Ένα ενωτικό, ταξικό εγχείρημα, όπως αρμόζει στην εποχή μας

Η ίδρυ­ση μιας νέας συν­δι­κα­λι­στι­κής κί­νη­σης, στις 17 Σε­πτέμ­βρη, απα­ντά­ει με τον κα­λύ­τε­ρο τρόπο στις ανά­γκες της επο­χής μας. Κι αυτό, επει­δή πρό­κει­ται για μια ενω­τι­κή προ­σπά­θεια, με στα­θε­ρό τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και στόχο τη συμ­βο­λή της στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος με συλ­λο­γι­κό τρόπο.

Οι επι­θέ­σεις του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος στην ερ­γα­ζό­με­νη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία  γί­νο­νται όλο και πιο βί­αιες, όλο και πιο ακραία τα­ξι­κά άδι­κες.

Η αδυ­να­μία να χτι­στούν απα­ντή­σεις και αντε­πι­θέ­σεις από την πλευ­ρά του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, ικα­νές να αντι­στρέ­ψουν την κα­τά­στα­ση, δεν γί­νε­ται να συ­νε­χι­στεί κι απο­τε­λεί στόχο της πρω­το­βου­λί­ας για τη νέα συν­δι­κα­λι­στι­κή κί­νη­ση να την αντι­με­τω­πί­σει στο βαθμό που της αντι­στοι­χεί.

Όπως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ανα­φέ­ρε­ται στο Σχέ­διο ιδρυ­τι­κής δια­κή­ρυ­ξης για μια νέα Πα­νελ­λα­δι­κή Ερ­γα­τι­κή Κί­νη­ση, «Ζούμε σε μία εποχή με­γά­λων αλ­λα­γών και δυ­να­το­τή­των. Η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα της ερ­γα­σί­ας, οι τε­χνο­λο­γι­κές και επι­στη­μο­νι­κές κα­τα­κτή­σεις δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα να ζή­σου­με σή­με­ρα κα­λύ­τε­ρα, να δου­λεύ­ου­με λι­γό­τε­ρο με με­γα­λύ­τε­ρη ασφά­λεια, να έχου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο και ποιο­τι­κό­τε­ρο ελεύ­θε­ρο χρόνο, πρό­σβα­ση σε κα­λύ­τε­ρη υγεία, παι­δεία, πο­λι­τι­σμό.

Σε αυτή τη νέα εποχή, η ερ­γα­τι­κή τάξη πα­ρα­μέ­νει η πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας και είναι πιο μα­ζι­κή από ποτέ, πιο πο­λύ­μορ­φη, πο­λυ­ε­θνι­κή, πιο μορ­φω­μέ­νη από πα­λαιό­τε­ρα, με ικα­νό­τη­τα ελέγ­χου και διεύ­θυν­σης της πα­ρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Πα­ρό­λα αυτά οι δυ­να­τό­τη­τες αυτές ψα­λι­δί­ζο­νται από το σύ­στη­μα που βα­σί­ζε­ται στην εκ­με­τάλ­λευ­ση και την κα­τα­πί­ε­ση, την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των πά­ντων, την κερ­δο­φο­ρία των λίγων σε βάρος της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και της φύσης. Οι σει­ρή­νες του πο­λέ­μου ηχούν δυ­να­τά, η ψα­λί­δα των ανι­σο­τή­των ανοί­γει, η φτώ­χεια βα­θαί­νει, οι δη­μο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες και κα­τα­κτή­σεις του προη­γού­με­νου αιώνα αμ­φι­σβη­τού­νται, οι ερ­γα­ζό­με­νοι ζούμε στην ανα­σφά­λεια και τη δίνη νέων κρί­σε­ων, σε οι­κο­νο­μι­κό, ενερ­γεια­κό, υγειο­νο­μι­κό, κοι­νω­νι­κό επί­πε­δο. Η πε­ρί­ο­δος που δια­νύ­ου­με σφρα­γί­ζε­ται από τη διε­θνή υπο­χώ­ρη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και των ιδεών της ερ­γα­τι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης, εξε­λί­ξεις που έχουν επη­ρε­ά­σει κα­τα­λυ­τι­κά το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και τον προ­σα­να­το­λι­σμό του.

Οι ανά­γκες και οι δυ­να­τό­τη­τες της επο­χής μας απαι­τούν ένα νέο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, με σύγ­χρο­νο πε­ριε­χό­με­νο και ορ­γά­νω­ση που θα αντα­πο­κρί­νο­νται στη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση. Τα ελ­πι­δο­φό­ρα μη­νύ­μα­τα που έρ­χο­νται από πολ­λές πλευ­ρές του πλα­νή­τη, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ινδία δεί­χνουν τις νέες ανα­ζη­τή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων σή­με­ρα, τα σύγ­χρο­να αγω­νι­στι­κά σκιρ­τή­μα­τα που δη­μιουρ­γούν ρωγ­μές στην κα­θε­στη­κυία τάξη πραγ­μά­των.»

Σε άλλο ση­μείο του σχε­δί­ου της ιδρυ­τι­κής δια­κή­ρυ­ξης, εντο­πί­ζο­νται οι αι­τί­ες της κρί­σης του συν­δι­κα­λι­σμού: «(Κα­τα­κερ­μα­τι­σμός, πο­λυ­διά­σπα­ση, συ­ντε­χνια­σμός) που, με την προ­σθή­κη των υπαρ­κτών και με­γά­λων προ­βλη­μά­των του ορ­γα­νω­μέ­νου ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος (ερ­γο­δο­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός και γρα­φειο­κρα­τία) δη­μιουρ­γούν την… πικρή αλή­θεια: «Ενώ η κα­τά­στα­ση της ερ­γα­σί­ας στην Ελ­λά­δα γυ­ρί­ζει δε­κα­ε­τί­ες πίσω, αυτό δεν οδη­γεί αυ­τό­μα­τα σε μα­ζι­κο­ποί­η­ση των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων. Η συν­δι­κα­λι­στι­κή πυ­κνό­τη­τα είναι χα­μη­λή, ει­δι­κά στον ιδιω­τι­κό τομέα που μετά βίας αγ­γί­ζει το 10%». Οι ανα­φο­ρές κι οι ανα­λύ­σεις δεν γί­νο­νται, όμως, για να με­τα­τε­θεί, απλά, η ευ­θύ­νη σε άλ­λους σχη­μα­τι­σμούς, αλλά για να ανα­λά­βει η νέα συν­δι­κα­λι­στι­κή κί­νη­ση ένα τμήμα της λύσης και να συ­νει­σφέ­ρει, ενώ­νο­ντας τα­ξι­κές δυ­νά­μεις, στο κρί­σι­μο πεδίο της τα­ξι­κής πάλης, εκεί που μπο­ρεί να πα­ρά­ξει τα πε­ρισ­σό­τε­ρα προ­βλή­μα­τα στον κα­πι­τα­λι­σμό, στους χώ­ρους δου­λειάς.

Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν είναι μο­νό­δρο­μος, υπάρ­χουν και ελ­πι­δο­φό­ρα ση­μά­δια: «Όμως το τοπίο δεν είναι μο­νό­χρω­μο. Το προη­γού­με­νο διά­στη­μα ανα­πτύ­χθη­καν και εξε­λίσ­σο­νται αγώ­νες σε διά­φο­ρους χώ­ρους (EFOOD, COSCO, εκ­παί­δευ­ση, ΛΑΡΚΟ κ.ά.) που δεί­χνουν ότι η δυ­σα­ρέ­σκεια μπο­ρεί να εκ­φρα­στεί και με κι­νη­μα­τι­κή διεκ­δί­κη­ση. Ιδιαί­τε­ρα όπου σε αυ­τούς τους αγώ­νες λει­τούρ­γη­σε η τα­ξι­κή ενό­τη­τα των αγω­νι­στι­κών δυ­νά­με­ων και η συ­νά­ντη­ση με την κοι­νω­νία, αυτοί οι αγώ­νες κα­τά­φε­ραν να έχουν νίκες, και να οδη­γή­σουν στη δη­μιουρ­γία/μα­ζι­κο­ποί­η­ση σω­μα­τεί­ων και των αγω­νι­στι­κών τους ρευ­μά­των». Σή­με­ρα μπο­ρού­με να προ­σθέ­σου­με τη ΜΑ­ΛΑ­ΜΑ­ΤΙ­ΝΑ, τα ΛΙ­ΠΑ­ΣΜΑ­ΤΑ ΚΑ­ΒΑ­ΛΑΣ, τους εντυ­πω­σια­κούς αγώ­νες στην Ευ­ρώ­πη και ιδιαί­τε­ρα την Αγ­γλία.

Γι’ αυτό, προ­ε­τοι­μα­ζό­μα­στε, ώστε να καλ­λιερ­γή­σου­με συν­θή­κες μα­ζι­κής ερ­γα­τι­κής αντε­πί­θε­σης.

Τι ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα χρεια­ζό­μα­στε

«Με δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία και έλεγ­χο από τους ίδιους τους ερ­γα­ζο­μέ­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες. Με δια­δι­κα­σί­ες ανοι­χτές. Με τις απο­φά­σεις όσο το δυ­να­τόν στις συ­νε­λεύ­σεις των ερ­γα­τών και κρι­τή­ριο τη μα­ζι­κή συμ­με­το­χή στις συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες και δρά­σεις. Με αξιο­ποί­η­ση όλων των δυ­να­το­τή­των και των νέων τε­χνο­λο­γιών για την ορ­γά­νω­ση, επι­κοι­νω­νία και λει­τουρ­γία των συν­δι­κά­των. Με επι­δί­ω­ξη οι απο­φά­σεις των ομο­σπον­διών και συ­νο­μο­σπον­διών να παίρ­νο­νται με βάση τις απο­φά­σεις και τη βού­λη­ση της βάσης, το συ­ντο­νι­σμό και με­τα­φο­ρά των απο­φά­σε­ων των πρω­το­βάθ­μιων ορ­γά­νων, με απο­φα­σι­στι­κά συ­νέ­δρια των αντι­προ­σώ­πων και όχι μόνο μέσα από τα γε­νι­κά συμ­βού­λια.

Με όρ­γα­να που θα συ­γκρο­τού­νται βάσει αρχών, προ­γραμ­μά­των πάλης και δρά­σης, που θα στο­χεύ­ουν στην ενί­σχυ­ση, μα­ζι­κο­ποί­η­ση και συ­μπε­ρι­λη­πτι­κό­τη­τα των σω­μα­τεί­ων, με θέ­σεις που θα πα­ρου­σιά­ζο­νται και θα συ­να­πο­φα­σί­ζο­νται μπρο­στά σε μα­ζι­κά ακρο­α­τή­ρια και όχι με συμ­φω­νί­ες κο­ρυ­φής για ανταλ­λα­γή αξιω­μά­των στις αι­ρε­τές θέ­σεις των συν­δι­κά­των.  Με πε­ριο­ρι­σμέ­νο αριθ­μό θη­τειών στα όρ­γα­να ει­δι­κά στις θέ­σεις που οδη­γούν σε απαλ­λα­γή από την ερ­γα­σία, στα  ΔΣ, ομο­σπον­δί­ες, Ερ­γα­τι­κά Κέ­ντρα.

Πα­λεύ­ου­με για συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα με πλήρη ανε­ξαρ­τη­σία από την εκά­στο­τε κυ­βέρ­νη­ση, το κρά­τος και την ερ­γο­δο­σία». 

Ποιοι και ποιες «χω­ρά­νε» στα σω­μα­τεία και τις ερ­γα­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες; Υπάρ­χουν κα­τη­γο­ρί­ες ερ­γα­ζο­μέ­νων που «εξαι­ρού­νται»; Η νέα συν­δι­κα­λι­στι­κή κί­νη­ση που ιδρύ­ου­με δίνει σα­φείς και συ­γκε­κρι­μέ­νες κα­τευ­θύν­σεις, που δεν μπο­ρούν να πα­ρερ­μη­νευ­τούν με τί­πο­τα, για ένα θέμα που έχει τα­λα­νί­σει τα συν­δι­κά­τα, αφή­νο­ντας ακά­λυ­πτο πολύ κόσμο της δου­λειάς, με­τα­φέ­ρο­ντας τους δια­χω­ρι­σμούς και τις δια­κρί­σεις του αστι­κού συ­στή­μα­τος, εντός της ερ­γα­τι­κής τάξης, βλά­πτο­ντας ολό­κλη­ρο το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα κι όχι μόνο τα τμή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων που εξαι­ρούν. 

«Επι­διώ­κου­με την έντα­ξη στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα αυτών  που απο­τε­λούν την καρ­διά της ερ­γα­τι­κής τάξης, αλλά απο­κλεί­ο­νται από αυτό ή έχουν πολύ μι­κρό­τε­ρο λόγο και ρόλο από αυτόν που τους ανα­λο­γεί. Την ισό­τι­μη συμ­με­το­χή των ελα­στι­κά ερ­γα­ζό­με­νων σε όλα τα επί­πε­δα των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, χωρίς εμπό­δια και πε­ριο­ρι­σμούς. Ιδιαί­τε­ρα των με­τα­να­στών και προ­σφύ­γων  που απο­τε­λούν τε­ρά­στιο τμήμα της ερ­γα­τι­κής τάξης στη χώρα, με πε­ριο­ρι­σμέ­να δι­καιώ­μα­τα αλλά ελά­χι­στες συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις τους αγκα­λιά­ζουν. Με συν­δι­κά­τα στα οποία θα έχουν φωνή και πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο τα πιο κα­τα­πιε­σμέ­να ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα, οι με­τα­νά­στες, οι γυ­ναί­κες κ.ά.

Με δη­μο­κρα­τι­κή ισό­τη­τα απέ­να­ντι στις γυ­ναί­κες ερ­γα­ζό­με­νες που βιώ­νουν πιο σκλη­ρά την ερ­γα­σια­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, με χα­μη­λό­τε­ρους μι­σθούς, υψη­λό­τε­ρα πο­σο­στά ανερ­γί­ας, θε­σμι­κό σε­ξι­σμό και έμ­φυ­λη βία. Που φορ­τώ­νο­νται σε πολύ με­γα­λύ­τε­ρο βαθμό τα βάρη της απλή­ρω­της ερ­γα­σί­ας στο σπίτι, με ανύ­παρ­κτες δομές κοι­νω­νι­κής φρο­ντί­δας. Που έχουν να αντι­με­τω­πί­σουν τις υπο­τι­μη­τι­κές ή τις πα­ρε­νο­χλη­τι­κές/κα­κο­ποι­η­τι­κές συ­μπε­ρι­φο­ρές και το σε­ξι­σμό όχι μόνο των προϊ­στα­μέ­νων και ερ­γο­δο­τών τους, αλλά και συ­να­δέλ­φων τους, σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις, χωρίς την απα­ραί­τη­τη μέ­ρι­μνα από τα σω­μα­τεία. Και που ταυ­τό­χρο­να υπο­εκ­προ­σω­πού­νται στις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες, ακόμα και σε κλά­δους που απο­τε­λούν τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­νό­τη­τα του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού, ενώ οι διεκ­δι­κή­σεις, για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των γυ­ναι­κών και την ευ­ρύ­τε­ρη στή­ρι­ξή τους, δεν πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται ή υπο­τι­μού­νται στην ατζέ­ντα των συν­δι­κά­των. Με μέ­τω­πο ενά­ντια σε κάθε εί­δους δια­κρί­σεις στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, δίπλα σε όποιον/α τις υφί­στα­ται, όπως τα ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+ άτομα. 

Για ένα συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα που θα συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει τους ανέρ­γους και θα διεκ­δι­κεί πρώτα και κύρια για το δι­καί­ω­μά τους στη στα­θε­ρή ερ­γα­σία, αλλά και τη χο­ρή­γη­ση επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας σε όλους/όλες και γε­νι­κό­τε­ρα τη δια­σφά­λι­ση των δι­καιω­μά­των τους».

Διεκ­δι­κή­σεις

Γιατί απο­φα­σί­σα­με να ιδρύ­σου­με μια νέα πα­νελ­λα­δι­κή ερ­γα­τι­κή συλ­λο­γι­κό­τη­τα; «Για να αντι­στρα­φεί η ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση χρειά­ζε­ται η μέ­γι­στη δυ­να­τή συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­με­ων. Το πρό­βλη­μα δεν είναι τόσο να εξη­γή­σου­με ότι τα μέτρα των τε­λευ­ταί­ων κυ­βερ­νή­σε­ων είναι αρ­νη­τι­κά, όσο να επα­να­φέ­ρου­με την συλ­λο­γι­κή αυ­το­πε­ποί­θη­ση ότι μπο­ρεί ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας να κα­τα­κτή­σει νίκες.  Επι­διώ­κου­με να εί­μα­στε βαθιά τα­ξι­κοί-ες στο πε­ριε­χό­με­νο των στό­χων, πλα­τιά ενω­τι­κοί/ές στην απεύ­θυν­σή μας εντός των ερ­γα­ζο­μέ­νων και του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Δη­μιουρ­γού­με μία ερ­γα­τι­κή συλ­λο­γι­κό­τη­τα που θα προ­σπα­θή­σει να αξιο­ποι­ή­σει τις κα­λύ­τε­ρες πα­ρα­δό­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στη χώρα, ούσα όμως ταυ­τό­χρο­να παιδί της δικής της επο­χής, με όραμα μια κοι­νω­νία ερ­γα­τι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης».

«Οι ερ­γα­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις που προ­βάλ­λου­με στο σή­με­ρα: 

1. Το ζή­τη­μα μι­σθού και των σχέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας

2. Το ζή­τη­μα του ερ­γά­σι­μου χρό­νου

3. Τα κοι­νω­νι­κά αγαθά 

4. Δη­μο­κρα­τία στους χώ­ρους δου­λειάς.

5. Τα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών & των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+ ερ­γα­ζο­μέ­νων 

6. Για έναν πο­λι­τι­σμό της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και χει­ρα­φέ­τη­σης

7. Διε­θνι­στι­κός αγώ­νας των ερ­γα­ζο­μέ­νων για ει­ρή­νη - ισό­τη­τα - ελευ­θε­ρία.

8. Υπε­ρά­σπι­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος

9. Την κα­τάρ­γη­ση των αντερ­γα­τι­κών νόμων».

Το Σάβ­βα­το 17/9, στις 11 το πρωί, θα εί­μα­στε στο αμ­φι­θέ­α­τρο ΣΙ­ΔΕ­ΡΗ, του Γε­ω­πο­νι­κού Πα­νε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών (Ιερά Οδός 75), για να ιδρύ­σου­με τη νέα συν­δι­κα­λι­στι­κή μας κί­νη­ση. Κα­λού­με τις αγω­νί­στριες και τους αγω­νι­στές που πα­λεύ­ουν να αλ­λά­ξουν τους συ­σχε­τι­σμούς συλ­λο­γι­κά, σε κάθε ερ­γα­τι­κό χώρο και σω­μα­τείο, να συ­να­ντη­θού­με και να βρού­με τρό­πους όλες κι όλοι μαζί! 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά