Η πολιτική και η επιχειρηματική σύγκρουση για την επόμενη μέρα του Τύπου.

Η βιασύνη να κυκλοφορήσει η ανακοίνωση για τον νέο ρόλο του Βασίλη Μουλόπουλου στον ΔΟΛ πρόδωσε τον συντάκτη της, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Σταύρο Ψυχάρη - κακά ελληνικά, αυτό το κράμα δημοτικής και καταλοίπων της καθαρεύουσας που μόνο ο εκδότης χρησιμοποιεί, συντακτική ακαταστασία και δύο πραγματολογικά ολισθήματα και λάθη σε τέσσερις αράδες κείμενο. Ο Μουλόπουλος ναι μεν υπήρξε συντάκτης, αρθρογράφος και στέλεχος του ΒΗΜΑΤΟΣ (της Κυριακής) επί τρεις και πλέον δεκαετίες αλλά επουδενί το ίδιο διάστημα δεν διατέλεσε αποκλειστικά διευθυντής σύνταξης, ρόλο που απέκτησε τα τελευταία χρόνια της δημοσιογραφικής του παρουσίας, για μια περίοδο κάνοντας δίδυμο με τον «αναρχικό του (σημιτικού) εκσυγχρονισμού», Αντώνη Καρακούση. Επιπλέον, το 2009 δεν έγινε βουλευτής Επικρατείας «του Συνασπισμού της Αριστεράς» καθώς τέτοιος πολιτικός σχηματισμός δεν υπήρξε ποτέ - υπήρξε Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας, Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Συνασπισμός της Αριστεράς, σκέτο δεν έχει προκύψει, τουλάχιστον έως σήμερα.

Αλλά, είπαμε, η βιασύνη πρόδωσε τον εκδότη Σταύρο Ψυχάρη ακόμη και στα φαινομενικά ψιλά γράμματα. Και αυτό ακριβώς συμπυκνώνει την κατάσταση στον ΔΟΛ, στην αγορά, γενικά, και στη στάση των συστημικών τραπεζών, ειδικότερα - όλοι βιάζονται να κλείσουν εκκρεμότητες, ου μη, και τα «μαγαζιά» τους και οι τράπεζες έχουν βγάλει σκούπα και φαράσι, προκειμένου να σαρώσουν και το τελευταίο, διαθέσιμο ευρώ, προχθές στην περίπτωση της διευθέτησης στον «Μαρινόπουλο», χθες, στο μπάχαλο ολίγων ωρών και μεσονύχτιων διαπραγματεύσεων για την τύχη του ΑΔΜΗΕ, σήμερα (και αύριο) στον ΔΟΛ, μεθαύριο ποιος ξέρει που, πολύ περισσότερο όταν το πλαίσιο ρύθμισης των θηριωδών, «κόκκινων», επιχειρηματικών δανείων, φαίνεται να αποτελεί το Γκράαλ της δεύτερης αξιολόγησης.

Η επιστροφή Μουλόπουλου στον ΔΟΛ έχει κάτι από τον τρόπο που ο ίδιος έφυγε από τον ΔΟΛ προκειμένου να τοποθετηθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, το 2009. Τότε, βιαζόταν ο πρόεδρος (Αλέξης Τσίπρας) να κλείσει το ψηφοδέλτιο και το κενό που άφηνε η καρατόμηση της υποψηφιότητας του σκιτσογράφου και αρθρογράφου Στάθη (Σταυρόπουλου), λόγω ποικίλων αντιδράσεων και αντιρρήσεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, για το πρόσωπο και τις κατά καιρούς θέσεις του, στα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Σήμερα, βιάζεται ο εκδότης (Σταύρος Ψυχάρης) να κλείσει το διαχειριστικό και στελεχιακό κενό και να χτίσει, ενδεχομένως, τόσο τις γέφυρες συνεννόησης με το Μέγαρο Μαξίμου όσο κυρίως την δική του «επόμενη μέρα» στον Τύπο, αν και εφόσον αυτή υπάρξει - και εδώ, το τι θα συμβεί με τον ΔΟΛ, που γλιστρά από τα χέρια του σε ένα «βελούδινο διαζύγιο» καταρχάς με τις τράπεζες, είναι κομβικής σημασίας θέμα.

Και όπως λέει ο λαός, όποιος βιάζεται (...συνήθως) σκοντάφτει...

Γενικά, οι πρωταγωνιστές του δράματος με περιεχόμενο την τύχη και το αύριο του ΔΟΛ, προδίδονται από τις ίδιες τους τις ανακοινώσεις και τις λέξεις. Για παράδειγμα, το Μέγαρο Μαξίμου έσπευσε να διαψεύσει ότι υπάρχει πεδίο συνεννόησης ή διαπραγματεύσεων με τον εκδότη, χαρακτηρίζοντας τη μεν επιλογή του Βασίλη Μουλόπουλου να αποδεχθεί την πρόσκληση «για την επίλυση των διαρθρωτικών και οικονομικών προβλημάτων του ΔΟΛ», «προσωπική», τη δε ανακοίνωση του εκδότη Ψυχάρη, «μονομερή ενέργεια». Μονομερή!; Η λέξη μοιάζει βγαλμένη αυτούσια από τα εγχειρίδια παρασκηνιακής διαπραγμάτευσης με τον Πωλ Τόμσεν ή την Ντέλια Βελκουλέσκου. Το υπονοούμενο είναι οφθαλμοφανές - ο εκδότης κινήθηκε αυτοβούλως στις ανακοινώσεις και χωρίς να προσυνεννοηθεί με το Μαξίμου... Μάλιστα... Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει έδαφος συνεννόησης ή δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ τους.

Βιασύνη έδειξαν στις αντιδράσεις τους και τα υπόλοιπα κόμματα του μνημονιακού τόξου που έσπευσαν να καταδικάσουν το «χτίσιμο της νέας διαπλοκής», ίσως επειδή θυμήθηκαν τις δικές τους αμαρτίες και τώρα βλέπουν να αλλάζουν οι αρχιτέκτονες.

Η υποκρισία περισσεύει στις τοποθετήσεις των κομμάτων, πολιτικών προσώπων ή ακόμη και δημοσιογράφων - το θέμα δεν είναι απλώς αν και κατά πόσο «ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στον ΔΟΛ», αλλά ότι διαπιστώνεται η βούληση ο ΔΟΛ να μείνει μισάνοιχτος μέχρι νεωτέρας, κάτι που στερεί από τον υπόλοιπο, συστημικό και μνημονιακό Τύπο, όχι αναγνώστες ή κυκλοφορία, αλλά προβολή και διαφήμιση, κρατική τε και ιδιωτική. Εξάλλου η πτώση και το λουκέτο της Μιχαλακοπούλου 80 δεν θα πρόσθετε απαραίτητα κυκλοφοριακές ανάσες στον κατακρημνιζόμενο, καθημερινό και κυριακάτικο, Τύπο - όπως αυτό δεν συνέβη για παράδειγμα με το άνοιξε - κλείσε της «Ελευθεροτυπίας», αλλά σίγουρα θα αποτελούσε σταθμό σημαντικής αναδιανομής της διαφημιστικής πίτας, την οποία όλοι υπολογίζουν, για την οποία όλοι καίγονται και για την οποία όλοι είναι ικανοί για τα πάντα.

Πολιτικοί και επιχειρηματίες που έχουν χτίσει τις καριέρες τους πάνω στο τρίγωνο «τράπεζες - ΜΜΕ - κόμματα» μοιάζουν πια με τους ορειβάτες που ανεβαίνουν σε κορυφές των Ιμαλαΐων και διαπιστώνουν ότι δεν επαρκούν τα αποθέματα οξυγόνου στις φιάλες που κουβαλούν μαζί τους - θα αλληλοσκοτωθούν για τις τελευταίες ανάσες (δηλαδή τα δάνεια ή τις χρηματοδοτικές διευκολύνσεις) και δεν θα χύσουν ούτε ένα δάκρυ συμπόνιας για όσους είτε πέσουν στους γκρεμούς είτε ξυλιάσουν από τον παγετό («ο επιχειρηματικός και πολιτικός σου θάνατος, η ζωή μου»).

Ο ΔΟΛ λοιπόν, μεταξύ Μαξίμου, τραπεζών και αποχωρούντος σταδιακά και «βελούδινα» Ψυχάρη, παραμένει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας - το διακύβευμα, όπως διακινείται αρμοδίως είναι «το “μαγαζί’’ να μην βάλει λουκέτο». Και εδώ ειδικά στο θέμα της «επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων», τον κρίσιμο τόνο θα δώσουν όσοι θα πλαισιώσουν τον Μουλόπουλο, τα υπόλοιπα ονόματα που θα κληθούν να τρέξουν τη Μιχαλακοπούλου 80, έως την ώρα των οριστικών αποφάσεων οι οποίες θα παρθούν στα ΔΣ των τραπεζών. Την ίδια πάνω - κάτω ώρα, πολλοί εξ αυτών που ουρλιάζουν και εναντιώνονται στην παραπάνω «διευθέτηση» προαναγγέλλουν νέες εκδόσεις νέων φύλλων, νέων εντύπων, νέων περιτυλιγμάτων σε παλιές ταυτότητες και συμφέροντα, με επανακάμψαντες τραπεζίτες τύπου Μιχάλη Σάλλα και σαμπάνιες στους διαδρόμους κίτρινων εντύπων - κατά τα άλλα, ο Τύπος (των επιχειρηματιών) αντιμετωπίζει... οξεία κρίση! Στην πραγματικότητα, ο Τύπος (των εργαζομένων) είναι εκείνος που αποσυντίθεται και ανασυγκροτείται, πάνω στις «λίμνες αίματος», τις απολύσεις, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τις αμοιβές - φιλοδωρήματα και τα εξοντωτικά ωράρια.

Ετικέτες