Εναλλακτικό κείμενο Αριστερής Πλατφόρμας Νεολαίας

1.      Ο ΚΑ­ΠΙ­ΤΑ­ΛΙ­ΣΜΟΣ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

Η ιστο­ρι­κή πε­ρί­ο­δος που δια­νύ­ου­με έχει σαν κύριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό την από­πει­ρα των δυ­νά­με­ων του κε­φα­λαί­ου να ξε­πε­ρά­σουν την κρίση η οποία κλυ­δω­νί­ζει από το 2007 (βλέπε κρίση των sub-primes) το πα­γκό­σμιο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.

Πρό­κει­ται για μία δο­μι­κή κρίση του συ­στή­μα­τος, μία κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης, όπου η μέχρι πρό­τι­νος αυ­ξη­τι­κή τάση του πο­σο­στού κέρ­δους του κε­φα­λαί­ου έχει αντι­στρα­φεί και οι συ­νο­λι­κοί ρυθ­μοί ανά­πτυ­ξης της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μί­ας έχουν επι­βρα­δύ­νει.

Φυ­σι­κά, το βάθος της κρί­σης δεν είναι πα­ντού το ίδιο, αφε­νός λόγω της δια­φο­ρε­τι­κής θέσης κάθε χώρας μέσα στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα και αφε­τέ­ρου λόγων των οι­κο­νο­μι­κών, πο­λι­τι­κών, πο­λι­τι­στι­κών κ.α. ιδιαι­τε­ρο­τή­των κάθε επι­μέ­ρους εθνι­κού ή πε­ρι­φε­ρεια­κού κα­πι­τα­λι­στι­κού υπο­συ­στή­μα­τος.

Από την ευ­ρω­ζώ­νη και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση μέχρι την Κίνα και από τις υπό­λοι­πες BRIC(Βρα­ζι­λία, Ρωσία, Ινδία) μέχρι τις ΗΠΑ, συ­να­ντά κα­νείς κρι­σια­κά φαι­νό­με­να.

Εξ’ ου και σε όλο τον κόσμο μαί­νε­ται ένας οι­κο­νο­μι­κός πό­λε­μος, όπου οι απα­ντή­σεις του κε­φα­λαί­ου στην κρίση μπο­ρεί να φαί­νο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρες από μία –και να είναι ως προς την ιδιαί­τε­ρη μορφή που λαμ­βά­νουν- ωστό­σο όλες κι­νού­νται πάνω στον άξονα της επι­στρο­φής σε συν­θή­κες με­γι­στο­ποί­η­σης του κέρ­δους.

Η επί­τευ­ξη του στό­χου με­γι­στο­ποί­η­σης του κέρ­δους ανε­ξάρ­τη­τα από τις επι­μέ­ρους πο­λι­τι­κές στη­ρί­ζε­ται σε δύο στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις: α) στην αύ­ξη­ση της από­σπα­σης υπε­ρα­ξί­ας (σχε­τι­κής και από­λυ­της) από την ερ­γα­σία, εξ’ ου και ο τα­ξι­κός πό­λε­μος σε βάρος της ερ­γα­τι­κής τάξης κάθε επι­μέ­ρους χώρας αλλά και συ­νο­λι­κά, β) στη διά­νοι­ξη νέων πε­δί­ων κερ­δο­φο­ρί­ας, γε­γο­νός που πυ­ρο­δο­τεί και οξύ­νει τους πά­ντο­τε και πα­ντα­χού πα­ρό­ντες εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς.Στην Ευ­ρώ­πη (ή στο λε­γό­με­νο «δυ­τι­κό κόσμο») όμως, όπου δεν έχου­με πο­λε­μι­κές συρ­ρά­ξεις, πώς λύ­νε­ται η αντί­φα­ση πλε­ο­νά­ζο­ντος κε­φα­λαί­ου και πλε­ο­νά­ζου­σας ερ­γα­σί­ας; Η απά­ντη­ση είναι απλή: με οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο, ή αλ­λιώς με μνη­μό­νια και λι­τό­τη­τα.

Η Ευ­ρώ­πη του Μά­α­στρι­χτ σε κρίση

Μο­λο­νό­τι το πρώτο κρού­σμα της κρί­σης ήρθε από την άλλη όχθη του Ατλα­ντι­κού δεν άρ­γη­σε να φανεί ότι η κρίση του ευ­ρω­παϊ­κού κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος είναι σαφώς πιο έντο­νη και βαθιά.

Αυτό οφεί­λε­ται εν πολ­λοίς α) στην ίδια την αρ­χι­τε­κτο­νι­κή και τη δομή της ΕΕ και δη της ΟΝΕ, οι οποί­ες φέ­ρουν εγ­γε­νώς την τάση να ανα­πα­ρά­γουν κι εν τέλει να με­γε­θύ­νουν τις εσω­τε­ρι­κές ανι­σό­τη­τες με τρόπο που αυ­ξά­νει διαρ­κώς το χάσμα ανά­με­σα στο ανα­πτυγ­μέ­νο κέ­ντρο (χώρες του Βορρά) και την πε­ρι­φέ­ρεια (χώρες του Νότου) της ΕΕ και της ΟΝΕ προ­κα­λώ­ντας συ­στη­μι­κή αστά­θεια, β) στην υπερ­διό­γκω­ση του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού τομέα, ο οποί­ος πλήτ­τε­ται βά­ναυ­σα από μία κρίση που εκ­δη­λώ­νε­ται κατά βάση με τη μορφή κρί­σης χρέ­ους (δη­μό­σιο και ιδιω­τι­κό).

Στο σή­με­ρα, εί­κο­σι χρό­νια μετά την υπο­γρα­φή του Μά­α­στρι­χτ και την κα­τάρ­ρευ­ση του «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού» στην Ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη, φαί­νο­νται πλέον ξε­κά­θα­ρα και τα δο­μι­κά όρια του κα­πι­τα­λι­σμού. Η πυκνή συ­γκυ­ρία των αρχών της δε­κα­ε­τί­ας του '90 άνοι­ξε το δρόμο για μια νέα φάση κα­πι­τα­λι­στι­κής ολο­κλή­ρω­σης, τα απο­τε­λέ­σμα­τα της οποί­ας βλέ­που­με σή­με­ρα. Κατά μια έν­νοια, λοι­πόν, η ση­με­ρι­νή νε­ο­λαία είναι και «η γενιά του Μα­ά­στρι­χτ», καθώς βίωσε τόσο την πε­ρί­ο­δο, όπου ο κα­πι­τα­λι­σμός, ως δια­κύ­βευ­μα, υπο­σχό­ταν πως μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει ευ­η­με­ρία και ανά­πτυ­ξη, όσο και τη ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο, όπου η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση λει­τουρ­γεί ως ο φα­να­τι­κό­τε­ρος ζη­λω­τής της υπό­θε­σης διά­σω­σης των συμ­φε­ρό­ντων του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου - ακόμα κι αν αυτό ση­μα­το­δο­τεί την κα­τα­στρο­φή κε­φα­λαί­ου και την απο­διάρ­θρω­ση του κοι­νω­νι­κού ιστού στην Ελ­λά­δα σε όλη την Ευ­ρώ­πη.

Μι­λά­με δη­λα­δή για μία δο­μι­κή κρίση του ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος του Μά­α­στρι­χτ, του Άστερ­νταμ, της Λι­σα­βώ­νας, για μία δο­μι­κή κρίση του συ­νταγ­μα­το­ποι­η­μέ­νου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, του ιδε­ο­λο­γι­κού, πο­λι­τι­κού και θε­σμι­κού μο­νό­δρο­μου της αέ­ναης λι­τό­τη­τας.

Κι όμως απέ­να­ντι στην κρίση αυτού του μο­ντέ­λου που πολύ γρή­γο­ρα έφτα­σε στα όρια του, απο­κα­λύ­πτο­ντας σε όλο τον κόσμο το απο­κρου­στι­κό του πρό­σω­πο και τις δο­μι­κές του αντι­φά­σεις, οι κυ­ρί­αρ­χοι ευ­ρω­παϊ­κοί κύ­κλοι προ­βά­λουν ως λύση το ίδιο φάρ­μα­κο σε πολύ με­γα­λύ­τε­ρη μά­λι­στα δο­σο­λο­γία. Επι­χει­ρούν να εξέλ­θουν από την κρίση ανα­ζη­τώ­ντας ένα νέο Μά­α­στρι­χτ, εί­κο­σι χρό­νια μετά το πρω­τό­τυ­πο, κά­νο­ντας μια νέα τρύπα στο νερό, αφού η δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης οδη­γεί ήδη σε νέα όξυν­ση των εσω­τε­ρι­κών ανι­σο­τή­των και των εν­δο­ευ­ρω­παϊ­κών αντα­γω­νι­σμών κι επι­τεί­νει το φαύλο κύκλο της οι­κο­νο­μι­κής επι­βρά­δυν­σης και της κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης.

Διε­θνείς αντι­στά­σεις

Ο πα­γκό­σμιος χα­ρα­κτή­ρας της κρί­σης του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος απο­τυ­πώ­νε­ται με­τα­ξύ άλλων και στο γε­γο­νός πως δεν υπάρ­χει ήπει­ρος του πλα­νή­τη που να μην έχουν ανα­πτυ­χθεί από αξιο­ση­μεί­ω­τα έως με­γά­λα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα.

Από τις ΗΠΑ και το OccupyWallStreetμέ­χρι τις εξε­γέρ­σεις των αρα­βι­κών λαών, από τους indignadosτης Ισπα­νί­ας μέχρι τις ελ­λη­νι­κές πλα­τεί­ες, από τις εξε­γέρ­σεις στη Βρα­ζι­λία και την Τουρ­κία μέχρι τις με­γά­λες δια­δη­λώ­σεις και απερ­γί­ες στον ευ­ρω­παϊ­κό νότο είναι ξε­κά­θα­ρη η από­πει­ρα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, των λαϊ­κών στρω­μά­των και της νε­ο­λαί­ας να αντι­στα­θούν στον τα­ξι­κό πό­λε­μο που έχουν εξα­πο­λύ­σει σε βάρος τους κάθε εθνι­κή άρ­χου­σα τάξη ξε­χω­ρι­στά αλλά και η αστι­κή τάξη στο σύ­νο­λο της, επι­δει­κνύ­ο­ντας μά­λι­στα ένα τε­ρά­στιο από­θε­μα διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης με διαρ­κείς πρά­ξεις συ­μπα­ρά­στα­σης σε άλ­λους αγω­νι­ζό­με­νους λαούς.

Είναι, ωστό­σο, εξί­σου σαφές, ότι με εξαί­ρε­ση την πε­ρί­πτω­ση της Ελ­λά­δας, η αδυ­να­μία της ευ­ρω­παϊ­κής και πα­γκό­σμιας Αρι­στε­ράς να εκ­φρά­σει σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο τις αντι­στά­σεις που ανα­πτύσ­σο­νται δεν επι­τρέ­πει μια ρι­ζι­κή ανα­τρο­πή του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης σε βάρος των δυ­νά­με­ων του κε­φα­λαί­ου και προς όφε­λος των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας.

2.      Η ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΗ, ΟΙ­ΚΟ­ΝΟ­ΜΙ­ΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΗ ΣΥ­ΓΚΥ­ΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛ­ΛΑ­ΔΑ

Τρει­σή­μι­σι χρό­νια τροϊ­κα­νής, μνη­μο­νια­κής λε­η­λα­σί­ας στην Ελ­λά­δα, μαζί με έξι συ­νε­χή χρό­νια μνη­μειώ­δους λι­τό­τη­τας και βα­θιάς ύφε­σης, συ­νι­στούν πρω­το­φα­νές στα πα­γκό­σμια χρο­νι­κά γε­γο­νός για ει­ρη­νι­κή, του­λά­χι­στον, πε­ρί­ο­δο.

Επί­θε­ση στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τα με­σαία στρώ­μα­τα

Το σχέ­διο του αστι­κού μπλοκ, όπως αυτό συ­μπυ­κνώ­νε­ται στα μνη­μό­νια λι­τό­τη­τας εκτυ­λίσ­σε­ται πάνω στα κοι­νω­νι­κά ερεί­πια που έχει ήδη προ­κα­λέ­σει, επι­διώ­κο­ντας το πλή­ρες τσά­κι­σμα των με­σαί­ων στρω­μά­των και την κα­τα­κό­ρυ­φη αύ­ξη­ση από­σπα­σης από­λυ­της και σχε­τι­κής υπε­ρα­ξί­ας από την ερ­γα­σία, με την αύ­ξη­ση των ωρών και των ημε­ρών ερ­γα­σί­ας, την ελα­στι­κο­ποί­η­ση του χρό­νου ερ­γα­σί­ας, την αύ­ξη­ση των ορίων συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης και την πλήρη απο­σά­θρω­ση του κρά­τους πρό­νοιας, έτσι ώστε να αυ­ξά­νε­ται ο βαθ­μός εξάρ­τη­σης της επι­βί­ω­σης του ερ­γα­ζο­μέ­νου από την πα­ρο­χή της ερ­γα­τι­κής του δύ­να­μης, τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις κ.α.

Με αυτόν τον τρόπο βέ­βαια επι­χει­ρεί­ται η δη­μιουρ­γία μιας νέας ερ­γα­τι­κής τάξης, η οποία θα δια­φέ­ρει ως προς τους όρους δια­βί­ω­σης της ση­μα­ντι­κά σε σχέση με το πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν.

Πα­ράλ­λη­λα, το εν λόγω σχέ­διο απο­βλέ­πει και στην απο­νέ­κρω­ση-διά­λυ­ση κάθε συλ­λο­γι­κής δομής της ερ­γα­τι­κής τάξης, η οποία μπο­ρεί να στα­θεί εμπό­διο στην υλο­ποί­η­ση των στό­χων του αστι­κού μπλοκ, εξ’ ου και βάζει στο στό­χα­στρο τα συν­δι­κά­τα και το θε­σμι­κό πλαί­σιο που τρο­φο­δο­τεί την ίδια την ύπαρ­ξη τους, ήτοι το ερ­γα­τι­κό δί­καιο, το οποίο δεν με­ταρ­ρυθ­μί­ζε­ται αλλά ου­σια­στι­κά κα­ταρ­γεί­ται.

Ο στό­χος αυτός έχει ήδη δρο­μο­λο­γη­θεί στις κυ­ριό­τε­ρες πτυ­χές του με τις ανα­τρο­πές στο πεδίο των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, ενώ μπαί­νει πλέον σε πιο έντο­νη κί­νη­ση η ίδια δια­δι­κα­σία και στο κομ­μά­τι που αφορά το βιο­τι­κό επί­πε­δο και στην ποιό­τη­τα ζωής της ερ­γα­τι­κής τάξης (π.χ. με­σο­πρό­θε­σμη συρ­ρί­κνω­ση του πο­σο­στού ιδιο­κα­τοί­κη­σης των λαϊ­κών στρω­μά­των με την απε­λευ­θέ­ρω­ση των πλει­στη­ρια­σμών Α' κα­τοι­κί­ας, πώ­λη­ση ληγ­μέ­νων τρο­φί­μων για τους φτω­χούς κλπ.).

Το μνη­μο­νια­κό μπλοκ ανα­δια­τάσ­σει τις δυ­νά­μεις του

Αυτές οι πρω­τό­γνω­ρα βάρ­βα­ρες πο­λι­τι­κές που σκια­γρα­φή­σα­με πα­ρα­πά­νω, παρά τους αγώ­νες που ανα­πτύ­χθη­καν, δεν ανα­τρά­πη­καν αλλά μάλ­λον κλι­μα­κώ­νο­νται.

Το αστι­κό πο­λι­τι­κό μπλοκ, με κύ­ριες δυ­νά­μεις τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο συ­νε­χί­ζει μέχρι τώρα να αμύ­νε­ται σχε­τι­κά απο­τε­λε­σμα­τι­κά, παρά την εκλο­γι­κή συρ­ρί­κνω­σή του, ιδιαί­τε­ρα του ΠΑΣΟΚ, αλλά και προ­σπα­θεί, όσο είναι δυ­να­τόν α) να κρα­τά­ει τη πρω­το­βου­λία και να αντε­πι­τί­θε­ται, κλι­μα­κώ­νο­ντας τα μέτρα σε βάρος των λαϊ­κών τά­ξε­ων, όπως κάνει αυτήν την πε­ρί­ο­δο, με ορατή την προ­ο­πτι­κή και τρί­του μνη­μο­νί­ου,  β) να «δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται» άλ­λο­τε σκλη­ρό­τε­ρα και άλ­λο­τε πιο ήπια με τους εκ­προ­σώ­πους της τρόι­κα (του ευ­ρω­παϊ­κού και διε­θνούς κε­φα­λαί­ου) για την υπε­ρά­σπι­ση απο­κλει­στι­κά και μόνο των ιδιαί­τε­ρων συμ­φε­ρό­ντων της εγ­χώ­ριας αστι­κής τάξης.

Πα­ράλ­λη­λα, δια­φαί­νο­νται συχνά υπερ­προ­βε­βλη­μέ­νες αλλά αρ­κε­τά πε­ρι­θω­ρια­κές ως προς την κοι­νω­νι­κή τους απο­δο­χή προ­σπά­θειες ανα­σύ­στα­σης της πάλαι ποτέ σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, βα­σι­κά στην εκ­συγ­χρο­νι­στι­κή της εκ­δο­χή, μέσω πο­λι­τι­κών σχη­μά­των της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς.

Τέ­τοιες κι­νή­σεις απο­σκο­πούν, απο­τυ­χη­μέ­να προς το παρόν, να δη­μιουρ­γή­σουν επι­πλέ­ον εφε­δρεί­ες για το μνη­μο­νια­κό μπλοκ ή - αν δεν το κα­τα­φέ­ρουν - να απο­τε­λέ­σουν αυ­ρια­νούς κυ­βερ­νη­τι­κούς εταί­ρους της Αρι­στε­ράς, υπο­νο­μεύ­ο­ντας την ρι­ζο­σπα­στι­κή κα­τεύ­θυν­σή της. Ωστό­σο, βρί­σκο­νται σε  πλήρη αδυ­να­μία να εκ­φρά­σουν οποια­δή­πο­τε από τις κοι­νω­νι­κές δυ­να­μι­κές που ανα­πτύσ­σο­νται στο έδα­φος της ση­με­ρι­νής ακραί­ας τα­ξι­κής πό­λω­σης - δυ­να­μι­κές που σπρώ­χνουν τα λαϊκά και ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα σε ανα­ζή­τη­ση ρι­ζο­σπα­στι­κών λύ­σε­ων.

Ο νέος αυ­ταρ­χι­σμός

Θε­με­λιώ­δες μέσο για την προ­ώ­θη­ση της μνη­μο­νια­κής κοι­νω­νι­κής και ερ­γα­σια­κής διά­λυ­σης ήταν η στα­δια­κή με­τάλ­λα­ξη της πα­λιάς και ήδη αφυ­δα­τω­μέ­νης, αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας σε μια ιδιό­τυ­πη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δι­κτα­το­ρία. Το Σύ­νταγ­μα στις νέες συν­θή­κες έχει πο­δο­πα­τη­θεί, και η Βουλή έχει, σχε­δόν, εκ­μη­δε­νι­στεί και με­τα­τρα­πεί σε βιο­μη­χα­νία έκ­δο­σης αντι­λαϊ­κών νο­μο­θε­τι­κών τε­ρα­τουρ­γη­μά­των με τη μορφή κα­τε­πει­γό­ντων νο­μο­σχε­δί­ων και πρά­ξε­ων νο­μο­θε­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου. Ό,τι για τις πα­λιές δι­κτα­το­ρί­ες αντι­προ­σώ­πευε ο στρα­τός και οι ερ­πύ­στριες, αντι­προ­σω­πεύ­ουν σή­με­ρα για τα σύγ­χρο­να κα­θε­στώ­τα του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού ολο­κλη­ρω­τι­σμού τα ΜΑΤ και η συ­ντο­νι­σμέ­νη δράση των ΜΜΕ.

Η κυ­βέρ­νη­ση των μνη­μο­νί­ων δεν θα μπο­ρού­σε να πα­ρα­μεί­νει λεπτό στο «θρόνο» της χώρας χωρίς  τις ει­δι­κές αστυ­νο­μι­κές δυ­νά­μεις, χωρίς την αδιά­κο­πη κα­τα­στο­λή και βία και χωρίς την απει­λή ή την κα­νο­νι­κή διε­ξα­γω­γή χη­μι­κού πο­λέ­μου στις πό­λεις. Το αστι­κό μπλοκ ζη­τά­ει από την Αρι­στε­ρά να κα­τα­δι­κά­σει τη βία «απ’ όπου και αν προ­έρ­χε­ται» πλην της ανε­ξέ­λεγ­κτης με­ρο­λη­πτι­κής και αδί­στα­κτης κρα­τι­κής βίας και τρο­μο­κρα­τί­ας, οι οποί­ες εν­δύ­ο­νται το «φω­το­στέ­φα­νο» της νο­μι­μό­τη­τας. Την ίδια στιγ­μή το αστι­κό κρά­τος, ανα­βαθ­μί­ζο­ντας πο­σο­τι­κά και ποιο­τι­κά την κα­τα­στο­λή, «προ­ε­τοι­μά­ζε­ται» και για εν­δε­χό­με­νες εξε­γερ­σια­κές κα­τα­στά­σεις, ή αλ­λιώς, για εν­δε­χό­με­νες κα­τα­στά­σεις έκτα­κτης ανά­γκης που θα επι­βλη­θούν από τους αγώ­νες των «από κάτω».

Ο νέος αυ­ταρ­χι­σμός βρί­σκε­ται, μάλ­λον, ακόμα στην αρχή και είναι ερώ­τη­μα ποιά κλι­μά­κω­ση θα προ­σλά­βει, αν οι κοι­νω­νι­κοί αγώ­νες γνω­ρί­σουν μια πραγ­μα­τι­κά με­γά­λη ορ­γα­νω­μέ­νη και επί­μο­νη διό­γκω­ση και εξά­πλω­ση, που είναι και το ζη­τού­με­νο για μια γνή­σια προ­ο­δευ­τι­κή ανα­τρο­πή.

Χρυσή Αυγή και Φα­σι­σμός

Η οι­κο­νο­μι­κή εξα­θλί­ω­ση, απόρ­ροια της ακο­λου­θού­με­νης μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, η μα­ζι­κή κα­τα­στρο­φή των μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των αλλά και η λου­μπε­νο­ποί­η­ση ερ­γα­τι­κών στρω­μά­των και ο νέος αυ­ταρ­χι­σμός του κρά­τους που πε­ρι­γρά­ψα­με νω­ρί­τε­ρα, οδή­γη­σαν πολύ γρή­γο­ρα, μετά την πα­ρέν­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης Πα­πα­δή­μου, τη «light» ακρο­δε­ξιά του Κα­ρα­τζα­φέ­ρη στο πε­ρι­θώ­ριο και αντ’ αυτής έφε­ραν στο προ­σκή­νιο ένα επι­θε­τι­κό φα­σι­στι­κό-να­ζι­στι­κό κόμμα, τη Χρυσή Αυγή.

Η προ­ϋ­πάρ­χου­σα συ­στη­μα­τι­κή καλ­λιέρ­γεια του ακρο­δε­ξιού λόγου, του ρα­τσι­σμού, της ξε­νο­φο­βί­ας και του εθνι­κι­σμού στο δη­μό­σιο διά­λο­γο και την κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή είχε ως απο­τέ­λε­σμα η Χ.Α. να ση­μειώ­σει εντυ­πω­σια­κή δυ­να­μι­κή και δη­μο­σκο­πι­κά να κα­τα­γρα­φεί ως τρίτη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη.

Εν­δε­δυ­μέ­νη έναν δήθεν αντι­συ­στη­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα, καί­τοι η ίδια απο­τε­λεί κλα­σι­κό παιδί του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, άρ­χι­σε να υλο­ποιεί μία στρα­τη­γι­κή κα­τά­λη­ψης της εξου­σί­ας, ξε­κι­νώ­ντας από το δρόμο, τις γει­το­νιές και τους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, επι­διώ­κο­ντας πα­ράλ­λη­λα και με αυτόν τον τρόπο τη συ­ντρι­βή των ορ­γα­νώ­σε­ων του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς με τη φυ­σι­κή βία.

Ωστό­σο, η δο­λο­φο­νία του Π. Φύσσα, υπήρ­ξε το έναυ­σμα προ­κει­μέ­νου να εκ­δη­λω­θεί η θέ­λη­ση ενός κομ­μα­τιού της διε­θνούς και ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξη να την πε­ριο­ρί­σουν, με την προ­φυ­λά­κι­ση τμή­μα­τος της ηγε­τι­κής της ομά­δας, μιας και η πρό­ω­ρη διεκ­δί­κη­ση από τη Χρυσή Αυγή ανα­βαθ­μι­σμέ­νου - ηγε­μο­νι­κού ρόλου στο αστι­κό μπλοκ απει­λού­σε με απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση το αστι­κό - μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα.

Πα­ρό­λα αυτά με τη ΧΑ να επι­χει­ρεί να εκ­με­ταλ­λευ­τεί τις δο­λο­φο­νί­ες δύο μελών της στο Ηρά­κλειο αλλά και την κοι­νω­νι­κή απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση των «διω­κτών» της (κυ­βέρ­νη­ση, δι­καιο­σύ­νη, ΜΜΕ) και με τα δο­μι­κά αίτια της γι­γά­ντω­σης της να πα­ρα­μέ­νουν ενερ­γά, είναι σαφές πως η μάχη απέ­να­ντι σε αυτή και το φά­ντα­σμα του φα­σι­σμού συ­νο­λι­κά δεν έχει ακόμα κερ­δη­θεί και δεν μπο­ρεί να κερ­δη­θεί ορι­στι­κά αν δεν ξε­ρι­ζω­θούν οι υλι­κοί, ιδε­ο­λο­γι­κοί και πο­λι­τι­κοί όροι που τρέ­φουν το φίδι του νε­ο­να­ζι­σμού.

Στρα­τη­γι­κές δια­χω­ρι­σμού των ερ­γα­ζό­με­νων: ρα­τσι­σμός – σε­ξι­σμός

Πα­ράλ­λη­λα με την εκ­κό­λα­ψη του φα­σι­στι­κού φι­διού, το κρά­τος κατά και­ρούς επι­χει­ρεί να πυ­ρο­δο­τή­σει δι­χα­στι­κές λο­γι­κές στο εσω­τε­ρι­κό των γραμ­μών των ερ­γα­ζό­με­νων. Επί της ου­σί­ας, η ανα­πα­ρα­γω­γή στε­ρε­ο­τύ­πων, ο εντο­πι­σμός μιας διαρ­κούς «εσω­τε­ρι­κής απει­λής» (με­τα­νά­στες ερ­γα­ζό­με­νοι, παι­διά με­τα­να­στών σε βρε­φο­νη­πια­κούς σταθ­μούς, ορο­θε­τι­κές, ομο­φυ­λό­φι­λοι), η συ­ντή­ρη­ση ανα­χρο­νι­στι­κών δομών και η καλ­λιέρ­γεια μιας διαρ­κούς κα­τά­στα­σης φόβου και ανα­σφά­λειας, που σύ­ντο­μα με­τα­τρέ­πε­ται σε μι­σαλ­λο­δο­ξία, στο­χεύ­ουν στρα­τη­γι­κά στη δη­μιουρ­γία και συ­ντή­ρη­ση ενός υπο­στρώ­μα­τος ερ­γα­ζό­με­νων κάτω από την ερ­γα­τι­κή τάξη. Στό­χος απο­τε­λεί μια τάξη – υπό­στρω­μα της ερ­γα­τι­κής με λι­γό­τε­ρα έως ελά­χι­στα δι­καιώ­μα­τα, μια τάξη με συ­γκρι­τι­κά μειω­μέ­να τα μέσα ανα­πα­ρα­γω­γής της ερ­γα­τι­κής της δύ­να­μης, μια τάξη ερ­γα­ζό­με­νων, πο­λι­τών, αν­θρώ­πων «δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας».

Βε­βαί­ως, θα ήταν γε­λοίο να ισχυ­ρι­στεί κά­ποιος πως ο ρα­τσι­σμός και ο σε­ξι­σμός απο­τε­λούν μνη­μο­νια­κή επι­νό­η­ση. Αντι­θέ­τως, διαιω­νί­ζουν τη λο­γι­κή της – έως και φυ­σι­κής - κυ­ριαρ­χί­ας αν­θρώ­που σε άν­θρω­πο, η οποία κα­θό­ρι­σε εν τέλει την αν­θρω­πό­τη­τα ως τις μέρες μας. Άλ­λω­στε δεν είναι τυ­χαίο που ακόμα και το κυ­ρί­αρ­χο φι­λε­λεύ­θε­ρο πλέγ­μα των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των έχει απο­δει­χθεί εξαι­ρε­τι­κά αδύ­να­μο να αντι­με­τω­πί­σει δια­χρο­νι­κά και απο­τε­λε­σμα­τι­κά το ζή­τη­μα της προϊ­ού­σας ανι­σό­τη­τας των γυ­ναι­κών.

Από την άλλη, τα συ­γκε­κρι­μέ­να φαι­νό­με­να απο­κτούν νέες δια­στά­σεις σε πε­ρί­ο­δο Μνη­μο­νί­ου: η αντι­με­τώ­πι­ση βα­σι­κών κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών (πε­ρί­θαλ­ψη, εκ­παί­δευ­ση, ασφά­λι­ση) ως ασύμ­φο­ρα «λο­γι­στι­κά με­γέ­θη» εκ μέ­ρους των μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, σε συν­δυα­σμό με το βύ­θι­σμα της κοι­νω­νί­ας στην εξα­θλί­ω­ση επι­χει­ρούν να επι­βάλ­λουν ένα ολένα και πιο συ­ντη­ρη­τι­κό κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό πλαί­σιο. Μέσα σε αυτό ενερ­γο­ποιού­νται πε­ραι­τέ­ρω τα ρα­τσι­στι­κά και σε­ξι­στι­κά αντα­να­κλα­στι­κά των χα­μη­λών στρω­μά­των, ωθώ­ντας με­γά­λο κομ­μά­τι τους στην ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή στέγη της Χρυ­σής Αυγής, διαι­ρώ­ντας τα ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο και εγκλω­βί­ζο­ντας τα στο ύπου­λο ερώ­τη­μα «όταν μειώ­νο­νται τα δι­καιώ­μα­τα, ποιοι τα δι­καιού­νται;». Τα πε­ρι­στα­τι­κά της Μα­νω­λά­δας, όπου οι ντό­πιοι ερ­γο­δό­τες των με­τα­να­στών έχουν θε­ω­ρή­σει πως δια­τη­ρούν δι­καιώ­μα­τα ζωής και θα­νά­του πάνω στους τε­λευ­ταί­ους απο­τε­λούν την έσχα­τη και πιο ολι­στι­κή έκ­φρα­ση αυτής της πο­ρεί­ας προς την εξα­χρεί­ω­ση.

Οι δύο όψεις του συ­στή­μα­τος και η Αρι­στε­ρά

Η συ­γκε­κρι­μέ­νη οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έχει οδη­γή­σει σε ένα εκρη­κτι­κό και επι­κίν­δυ­νο πο­λι­τι­κό μείγ­μα στην Ελ­λά­δα, που ανα­δει­κνύ­ει για το κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό τρεις κυ­ρί­ως παί­κτες με δυ­να­μι­κή: Το μνη­μο­νια­κό μπλοκ, τη Χρυσή Αυγή και το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η ει­κό­να από τη μία ενός γνή­σιου φα­σι­στι­κού ρεύ­μα­τος που διεκ­δι­κεί με­ρί­διο από την πίτα της εξου­σί­ας της αστι­κής τάξης και από την άλλη η ει­κό­να της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που διεκ­δι­κεί την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, μας δεί­χνει το βαθύ ρήγμα της αστι­κής ηγε­μο­νί­ας στην πε­ρί­ο­δο της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, πίσω από την οποία βρί­σκο­νται οι τριγ­μοί στο στρα­τό­πε­δο της αστι­κής τάξης. Αυτοί που κυ­βερ­νά­νε δεν μπο­ρούν να κυ­βερ­νή­σουν όπως πριν και αυτοί που κυ­βερ­νώ­νται δε θέ­λουν (και δεν μπο­ρούν) να κυ­βερ­νώ­νται όπως πριν. Αυτό μας δεί­χνει την ιστο­ρι­κό­τη­τα, αλλά και το μέ­γε­θος, του πο­λι­τι­κού στοι­χή­μα­τος για την Αρι­στε­ρά.

Αυτό συ­νε­πά­γε­ται για την Αρι­στε­ρά, τις ερ­γα­τι­κές μάζες και το λαό έναν αντί­πα­λο με δύο όψεις. Η μία όψη είναι αυτή του σκλη­ρού νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου τόξου (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ), που κα­τέ­χει την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία και το σύ­νο­λο σχε­δόν των ευ­θυ­νών για τη ση­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή, πο­λι­τι­σμι­κή, θε­σμι­κή και αξια­κή πα­ρακ­μή της χώρας. Η άλλη όψη, είναι αυτή του θε­σμο­ποι­η­μέ­νου πλέον πε­ρι­θω­ρί­ου και των πο­λι­τι­κά­πε­ρισ­σό­τε­ρο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νων, ανώ­ρι­μων και εξα­θλιω­μέ­νων κομ­μα­τιών των μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των που συ­γκρο­τή­θη­καν σε πο­λι­τι­κή δύ­να­μη με ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο τη νε­ο­να­ζι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία και τις φα­σι­στι­κές - εγκλη­μα­τι­κές πρα­κτι­κές.

Οι δύο αυτές όψεις φαί­νε­ται να είναι αντα­γω­νι­στι­κές με­τα­ξύ τους, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως η μία συ­μπλη­ρώ­νει και δι­καιο­λο­γεί την ύπαρ­ξη της άλλης.

Γι’ αυτό η Αρι­στε­ρά χρειά­ζε­ται να ανα­βαθ­μί­σει και να κα­τα­στή­σει πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κό, ου­σια­στι­κό και δυ­να­μι­κό το μέ­τω­πο κατά της Τρόι­κας, των μνη­μο­νί­ων και της κυ­βέρ­νη­σης για την προ­ο­δευ­τι­κή ανα­τρο­πή με σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή, το οποίο είναι και το κε­ντρι­κό μέ­τω­πο στη συ­γκυ­ρία που δια­νύ­ου­με, ενώ ο ίδιος αντι­φα­σι­στι­κός αγώ­νας δεν πρέ­πει να μένει σε ένα γε­νι­κό επί­πε­δο αλλά να συν­δέ­ε­ται στενά με τα πιο κρί­σι­μα και θε­με­λιώ­δη ερ­γα­τι­κά λαϊκά προ­βλή­μα­τα και, τέλος, όλα αυτά να με­τα­σχη­μα­τί­ζο­νται με την πα­ρέμ­βα­σή της διαρ­κώς από απλή αντί­θε­ση-άρ­νη­ση στο υπάρ­χον, σε θε­τι­κό ορα­μα­τι­σμό κι ανα­τρε­πτι­κό σχε­δια­σμό μέσω δη­μο­κρα­τι­κών συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών και δομών και των αντί­στοι­χων συ­νει­δή­σε­ων και πρα­κτι­κών που πρέ­πει να καλ­λιερ­γού­νται.

Μέσα σ’ ένα σκη­νι­κό εκ­φα­σι­σμού της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής του τόπου, η Αρι­στε­ρά έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να εμ­φα­νι­στεί στα μάτια των πιο πλα­τιών λαϊ­κών στρω­μά­των –και δη της νε­ο­λαί­ας-, πέρα από τα σύ­νο­ρα του πα­ρελ­θό­ντος, ως η μόνη γνή­σια και απο­τε­λε­σμα­τι­κή ανα­τρε­πτι­κή δύ­να­μη και ως τέ­τοια να επι­φέ­ρει ένα νέο κύμα βα­θύ­τε­ρων ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κών ανα­κα­τα­τά­ξε­ων που θα της δώ­σουν ξανά την αυ­θε­ντι­κή πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία στην κοι­νω­νία.

Ωστό­σο, χωρίς την ανα­ζω­ο­γό­νη­ση και την ανα­συ­γκρό­τη­ση ενός με­γά­λου μα­χη­τι­κού, προ­ο­δευ­τι­κού κι­νή­μα­τος νε­ο­λαί­ας (δίπλα σε ένα εξί­σου με­γά­λο ενω­τι­κό τα­ξι­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα) και ιδιαί­τε­ρα στα σχο­λεία και τα ΑΕΙ, στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας και ανά­με­σα στους ανέρ­γους νέους, αυτό που ονο­μά­ζου­με κί­νη­μα ανα­τρο­πής και το οποίο προσ­δο­κού­με ότι θα αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να, θα πα­ρα­μεί­νει, μάλ­λον, μια «φα­ντα­σί­ω­ση» και ου­το­πι­κή επι­θυ­μία, αν όχι όνει­ρο θε­ρι­νής νυ­κτός.

Και αν η αρι­στε­ρά δεν μπο­ρέ­σει γρή­γο­ρα να ηγε­μο­νεύ­σει και να ανα­τρέ­ψει τη μνη­μο­νια­κή τάξη πραγ­μά­των, τότε όσο η τε­λευ­ταία θα πα­ρα­τεί­νε­ται θα εν­σπεί­ρει ακόμα πιο έντο­να στην κοι­νω­νία την απο­γο­ή­τευ­ση, την εξα­χρεί­ω­ση και την εξα­γρί­ω­ση, φρά­ζο­ντας το δρόμο για προ­ο­δευ­τι­κές εξε­λί­ξεις και θε­με­λιώ­νο­ντας ακόμα πιο βαθιά την απο­δο­χή της μνη­μο­νια­κής θη­ριω­δί­ας.

3.      ΧΑ­ΜΕ­ΝΗ ΓΕΝΙΑ Ή ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑ­ΤΡΟ­ΠΗΣ

Ει­δι­κό­τε­ρα για την νέα γενιά, η οποία έχει πέσει θύμα της πιο βί­αι­ης δια­δι­κα­σί­ας προ­λε­τα­ριο­ποί­η­σης που έχει συμ­βεί με­τα­πο­λε­μι­κά στον ανα­πτυγ­μέ­νο δυ­τι­κό κόσμο, οι κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες που πε­ρι­γρά­φο­νται πα­ρα­πά­νω συ­νι­στούν ένα παρόν και ένα μέλ­λον λί­γο-πο­λύ κοινό για όλους, απο­τε­λούν κα­θη­με­ρι­νό βίωμα και σχε­δόν ανα­πό­φευ­κτη προ­ο­πτι­κή.

Η μι­ζέ­ρια της ανερ­γί­ας και της επι­σφά­λειας που δεν είναι η κα­τά­στα­ση «των κάτω από τους κάτω», όπως πε­ρι­γρα­φό­ταν κά­πο­τε, αλλά μας αφορά όλους πλέον, η από­λυ­τη εξάρ­τη­ση από την οι­κο­γε­νεια­κή εστία, η φα­σι­στι­κή τρο­μο­κρα­τία, ο τα­ξι­κός απο­κλει­σμός από τις ανώ­τε­ρες βαθ­μί­δες της εκ­παί­δευ­σης ή ο εξα­να­γκα­σμός ανα­ζή­τη­σης προ­ο­ρι­σμών για με­τα­νά­στευ­ση είναι κά­ποια από τα στοι­χεία που πλαι­σιώ­νουν ασφυ­κτι­κά την ζωή των νέων αν­θρώ­πων.

Η νέα γενιά ερ­γα­ζό­με­νων ξε­κι­νά  κυ­ριο­λε­κτι­κά χωρίς κε­κτη­μέ­να, αλλά και χωρίς την αγω­νία των οι­κο­γε­νεια­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων – με άλλα λόγια, είναι μια γενιά που δεν έχει τί­πο­τα να χάσει παρά μόνο να κερ­δί­σει. Με αυτή την έν­νοια, έχει τις με­γα­λύ­τε­ρες δυ­να­τό­τη­τες να πρω­το­στα­τή­σει ενός λαϊ­κού και τα­ξι­κού πο­λι­τι­κού κι­νή­μα­τος ανα­τρο­πής.

Πρό­κει­ται για μια κοι­νω­νι­κή κα­τη­γο­ρία, η οποία γα­λου­χή­θη­κε με τις αρχές και τις αξίες του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου ιδε­ο­λο­γή­μα­τος και ξαφ­νι­κά βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πη με τη δί­δυ­μη κα­τάρ­ρευ­ση τόσο των υλι­κών όσο και των ιδε­ο­λο­γι­κών πυ­λώ­νων πάνω στους οποί­ους έχτι­σε τη ζωή της και τους σχε­δια­σμούς της.

Συν τοις άλ­λοις, η κα­τάρ­ρευ­ση της υλι­κής βάσης πάνω στην οποία έχτι­σε τα πρώτα βή­μα­τα της ζωής της και σχε­δί­α­σε τα επό­με­να απο­σαρ­θρώ­νει τα θε­μέ­λια του αξια­κού πλαι­σί­ου και των προσ­δο­κιών που καλ­λιερ­γού­σε το­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ιδε­ο­λό­γη­μα: η κοι­νω­νι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα, η άκρα­τη εξα­το­μί­κευ­ση, η αγο­ραία αντί­λη­ψη για τα κοινά κ.α. Πρό­κει­ται, λοι­πόν, για μια γενιά που βρί­σκε­ται με­τέ­ω­ρη, χωρίς στα­θε­ρές και βε­βαιό­τη­τες, να διε­ρω­τά­ται και να διε­ρευ­νά πάνω στα συ­ντρίμ­μια του πα­λιού κό­σμου που γνώ­ρι­σε, πως θα χτί­σει την επό­με­νη μέρα.

Ωστό­σο, θα ήταν λάθος να ισχυ­ρι­στεί κα­νείς πως η επι­δεί­νω­ση των υλι­κών όρων δια­βί­ω­σης των νέων συ­νο­δεύ­ε­ται με συγ­χρο­νι­σμέ­νη κα­τάρ­ρευ­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αξιών. Πα­ρό­λο που οι αξίες, με τις οποί­ες έχει εμπο­τι­στεί και ενη­λι­κιώ­νε­ται η νε­ο­λαία, δεν επι­βε­βαιώ­νο­νται – επι­κυ­ρώ­νο­νται στην υλική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η συ­ντρι­βή τους απο­τε­λεί ακόμα ανοι­χτό στοί­χη­μα και αντι­κεί­με­νο πο­λι­τι­κής πάλης για την Αρι­στε­ρά.

Αυτός είναι και ένας από τους λό­γους που το κί­νη­μα της νε­ο­λαί­ας σε εποχή μνη­μο­νια­κής κρί­σης είναι εντυ­πω­σια­κά αδύ­να­μο και συχνά χωρίς αξιο­ση­μεί­ω­τη δια­κρι­τή πα­ρου­σία, με τα απο­τυ­πώ­μα­τα πρό­σφα­των αγώ­νων να έχουν ξε­θω­ριά­σει, όπως αυτού ενά­ντια στην ανα­θε­ώ­ρη­ση τουάρ­θρου 16, με το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα που απο­τε­λού­σε πρω­το­πό­ρο κομ­μά­τι των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων στην Ελ­λά­δα. Με την ορμή και τη φλόγα του Δε­κέμ­βρη του ’08 να φυ­το­ζω­ούν αντί να ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­νται, παρά την πα­ρου­σία μιας με­ρί­δας νέων αν­θρώ­πων πιο πρό­σφα­τα στις πλα­τεί­ες όλης της χώρας και τις κα­τα­λή­ψεις των σχο­λεί­ων και των πα­νε­πι­στη­μια­κών σχο­λών.Παρά την υπο­χώ­ρη­ση του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος, ωστό­σο, εί­χα­με τα τε­λευ­ταία χρό­νια δύο ση­μα­ντι­κές κο­ρυ­φώ­σεις της συμ­με­το­χής της νε­ο­λαί­ας στην πο­λι­τι­κή πάλη: το Δε­κέμ­βρη του 2008 στη νε­ο­λαι­ί­στι­κη εξέ­γερ­ση και το Μάιο - Ιού­νιο του 2011 στο «κί­νη­μα των αγα­να­κτι­σμέ­νων».

Το να φορ­τώ­σει κα­νείς το σύ­νο­λο των ευ­θυ­νών για τη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση του νε­ο­λαι­ί­στι­κου κι­νή­μα­τος, σε μια σειρά υπαρ­κτών αντι­κει­με­νι­κών λόγων θα συ­νι­στού­σε, ωστό­σο, στρου­θο­κα­μη­λι­σμό, απο­σιω­πώ­ντας τις με­γά­λες ευ­θύ­νες των πο­λι­τι­κών νε­ο­λαιών των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, οι οποί­ες –στο σύ­νο­λο τους- πα­ρα­μέ­νουν χωρίς με­γά­λη μα­ζι­κό­τη­τα και με προ­βλη­μα­τι­κές, συ­νή­θως εσω­στρε­φείς πο­λι­τι­κές.

4.      ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΩ­ΤΟ­ΠΩ­ΡΑ ΟΡ­ΓΑ­ΝΩ­ΣΗ ΝΕ­Ο­ΛΑΙΑΣ

Η πραγ­μα­το­ποί­η­ση αλ­λα­γών στους προ­σα­να­το­λι­σμούς των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς συ­νο­λι­κά και της πα­ρέμ­βα­σής τους στη νε­ο­λαία γί­νε­ται άκρως επεί­γου­σα και επι­τα­κτι­κή, προ­κει­μέ­νου αυτές να μπο­ρέ­σουν να παί­ξουν το ρόλο τους ως πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο που θα μπο­ρέ­σει να εμπνεύ­σει, να κι­νη­το­ποι­ή­σει και εν τέλει να κα­θο­δη­γή­σει ένα πλατύ, αγω­νι­στι­κό νε­ο­λαι­ί­στι­κο κί­νη­μα που θα διεκ­δι­κή­σει την πραγ­μά­τω­ση του συν­θή­μα­τος «Δου­λειά με δι­καιώ­μα­τα, Ζωή με αξιο­πρέ­πεια», στο δρόμο της ανα­τρο­πής και της οι­κο­δό­μη­σης του σο­σια­λι­σμού του 21ου αιώνα.

Χρεια­ζό­μα­στε λοι­πόν μία μα­ζι­κή αρι­στε­ρή νε­ο­λαία που με σχέ­διο, συ­νε­πή πα­ρου­σία και έντα­ση της δου­λειάς στους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους θα μπο­ρέ­σει να βοη­θή­σει την κοι­νω­νία να στα­θεί στα πόδια της. Η συ­γκυ­ρία επι­βάλ­λει ως χρέος για την αρι­στε­ρά όχι να εκ­φρά­σει την κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση, από την στιγ­μή που η κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση σή­με­ρα είναι ανε­μι­κή, αλλά να δώσει στην κοι­νω­νία τα ερ­γα­λεία για να την προ­κα­λέ­σει, τα ερ­γα­λεία για να εκ­φρα­στεί, να ορ­γα­νω­θεί και να αγω­νι­στεί. Πρώτο στόχο για μία αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή νε­ο­λαία απο­τε­λεί να ανα­συ­γκρο­τή­σει τις υπάρ­χου­σες δομές των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας και να στή­σει νέες εκεί που δεν υπάρ­χουν.

Μέσα από το στή­σι­μο των δομών αυτών θα μπο­ρέ­σει μία αρι­στε­ρή νε­ο­λαία να ανα­κτή­σει την χα­μέ­νη δυ­να­τό­τη­τα ανά­πτυ­ξης με­γά­λων νε­ο­λαι­ί­στι­κων αγώ­νων, με βαθύ ρι­ζο­σπα­στι­σμό, με ισχυ­ρή ανα­φο­ρά στο τα­ξι­κό ερ­γα­τι­κό - λαϊκό κί­νη­μα, με με­γά­λα ορά­μα­τα αλλά και γεί­ω­ση στα επί­και­ρα οξύ­τα­τα προ­βλή­μα­τα της νε­ο­λαί­ας, με σαφή προ­ο­δευ­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή απά­ντη­ση με ορί­ζο­ντα τον κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό.

Μία αρι­στε­ρή νε­ο­λαι­ί­στι­κη ορ­γά­νω­ση σχο­λείο για τα μέλη της και την νε­ο­λαία, που αξιο­ποιώ­ντας τα κλασ­σι­κά μαρ­ξι­στι­κά ερ­γα­λεία θα πα­ρά­γει νέα θε­ω­ρία, σύγ­χρο­νες θέ­σεις, νέα απο­τε­λε­σμα­τι­κή πρα­κτι­κή ικανή να απα­ντά στην άρ­νη­ση της νέας γε­νιάς να δε­χτεί πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή κα­θο­δή­γη­ση από εκ­προ­σώ­πους πα­λαιό­τε­ρων γε­νιών τους οποί­ους έχει συλ­λή­βδην απα­ξιώ­σει στα­μα­τώ­ντας έτσι και τη ροή νέων αν­θρώ­πων προς τη νε­ο­να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή.

Πα­ράλ­λη­λα ανα­γκαία είναι η καλ­λιέρ­γεια και η ανά­δει­ξη ενός άλλου προ­τύ­που για τον νέο άν­θρω­πο, μίας νέας αντι­κουλ­τού­ρας σε διπλή αντι­πα­ρά­θε­ση με την κυ­ρί­αρ­χη κουλ­τού­ρα του ατο­μι­κι­σμού και την υπο­κουλ­τού­ρα του φα­σι­σμού,  που στον πυ­ρή­να της πρέ­πει έχει τις αξίες της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, του αγώνα, της ισό­τη­τας, του δι­καί­ου, της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, της πα­ρα­γω­γι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας, τις αξίες της Αρι­στε­ράς.

Μία ορ­γά­νω­ση αυ­τό­νο­μη από το κόμμα, με δικές της δομές και δια­δι­κα­σί­ες και αυ­τό­νο­μο σχε­δια­σμό για την πα­ρέμ­βα­ση στην νέα γενιά, απο­φεύ­γο­ντας ωστό­σο την αφαί­μα­ξη του κόμ­μα­τος από νέα μυαλά και χέρια που εκ των πραγ­μά­των ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιούν και ανα­νε­ώ­νουν τις πρα­κτι­κές και την γραμ­μή του.

Μία ορ­γά­νω­ση δη­μο­κρα­τι­κή που θα προ­ω­θεί τον υγιή δη­μο­κρα­τι­κό διά­λο­γο στο εσω­τε­ρι­κό της, σε μία δια­δι­κα­σία συ­νε­χούς ανα­ζή­τη­σης της απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρης απά­ντη­σης για τους ερ­γα­ζό­με­νους και την νε­ο­λαία, στην ανα­ζή­τη­ση της κα­λύ­τε­ρης δυ­να­τής πρα­κτι­κής. Που θα συ­γκρο­τεί­ται σε τά­σεις – πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα απο­φεύ­γο­ντας έτσι τα προ­σω­πι­κά δί­κτυα, τους πα­ρα­γο­ντι­σμούς και τις φρά­ξιες συμ­φε­ρό­ντων.

Χρεια­ζό­μα­στε μια αρι­στε­ρή νε­ο­λαι­ί­στι­κη ορ­γά­νω­ση, η οποία θα πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε συ­νερ­γα­σία με όλες τις αρι­στε­ρές, ρι­ζο­σπα­στι­κές δυ­νά­μεις της νε­ο­λαί­ας, ώστε ένα αξιό­λο­γο και πο­λύ­τι­μο αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό να μη γίνει μια «χα­μέ­νη γενιά», αλλά μια «γενιά της ανα­τρο­πής». Χρεια­ζό­μα­στε μια νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα πρω­τα­γω­νι­στή­σει ορ­γα­νι­κά σε μια δια­δι­κα­σία, όπου η νέα γενιά θα με­τα­τρέ­ψει τα πε­ρι­θώ­ρια αμ­φι­σβή­τη­σης των αξιών του κα­πι­τα­λι­σμού στη συ­νει­δη­το­ποί­η­ση του ιστο­ρι­κού της ρόλου στην πάλη των τά­ξε­ων σή­με­ρα και στη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή αύριο.

5.      ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑ­ΤΡΟ­ΠΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΟ­ΣΙΑ­ΛΙ­ΣΜΟ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

Με την ίδρυ­σή της η Νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και για να είναι κοι­νω­νι­κά χρή­σι­μη οφεί­λει να βρει τους τρό­πους για να με­τα­τρέ­ψει σε κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό ρι­ζο­σπα­στι­σμό και δέ­σμευ­ση στην υπό­θε­ση της ανα­τρο­πής, την με­τα­βαλ­λό­με­νη από οργή σε απά­θεια κα­τά­στα­ση της ση­με­ρι­νής νε­ο­λαί­ας. Σή­με­ρα, ένα κί­νη­μα νε­ο­λαί­ας είναι δυ­να­τόν να ξε­πη­δή­σει από πολ­λές πηγές, όμως είναι δε­δο­μέ­νο ότι σε κάθε πε­ρί­πτω­ση πα­τά­ει στις ίδιες αι­τί­ες, στους υλι­κούς όρους ζωής και ερ­γα­σί­ας και στην συσ­σω­ρευ­μέ­νη δη­μιουρ­γι­κή δυ­να­μι­κή της γε­νιάς αυτής που της αρ­νεί­ται οποια­δή­πο­τε διέ­ξο­δο.

Η νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να ανοί­ξει μέ­τω­πα πα­ντού, να διεισ­δύ­σει σε κάθε κοι­νω­νι­κό χώρο όπου ζει, ερ­γά­ζε­ται, δια­σκε­δά­ζει, ψυ­χα­γω­γεί­ται και κοι­νω­νι­κο­ποιεί­ται η νέα γενιά, να στή­σει αγω­νι­στι­κές συ­σπει­ρώ­σεις και συλ­λο­γι­κές δομές αντί­στα­σης ή να επα­νε­νερ­γο­ποι­ή­σει τις υπάρ­χου­σες (π.χ. φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, συν­δι­κά­τα, ακόμη και μα­θη­τι­κά συμ­βού­λια). Οφεί­λει να συμ­βά­λει στην υλο­ποί­η­ση του κε­ντρι­κού στό­χου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τη συ­γκρό­τη­ση λαϊ­κών επι­τρο­πών ανα­τρο­πής πα­ντού και να πρω­τα­γω­νι­στή­σει στην έντα­ξη και δρα­στη­ριο­ποί­η­ση των νέων αν­θρώ­πων σε αυτές. Οφεί­λει να ενώ­σει την αμ­φι­σβή­τη­ση και την διεκ­δί­κη­ση σε ένα πλατύ αγω­νι­στι­κό ρεύμα ανα­τρο­πής, επι­μέ­νο­ντας στην αγω­νι­στι­κή ενό­τη­τα και την συ­μπό­ρευ­ση των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, αλλά και πο­λι­τι­κο­ποιώ­ντας το ταυ­τό­χρο­να.

Έτσι θα πρέ­πει να ερ­γα­στού­με συ­στη­μα­τι­κά για την αφύ­πνι­ση της με­γά­λης μάζας της ελ­λη­νι­κής νε­ο­λαί­ας, για την πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση των επι­μέ­ρους κι­νη­μά­των και την με­τα­ξύ τους σύν­δε­ση και συ­γκρό­τη­ση ενός πο­λι­τι­κού, ρι­ζο­σπα­στι­κού κι­νή­μα­τος νε­ο­λαί­ας για την διεκ­δί­κη­ση ενός άλλου κό­σμου με «Δου­λειά με Δι­καιώ­μα­τα, Ζωή με Αξιο­πρέ­πεια» και τρεις πο­λι­τι­κές προ­με­τω­πί­δες:

·         Ανα­συ­γκρό­τη­ση του Ερ­γα­τι­κού Κι­νή­μα­τος

·         Κί­νη­μα επα­νά­κτη­σης των συλ­λο­γι­κών κε­κτη­μέ­νων που αφο­ρούν τη δη­μο­κρα­τία και την ανα­πα­ρα­γω­γή της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης (παι­δεία, υγεία, κοι­νω­νι­κή πρό­νοια, πο­λι­τι­σμός, αθλη­τι­σμός, ελεύ­θε­ρος χρό­νος, δη­μό­σιος χώρος)

·         Κί­νη­μα ανα­τρο­πής των υπαρ­χου­σών δε­σμεύ­σε­ων που θέτει το υπάρ­χον πο­λι­τι­κό, οι­κο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό κα­θε­στώς

Για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του Ερ­γα­τι­κού Κι­νή­μα­τος

Στο ζή­τη­μα της ερ­γα­σί­ας, οφεί­λου­με να δη­μιουρ­γή­σου­με τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις εκεί­νες που θα φέ­ρουν στο προ­σκή­νιο την επι­θε­τι­κή διεκ­δί­κη­ση της συλ­λο­γι­κής αυ­το­νο­μί­ας, το δι­καί­ω­μα και την δυ­να­τό­τη­τα της νέας γε­νιάς να ορ­γα­νώ­νε­ται και να πα­λεύ­ει συλ­λο­γι­κά. Οφεί­λου­με, επί­σης, να απαι­τή­σου­με, με θε­τι­κό τρόπο, την πλήρη και στα­θε­ρή ερ­γα­σία, το δι­καί­ω­μα στον ελεύ­θε­ρο χρόνο, στην ερ­γα­σία για όλους και όλες και το δι­καί­ω­μα στην αξιο­πρε­πή αμοι­βή και στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση.

Πρα­κτι­κά αυτό ση­μαί­νει ότι πρέ­πει να απο­κα­τα­στή­σου­με τη σχέση της νε­ο­λαί­ας με το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα ως κομ­μά­τι (ή σύμ­μα­χο) της ερ­γα­τι­κής τάξης, δη­λα­δή­ε­νερ­γή συμ­με­το­χή μας στα σω­μα­τεία όπου υπάρ­χουν ή προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γί­ας στους χώ­ρους που δεν υπάρ­χουν. Και σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση πρέ­πει να οδη­γού­με και τους νέους ερ­γα­ζό­με­νους. Να ανα­δεί­ξου­με την ανα­γκαιό­τη­τα της συλ­λο­γι­κής ορ­γά­νω­σης και διεκ­δί­κη­σης στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, μια ανα­γκαιό­τη­τα που αφορά εξί­σου και αδιά­σπα­στα τόσο το κομ­μά­τι  της ερ­γα­τι­κής τάξης που ερ­γά­ζε­ται όσο και αυ­τούς που είναι σή­με­ρα άνερ­γοι. Κοι­νώς να δη­μιουρ­γή­σου­με πα­ντού ένα πλατύ ρεύμα συ­σπει­ρώ­σε­ων ερ­γα­ζό­με­νων και ανέρ­γων νέων στην κα­τεύ­θυν­ση της ενί­σχυ­σης και της ανα­συ­γκρό­τη­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Ενός ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος με πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Στο σχέ­διο της αστι­κής τάξης που λέει «όλη η Ελ­λά­δα Μα­νω­λά­δα» να αντι­τά­ξου­με ένα σχέ­διο των ερ­γα­ζο­μέ­νων για «Δου­λειά με δι­καιώ­μα­τα, Ζωή με αξιο­πρέ­πεια».

Σε αυτό το πλαί­σιο η αξιο­ποί­η­ση επι­μέ­ρους αι­τη­μά­των (όπως οι δω­ρε­άν με­τα­φο­ρές για ανέρ­γους) από πρω­το­βου­λί­ες επι­σφα­λώς ερ­γα­ζο­μέ­νων και ανέρ­γων απο­κτά πολύ θε­τι­κό πρό­ση­μο, αφού με αυτόν τον τρόπο τέ­τοιες δι­κτυώ­σεις μπο­ρούν να απο­κτή­σουν ανα­γνω­ρι­σι­μό­τη­τα, ανα­δει­κνύ­ο­ντας πα­ράλ­λη­λα την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της συλ­λο­γι­κής πάλης, συ­σπει­ρώ­νο­ντας ανέρ­γους και επι­σφα­λώς ερ­γα­ζο­μέ­νους. Στό­χος είναι τέ­τοιες πρω­το­βου­λί­ες να απο­τε­λέ­σουν πραγ­μα­τι­κές δομές ορ­γά­νω­σης της κοι­νω­νί­ας και είτε να με­τε­ξε­λι­χθούν οι ίδιες σε σω­μα­τεία στον χώρο της επι­σφά­λειας, είτε να πρω­το­στα­τή­σουν στην ίδρυ­ση σω­μα­τεί­ων και στην ενερ­γο­ποί­η­ση υπαρ­χου­σών γρα­φειο­κρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νων δομών.

Κί­νη­μα επα­νά­κτη­σης των συλ­λο­γι­κών κε­κτη­μέ­νων

Κατά την ίδια λο­γι­κή, η νε­ο­λαία πρέ­πει να πα­λέ­ψει απέ­να­ντι στην αυ­ξα­νό­με­νη αυ­ταρ­χι­κό­τη­τα, στο κρά­τος έκτα­κτης ανά­γκης και στην κα­τά­λυ­ση όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρων δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των. Η ση­με­ρι­νή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αντε­πα­νά­στα­ση προ­σπα­θεί να ξε­θε­με­λιώ­σει κα­τα­κτή­σεις των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων του 20ου αιώνα οι οποί­ες μέχρι πρό­σφα­τα θε­ω­ρού­νταν δε­δο­μέ­νες. Η πάλη για δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα ήταν ανέ­κα­θεν στοι­χείο των νε­ο­λαι­ί­στι­κών κι­νη­μά­των. Ει­δι­κά, στην μνη­μο­νια­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η πάλη απέ­να­ντι στην κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή, τις επι­στρα­τεύ­σεις, τις συλ­λή­ψεις σε κάθε κοι­νω­νι­κό αγώνα, η έντα­ση των οποί­ων έρ­χε­ται ως λο­γι­κό επα­κό­λου­θο μιας ακραί­ας αντι­λαϊ­κής πο­λι­τι­κής, πρέ­πει να εντάσ­σε­ται μέσα και πλάι στον αγώνα για ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, μαζί με την πάλη για τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα. Να υψώ­σου­με ένα κί­νη­μα επα­νά­κτη­σης/προ­στα­σί­ας της πρό­σβα­σης στην παι­δεία και στην υγεία, στην κα­τοι­κία, στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση-σύ­ντα­ξη, στον ελεύ­θε­ρο χρόνο και τους δη­μό­σιους χώ­ρους, προ­τού κα­τα­στούν προ­νό­μια και πε­ρα­σμέ­να με­γα­λεία στην συ­νεί­δη­ση των νέων, έτσι το δεύ­τε­ρο συ­στα­τι­κό του συν­θή­μα­τος «Δου­λειά με δι­καιώ­μα­τα, Ζωή με αξιο­πρέ­πεια», απο­κτά απτό νόημα.

Τα επι­μέ­ρους μέ­τω­πα για την Νε­ο­λαία

Φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα

Σή­με­ρα η κοι­νω­νι­κή το­πο­θέ­τη­ση των φοι­τη­τών – όπως και του συ­νό­λου της νέας γε­νιάς- έχει αλ­λά­ξει άρδην, αί­ρο­ντας εν πολ­λοίς τον πα­ρα­δο­σια­κό δια­τα­ξι­κό χα­ρα­κτή­ρα της νε­ο­λαί­ας. Το κομ­μά­τι των ερ­γα­ζό­με­νων φοι­τη­τών απο­τε­λεί ένα πολύ με­γά­λο μέρος αν όχι το πλειο­ψη­φι­κό κομ­μά­τι της σπου­δά­ζου­σας νε­ο­λαί­ας και οι υπό­λοι­ποι βιώ­νουν για πρώτη φορά σε αυτή την έκτα­ση την ουσία της εντα­τι­κο­ποί­η­σης, προ­σπα­θώ­ντας να πά­ρουν πτυ­χίο και να συλ­λέ­ξουν προ­σό­ντα όσο πιο γρή­γο­ρα γί­νε­ται σε ένα ατέ­λειω­το γαϊ­τα­νά­κι υπε­ρε­ξει­δί­κευ­σης και ατο­μι­κού αντα­γω­νι­σμού. Αυτά συν­δυα­ζό­με­να με μία λο­γι­κή στεί­ρου φοι­τη­το­κε­ντρι­κού συν­δι­κα­λι­σμού που δεν απα­ντά στις ση­με­ρι­νές ανά­γκες των αν­θρώ­πων που θέ­λουν να σπου­δά­σουν έχουν ως απο­τέ­λε­σμα την απα­ξί­ω­ση των συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών και την επα­κό­λου­θη απο­δυ­νά­μω­ση τους.

Ως Αρι­στε­ρά δε μπο­ρεί παρά να θέ­σου­με ένα σχέ­διο και ένα όραμα για την τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση και τους νέους.

Το μέ­τω­πο πάλης στα Πα­νε­πι­στή­μια πρέ­πει να απο­τε­λεί­ται από ένα δυ­να­μι­κό, απο­φα­σι­σμέ­νο και πρω­το­πό­ρο κί­νη­μα για όλη την κοι­νω­νία, με συλ­λο­γι­κές, μα­ζι­κές και δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες και την Αρι­στε­ρά στο τι­μό­νι των εξε­λί­ξε­ων. Η υπε­ρά­σπι­ση του δη­μό­σιου και δω­ρε­άν χα­ρα­κτή­ρα της εκ­παί­δευ­σης για όλους είναι άρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νη με την συ­νο­λι­κή ανα­τρο­πή της πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης στη χώρα μας. Γι' αυτό είναι κρί­σι­μο σή­με­ρα, η σύν­δε­ση της πα­νε­πι­στη­μια­κής κοι­νό­τη­τας με την υπό­λοι­πη κοι­νω­νία: α) απεύ­θυν­ση σε και ορ­γά­νω­ση του όλο και με­γα­λύ­τε­ρου κομ­μα­τιού εκεί­νου των φοι­τη­τών που πα­ράλ­λη­λα ερ­γά­ζο­νται για να τα βγά­λουν πέρα και β) σύν­δε­ση του φοι­τη­τι­κού με το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, πρώτα από όλα με τους ερ­γα­ζό­με­νους στα Πα­νε­πι­στή­μια. Σε μια τέ­τοια δια­δι­κα­σία θα μπο­ρέ­σει το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα να ανα­λά­βει ξανά τον ιστο­ρι­κό ρόλο του μπρο­στά­ρη του αγώνα της γε­νιάς μας για «Δου­λειά με δι­καιώ­μα­τα, Ζωή με αξιο­πρέ­πεια».

Προ­βάλ­λου­με πα­ράλ­λη­λα το «δικό μας» μο­ντέ­λο του πα­νε­πι­στη­μί­ου. Ένα πα­νε­πι­στή­μιο πραγ­μα­τι­κά δη­μό­σιο και δω­ρε­άν για όλους και όλες. ΄Ενα πα­νε­πι­στή­μιο πραγ­μα­τι­κά αυ­το­διοί­κη­το ισό­τι­μα από φοι­τη­τές-ερ­γα­ζό­με­νους κα­θη­γη­τές. Ένα πα­νε­πι­στή­μιο που θα πα­ρά­γει γνώση και έρευ­να με γνώ­μο­να τις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νι­κές ανά­γκες και όχι τις ανά­γκες της αγο­ράς. Ένα πα­νε­πι­στή­μιο, τέλος, που θα δίνει πτυ­χία με πλήρη ερ­γα­σια­κά και ασφα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα.

Η ανα­τρο­πή της ση­με­ρι­νής κα­τά­στα­σης στο σύ­νο­λό της με την κα­τάρ­γη­ση των Μνη­μο­νί­ων απο­τε­λεί την αφε­τη­ρια­κή λύση στα ση­με­ρι­νά αδιέ­ξο­δα και θα πρέ­πει να είναι το βα­σι­κό, αρ­χι­κό πο­λι­τι­κό πλαί­σιο με το οποίο πα­ρεμ­βαί­νου­με στις σχο­λές και ορ­γα­νώ­νου­με την πάλη των συλ­λό­γων. Λαϊ­κές επι­τρο­πές ενά­ντια στη φτώ­χεια και το φα­σι­σμό, με κά­λε­σμα σε αυτές του συ­νό­λου των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, δεν μπο­ρούν παρά να στη­θούν και στο εσω­τε­ρι­κό των σχο­λών, συν­δέ­ο­ντας φοι­τη­τές – κα­θη­γη­τές – διοι­κη­τι­κούς υπαλ­λή­λους σε ένα κοινό μέ­τω­πο.

Επι­προ­σθέ­τως, η πάλη των συλ­λό­γων και των λαϊ­κών επι­τρο­πών δε θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί ακόμη μια φορά μόνο σα κα­μπα­νά­κι έκτα­κτης ανά­γκης για το Πα­νε­πι­στή­μιο, αλλά σαν ένα μό­νι­μο σχο­λείο δη­μο­κρα­τί­ας, μια διαρ­κής δια­δι­κα­σία πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης και αγώνα, με συ­νε­χή εμ­βά­θυν­ση της κοι­νω­νι­κής και επι­στη­μο­νι­κής συ­νεί­δη­σης.

Μα­θη­τι­κό κί­νη­μα

Ο αγώ­νας απέ­να­ντι στην διά­λυ­ση της δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης, στην δι­χο­τό­μη­ση του συ­στή­μα­τος σε υπέρ-εντα­τι­κο­ποι­η­μέ­νο και απο­στει­ρω­μέ­νο γε­νι­κό λύ­κειο για όσους μπο­ρούν να αντα­πε­ξέλ­θουν από την μία και σε θεσμό κα­τάρ­τι­σης και μα­θη­τεί­ας φτη­νού ανει­δί­κευ­του δυ­να­μι­κού για τους μα­θη­τές των φτω­χό­τε­ρων οι­κο­γε­νειών από την άλλη, απέ­να­ντι στις απο­λύ­σεις και δια­θε­σι­μό­τη­τες των κα­θη­γη­τών, η διεκ­δί­κη­ση υπο­στη­ρι­κτι­κών υπη­ρε­σιών και απέ­να­ντι στην ιδιω­τι­κή πα­ρα­παι­δεία συ­νι­στούν ένα πλαί­σιο ενιαί­ων διεκ­δι­κή­σε­ων, το οποίο με την σειρά του βρί­σκε­ται σε πλήρη αντι­πα­ρά­θε­ση με τις μνη­μο­νια­κές απαι­τή­σεις. Είναι επεί­γου­σα η ανά­γκη για ένα μα­θη­τι­κό κί­νη­μα απέ­να­ντι στο σχο­λείο των μνη­μο­νί­ων και για ένα πα­νεκ­παι­δευ­τι­κό μέ­τω­πο με μα­θη­τές, γο­νείς και κα­θη­γη­τές. Πρό­τα­ση μας θα πρέ­πει να είναι οι μει­κτές επι­τρο­πές αγώνα (μα­θη­τές – κα­θη­γη­τές – γο­νείς) ανά σχο­λείο, να πά­ρουν μό­νι­μα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και να ορ­γα­νώ­σουν τον αγώνα για το δι­καί­ω­μα στην μόρ­φω­ση με αξιο­πρέ­πεια, σε ένα σχο­λείο με ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα.

Φα­σι­σμός

Απο­τε­λεί καί­ριο δια­κύ­βευ­μα η νε­ο­λαία να κερ­δη­θεί από μια ρι­ζο­σπα­στι­κή και αγω­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή ελ­πί­δας, προ­ο­πτι­κή που θα τί­θε­ται με υλι­κούς και ορα­μα­τι­κούς όρους και στην πράξη θα καλεί σε κί­νη­μα ανα­τρο­πής μέσα από πο­λύ­μορ­φες πρα­κτι­κές, πάνω στο έδα­φος των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Στο έδα­φος αυτό είναι που επι­διώ­κου­με την δη­μιουρ­γία ενός αντι­φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος, έξω από την λο­γι­κή του δη­μο­κρα­τι­κών δυ­νά­με­ων – πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο του συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου». Ώστε να αντι­λη­φθεί η νε­ο­λαία ότι αγώ­νας ενά­ντια στην Χρυσή Αυγή χωρίς αγώνα ενά­ντια στα μνη­μό­νια και την κα­πι­τα­λι­στι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος να απο­τύ­χει και στα δύο. Πλα­τιές λαϊ­κές πρω­το­βου­λί­ες που εμπλέ­κουν στο αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα τα σω­μα­τεία και τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους μα­θη­τές και τους κα­θη­γη­τές μαζί με το ρι­ζο­σπα­στι­κό αρι­στε­ρό κί­νη­μα μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν το όχημα εκ­φρα­στή αυτής της λο­γι­κής, μα­κριά και από λο­γι­κές συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου, αλλά και από λο­γι­κές φε­τι­χο­ποί­η­σης της βίας. Πα­ράλ­λη­λα ανα­γκαία είναι η ορ­γά­νω­ση της πα­ρέμ­βα­σής μας σε χώ­ρους που πα­ρεμ­βαί­νουν με επι­τυ­χία οι φα­σί­στες όπως τα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης ή το οπα­δι­κό κί­νη­μα.

Ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και τον σε­ξι­σμό

Η ση­με­ρι­νή ελ­λη­νι­κή νε­ο­λαία με­γά­λω­σε, σπού­δα­σε, ενη­λι­κιώ­θη­κε και τώρα απο­τε­λεί τμήμα της ερ­γα­τι­κής τάξης μαζί με με­τα­νά­στες πρώ­της ή δεύ­τε­ρης γε­νιάς – επί της ου­σί­ας, οι τε­λευ­ταί­οι είναι τόσο κομ­μά­τια της νέας γε­νιάς όσο κι εμείς. Έτσι, εκτός από τη μάχη ενά­ντια στο θε­σμι­κό φα­σι­σμό, μια νε­ο­λαία της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς πρέ­πει να πάρει σαφή θέση μάχης ενά­ντια στα φαι­νό­με­να ρα­τσι­σμού, αλλά και σε­ξι­σμού. Πα­λεύ­ου­με ενά­ντια σε κάθε μορ­φής κα­τα­πί­ε­ση και δια­χω­ρι­σμό λόγω φύλου ή σε­ξουα­λι­κής ταυ­τό­τη­τας.  Η «ορι­ζό­ντια» και κα­θο­λι­κή ανα­γνώ­ρι­ση δι­καιω­μά­των ανε­ξαι­ρέ­τως για όσους έχουν γεν­νη­θεί και με­γα­λώ­σει και ερ­γά­ζο­νται στην Ελ­λά­δα πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει κομ­βι­κή πάλη για την Αρι­στε­ρά. Εν τέλει, το στοι­χείο της κα­τάρ­γη­σης της εκ­με­τάλ­λευ­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο απο­τε­λεί βα­σι­κό πυ­λώ­να της κοι­νω­νι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης, της «ανώ­τε­ρης κοι­νω­νί­ας» και του σο­σια­λι­στι­κού ορά­μα­τος.

Για  ένα κί­νη­μα ανα­τρο­πής των υπαρ­χου­σών δε­σμεύ­σε­ων για την νε­ο­λαία, η ανά­γκη πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης του κι­νή­μα­τος νε­ο­λαί­ας

Είναι προ­φα­νές ότι τόσο η κα­τάρ­γη­ση των ελα­στι­κών ωρα­ρί­ων ερ­γα­σί­ας ή η ανα­σύ­στα­ση της συλ­λο­γι­κής αυ­το­νο­μί­ας, όσο και η ελεύ­θε­ρη πρό­σβα­ση στην παι­δεία όλων των βαθ­μί­δων για τα λαϊκά στρώ­μα­τα ή η υπε­ρά­σπι­ση του δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα των ελεύ­θε­ρων χώρων, είναι αι­τή­μα­τα που έρ­χο­νται σε ευ­θεία σύ­γκρου­ση με τις επι­λο­γές και τις επι­διώ­ξεις του κε­φα­λαί­ου και της Τρόι­κας, που επι­βάλ­λο­νται από τα ασφυ­κτι­κά πλαί­σια των δα­νεια­κών δε­σμεύ­σε­ων.

Η υπέρ­βα­ση του συ­νο­λι­κού πλαι­σί­ου που επι­βάλ­λει το σχέ­διο της αστι­κής τάξης προ­ϋ­πο­θέ­τει τόσο την σύ­γκρου­ση με το ντό­πιο αστι­κό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, όσο και με τους υπε­ρε­θνι­κούς μη­χα­νι­σμούς και συμ­φέ­ρο­ντα του διε­θνούς, ευ­ρω­παϊ­κού και εγ­χώ­ριου κε­φα­λαί­ου, που δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νοι ούτε στο ελά­χι­στο να δια­πραγ­μα­τευ­θούν τους όρους επι­βο­λής της νέας κυ­ριαρ­χί­ας τους.

Για να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί μια ανα­τρο­πή που δεν θα μεί­νει με­τέ­ω­ρο βήμα, για να μπο­ρού­με να μι­λά­με και να ανοί­ξου­με μία πραγ­μα­τι­κή προ­ο­πτι­κή για «Δου­λειά με δι­καιώ­μα­τα, Ζωή με Αξιο­πρέ­πεια», χρειά­ζε­ται ένα κί­νη­μα που θα βάζει τις ανά­γκες μας μο­νο­με­ρώς πάνω από τα κέρδη και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές προ­θέ­σεις του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κε­φα­λαί­ου. Αλλά και πάνω από τα χρη­μα­το­δο­τι­κά και θε­σμι­κά όρια του Ευρώ και της Ε.Ε.

Καμιά ελ­πί­δα προ­ο­πτι­κής από την άποψη των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας δεν μπο­ρεί να ολο­κλη­ρω­θεί εάν μένει προ­σκολ­λη­μέ­νη εντός των ορίων που θέ­τουν οι εκ­βια­σμοί δια­κο­πής της τροϊ­κα­νής χρη­μα­το­δό­τη­σης και εξό­δου από το Ευρώ, ούτε η πο­ρεία ενός προ­ο­δευ­τι­κού κοι­νω­νι­κού και οι­κο­νο­μι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού μπο­ρεί να προ­σκρού­ει στις πο­λι­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις της ΕΕ και τους σκλη­ρούς πε­ριο­ρι­σμούς της ενιαί­ας αγο­ράς.

Καμιά από­πει­ρα ανα­τρο­πής δεν μπο­ρεί να βρει πλη­ρό­τη­τα αν δεν αμ­φι­σβη­τή­σει το βα­σι­κό μοχλό πει­θάρ­χη­σης που χρη­σι­μο­ποιούν η εγ­χώ­ρια και πα­νευ­ρω­παϊ­κή ελίτ, δη­λα­δή το δη­μό­σιο χρέος, απαι­τώ­ντας τη δια­γρα­φή του - του­λά­χι­στον κατά το συ­ντρι­πτι­κά με­γα­λύ­τε­ρο μέρος – με κάθε πρό­σφο­ρο μέσο.

Η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση του κι­νή­μα­τος νε­ο­λαί­ας απο­τε­λεί και το μόνο ου­σια­στι­κό όπλο για το ξε­κί­νη­μα μίας πο­ρεί­ας για την συ­νο­λι­κή ανα­τρο­πή της υπάρ­χου­σας κα­τά­στα­σης προς την χει­ρα­φέ­τη­ση και τον σο­σια­λι­σμό. Η νε­ο­λαία βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πη με το υπάρ­χον πο­λι­τι­κό, οι­κο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό κα­θε­στώς, το οποίο όχι μόνο δη­μιούρ­γη­σε αυ­τούς τους ασφυ­κτι­κούς όρους για εκεί­νη, αλλά θα είναι και αυτό που θα πε­ριο­ρί­ζει διαρ­κώς τους ορί­ζο­ντες της. Μόνη διέ­ξο­δος επο­μέ­νως για ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό κί­νη­μα νε­ο­λαί­ας είναι η ανα­τρο­πή αυτού του πλαι­σί­ου, προ­κει­μέ­νου όχι μόνο να ανα­σχέ­σει την πο­ρεία επι­δεί­νω­σης των συν­θη­κών ζωής και ερ­γα­σί­ας που εγκυ­μο­νεί το τε­λευ­ταίο, αλλά και να ανοί­ξει πραγ­μα­τι­κές πόρ­τες διε­ξό­δου προς ένα κα­λύ­τε­ρο μέλ­λον και μια ανώ­τε­ρη κοι­νω­νία: το σο­σια­λι­σμό. Με­γά­λο σταθ­μό σε αυτήν την πο­ρεία απο­τε­λεί και η ανά­λη­ψη της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας από μία γνή­σια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση. Μία λο­γι­κή όμως που ενα­πο­θέ­τει την επί­λυ­ση όλων των προ­βλη­μά­των της νε­ο­λαί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο εν­δε­χό­με­νο της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς χωρίς να αγ­χώ­νε­ται για τις δομές που θα απο­τε­λέ­σουν τους στυ­λο­βά­τες αυτής της προ­σπά­θειας είναι ολο­κλη­ρω­τι­κά αντι­μαρ­ξι­στι­κή, ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή ως προς τον στόχο που θέ­του­με και ως εκ τού­του εχθρι­κή προς το κί­νη­μα. Επι­πλέ­ον μία λο­γι­κή που επι­μέ­νει στην μο­νο­με­ρή ενα­σχό­λη­ση με το κοι­νω­νι­κό πεδίο, μέσω των δι­κτύ­ων αλ­λη­λεγ­γύ­ης ή των αντι­πα­ρα­δειγ­μά­των δεν μπο­ρεί να φέρει απο­τε­λέ­σμα­τα από την στιγ­μή που γί­νε­ται αυ­το­σκο­πός. Η δια­δι­κα­σία της ανα­τρο­πής προ­ϋ­πο­θέ­τει την σύ­γκρου­ση με το κρά­τος και όχι την ανά­πτυ­ξη ενός θνη­σι­γε­νούς πα­ράλ­λη­λου δι­κτύ­ου που δεν το αγ­γί­ζει, οι συ­νει­δή­σεις γεν­νιού­νται μέσα στους αγώ­νες για την ανα­τρο­πή και όχι με την εκ­μά­θη­ση στην –έστω και συλ­λο­γι­κή- δια­χεί­ρι­ση της μι­ζέ­ριας.

Για εμάς είναι δε­δο­μέ­νο ότι η υλο­ποί­η­ση ενός χει­ρα­φε­τη­τι­κού προ­τάγ­μα­τος για την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και την αν­θρω­πό­τη­τα συ­νο­λι­κά συν­δέ­ε­ται με την προ­ο­πτι­κή της ανά­λη­ψης της κυ­βέρ­νη­σης από την Αρι­στε­ρά. Φυ­σι­κά, ο τί­τλος «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» δε θα απο­τε­λεί πα­νά­κεια, αλλά θα πρέ­πει να έχει συ­γκε­κρι­μέ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: να έχει πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο που θα επι­τρέ­πει τη δια­μόρ­φω­ση όρων συ­νερ­γα­σί­ας με τις υπό­λοι­πες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις, όπως το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και η ρι­ζο­σπα­στι­κή οι­κο­λο­γία και όχι όρων «κυ­βέρ­νη­σης εθνι­κής σω­τη­ρί­ας» ˙ θα φέρει βα­σι­κούς το­μείς της οι­κο­νο­μί­ας, στρα­τη­γι­κά ανα­πτυ­ξια­κά ερ­γα­λεία και το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα υπό δη­μό­σιο και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο, προ­κει­μέ­νου να σχε­διά­σει την ανά­πτυ­ξη που θα εξυ­πη­ρε­τή­σει τις λαϊ­κές ανά­γκες, ακόμα και εκτός ευ­ρω­συ­στή­μα­τος ή Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης ˙θα δια­τη­ρή­σει σχέ­σεις ισο­τι­μί­ας με τις δυ­νά­μεις του ορ­γα­νω­μέ­νου κι­νή­μα­τος και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, δη­λα­δή τους πραγ­μα­τι­κούς συμ­μά­χους της στον αγώνα ανα­τρο­πής των συ­σχε­τι­σμών ˙ θα ανα­λά­βει το τι­τά­νιο έργο της πο­ρεί­ας μιας χώρας από τις νεο-αποι­κιο­κρα­τι­κές εξαρ­τή­σεις στο σπά­σι­μο των κρί­κων της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας, στην κα­τάρ­ρευ­ση των υπε­ρε­θνι­κών δομών του κε­φα­λαί­ου και του σύγ­χρο­νου πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού ˙ θα απο­τε­λέ­σει, τέλος, ένα εναλ­λα­κτι­κό και ελ­πι­δο­φό­ρο πα­ρά­δειγ­μα αγώνα ενά­ντια στην εγ­χώ­ρια αστι­κή τάξη, πυ­ρο­δο­τώ­ντας αντί­στοι­χες ανα­τρο­πές από όλους τους λαούς της Ευ­ρώ­πης και πραγ­μα­τώ­νο­ντας το σο­σια­λι­στι­κό διε­θνι­στι­κό πρό­ταγ­μα. Η πραγ­μα­τι­κή κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση προ­ϋ­πο­θέ­τει την συ­σπεί­ρω­ση των βαριά πλητ­τό­με­νων σή­με­ρα στρω­μά­των υπό την ηγε­μο­νία της ερ­γα­τι­κής τάξης και την κα­τά­κτη­ση, όχι απλώς της κυ­βερ­νη­τι­κής, αλλά της πραγ­μα­τι­κής κοι­νω­νι­κής εξου­σί­ας - πράγ­μα που ση­μαί­νει την κα­τάρ­γη­ση των ατο­μι­κών μέσων πα­ρα­γω­γής και το πέ­ρα­σμά τους υπό δη­μό­σια και κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο.