Έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ: Ζητούμενα η συμμετοχή και η απεργία διαρκείας

Η απουσία συμμετοχής κατέστησε, τυπικά, ανέφικτη τη σύγκληση της συνέλευσης λόγω έλλειψης απαρτίας, παρόλα αυτά, το προεδρείο της Ένωσης μετέτρεψε τη συνέλευση σε συγκέντρωση και παρουσιάστηκαν διαδοχικά οι απόψεις όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων που απαρτίζουν το ΔΣ της Ένωσης με κύριο στοιχείο την ομοφωνία στην απόσυρση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου και την προσπάθεια να διατηρηθεί η αυτοτέλεια των ταμείων του κλάδου (ΕΤΑΠ – ΜΜΕ, ΕΔΟΕΑΠ). Αυτά όμως τα διακυβεύματα έπειτα από έξι χρόνια άγριας μνημονιακής επίθεσης σε κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών, δεν επαρκούν για την κινητοποίηση και την εγρήγορση των εργαζόμενων στον Τύπο και συγκεκριμένα των δημοσιογράφων. 

Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια και επειδή ίσως ο κόμπος έσπασε το χτένι, όχι μόνο οι εξαιρετικά παθιασμένοι ομιλητές «από τη βάση», αλλά και πολλοί συνδικαλιστές ή μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ φάνηκαν να υποστηρίζουν σε πρώτο χρόνο, όχι μόνο την κήρυξη απεργίας διαρκείας στα πρότυπα της μεγάλης απεργίας των δημοσιογράφων του 1975, αλλά και την άμεση εγγραφή στα μητρώα της Ένωσης όλων εκείνων που υποαπασχολούνται με ''μπλοκάκι'' ή σε συνθήκες μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας, προκειμένου η πολύπαθη ΕΣΗΕΑ να βρει νέες ισχυρές νομιμοποιητικές βάσεις στους χώρους δουλειάς και δουλείας, στα σάητς και τις ιστοσελίδες, στις εφημερίδες, τα κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, που την ίδια ώρα και σε πλείστες περιπτώσεις «έσπαγαν» ακόμη και τη στάση εργασίας, χωρίς προσχήματα ή κάλπικες δικαιολογίες. 

Η ΕΣΗΕΑ, λοιπόν, αναζητά καταρχάς και εναγωνίως μαζικότητα και απήχηση. Το σωματείο νοσεί. Οι τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις υπήρξαν απογοητευτικές. Ελάχιστοι, κυρίως «σεσημασμένοι» των παρατάξεων και ανένταχτοι της Αριστεράς, συνταξιούχοι, άνεργοι, λιγότεροι πραγματικά εργαζόμενοι ή υποαπασχολούμενοι ήταν εκείνοι που κατέβηκαν στις συγκεντρώσεις και τις πορείες του κλάδου που συνεχίζει, συν τοις άλλοις, να απεργεί ξεχωριστά και πριν από τους άλλους με το πρόσχημα της κάλυψης των γενικών, απεργιακών γεγονότων και κινητοποιήσεων. Είναι ενδεικτικό ότι στις τελευταίες δύο 24ωρες απεργίες με αφορμή την ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση, η συνολική συμμετοχή στις πορείες και τις συγκεντρώσεις δεν ξεπέρασε αθροιστικά τα 1.000 άτομα. 

Σε αυτό το πλαίσιο, η απεργία διαρκείας προτείνεται πια σχεδόν με διαπαραταξιακή «συναίνεση», αλλά όσο εύκολα προτείνεται, τόσο εύκολα αναστέλλεται η προκήρυξη της μπροστά σε ένα τυράκι ενδεχόμενης απόσυρσης αποκλειστικά των επαχθών για τους δημοσιογράφους διατάξεων, πιθανότητα που φαίνεται όμως να μη θέλγει ούτε να καλύπτει πλέον τον χώρο και κυρίως την ξεσηκωμένη βάση, όπως αυτή εκφράστηκε από αρκετούς ομιλητές στη συγκέντρωση. 

Τα βήματα πάντως για την ανάκτηση της «χαμένης τιμής» και της μαχητικότητας του δημοσιογραφικού χώρου είναι γνωστά, ευκρινή, συγκεκριμένα και δεν χρειάζεται κανείς να ανακαλύπτει ξανά την Αμερική των συνδικαλιστικών, μαχητικών και δυναμικών αγώνων.  Καταρχάς οι δημοσιογράφοι πρέπει να ξαναρχίσουν να απεργούν μαζί με τους άλλους κλάδους πληττόμενων εργαζομένων και κοινωνικών ομάδων. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα καλύπτονται έκτακτα και αποκλειστικά από το διαδίκτυο, ραδιόφωνο και σάητ, καθώς και την εφημερίδα της ΕΣΗΕΑ, με έκτακτη, πολυσέλιδη απεργιακή έκδοση, με τον ιστορικό, κοινό τίτλο «Αδέσμευτη Γνώμη», τα οποία θα λειτουργούν πριν και μετά την εκάστοτε απεργία, δίνοντας βήμα σε αγρότες, φοιτητές, ελευθεροεπαγγελματίες, μισθωτούς, άνεργους κτλ. Παράλληλα, η ΕΣΗΕΑ θα πρέπει να πρωτοστατήσει όχι απλώς στο άνοιγμα του σωματείου στα ''μπλοκάκια'', αλλά στην πάταξη του φαινομένου της μαύρης, ανασφάλιστης και υποαμειβόμενης εργασίας με περιοδείες κλιμακίων της σε όλα τα γνωστά και μη εξαιρετέα ΜΜΕ ηλεκτρονικά και έντυπα, από κοινού με το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας, προκειμένου να καταπολεμηθεί και η εργοδοτική τρομοκρατία και το ιδιότυπο, πατερναλιστικό μοντέλο του «καλού, χρηστού εργοδότη - πατέρα», που λανσάρεται εντός αυτών των ΜΜΕ και αποξενώνει όχι χωρίς ευθύνη των σωματείων, τους νέους εργαζόμενους από τη συνδικαλιστική οργάνωση, τη δράση και τη συστράτευση. Με την ίδια αφορμή θα έπρεπε να συντελεστεί και μια γενναία εκκαθάριση των Μητρώων, προκειμένου να αποσπαστεί οριστικά η ήρα από το στάρι, και η Ένωση να είναι Ένωση των εργαζομένων και όχι συντεχνία και εργαζομένων και εργοδοτών που αναρριχήθηκαν όντας κάποτε, παλιά, ευνοούμενοι δημοσιογράφοι... 

Τέτοιες ενέργειες θα ανοίξουν και τον δρόμο – επιτέλους! - για τη συγκρότηση ενιαίου Συνδικάτου Εργαζομένων στον Τύπο, προκειμένου να ενοποιηθούν τα 13 διαφορετικά σωματεία και ενώσεις, που κάτω από αυτόν τον κατακερματισμό αποτέλεσαν κατά καιρούς εύκολη λεία της εργοδοσίας, όταν ήθελε να διασπάσει περαιτέρω και να αφοπλίσει ή να αδρανοποιήσει τον κλάδο. Τέλος, μια «απόσυρση» των επαχθών για τους δημοσιογράφους διατάξεων και μια διατήρηση των ταμείων δεν θα έπρεπε να αποτελέσουν σε καμιά περίπτωση ικανή συνθήκη προκειμένου οι δημοσιογράφοι να αναστείλουν τον αγώνα τους και να αναχωρήσουν από τον κοινωνικό και πολιτικό στίβο μάχης. Ο μαχόμενος, δημοσιογραφικός κόσμος δεν εξαιρέθηκε από τις μαζικές απολύσεις και την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, δεν εξαιρέθηκε από τα εσωτερικά μνημόνια των περικοπών και των μειώσεων, δεν εξαιρέθηκε από τον ευτελισμό της εργασίας του, της δεοντολογίας, της έρευνας και του ρεπορτάζ, της ελεύθερης γνώμης και της πραγματικής ελευθεροτυπίας, δεν εξαιρέθηκε από την ταξική, μνημονιακή, κυβερνητική και εργοδοτική επίθεση. Μια... εξαίρεση των ταμείων όχι μόνο θα έχει κοντά ποδάρια, αλλά δεν θα αποτελέσει και άλλοθι για την υπόλοιπη κοινωνία. 

Απεργία διαρκείας, επομένως, μαζί με την κοινωνία και τις μαχόμενες ενάντια στα μνημόνια υποτελείς τάξεις. Κάπως έτσι αποκαθίστανται «χαμένες τιμές», «χαμένες υπολήψεις» και το κύρος θεσμών, αξιών και οραμάτων.