Είναι η φράση που ακούγεται όλο και πιο συχνά από τους αν­θρώπους που προσεγγίζουν τις υπηρεσίες Υγείας του ΕΣΥ και αντιλαμ­βάνονται ότι είτε ασφαλισμένος-η εί­τε όχι πρέπει να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη. Μια τσέπη άδεια απ’ τη δραματική μείωση ή την απώλεια του μισθού, την κατάργηση του αφορολόγητου, την καταβολή υπέρογκων φό­ρων, έμμεσων ή άμεσων, τις αυξήσεις των τιμών.

Οι άνθρωποι αυτοί, για να είμαστε συγκεκριμένοι, είναι η πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας, ντό­πιοι και μετανάστες εργαζόμενοι που στρέφονται όλο και περισσότερο στο ΕΣΥ, αδυνατώντας να πληρώσουν τις ιδιωτικές δομές.
Σε αντίθεση με τους έχοντες και κα­τέχοντες, που βρίσκουν πάντα τα πα­ράθυρα των νόμων ώστε να φοροδια­φεύγουν, που πλουτίζουν στην πλάτη των πολλών οδηγώντας τους στη χρε­οκοπία και μπορούν να απολαύσουν τις υπηρεσίες υψηλών προδιαγραφών των ιδιωτικών κλινικών. Γιατί η χρεοκο­πία για τους πολλούς (με χαμηλό εισό­δημα) πολίτες είναι εδώ! Τι να πούμε:
Για τη χρεοκοπία ενός από τα καλύ­τερα ΕΣΥ στον κόσμο; Χρειάστηκαν 35 περίπου χρόνια να οικοδομηθεί και, παρά τις όποιες αδυναμίες του, ήταν ίσως το λιγότερο ταξικό στην Ευρώπη. Οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από την οικονομική του κατάσταση, είχε δικαί­ωμα στην πρόσβαση… σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το ΕΣΥ της Γαλλίας που εδώ και δεκαετίες δεν δέχεται τους άστεγους και ανασφάλιστους πολίτες.
Για την κρατική χρηματοδότηση που μειώνεται από το 6% του ΑΕΠ στο 4,5%; Την ώρα μάλιστα που έχει αυξη­θεί κατά 20% και πλέον ο αριθμός των πολιτών που απευθύνονται στο ΕΣΥ λό­γω φτώχειας.
Για την υποχρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ; Που από το 0,6% θα φτάσει στο 0,4% του ΑΕΠ (μείωση κατά 500 εκατ. ευρώ), όταν τα έσοδά του από τα τα­μεία καταρρέουν εξαιτίας της αύξη­σης της ανεργίας και της μη καταβο­λής εισφορών – είτε από μικρούς επι­χειρηματίες που αδυνατούν να τις πλη­ρώσουν είτε από επιχειρηματίες που δεν ασφαλίζουν τους μισθωτούς, ενώ μπορούν.
Για τη συρρίκνωση των δομών υγεί­ας; Τα νοσοκομεία γίνονται 80 από 130, με αρχή από το 1ο ΙΚΑ Παπαδημητρίου και το 7ο ΙΚΑ Πατησίων – κα­τάργηση 254 κλινών – παρά τις πρό­σφατες «υποσχέσεις» του υπουργεί­ου Υγείας για συγχωνεύσεις μόνο σε διοικητικό επίπεδο. Πράγμα που ση­μαίνει πως μία από τις μεγαλύτερες μονάδες τεχνητού νεφρού που λειτουργεί στην Αττική συρρικνώνεται βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή εκατο­ντάδων νεφροπαθών!
♦  Για τη φρικτή κατάσταση στον χώ­ρο της Ψυχικής Υγείας; Όπου μονάδες φροντίδας για τους χρόνια ψυχικά αρ­ρώστους κλείνουν λόγω περικοπών ή περνάνε στην ευθύνη των ΜΚΟ για να «σωθούν». Οι δε συγγενείς αναγκάζο­νται να αναλάβουν οι ίδιοι τη φροντί­δα!
♦  Για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία αναλώσιμων υλικών και φαρμάκων;
Με αποτέλεσμα να ζητείται από τους ασθενείς το φάρμακο και το χαρτί υγείας, να μη γίνονται αλλαγές σεντο­νιών και να παραλείπεται μέρος των γευμάτων!
♦  Για το ψαλίδισμα της φαρμακευτι­κής δαπάνης; Που βρίσκεται στο επί­πεδο των 3,5 δισ. ευρώ τον χρόνο, ενώ έχει προβλεφθεί να «συγκρατηθεί» στα 2,8 και ήδη συζητιέται νέα μείω­ση στα 2,1.
♦  Για τη μείωση προσωπικού λόγω των συνταξιοδοτήσεων και των ανύ­παρκτων προσλήψεων; Παρά τις δή­θεν διαβεβαιώσεις για εξαίρεση από τον κανόνα της μίας πρόσληψης σε κά­θε δέκα αποχωρήσεις.
♦ Για τις μειώσεις μισθών του προσω­πικού των νοσοκομείων που θα ξεπε­ράσουν το 50%;
Το μεγαλύτερο όμως έγκλημα δια­πράττεται στις πλάτες των ανασφάλι­στων, που ξεπερνούν τα 3 εκατομμύ­ρια. Εδώ παρουσιάστηκε το φαινόμενο παρακράτησης βρεφών - σαν να ήταν πινακίδες αυτοκινήτων - έως ότου εξοφληθούν τα νοσήλια του τοκετού (1.000-1.500 ευρώ) από τις ανασφάλι­στες άπορες μητέρες.
Απώτερος στόχος της τρικομματικής κυβέρνησης είναι, μέσω των παραπά­νω «μέτρων», να επιτευχθεί η απαξίω­ση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και η παράδοσή του στον ιδιωτικό τομέα, σε ελληνικά και ξένα συμφέροντα. Τι άλλο να υποθέσουμε όταν η κα Μέρκελ στην πρόσφατη επίσκεψή της προ­ώθησε, μεταξύ άλλων, συμφωνίες που παραχωρούν τμήματα του τομέα της Υγείας σε γερμανικά επιχειρηματικά συμφέροντα;
Κοινωνικό αγαθό
Το ζήτημα είναι εάν θα αφήσουμε τους ανασφάλιστους χωρίς πρόσβα­ση στο ΕΣΥ, αν θα επιτρέψουμε τη συρρίκνωση των υποδομών, αν θα αποδεχτούμε την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση που μας στερούν το πολυτιμότερο κοινωνικό αγαθό, την Υγεία και την ίδια τη ζωή μας. Και αν θα ψάξουμε τους υπεύθυνους για τη διάλυση του ΕΣΥ στους μετανάστες και τα άτομα με αναπη­ρία;
Θα αποβάλουμε όλους αυτούς – στη θέση των οποίων θα βρεθούμε ίσως κι εμείς αύριο – από την πρόσβαση στο ΕΣΥ, όπως μας καλεί η ναζιστική Χρυ­σή Αυγή; Για μας δεν υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο. Εύλογα μπαίνει το ερώ­τημα: «Τι κάνουμε;».

Συντονισμός
Συντονίζουμε τους αγώνες μας. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων των νοσοκομείων που εξαπλώνονται σε όλες τις δομές Υγείας δεν φαίνε­ται να ανατρέπουν από μόνες τους τις κυβερνητικές επιλογές. Απαιτείται συ­ντονισμός όλων των εργαζομένων στο ΕΣΥ. Το παράδειγμα του ΑΧΕΠΑ με κοι­νές συνελεύσεις για κοινό αγώνα για­τρών - νοσηλευτών δείχνει τον δρόμο. Και να πάμε παραπέρα. Η εξάπλωση του μετώπου για την Υγεία θα πρέπει να συμπεριλάβει και τις επιτροπές κα­τοίκων σε κάθε γειτονιά για την απο­τροπή αυτής της συνταγής θανάτου.
Προχωράμε σε γενική πολιτική απερ­γία. Η υπεράσπιση του δημόσιου χαρα­κτήρα της ιατροφαρμακευτικής περί­θαλψης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλους μας. Η ζωή μας δεν θα γίνει παιχνίδι των κερδοσκόπων, στο όνομα ενός ψεύτικου «εξορθολογισμού» και της δύσκολης οικονομικής «συγκυρί­ας». Για να αντιμετωπιστεί αυτή η βαρ­βαρότητα μέσα στον συνολικό ορυμα­γδό των Μνημονίων, είναι αναγκαία μια συνολική πολιτική απάντηση. Οι μικρές υποχωρήσεις ντόπιων και ξένων τροϊκανών κάτω απ’ την πίεση της κοινο­βουλευτικής και συνδικαλιστικής αντι­πολίτευσης, δεν αρκούν. Τελικά – και σύντομα – όλα τα συνδικάτα του δημό­σιου και ιδιωτικού τομέα, όλο το εργατι­κό και λαϊκό κίνημα πρέπει να αξιοποι­ήσει το ισχυρότερο όπλο του: τη γενική πολιτική απεργία με αίτημα την ανατρο­πή της κυβέρνησης.
Ανατρέπουμε οριστικά αυτήν την πολιτική. Μόνο με τέτοιους όρους μπορούμε να προσδοκούμε μια ορι­στική ανατροπή των πολιτικών λιτότη­τας (δηλαδή λιμοκτονίας). Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε την αυτοπεποίθη­ση και την οργάνωση που είναι ανα­γκαίες για να βάλουμε πραγματικά τις ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη τους. Έτσι ώστε εμείς, που παράγουμε τον πλούτο στο εργοστάσιο ή την υπηρε­σία, να οργανώσουμε τη ζωή μας όπως μας αξίζει. Με υπηρεσίες προσβάσιμες στους κατοίκους της χώρας, ανε­ξάρτητα από το εργασιακό τους καθε­στώς, τη θρησκευτική τους επιλογή ή την καταγωγή τους. Με πόρους που προκύπτουν μόνο απ’ τη μονομερή δι­αγραφή του χρέους, τη φορολογία του κεφαλαίου και το χτύπημα της κερδο­σκοπίας του παρασιτικού ιδιωτικού το­μέα. Ή αυτοί ή εμείς!

*Η Γιάννα Γαϊτάνη είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α΄Θεσσαλονίκης

Ετικέτες