Μαδρίτη, Νάπολη, Ιστανμπούλ, Βαρσοβία, Λάρισα, Θεσσαλονίκη. Και χτες προστέθηκε και η Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής.
Ας ξαναμιλήσουμε για προτεραιότητες.
Παγκόσμια οικονομική κρίση, τρομακτικά ποσοστά ανεργίας, φτωχοποίηση μεγάλων πληθυσμιακών στρωμάτων, άνοδος ακροδεξιάς, ένας πλανήτης στο χείλος της οικολογικής καταστροφής.
Μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο το να μιλάς για φεμινισμό σήμερα σε τοποθετεί σε ένα αρκετά υψηλό σκαλοπάτι γραφικότητας. Πάντα κάτι άλλο είναι “πιο σημαντικό”.
Μαδρίτη, Νάπολη, Ιστανμπούλ, Βαρσοβία, Λάρισα, Θεσσαλονίκη. Και χτες προστέθηκε και η Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής.
Γυναίκες ντυμένες στα μαύρα για να ακουστεί φωνή τους. Ανησυχητικά πολλές οι αφορμές το τελευταίο διάστημα.
Γυναίκες ντυμένες στα μαύρα στην Ισπανία για να διαμαρτυρηθούν για την αύξηση της βίας κατά των γυναικών. Γυναίκες ντυμένες στα μαύρα στην Πολωνία για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην απαγόρευση των εκτρώσεων. Γυναίκες ντυμένες στα μαύρα για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη φρικτή κακοποίηση και δολοφονία της Λουσία Πέρεζ στην Αργεντινή. Στα 16 της χρόνια έφυγε από αυτόν τον κόσμο μέσα στον τρόμο που της προκάλεσαν οι βιαστές και δολοφόνοι της. “Καρδιακή προσβολή από την τρομακτική σεξουαλική βία που της ασκήθηκε”. Γίνεται; Κι όμως, γίνεται.
Στις πόσες φορές, λοιπόν, θα πρέπει να ντυθούμε στα μαύρα ως “ένδειξη πένθους”, για να ακουστεί η φωνή μας; Υπάρχει ένα όριο τραγικών ιστοριών που πρέπει να γράψει το κοντέρ; Με αφορμή τη δολοφονία της Πέρεζ οργανώθηκαν διαμαρτυρίες σε μια σειρά από χώρες της Λατινικής Αμερικής, καθώς και στην Ευρώπη.
Ας αφήσουμε τις ιστορίες. Ας μιλήσουμε με αριθμούς, μιας και είναι η γλώσσα που δείχνουν να καταλαβαίνουν και να εμπιστεύονται οι περισσότεροι/ες. Κάθε 30 ώρες στην Αργεντινή μια γυναίκα δολοφονείται. Κάθε 2,5 λεπτά -μόνο στις ΗΠΑ- μια γυναίκα δέχεται σεξουαλική επίθεση. Μέχρι να έχετε ολοκληρώσει την ανάγνωση αυτού του άρθρου έχετε επομένως κι έναν πρόχειρο υπολογισμό για τη βία στην οποία θα εκτεθεί μια γυναίκα. Και, αν είναι από τις τυχερές, θα επιβιώσει. Πολλές όχι.
Το σοκ ή η οργή της κοινωνίας διαρκούν συνήθως λίγο. Μέχρι να πάρει τη θέση τους η οργή για κάποιο άλλο “πιο σοβαρό”, μεγαλύτερης προτεραιότητας ζήτημα.
Η οικονομική κρίση δεν έρχεται μόνη της. Σέρνει πίσω της τη βία εναντίον όσων αμφισβητούν τους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους, όσους και όσες δεν χωράνε στα στερεότυπα. Από εκεί προκύπτει και η τρομακτική αύξηση στα ποσοστά βίας ενάντια σε γυναίκες, ενάντια σε άντρες που δεν είναι αρκούντως αρρενωποί, ενάντια σε τρανς ή μεσοφυλικά άτομα που πάνε κόντρα στο δίπολο αρσενικό/θηλυκό.
Οικονομική κρίση σημαίνει επιστροφή στα θεμέλια αυτού του συστήματος. Καπιταλισμός, σεξισμός και διακρίσεις περπατάνε μαζί. Δύσκολα επιβιώνει το ένα δίχως τ’ άλλα. Κρατικός έλεγχος πάνω στα σώματα των γυναικών, περιορισμός στα αναπαραγωγικά δικαιώματα, σκληρή βία και καταστολή. Κάποιοι είναι “πιο ίσοι” από τους άλλους. Κάποιοι έχουν περισσότερα δικαιώματα -ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να εξοπλίζονται με το θλιβερό “προνόμιο” να ασκούν βία.
Ναι, είναι αλήθεια ότι καμιά γυναίκα δεν περισσεύει. Αυτό που περισσεύει –πλέον- είναι η οργή μας. Και δεν έχουμε την πολυτέλεια να θυμώνουμε ή να λυπούμαστε με κάθε νέο θλιβερό περιστατικό.
Προσπαθούμε καθημερινά σε όποιο μετερίζι έχει επιλέξει να σταθεί και να παλέψει καθεμία από εμάς: στην κεντρική πολιτική σκηνή, στον συνδικαλισμό στους χώρους δουλειάς, στο φοιτητικό, στο αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό, οικολογικό ή όποιο άλλο κίνημα.
Μια μικρή μοναχά λεπτομέρεια:
Για να φέρουμε τις μεγάλες αλλαγές που θέλουμε στον κόσμο, πρέπει να είμαστε ζωντανές.
Κι αυτό δεν το λες μικρό πράγμα. Ούτε δευτερεύον.
Για φαντάσου, δεν το λες καν πράγμα.
*Φράση δανεισμένη από το κάλεσμα μέσω twitter για τη «Μαύρη Τετάρτη/19 Οκτωβρίου» (#MiércolesNegro) στην Αργεντινή: “Γυναίκες ντυθείτε στα μαύρα και φωνάξτε ότι η Αργεντινή και ο κόσμος όλος δεν θέλει ούτε μια γυναίκα λιγότερη” (#NiUnaMenos)
