ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ : ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Παρόλη την καθαρή εκλογική επιρροή που καταγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ (27%) στην βαθειά πολιτική αναμέτρηση των ευρωεκλογών, η μνημονιακή συγκυβέρνηση επιμένει να προσπαθεί να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία. Η πολιτική της απονομιμοποίηση είναι εμφανέστατη εφόσον η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διέθετε (ΝΔ + ΠΑΣΟΚ) από τον Ιούνιο του 2012 (30% + 12% = 42%), σήμερα μετά βίας φτάνει στο 31% (23% + 8%) του εκλογικού σώματος. Η επιμονή της στην παραμονή της διακυβέρνησης της χώρας αποτελεί προφανώς μια αντιδημοκρατική πρακτική πραξικοπηματικού χαρακτήρα, πολύ περισσότερο που προετοιμάζεται να επιβάλλει την εφαρμογή του 3ου κατά σειρά μνημονίου, επιτείνοντας την κατάσταση οικονομικής καταστροφής των λαϊκών εργαζομένων τάξεων. Κατά συνέπεια, η πολιτική στάση της Αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι η επιδίωξη ανατροπής της μνημονιακής συγκυβέρνησης μέσα από την ανάπτυξη της δυναμικής κινητοποίησης του λαϊκού εργατικού κινήματος, και όχι προφανώς η μονοδιάστατη εξάντληση στην αναμονή ή επιζήτηση διεξαγωγής απλώς βουλευτικών εκλογών, εφόσον αυτές οδηγούν ευθέως στην ήττα της αστικής πολιτικής των μνημονίων,και οι αστικές δυνάμεις της μειοψηφικής συγκυβέρνησης θέλουν με κάθε τρόπο να αποφύγουν.
Γίνεται φανερό πλέον ότι η κατάκτηση της πολιτικής διακυβέρνησης από τις δυνάμεις της Αριστεράςδεν μπορεί να είναι μονομερώς το προϊόν μιας μονοδιάστατης κοινοβουλευτικής διαπάλης, αλλά το συνδυασμένο αποτέλεσμα αυτής της αντιπολίτευσης με την παράλληλη ενεργό κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Αυτή η γέννα της αριστερής διακυβέρνησης δεν μπορεί να έχει μόνον έναν πατέρα, τον κοινοβουλευτικό πολιτικό ανταγωνισμό. Χρειάζεται να έχει και την αντίστοιχη μητέρα, δηλαδή την δημοκρατική και ταξική παρέμβαση του κοινωνικού κινήματος, έτσι ώστε να αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα της συνένωσης και των δύο αυτών γονιών. Αυτή η απαίτηση υπάρχει σε εκκρεμότητα εδώ και μια διετία, εντούτοις όμως σήμερα προσλαμβάνει κατεπείγοντα και επιτακτικά χαρακτηριστικά, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα και η κυβέρνηση βρίσκεται σε εξαιρετικά μειοψηφική θέση. Η παρουσία των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων, αυτοτελώς ή σε συμμαχία με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την κοινωνική κινηματική διάσταση της ταξικής διαπάλης.
Έτσι, αυτό που μας επιτάσσει το πολυσήμαντο μήνυμα των ευρωεκλογών να κάνουμε, είναι να προσανατολίσουμε και να κατευθύνουμε το σύνολο των δυνάμεων της πλειοψηφικής εκλογικής εμβέλειας του ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με τις άλλες αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις, στην ανάδειξη ενός αγωνιστικού πολιτικού – κοινωνικού κινήματος επιβολής της αρχής της δημοκρατικής νομιμότητας, αποτροπής του περαιτέρω ακραίου νεοφιλελεύθερου ολέθρου, απομάκρυνσης της διακυβέρνησης της καθολικής καταστροφής και διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών με στόχο την ανάδειξη της πλειοψηφίας της αριστερής διακυβέρνησης. Ο αστικός πραξικοπηματισμός πάντοτε ανατράπηκε στη νεότερη ελληνική ιστορία (Ιουλιανά, Πολυτεχνείο) από την μαζική απεργιακή εξέγερση του λαϊκού παράγοντα. Γιατί δεν αρκεί να έχεις κατακτήσει την λαϊκή πλειοψηφία, αλλά χρειάζεται και την ιστορική ικανότητα να την επιβάλλεις και να την καταστήσεις σεβαστή προς κάθε κατεύθυνση.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, ακόμη και αν οι αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις βρεθούμε μπροστά σε ανυπέρβλητα προβλήματα, αν αντιμετωπίσουμε διολισθήσεις ή υπαναχωρήσεις, ή αν δεν σταθούμε επαρκείς και στο ύψος των πολιτικών μας δεσμεύσεων, το ζήτημα είναι ότι έχει φυσήξει ούριος άνεμος, έχει εισέλθει στο προσκήνιο η λαϊκή ετυμηγορία και κινητοποίηση, έχει αποτυπωθεί μια σημαντική τροποποίηση του συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων, που δεν είναι καθόλου ευχερές να αναχαιτισθούν από τις δυνάμεις της αστικής ταξικής κυριαρχίας, οικονομικές και πολιτικές, ελληνικές και ευρωπαϊκές. Η πολιτική απελευθέρωση αυτής της δημοκρατικής λαϊκής δυναμικής είναι μια διαδικασία που υπερβαίνει κατά πολύ την απλή πλειοψηφική αριστερή επικράτηση, πηγαίνει πολύ μακριά, και έχει μεγάλο βάθος.
Η δημοκρατία ποτέ δεν ήταν δεδομένη στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομικής εξέλιξης : Λειτουργούσε στην κατεύθυνση της εναλλαγής στην διακυβέρνηση αστικών πολιτικών δυνάμεων (συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών), που ωστόσο η νομιμοποίηση και η συναίνεση που εξασφάλιζαν απέρρεαν από την δυνατότητα άσκησης αναδιανεμητικών πολιτικών, λειτουργίας του κράτους πρόνοιας κλπ. Εντούτοις στην σημερινή περίοδο της βαθύτατης κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και καταφανούς απονομιμοποίησης της αστικής πολιτικής, της συναίρεσης του συνόλου των αστικών δυνάμεων στο ένα και μόνον μνημονιακό κόμμα της συγκυβέρνησης, η δημοκρατική λειτουργία αποτελεί εμπόδιο για την άσκηση της μνημονιακής πολιτικής. Μέχρι σήμερα συρρικνώθηκε, παραγκωνίσθηκε, παραβιάστηκε : Στη σημερινή περίοδο επιχειρείται πλέον η πλήρης της αναίρεση. Γι’ αυτό και το αριστερό λαϊκό κίνημα είναι αδιάσπαστα και οργανικά συνδεδεμένο με την επιδίωξη, υπεράσπιση και κατοχύρωση της λειτουργίας της δημοκρατικής αρχής.
Φαίνεται ότι στη σημερινή εποχή η υπεράσπιση και κατοχύρωση της λειτουργίας της δημοκρατικής αρχής βρίσκεται ολοένα και πιο μακριά από τις ανάγκες ξεπεράσματος της κρίσης προς όφελος του επιχειρηματικού κεφαλαίου και σε βάρος των εργατικών λαϊκών συμφερόντων. Έτσι, η ίδια η αριστερή επιδίωξη για την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης και ακύρωσης των μνημονιακών πολιτικών, συνδέεται όλο και πιο στενά με την αποκατάσταση και διεύρυνση της δημοκρατικής λειτουργίας. Το ζήτημα δεν είναι απλά η εκλογική έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας αλλά και η κοινωνική κινηματική διασφάλιση των όρων αποτύπωσής της και ισχύος της. Η αστική δημοκρατική νομιμότητα δεν αντέχει πλέον ούτε τον ίδιο της τον εαυτό, γι’ αυτό και δεν μπορεί παρά να δώσει τη θέση της στην λαϊκή δημοκρατική νομιμότητα.
