Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 438)

Αφορ­μή για να ξε­σπά­σει (ξανά) αυτή η έντα­ση ήταν η από­φα­ση της Τουρ­κί­ας να ξε­κι­νή­σει δο­κι­μα­στι­κές γε­ω­τρή­σεις στις ΑΟΖ της Κύ­πρου, λίγο πριν τη διε­ξα­γω­γή των εθνι­κών εκλο­γών της 7ης Ιούλη, πυ­ρο­δο­τώ­ντας εκα­τέ­ρω­θεν προ­κλη­τι­κές και φι­λο­πό­λε­μες αντι­δρά­σεις. Από κοντά ακο­λου­θεί και η ΕΕ, με την πρό­σφα­τη από­φα­ση της συ­νό­δου των Υπουρ­γών Εξω­τε­ρι­κών για άμε­σες κυ­ρώ­σεις απέ­να­ντι στην Τουρ­κία, η οποία δεν «συμ­μορ­φώ­νε­ται», ρί­χνο­ντας κι άλλο λάδι στη φωτιά.

Ο στρα­τιω­τι­κός άξο­νας Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ-Αι­γύ­πτου με τη στή­ρι­ξη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ αναμ­φί­βο­λα απο­τε­λεί έναν ισχυ­ρό ιμπε­ρια­λι­στι­κό βρα­χί­ο­να στην πε­ριο­χή, επι­δει­κνύ­ο­ντας στρα­τιω­τι­κή και πο­λι­τι­κή ισχύ στο φόντο των ενερ­γεια­κών αντα­γω­νι­σμών για τα πι­θα­νά κοι­τά­σμα­τα φυ­σι­κού αε­ρί­ου, αλλά και των ευ­ρύ­τε­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και στη Μέση Ανα­το­λή.

Η κα­τά­στα­ση είναι πολύ εύ­φλε­κτη και ο κίν­δυ­νος ενός θερ­μού επει­σο­δί­ου δεν είναι κα­θό­λου απί­θα­νος, όχι απα­ραί­τη­τα γιατί κά­ποια από τις εμπλε­κό­με­νες δυ­νά­μεις θα πάρει την από­φα­ση να συ­γκρου­στεί πο­λε­μι­κά, αλλά και από κά­ποιο ατύ­χη­μα. Η εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή των ΗΠΑ του Τραμπ στη Μέση Ανα­το­λή και ιδιαί­τε­ρα η αντι­πα­ρά­θε­ση τόσο με την Τουρ­κία –και δια των συμ­μά­χων του «άξονα»– αλλά και με το Ιράν, είναι τυ­χο­διω­κτι­κή και επι­κίν­δυ­νη, ενώ την ίδια στιγ­μή «εξα­να­γκά­ζει» την Τε­χε­ρά­νη σε πε­ραι­τέ­ρω ενί­σχυ­ση του πυ­ρη­νι­κού προ­γράμ­μα­τος, εμπλου­τί­ζο­ντας με­γά­λες πο­σό­τη­τες ου­ρα­νί­ου.

Ταυ­τό­χρο­να, εντεί­νε­ται η ενερ­γός αντι­πα­ρά­θε­ση με­τα­ξύ Ιράν και Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας στον Περ­σι­κό Κόλπο, από όπου διέρ­χε­ται πε­ρί­που το 30% του πε­τρε­λαί­ου διε­θνώς. Στη Συρία το αι­μα­το­κύ­λι­σμα συ­νε­χί­ζε­ται, παρά την εκ­κω­φα­ντι­κή σιωπή των πε­ρισ­σό­τε­ρων εγ­χώ­ριων ΜΜΕ, αφού η εκε­χει­ρία, που είχαν υπο­γρά­ψει στα τέλη του 2018 Τουρ­κία και Ρωσία, έχει μεί­νει ου­σια­στι­κά στα χαρ­τιά, αφού υπάρ­χουν δε­κά­δες κα­ταγ­γε­λί­ες για πα­ρα­βιά­σεις της συμ­φω­νί­ας και από τις δύο πλευ­ρές.

Η εθνι­κή γραμ­μή συ­νο­ψί­ζε­ται στην ανα­βάθ­μι­ση της θέσης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο και τη Βαλ­κα­νι­κή χερ­σό­νη­σο, μέσω της στε­νό­τε­ρης πρόσ­δε­σης στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αυτή η εθνι­κή γραμ­μή προ­ε­τοι­μά­στη­κε συ­στη­μα­τι­κά τα προη­γού­με­να τέσ­σε­ρα χρό­νια μνη­μο­νια­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα και θα συ­νε­χί­ζε­ται να υλο­ποιεί­ται κατά γράμ­μα από την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη. Ήδη πριν από τις εκλο­γές, ο Α. Γε­ωρ­γιά­δης σε προ­ε­κλο­γι­κή συ­νέ­ντευ­ξη συ­νε­χά­ρη τον Τσί­πρα για τη συμ­μα­χία με την Κύπρο, το κρά­τος τρο­μο­κρά­τη του Ισ­ρα­ήλ και τη χού­ντα της Αι­γύ­πτου.

Απέ­να­ντι σε αυτή την εθνι­κή γραμ­μή, η Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα οφεί­λουν να αντι­τά­ξουν τη δική τους τα­ξι­κή γραμ­μή ενά­ντια στον πό­λε­μο, τον εθνι­κι­σμό και τις εξο­ρύ­ξεις. Τα στρα­τιω­τι­κά «νταη­λί­κια» στη Με­σό­γειο και το Αι­γαίο κο­στί­ζουν πολλά δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, τη στιγ­μή που οι κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες του δη­μο­σί­ου βρί­σκο­νται υπό διά­λυ­ση και δρο­μο­λο­γού­νται κι άλλες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι/ες και τα λαϊκά στρώ­μα­τα δεν έχουν τί­πο­τα να κερ­δί­σουν ούτε από τα πο­λε­μι­κά παι­χνί­δια, ούτε από τις εξο­ρύ­ξεις πι­θα­νο­λο­γού­με­νων κοι­τα­σμά­των υδρο­γο­ναν­θρά­κων. Ακόμα και αν αυτά υπάρ­χουν, τα κέρδη θα πάνε κα­τευ­θεί­αν στις τσέ­πες των επι­χει­ρη­μα­τιών.

Ακόμα και αν τα κέρδη από μια τέ­τοια δια­δι­κα­σία «πή­γαι­ναν στο λαό», ο κίν­δυ­νος για το πε­ρι­βάλ­λον από πι­θα­νές εξο­ρύ­ξεις σε τόσο με­γά­λο βάθος είναι τόσο με­γά­λος, ώστε ένα ατύ­χη­μα μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει ανε­πα­νόρ­θω­τη ζημιά σε όλη τη Με­σό­γειο. Διε­θνείς ορ­γα­νι­σμοί και πλη­θώ­ρα επι­στη­μό­νων προει­δο­ποιούν ότι είναι πολύ σο­βα­ροί οι κίν­δυ­νοι για το πε­ρι­βάλ­λον και αυτό δεν απο­τε­λεί μια «οι­κο­λο­γι­κή ευαι­σθη­σία», αλλά ένα μεί­ζον πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα, αυτό της κλι­μα­τι­κής κρί­σης, το οποίο απο­κτά υπαρ­ξια­κή διά­στα­ση.

Συ­νε­πώς, η Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα πρέ­πει να στα­θούν απο­φα­σι­στι­κά απέ­να­ντι σε κάθε εκ­δο­χή πο­λε­μι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης για τις ΑΟΖ, υπε­ρα­σπί­ζο­ντας την ει­ρή­νη με κάθε τρόπο, απέ­να­ντι σε φωνές –ακόμα και μέσα στην Αρι­στε­ρά– που συ­νε­χί­ζουν να παί­ζουν με τη φωτιά, κά­νο­ντας λόγο για υπε­ρά­σπι­ση εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων και κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των. Τα συμ­φέ­ρο­ντα που χω­ρί­ζουν τις αστι­κές τά­ξεις και στις δύο με­ριές του Αι­γαί­ου απει­λούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και στις δύο με­ριές. Η κοινή διε­θνι­στι­κή πάλη ενά­ντια στον πό­λε­μο, ενά­ντια στις εξο­ρύ­ξεις, ενά­ντια στους εθνι­κι­σμούς απο­κτά­ει επεί­γο­ντα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

ea438.​jpg