Εκλογές διάσπασης στη Νέα Δημοκρατία

Με τις δημόσιες κόντρες μεταξύ των τεσσάρων υποψηφίων και τα χτυπήματα στον παρασκηνιακό πόλεμο να μαίνονται, η ΝΔ ετοιμάζεται για τις εκλογές ανάδειξης του νέου αρχηγού της, την ερχόμενη Κυριακή.

Μετά το φιάσκο του Νοέμβρη και τις αβέβαιες προβλέψεις για τον αριθμό των ψηφοφόρων που θα πάρουν μέρος στη διαδικασία, οι εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα και το αν θα γίνει δεύτερος γύρος, ποικίλουν.

Οι εσωτερικές διεργασίες πολλαπλασιάζονται, τα «Καραμανλόμετρα» έχουν πάρει φωτιά, ενώ οι επιτυχίες των Σαρκοζί-Λεπέν στη Γαλλία έχουν ενισχύσει τις φυγόκεντρες τάσεις προς τη δημιουργία μια σκληρής Δεξιάς, μέσα από τα «σπλάχνα» της ΝΔ.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα δύο βασικά στρατόπεδα στο εσωτερικό της Δεξιάς, είναι πλέον ξεκάθαρα και η λέξη «διάσπαση» κυκλοφορεί ανοιχτά στη Συγγρού. Με δεδομένη την πίστη όλων στη ΝΔ στον νεοφιλελευθερισμό (με «λαϊκό» μείγμα ή όχι, με «μεσαίο» ή «ακραίο» αυταρχισμό ως μέθοδο διακυβέρνησης), διαχωριστική γραμμή της αναμέτρησης, αναδεικνύεται η συνεργασία ή μη με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Καραμανλής

Η επιβεβαίωση του Θ. Ρουσόπουλου για επαφές Τσίπρα-Καραμανλή και του Ε. Στυλιανίδη (εκ των στενότερων συνομιλητών του Κώστα Καραμανλή και πιθανότατα νέο γραμματέα του κόμματος, σε περίπτωση εκλογής του Βαγγέλα) πώς βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με το Μαξίμου, όξυνε ακόμα περισσότερο την αντιπαράθεση. Η κόντρα του προέδρου της ΟΝΝΕΔ-Ιωαννίδη με τον Άδωνι, «για τα μάτια» του Λ. Λαζόπουλου («του μεγαλύτερου προπαγανδιστή του ΣΥΡΙΖΑ», όπως ουρλιάζει ο ακροδεξιός υποψήφιος που συνομιλεί με τον Σαμαρά), είναι τυπικό δείγμα της σύγκρουσης που μαίνεται στο εσωτερικό της ΝΔ, με αιτία τον «πολιτικό εναγκαλισμό» των «καραμανλικών» με την πρωθυπουργική ομάδα.

Η πρόσφατη δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δ. Παπαγγελόπουλου, ο οποίος χαρακτήρισε «Εθνάρχη» τον Τσίπρα, υποστηρίζοντας ακόμα πως μαζί με τους Παυλόπουλο και Καραμανλή αποτελούν «εγγύηση για την καλή λειτουργία της δημοκρατίας», δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Το περιβάλλον Τσίπρα και οι «καραμανλικοί» δουλεύουν στην κατεύθυνση της «εθνικής ενότητας» ή έστω μιας στενής συνεργασίας σε κρίσιμα ζητήματα (όπως π.χ. η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και τα υπόλοιπα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα), με σκοπό τη σταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού. Αντίληψη που φυσικά διαπερνά όλες τις επιλογές της κυβέρνησης, μέχρι σήμερα: συγκυβέρνηση με Καμμένο, Παυλόπουλος για ΠτΔ, Συμβούλια Πολιτικών Αρχηγών, γέφυρες προς τμήματα της άρχουσας τάξης στο εσωτερικό και το εξωτερικό, στενές σχέσεις με την Εκκλησία.

«Θεωρώ μεγάλη μου τιμή το ότι φαίνεται ότι με στηρίζει ο κ. Καραμανλής», δηλώνει καθημερινά πλέον ο Μεϊμαράκης, επιχειρώντας να εμφανιστεί ως γνήσιος εκφραστής της παράταξης, που φέρει το χρίσμα του «φυσικού ηγέτη». Η επάνοδος Καραμανλή στην πρώτη γραμμή της κεντρικής πολιτικής, φαντάζει δύσκολη. Η αγωνία του αφορά κυρίως τη διατήρηση της ενότητας της ΝΔ και των ποσοστών της, ώστε να παίξει το ρόλο του σοβαρού συνομιλητή, στην προσπάθεια της «μεγάλης συνεννόησης». Έξαλλου, την αναγκαιότητα του «μεγάλου συνασπισμού», διαλαλούν νύχτα-μέρα ο Στουρνάρας, ο Λεβέντης και τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Από κοντά και ο Κυριάκος, χωρίς όμως να θέλει για πρωθυπουργό τον Τσίπρα.

Σαμαράς

Η επανεμφάνιση Σαμαρά με άρθρο του στην ιστοσελίδα Liberal, όπου κάνει λόγο για «συνέχεια των μεταρρυθμίσεων» που ξεκίνησε ο ίδιος και ανέκοψε ο Τσίπρας, φούντωσε τα σενάρια για ολική επαναφορά του πρώην πρωθυπουργού και δημιουργία κόμματος στα δεξιά της ΝΔ. Επιλογή που εξετάζει σοβαρά και η πλευρά Τζιτζικώστα, με τους ακροδεξιούς υποστηρικτές του (Βορίδης, Μπαλτάκος, Αθανασίου κ.α.) να δείχνουν προς τη νίκη Σαρκοζί, αλλά και την αύξηση της επιρροής του Εθνικού Μετώπου. Στην ίδια επιθετική γραμμή κινείται και ο Άδωνις.

Ενδεχόμενη επικράτηση του Μεϊμαράκη, μάλλον ανοίγει το δρόμο για την ίδρυση ενός κόμματος με «ούλτρα δεξιό» προσανατολισμό, που θα αποκλείει κάθε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και θα μάχεται επίμονα για την ανατροπή του Τσίπρα «από τα πάνω και από τα δεξιά», με όπλο τη δημαγωγία για τα μέτρα λιτότητας, τον ρατσιστικό λόγο με αφορμή την προσφυγική τραγωδία και την ανἀγκη να ηττηθεί η «εθνομηδενιστική αριστερά» . Ενδεχόμενη νίκη του Τζιτζικώστα και των «νεοφερμένων», είναι επίσης δεδομένο, ότι δε θα γίνει ανεκτή από τις παραδοσιακές βαρονίες του χώρου.

Η διαλυτική κρίση στη ΝΔ ενισχύει τις τάσεις πολιτικής αστάθειας, την ίδια ώρα που τα σημάδια φθοράς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιτάσσουν την γρήγορη ανασύνταξη ενός κρίσιμου συστημικού παίχτη, όπως είναι το βασικό αστικό κόμμα. Δύσκολη η εξίσωση, αλλά Κυριακή κοντή γιορτή…