου­με κα­το­χυ­ρώ­σει ότι συ­νει­σφέ­ρα­με αρ­κε­τά και δεν χρειά­ζε­ται άλλο;;; ) το αρ­χι­κό 60% πε­ρι­κο­πή στη σύ­ντα­ξη έγινε 30% και πλέον η οι­κο­νο­μι­κή επι­βά­ρυν­ση μειώ­νε­ται πε­ραι­τέ­ρω, ώστε να υπάρ­χει η «ελευ­θε­ρία» για όσους έχουν ανά­γκη -αλλά και μπο­ρούν να βρί­σκουν δου­λειά, να ερ­γά­ζο­νται για όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρα χρό­νια, ίσως και μέχρι τέ­λους... Κάπως έτσι δί­νε­ται– σε ορι­σμέ­νους, το­νί­ζου­με ξανά - η δυ­να­τό­τη­τα να αντι­με­τω­πι­στεί ένα πρό­βλη­μα που δεν θα υπήρ­χε αν οι συ­ντά­ξεις ήταν επαρ­κείς.

Συ­μπλη­ρω­μα­τι­κά στα πα­ρα­πά­νω, μια σειρά από δια­τά­ξεις έρ­χο­νται να τα­κτο­ποι­ή­σουν με «θε­τι­κό» και αρ­νη­τι­κό τρόπο επι­μέ­ρους ζη­τή­μα­τα, πάντα υπό το κυ­ρί­αρ­χο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρί­σμα κά­ποιων πα­ρο­χών και αρ­κε­τής ατο­μι­κής ευ­θύ­νης. Κάπως έτσι προ­τεί­νο­νται δια­τά­ξεις όπως: α)η -θε­τι­κή- επέ­κτα­ση του επι­δό­μα­τος μη­τρό­τη­τας σε αυ­τα­πα­σχο­λού­με­νες και αγρό­τισ­σες (με ερώ­τη­μα του ποιος θα τα πλη­ρώ­νει, αν μειω­θούν κι άλλο οι ει­σφο­ρές; ), β) η - θε­τι­κή, αλλά απελ­πι­στι­κά λίγη – επέ­κτα­ση του ορίου οφει­λών για συ­ντα­ξιο­δό­τη­ση στα 30 χι­λιά­δες € (και όπου οι υπό­λοι­ποι πρα­κτι­κά θε­ω­ρού­νται κα­κο­πλη­ρω­τές), γ) η θέ­σπι­ση προ­πλη­ρω­μέ­νης κάρ­τας επι­δο­μά­των ΔΥΠΑ και ΟΠΕΚΑ όπου το 50% του ποσού δεν θα μπο­ρεί να αντλεί­ται σε ρευ­στά γιατί οι φτω­χοί πρέ­πει να ξο­δεύ­ουν «υπεύ­θυ­να» τα λίγα χρή­μα­τα που παίρ­νουν, δ) η θέ­σπι­ση του «ενερ­γού ΑΜΚΑ» για την ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη γιατί αυτό που φταί­ει για την κα­τά­ντια των νο­σο­κο­μεί­ων είναι όσοι δεν ζουν πια στη χώρα, αλλά έρ­χο­νται για πε­ρί­θαλ­ψη (ρύθ­μι­ση που θα επη­ρε­ά­σει φυ­σι­κά και τους με­τα­νά­στες, στο βαθμό που τους πε­ριο­ρί­ζε­ται η δυ­να­τό­τη­τα να ζουν με χαρ­τιά) κλπ.

Εν κα­τα­κλεί­δει, το ασφα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο Τσα­κλό­γλου – Γε­ωρ­γιά­δη δεν έχει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ολο­μέ­τω­πης επί­θε­σης των προη­γού­με­νων αντί­στοι­χων - γιατί δεν υπάρ­χει πλέον η ανά­γκη- , αλλά είναι ένα ακόμα επι­θε­τι­κό, λη­στρι­κό σχέ­διο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τις ανά­γκες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των συ­ντα­ξιού­χων. Αυτά που χρεια­ζό­μα­στε έχουν δια­τυ­πω­θεί πολ­λα­πλώς στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των συ­ντα­ξιού­χων και αυτά είναι μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά για όλες και όλους, επα­να­φο­ρά της 13ης και 14ης σύ­ντα­ξης, συ­νο­λι­κή ενί­σχυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, πε­ριο­ρι­σμό των όσων προσ­δέ­νουν τις ζωές μας στον έλεγ­χο του κε­φα­λαί­ου. Να μην πε­ρά­σει η νέα αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση, να πα­λέ­ψου­με για συ­νο­λι­κή ανα­τρο­πή του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου οι­κο­δο­μή­μα­τος στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση!