Ελλάς - Αγγλία - κοινοβουλευτική ψευδοκρατία

Ως γνωστόν (γνωστόν;) το νεοελλαδικό (παρα)κράτος χρωστά την μικροκρατική οντότητά του, στην μητέρα πατρίδα Αγγλία. Πρώτα, στα δάνεια, τα οποία χορηγήθηκαν από τους τότε επενδυτές του Λονδίνου και ξεκοκαλίστηκαν από την κυβερνητική συμμορία του Κωλέττη, του Κουντουριώτη, του Παπαφλέσσα και των ρουμελιωτών οπλαρχηγών (Γκούρας, Μακρυγιάννης, Καραϊσκάκης, μεταξύ άλλων) που επέδραμαν στην Πελοπόννησο του δεύτερου, εμφυλίου πολέμου. Σε δεύτερη φάση, στα κανόνια του Κόδριγκτον που βρόντηξαν στο Ναυαρίνο, βύθισαν τον στόλο του Ιμπραήμ, εξασφάλισαν την... ανάσταση της θνήσκουσας και με το ένα πόδι στον τάφο επανάστασης και έγραψαν τον πρόλογο στο νεοελλαδικό δράμα της μονίμως καταχρεωμένης εις τους ξένους μικροελλαδικής οντότητας, που όφειλε να ζήσει για να ξεχρεώσει, κατ’αρχάς τους επενδυτές του Σίτυ. Και τέλος, στην εμβληματική φράση του διπλωμάτη και πρεσβευτή στον ελληνικό (ελληνικό, με ξένους βασιλείς) θρόνο, Έντμουντ Λάιονς : Η Ελλάς ή θα είναι αγγλική ή θα είναι ρωσική. Και επειδή δεν πρέπει να είναι ρωσική, θα είναι, αναγκαστικά αγγλική. Το ανήκομεν εις την Δύσιν μερικές δεκάδες χρόνια πριν από τον κιουπκιοϊάρχη της δεξιάς...

Το να ανήκεις στην Αγγλία και κατ ΄επέκταση στη Δύση, είχε ως συνέπειες, κατ ΄αρχάς, έναν θρόνο με πρώτα βαυαρό και έπειτα δανό βασιλέα, που λογοδοτούσαν αμφότεροι στον άγγλο τοποτηρητή πρέσβη και ακολουθούσαν σε γενικές γραμμές πιστά τις εντολές του, αλλιώς κινδύνευαν με εκθρόνιση ή δεινές στρατιωτικές ήττες όπως το 1897, μερικές ένοπλες επεμβάσεις και πραξικοπήματα, από τα Παρκερικά έως τον Μεταξά, για την διασφάλιση, πολιτική και οικονομική, των βρετανικών συμφερόντων, τρεις - τέσσερις θερμούς και ψυχρούς εμφυλίους πολέμους, από τον Διχασμό έως τον Γράμμο, και φυσικά την μεταλαμπάδευση των θεσμών του κοινοβουλίου και της αστικής δημοκρατίας, που πάντοτε ήταν υπό αίρεση εφόσον τα συμφέροντα της μεγάλης μητέρας πατρίδας διακυβεύονταν και υπαγόρευαν διαφορετικά, στις εύθραυστες και τεταμένες διεθνείς σχέσεις και τις ισορροπίες στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.

Βέβαια, οι Άγγλοι δεν κάθισαν να ψιλοκοσκινίσουν το πώς οι μικροελλαδίτες Νεοέλληνες μεταχειρίστηκαν τους θεσμούς και τους έκαναν σαν τα μούτρα τους. Τους αρκούσε ότι η Ελλάς ανήκε ιδιοκτησιακά εις την Αγγλία. Εκείνοι πχ μπορεί να είχαν έναν Ντισραέλι και ημείς να είχαμε ξεμείνει με τον Τζουμπέ Βούλγαρη, τον Κουμουνδούρο, τον Δηλιγιάννη και τον τάχα μου και δήθεν αγγλοσπουδαγμένο «εκσυγχρονιστή» Τρικούπη , που μεταξύ άλλων είχε μεταφράσει το η Ελλάς, θα είναι ή αγγλική ή ρωσική στο η Μακεδονία θα είναι ή ελληνική ή βουλγαρική, όλοι τους αμιλλώμενοι αφενός στην κατασπατάληση των δημόσιων πόρων και την καταλήστευση των κρατικών ταμείων διά του πελατειακού (παρα)κράτους (Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν!) και αφετέρου στις πολεμοχαρείς κραυγές της Μεγάλης Ιδέας και την νεκρανάσταση του μαρμαρωμένου βασιλέα από τον Μυστρά και όχι από τη Δανία. Σε αυτήν την κατάσταση όσο και αν είχαν βάλει το χεράκι τους οι Άγγλοι, ήταν οι Νεοέλληνες που είχαν βάλει τα χέρια τους διά της ψήφου και είχαν βγάλει εν πολλοίς τα ματάκια τους, αυτοφασκελώμενοι κατά κανόνα και εν συνεχεία της απομακρύνσεως από την κάλπη όταν ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Τα γράφω αυτά, προλογικά, καθώς διανύσαμε ήδη το πρώτο εικοσιτετράωρο μιας καυτής και έκρυθμης πολιτικά και κοινοβουλευτικά εβδομάδας τόσο στην Αθήνα όσο και στο Λονδίνο, με εκνευριστικά πολλές ομοιότητες και εξίσου πολλές διαφορές. Αν κάπως προσωποποιήσουμε την κατάσταση, ο Τσίπρας περνά πρώτα από τις Συμπληγάδες της ψήφου εμπιστοσύνης για να ακολουθήσει η ψηφοφορία για τη «συμφωνία» των Πρεσπών, συμφωνία που χονδρικά έχει υπαγορευτεί και από τις Βρυξέλλες και από το Βερολίνο. Η Μέι, σε αντίστροφη κοινοβουλευτική πορεία, πρώτα έφαγε μια μεγαλοπρεπέστατη σφαλιάρα στην καταψήφιση της συμφωνίας για το Μπρέξιτ, που εν πολλοίς έχει υπαγορευτεί και από τις Βρυξέλλες και από το Βερολίνο και σήμερα δοκιμάζεται στην ψηφοφορία της πρότασης δυσπιστίας, που κατέθεσαν οι Εργατικοί.

Η κατ ΄αντιπαράσταση παρακολούθηση των διαδικασιών στα δυο κοινοβούλια αποδεικνύει ξανά το ύφος και το ήθος των αστικών θεσμών, όπου κατ ΄αρχάς περισσεύει η υποκρισία για τον... λαό έτσι γενικά και τη... βούλησή του, ειδικά!

Όλοι κόπτονται για τον... λαό! Με το βλέμμα, προφανώς, στην επόμενη κάλπη, όπου παίζεται το κοινοβουλευτικό μέλλον καθενός, Βρετανού και Έλληνος εθνοπατέρα.

Το πόσο «λαϊκές» και βασικά ταξικές είναι οι επιμέρους εξεταζόμενες συμφωνίες (Μπρέξιτ, Πρέσπες) δεν είναι ζήτημα άξιο εξέτασης και ειλικρινούς επιχειρηματολογίας και πολεμικής - ακόμη και όταν εμφανίζεται στο βήμα, στην μεν Αθήνα, ο γραμματέας του «Κ»ΚΕ , στο δε Λονδίνο, αναγιγνώσκει τα γραπτά με εμφανή αμηχανία και συστολή ο ίδιος ο Κόρμπιν, που αναρωτιέται κανείς εύλογα και βάσιμα, αν όντως θέλει, γιατί κατά τα άλλα μπορεί, να αναλάβει την πρωθυπουργική σκυτάλη από τους Συντηρητικούς.

Δεν το συζητάμε βέβαια ότι οι Βρετανοί κατά κανόνα μιλούν και αγορεύουν εκτός κειμένου και σε στρωτά και λακωνικά αγγλικά ενώ οι εν Ελλάδι κοινοβουλευτικοί, άνδρες και γυναίκες, αερολογούν ασταμάτητα και σκοντάφτουν και στο παραμικρό κόμμα των δαχτυλογραφημένων σελίδων που κουβαλούν μαζί τους, αμιλλώμενοι αναμεταξύ τους στο ποιός ή ποιά θα κάνει τα περισσότερα σημιτικά σαρδάμ, σαν εκ προμελέτης δολοφόνοι της ελληνικής γλώσσας και των ακουστικών αντοχών των ακροατών τους.

Οι δε στιγμές έντασης μεταξύ των αντιπαρατιθέμενων πτερύγων είναι η μέρα με τη νύχτα. Άλλη κλάση και κουλτούρα οι Βρετανοί, όταν ο Μίστερ Σπίκερ προσπαθεί να επιβάλει την Όρντερ!, στους φωνασκούντες, όχι μπουρδολογούντες, βουλευτές, που δεν το έχουν σε τίποτα να αντιπαρατεθούν κατά μόνας ή ομαδικά, διακόπτοντας τον ομιλητή με επιχειρήματα και όχι καφενειακές αηδίες αλά γκρέκα. Ο υμέτερος προεδρεύων Βούτσης ομοιάζει με φύλακα σε παιδική χαρά ατίθασων μειρακίων ή τον καφετζή που φωνάζει στα τραπέζια των φραπεδόβιων παπαρολόγων, που επειδή πέταξαν τη μπούρδα-εξυπνάδα της μέρας πιστεύουν ότι θα κερδίσουν και δέκα λεπτά δημοσιότητας στα τηλεπαράθυρα, στον άτυπο διαγωνισμό βλακείας και ψεύδους που κυριαρχεί στα νεοελληνικά έδρανα.

Γιατί η βασική διαφορά ανάμεσα στους βρετανούς και τους νεοέλληνες κοινοβουλευτικούς είναι η αίσθηση (η αίσθηση, επαναλαμβάνω) ότι οι πρώτοι ξέρουν, στη συγκυρία, γιατί υπερψηφίζουν ή καταψηφίζουν το Μπρέξιτ. Ξέρουν, επειδή δείχνουν να έχουν (και έχουν) γνώση και γείωση - ταξική, εθνική, κομματική, ανάλογα με την κουλτούρα καθενός, όταν κατά τα άλλα η κομματική... πειθαρχία των Συντηρητικών πήγε κατά διαόλου και έριξαν στη Μέι, μαύρο δαγκωτό.

Οι ημέτεροι νεοέλληνες... γυρολόγοι και «όπου φυσάει ο άνεμος του αρχηγού και της ψηφοθηρίας» πειθόμενοι στην προσωπική τους πολιτική επιβίωση και καρεκλίτσα τους, ούτε γνώση, ούτε γείωση, διαθέτουν - σκεφτείτε τι θα γινόταν αν ο Τσίπρας έτρωγε μεθαύριο μαύρο δαγκωτό, από συριζαίους βουλευτές για τις Πρέσπες με γνώμονα την πραγματική, διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών (δηλαδή, των εργατικών τάξεων) της Ελλάδας και της Μακεδονίας (ή... Βόρειας Μακεδονίας).

Η μόνη στιγμή που κατά λάθος διασταυρώθηκαν τα δυο κοινοβούλια ήταν όταν κρηταγενές πάλαι ποτέ παιδί για τις φωτοτυπίες στη Χαριλάου Τρικούπη, επικαλέστηκε φράσεις του... Τσώρτσιλ (!) για να επιχειρηματολογήσει με αγγλικό, λεκτικό δάνειο σχετικά με τη στάση του κόμματος-κινήματος-ομίλου-δείγματος ΚΟ που θα του έχει απομείνει τις επόμενες μέρες. Ήμαρτον, δηλαδή! Μπορεί οι νεοέλληνες αστοί να γνωρίζουν (είναι ένα από τα ελάχιστα που ξέρουν καλά και.. γειωμένα) ότι χρωστούν την πολιτική τους επιβίωση και ύπαρξη στην ένοπλη επέμβαση των Βρετανών τον Δεκέμβρη του ΄44, αλλά και η κατάχρηση των αποφθεγμάτων του Ουίνστον ειδικά τέτοιες μέρες είναι ενοχλητική και απαράδεκτη. Προσβλητική για τον... μεγάλο, βρετανό νεκρό και για τα αυτάκια μας. Έλληνες βουλευτές, θυμηθείτε καλύτερα κάποια ατάκα του Κόδρινγκτον, του Λάιονς ή του Χόκσγουερθ.

Ή παρακολουθήστε ομαδικά και μετά ρουφήγματος φραπέδων ή σκωτσέζικων ουίσκι, το τι σημαίνει κοινοβουλευτική διαμάχη στο βρετανικό κοινοβούλιο. Πάρτε μαθήματα από τους άρχοντες. Εξάλλου, σε αυτούς χρωστάτε την εθνική και πολιτική σας υπόσταση, στην υποκρισία, το ψεύδος, τις... λαϊκές (!) ευαισθησίες και τη λογική προτεκτοράτου που διέπει τον... ελεύθερο και ανεξάρτητο βίο σας.