Εκδήλωση του Κόκκινου Δικτύου στις σχολές ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο

Εν μέσω μιας ιδιαίτερα κρίσιμης περιόδου στις διεθνείς εξελίξεις, που αντανακλάται στην Ελλάδα με το καθημερινό δράμα των προσφύγων, επιλέξαμε να αναδείξουμε το θέμα πιάνοντας όλες τις επιμέρους πτυχές του. Έτσι, η συζήτηση δεν περιορίστηκε απλώς στην παρουσίαση κάποιων γεγονότων, αλλά αναλύθηκαν στην ουσία τους τέσσερα διαφορετικά ζητήματα: α) οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι συνέπειές τους στη Μέση Ανατολή, β) το κράτος έκτακτης ανάγκης και η κατάσταση διαρκούς εξαίρεσης ως μέσα θωράκισης των αστικών δημοκρατιών, γ) οι πρόσφυγες και η αντιμετώπισή τους από κυβερνήσεις και ΕΕ, και δ) η στάση της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς μπροστά στα νέες εξελίξεις.

Ο Π.Πέτρου άνοιξε την κουβέντα  για το πώς η κυρίαρχη αστική αφήγηση, απαλλάσσει τη Δύση από τις ευθύνες της για τη χρόνια εμπλοκή της στη Μέση Ανατολή, δαιμονοποιεί τους τοπικούς πληθυσμούς ή τη θρησκεία τους και κατ’ αυτό τον τρόπο βαφτίζει με διάφορους ανθρωπιστικούς τίτλους τις επεμβάσεις της στην περιοχή, που το μόνο που κατορθώνουν είναι να αφήνουν πίσω τους την απόλυτη καταστροφή. Άσκησε κριτική τόσο στη φιλοδυτική αριστερά που δείχνει να ανέχεται τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» θεωρώντας πως η πολιτισμένη δύση θα εκδημοκρατίσει τα αυταρχικά τοπικά καθεστώτα όσο και στην εμμονικά αντι-ΗΠΑ αριστερά που φτάνει στο σημείο να ανέχεται τον Άσαντ και τη ρωσική βοήθεια. Τόνισε ότι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στη Συρία με την εμπλοκή σύσσωμης της Δύσης, αλλά και της Ρωσίας, καταρρίπτει την άποψη ότι η αλλαγή των συσχετισμών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα με την εμφάνιση νέων ισχυρών δυνάμεων θα δημιουργούσε ευνοϊκά δεδομένα για τους «από κάτω». Αντιθέτως, Ρωσία-ΗΠΑ-Γαλλία-Αγγλία-Γερμανία, πολεμούν από κοινού «ενάντια στην τρομοκρατία» ενώ παράλληλα εντείνουν τις ενδοιμπεριαλιστικές τους αντιθέσεις. Για τους παραπάνω λόγους, χρέος της εγχώριας αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι η απαίτηση μη συμμετοχής στις στρατιωτικές επεμβάσεις, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και η υποστήριξη της άποψης ότι είναι υπόθεση των ίδιων των τοπικών πληθυσμών η αντιμετώπιση τόσο του Άσαντ όσο και του Ισλαμικού κράτους.

Στη συνέχεια ο Σ.Σιαμανδούρας μετέφερε τη συζήτηση στην Ευρώπη και στο πώς το κράτος έκτακτης ανάγκης λειτουργεί ως δικτατορία της αστικής τάξης σε περιόδους κρίσης και κοινωνικής αστάθειας. Στο πως οι αστικές δημοκρατίες προασπίζουν τα συμφέροντά τους όταν νιώθουν ότι απειλούνται θεσμοθετώντας με συνταγματική προστασία την περιστολή των δικαιωμάτων, την απαγόρευση συναθροίσεων και θεαμάτων, τη λογοκρισία στον τύπο, τους κατ’ οίκον περιορισμούς, τις αυθαίρετες εφόδους στα σπίτια καθώς και την εξαίρεση από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Στην Ελλάδα τόσο το Δεκέμβρη του ’08 όσο και κατά τη μνημονιακή πενταετία πάρθηκαν έκτακτα μέτρα όπως οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, οι επιτάξεις των απεργιών, η εκτεταμένη χρήση βίας. Διευκρίνισε όμως ότι δεν μπορεί να γίνει λόγος για κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως αυτή εμφανίστηκε κατά το παρελθόν στη Γαλλία, με χαρακτηριστική περίπτωση την εξέγερση στα υποβαθμισμένα γαλλικά προάστια το 2005, με αφορμή το θάνατο δύο εφήβων που προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον έλεγχο της αστυνομίας και την αυταρχικότατη αντιμετώπισή της από το γαλλικό κράτος. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, είναι το προεόρτιο της μονιμοποίησης μέτρων που πλήττουν τον πληθυσμό της ιμπεριαλιστικής περιφέρειας που έχει μεταφερθεί και στο εσωτερικό και συμπληρώνει την εθνική, θρησκευτική, οικιστική και ταξική του περιθωριοποίηση. Με αυτό τον τρόπο επιβάλλεται η κατάσταση διαρκούς εξαίρεσης που λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά για τους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους. Μπροστά σε αυτούς τους επιθετικούς ελιγμούς της κυρίαρχης τάξης, η αριστερά σε αρκετές περιπτώσεις στάθηκε αμήχανη ή φοβική, όμως επισημάνθηκε ότι το ζήτημα είναι η αντικαπιταλιστική αριστερά να μην εγκλωβιστεί στην αστική λογική αλλά να την ανατρέψει από τη ρίζα της.

Τέλος, ο Δ.Παπαδάτος υπογράμμισε το ζήτημα των προσφύγων και των πολιτικών της ΕΕ γι αυτούς. Ανέφερε ότι οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές τάξεις συνδέουν το προσφυγικό με την έννοια της ασφάλειας. Της ασφάλειας με τη σημασία της γενικής πρόληψης και της αποτροπής κινδύνων που νομιμοποιεί την επιβολή βίαιων μέτρων εκ μέρους της εξουσίας αφού πρώτα έχουν αποσπασθεί κοινωνικές συναινέσεις. Με λίγα λόγια, οι αστικές κυβερνήσεις αξιοποιούν το στοιχείο του φόβου προκειμένου να καταστήσουν την εξουσία τους ακόμη πιο δυνατή αναλαμβάνοντας το ρόλο του προστάτη. Όμως είναι σαφές πως το μόνο που ενδιαφέρονται να προστατέψουν, είναι τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής, που στην οικονομική του διάσταση ξεδιπλώνεται με την προστασία της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων. Με αυτόν τον τρόπο το μεταναστευτικό χρησιμοποιείται αυτή τη στιγμή στη Γαλλία ως μέσο ανάταξης της κερδοφορίας, καθώς η υποδοχή προσφύγων και μεταναστών και η υιοθέτηση μιας φιλομεταναστευτικής πολιτικής απαιτεί μια τεράστια αναδιανομή του πλούτου κάτι για το οποίο δεν είναι πρόθυμη η γαλλική αστική τάξη. Τόνισε, λοιπόν, ότι διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση στην ΕΕ όπου όποια χώρα αποκλίνει από τα standards της ασφάλειας θα εκβιάζεται (πχ Ελλάδα: οικονομικές απειλές, έξοδος από τη Σένγκεν κλπ). Η ΕΕ επιδιώκει την αποτροπή και την απόκρουση των προσφυγικών ροών, τη μετατόπιση του βάρους σε άλλες χώρες (πχ Τουρκία), τη λήψη μονομερών ενεργειών από τα ισχυρά κράτη και τις αποφάσεις «ουδέτερων οργάνων» ως "λύση" στο πρόβλημα. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση διευκρίνισε ότι χρέος της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι η διεκδίκηση διόδου ασφαλούς διέλευσης για τους πρόσφυγες, η πίεση για δημιουργία δομών εγκατάστασης και η επιμονή για πολιτική λύση στη Συρία προκειμένου να σταματήσει η καθημερινή τραγωδία στην περιοχή.

Η κουβέντα άνοιξε κι άλλο με ερωτήσεις κι τοποθετήσεις που έγιναν από τους παρευρισκόμενους/ες και σχετίζονταν με όλα τα θέματα που μπήκαν από τις εισηγήσεις. Το ζήτημα είναι οι προβληματισμοί και τα συμπεράσματα που βγάζουμε από τέτοιες εκδηλώσεις να μετουσιωθούν σε έμπρακτη στήριξη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, και στην ανάπτυξη ενός ισχυρού αντιρατσιστικού και αντιπολεμικού κινήματος που θα γεννά αντιστάσεις, θα προβάλλει διεκδικήσεις και θα πετυχαίνει νίκες.