Η συμμαχία του Μητσοτάκη με τον Μακρόν δεν θα έπρεπε να προκαλεί εκπλήξεις. Παρόλο που ο ένας προέρχεται από τα σπλάχνα της Δεξιάς και ο άλλος από την καμαρίλα της σοσιαλδημοκρατίας, έχουν από καιρό συγκλίνει στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία.
Ίσως όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να μιλούν ως «ριζοσπάστες αριστεροί» θα έπρεπε, κοιτάζοντας τον Μακρόν, να ξανασκεφτούν λιγάκι το περιεχόμενο του «προοδευτισμού» προς τον οποίο μετακινεί ταχύτατα το κόμμα του ο Αλ. Τσίπρας.
Αυτές τις μέρες η Γαλλία εξακολουθεί να συγκλονίζεται από μια ιστορική απεργία. Οι απεργοί, έχοντας κατά τις δημοσκοπήσεις την υποστήριξη της απόλυτης πλειοψηφίας, αντιστέκονται πεισματικά στην κατάργηση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων τους και την αντικατάστασή τους από ένα νεφελώδες point system, που θα αλλάζει τα πάντα κατά το δοκούν… των επιχειρήσεων. Σαν αυτό που θεμελίωσε εδώ ο Κατρούγκαλος του Τσίπρα και εξελίσσει τώρα ο Βρούτσης του Μητσοτάκη.
Ένα από τα «καυτά» σημεία της απεργιακής δράσης στη Γαλλία είναι η υπεράσπιση των δημόσιων νοσοκομείων και η απαίτηση για βελτίωσή τους. Την ώρα που μια απλή γρίπη προκαλεί εκατοντάδες νεκρούς και ο κοροναϊός απειλεί να εξελιχθεί σε παγκόσμια πανδημία, τα νοσοκομεία εδώ έχουν αφεθεί να ρημάξουν, ενώ τα ΜΜΕ προετοιμάζουν το έδαφος για μια νέα ρατσιστική μόλυνση, στρέφοντας το φόβο των απλών ανθρώπων ενάντια στους «κίτρινους» και τους ξένους γενικότερα.
Ο διεθνής Τύπος χαρακτηρίζει την αντιμετώπιση του ελληνικού κράτους απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες με τη λέξη «ντροπή», ενώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη μιλά για πλωτούς φράχτες στο Αιγαίο, κλέβοντας ιδέες από τις χειρότερες πτυχές της πολιτικής του Τραμπ, του Σαλβίνι και του Ούρμπαν. Η «φωτισμένη» Γαλλία δεν είναι μακριά: Στο Παρίσι της ισλαμοφοβίας, της βάρβαρης καταπίεσης στα προάστια των φτωχών και των μεταναστών, την ώρα που η Λεπέν ετοιμάζεται να καταγραφεί ως πλειοψηφική πολιτική δύναμη, ο Μακρόν πουλάει «αντιτουρκισμό» σαν καλός εμποράκος για τα συμφέροντα της Total και σαν πλασιέ όπλων προς τον Μητσοτάκη.
Το Ισραήλ, με την πλήρη υποστήριξη του Τραμπ, με την ανοχή της ΕΕ και τη σιωπή του Πούτιν, προωθεί με γρήγορο βήμα την «τελική λύση» για την Παλαιστίνη. Τη θεσμοθέτηση της πλήρους συντριβής των Παλαιστινίων και, ταυτόχρονα, τη δημιουργία μιας ιστορικής «βόμβας» που, αργά ή γρήγορα, θα σκάσει διαλύοντας κάθε ισορροπία στην περιοχή. Γιατί, μετά από πολλές δεκαετίες ηρωικού και αιματηρού αγώνα των Παλαιστινίων, δεν μπορεί να υπάρξει κανένας τρόπος που θα κάνει τις αραβικές μάζες να ξεχάσουν.
Παρεμπιπτόντως, ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρώτος δυτικός πολιτικός που επισκεπτόμενος το Τελ Αβίβ μίλησε για την Ιερουσαλήμ ως «ιστορική και διαχρονική πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ», θα έπρεπε τις μέρες ετούτες να ψάχνει να βρει τρύπα να κρυφτεί.
Όμως τα συμφέροντα δεν έχουν χρώμα και «πιστεύω». Ο Τραμπ, ο Μακρόν, η ΕΕ, και από κοντά ο Μητσοτάκης, αγκαλιάζονται με τον Νετανιάχου, αναβαθμίζουν τον «άξονα» Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και τάζουν εξορύξεις και αγωγούς, προς το συμφέρον κυρίως της Exxon Mobil και της Total. Έστω κι αν γι’ αυτά θα χρειαστεί η αγορά φρεγατών και αεροπλάνων από μια χώρα που έχει ελλείψεις σε αντιγριπικά εμβόλια, σε αντι-ιικά φάρμακα και κλειστές τις μονάδες εντατικής θεραπείας στα νοσοκομεία.
Οι αντιφάσεις που συσσωρεύονται είναι εκρηκτικές και εφ’ όλης της ύλης. Ένα καινούργιο «αυτοί ή εμείς;» αρχίζει να συμπυκνώνεται, έστω αργά και βασανιστικά. Η Γαλλία υπήρξε, παραδοσιακά, ο «κόκορας που προαναγγέλλει το ξημέρωμα στην Ευρώπη». Άλλοι διαλέγουν τον Μακρόν. Οι πολλοί έχουμε να πάρουμε το παράδειγμα των αποφασισμένων απεργών, που δεν λένε να λυγίσουν.
