Δεκέμβρης: Μύρισαν εκλογές στις ΕΛΜΕ

Η φετινή διαδικασία σημαδεύεται και καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις μέχρι σήμερα εξελίξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ειδικότερα στην ΟΛΜΕ.

Η αδράνεια της ΟΛΜΕ και οι ευθύνες της πλειοψηφίας

Επιχειρώντας μια σύντομη αναδρομή θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει ορισμένα γεγονότα-κόμβους της προηγούμενης περιόδου , που επιβάλλεται να έχουν υπόψη οι συνάδελφοι/ισσες που καλούνται να εκλέξουν τα νέα Δ.Σ. Καταρχάς, το περασμένο καλοκαίρι έγινε το 20ό συνέδριο της ομοσπονδίας, όπου οι δυνάμεις του παλιού και νέου κυβερνητικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ) πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά αντιδημοκρατικών και αντικαταστατικών μεθοδεύσεων, προκειμένου να ψηφιστούν θέσεις που ανοίγουν τον δρόμο για αποδοχή από τον κλάδο της πολιτικής της τωρινής και των μελλοντικών κυβερνήσεων, με στόχο να γίνει πιο δύσκολη η κινηματική του δράση. Έτσι, αφού αρνήθηκαν να συζητηθούν οι θέσεις από τους συνέδρους, έδωσαν στις προτάσεις αριθμούς και οι παριστάμενοι ψήφιζαν την πρόταση Νο1, Νο2 κλπ. Με αυτόν τον απολύτως αντιδημοκρατικό τρόπο –που είναι ενδεικτικός και για τον τρόπο λειτουργίας της ομοσπονδίας που ευαγγελίζονται οι εκπρόσωποι της «τριπλής συμμαχίας»- προέκυψε ένας χυλός θέσεων και ένα φλύαρο κείμενο, όπου ως άλλοθι υπάρχει πλήθος εργασιακών και οικονομικών αιτημάτων, πολλά από τα οποία είναι πάγιες θέσεις του κλάδου, επί της ουσίας όμως, επιχειρείται να προετοιμαστεί ο κλάδος για συνθηκολόγηση και αποδοχή της αξιολόγησης αλλά και των βασικών επιλογών της κυβέρνησης για την εκπαίδευση, μιλώντας για μια υποθετική καλή αξιολόγηση που θα επιβληθεί μετά από διάλογο κλπ, ενώ την ίδια στιγμή αποσιωπώνται σημαντικά ζητήματα όπως ο τρόπος διορισμού, ο γραπτός διαγωνισμός, το προσοντολόγιο και η μονιμοποίηση των αναπληρωτών.

Η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς χρωματίζεται έντονα από μια ακόμη έκφανση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης προς το δημόσιο σχολείο: εφαρμογή του θεσμού των μεντόρων, των ενδοσχολικών συντονιστών και των ομίλων, τα οποία αποτελούν γρανάζια της αξιολόγησης και της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης. Την ίδια στιγμή το νεοσύστατο Δ.Σ. της  ομοσπονδίας ψελλίζοντας, απλώς προτείνει στους συναδέλφους να απέχουν. Αρνείται όμως, να συγκαλέσει συνέλευση προέδρων για να πάρει απόφαση για επαναπροκήρυξη απεργίας αποχής από την αξιολόγηση. 

Οι ηλεκτρονικές εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια

Λίγο αργότερα κι ενώ η υπουργός ανακοινώνει υποχρεωτικές ηλεκτρονικές εκλογές για αιρετά μέλη στα υπηρεσιακά συμβούλια, η πλειοψηφία ΔΑΚΕ ΣΥΝΕΚ ΠΕΚ δηλώνει ότι θα συμμετάσχουν σ’ αυτές δίνοντας απλόχερα «χείρα βοηθείας» στην κυβέρνηση και νομιμοποιώντας ουσιαστικά την αγωνιώδη προσπάθεια της τελευταίας να εφαρμόσει δια πυρός και σιδήρου τον νόμο Χατζηδάκη. Μάλιστα με πραξικοπηματικό τρόπο και με γελοίες δικαιολογίες αναβάλλουν την προγραμματισμένη για τις 22/10 συνέλευση προέδρων, καθώς 38 ΕΛΜΕ είχαν πάρει απόφαση για αποχή και υπήρχε κίνδυνος να βγει μια τέτοια απόφαση από τους προέδρους.

Τα πολύ μεγάλα ποσοστά αποχής από τις ηλεκτρονικές εκλογές παρά την πανστρατιά κινητοποίησης από τις καθεστωτικές παρατάξεις καταδεικνύουν με τον πιο παραστατικό τρόπο ότι η ηγεσία της ΟΛΜΕ είναι απολύτως απονομιμοποιημένη στις συνειδήσεις των συναδέλφων. Υπάρχει τεράστιο ρήγμα ανάμεσα στον μαχόμενο κλάδο και τη συνδικαλιστική του ηγεσία και η διαιώνιση αυτής της κατάστασης δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στη λειτουργία της ομοσπονδίας και του εκπαιδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ελπίδα βρίσκεται στα πρωτοβάθμια σωματεία

Μοιραία πέφτει μεγάλο φορτίο ευθύνης στους ώμους των πρωτοβάθμιων σωματείων. Αυτά καλούνται να εμπνεύσουν τους/τις συναδέλφους/ισσες και να τους πείσουν ότι ένας μόνο δρόμος υπάρχει απέναντι στην ακραία επίθεση που δέχεται ο κλάδος: ο δρόμος της συσπείρωσης γύρω από τις ΕΛΜΕ, ο δρόμος του αποτελεσματικού συντονισμού, ο δρόμος της αξιοπρέπειας και του αγώνα, μακριά από τις εκλογικές αυταπάτες και τις λογικές της ανάθεσης.

Τα επίδικα της επόμενης περίοδου είναι πολύ σημαντικά: αξιολόγηση σχολικής μονάδας, ατομική αξιολόγηση, μονιμοποίηση νεοδιόριστων, νόμος Χατζηδάκη, αντιμετώπιση της ακρίβειας, διεκδίκηση αυξήσεων στους μισθούς. Η κυβέρνηση δείχνει τις προθέσεις της, αν κρίνουμε από το μπαράζ διώξεων εναντίον όποιου τολμά να αντιστέκεται και να διεκδικεί το δικαίωμα να απεργεί και να διαμαρτύρεται.

Οι 38 ΕΛΜΕ που αγνόησαν το πραξικόπημα της 22/10 και συνεδρίασαν, πρέπει να γίνουν η ατμομηχανή της αντίδρασης του κλάδου. Τα αποτελέσματα των εκλογών θα πρέπει να αλλάξουν τους συσχετισμούς σε ακόμη περισσότερες ΕΛΜΕ, ώστε το Δ.Σ. της ομοσπονδίας να καταλάβει ότι μέχρι το επόμενο συνέδριο θα είναι υποχρεωμένο να ακούει την «καυτή ανάσα» αυτών των ΕΛΜΕ.

Χρειάζονται, λοιπόν, σωματεία με αγωνιστικούς συσχετισμούς, που θα πρωτοστατήσουν σε αποτελεσματικούς συντονισμούς, προκειμένου μέσα από ένα σχεδιασμένο πρόγραμμα δράσης που θα απλωθεί σε όλη τη χρονιά, να υπάρξουν πολύμορφες δράσεις και βήματα (απεργίες, κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, απεργία αποχή από την αξιολόγηση, παραστάσεις διαμαρτυρίας, ενημερωτικές εκδηλώσεις κλπ) που θα δείξουν στους συναδέλφους ότι το συνδικάτο έχει σφυγμό και είναι παρόν και δίπλα τους. 

Η σημασία της ενότητας της εκπαιδευτικής Αριστεράς

Βασική προϋπόθεση είναι, επίσης, η επίτευξη ενότητας στους κόλπους της εκπαιδευτικής Αριστεράς σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Οι δυνάμεις που το προηγούμενο διάστημα πάλεψαν ενάντια στην αξιολόγηση, στον νόμο Χατζηδάκη και αντιμετώπισαν τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της κυβέρνησης και των συνδικαλιστικών της συνοδοιπόρων, επιβάλλεται να συγχρονίσουν τον αγωνιστικό τους βηματισμό μακριά από κομματικές και μικροπαραταξιακές περιχαρακώσεις. Η συγκρότηση αγωνιστικών σχημάτων από τις δυνάμεις αυτές θα προσδώσει δυναμική, θα εμπνεύσει και θα αποτελέσει τον παράγοντα που θα ξαναφέρει τον κλάδο στις γενικές συνελεύσεις και τις κάλπες. Απολύτως αναγκαία κρίνεται και η ενημέρωση των συναδέλφων/ισσων σύλλογο τον σύλλογο. Τότε και μόνο τότε θα έρθουν και τα επιθυμητά εκλογικά αποτελέσματα.

*Ο Άκης Σωτηρόπουλος είναι μέλος του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ και του Δ.Σ. της Ε’ ΕΛΜΕ ΑΝ. ΑΤΤΙΚΗΣ