Έξι μήνες φαγούρας

Επρό­κει­το για ένα εξαι­ρε­τι­κά με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα δια­πραγ­μά­τευ­σης, στη διάρ­κεια του οποί­ου πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν επα­νει­λημ­μέ­να Γιού­ρο­γκρουπ, Σύ­νο­δοι Κο­ρυ­φής, Γιου­ρο­γουόρ­κινγκ  Γκρουπ, αλ­λε­πάλ­λη­λα τα­ξί­δια του πρω­θυ­πουρ­γού στις ευ­ρω­παϊ­κές πρω­τεύ­ου­σες (Βρυ­ξέλ­λες, Πα­ρί­σι, Ρώμη, Βιέν­νη, Βε­ρο­λί­νο), συ­νε­χείς με­τα­βά­σεις των υπουρ­γών οι­κο­νο­μι­κών και των τε­χνι­κών κλι­μα­κί­ων στην έδρα των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σμών, πολ­λα­πλά κεί­με­να και ανα­κοι­νώ­σεις, ώρες και μέρες αγω­νί­ας των ελ­λή­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων και των ρι­ζο­σπα­στών αρι­στε­ρών για τα κάθε φορά απο­τε­λέ­σμα­τα (που πάντα πα­ρέ­πε­μπαν σε έναν επό­με­νο κύκλο δια­πραγ­μά­τευ­σης) κλπ.

Κι’ όλη αυτή η πο­λύ­μη­νη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή δια­δι­κα­σία για να κα­τα­λή­ξει σε ένα Μνη­μό­νιο εξο­ντω­τι­κό για τις λαϊ­κές τά­ξεις, τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους ανέρ­γους, τους αγρό­τες, τους συ­ντα­ξιού­χους, τη νε­ο­λαία, τους αυ­το­α­πα­σχο­λου­μέ­νους, όλους αυ­τούς που στην πλειο­νό­τη­τά τους στή­ρι­ξαν εκλο­γι­κά την άνοδο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην πο­λι­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας. Μια σειρά νο­μο­θε­τη­μά­των που χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται από «κοι­νω­νι­κό δαρ­βι­νι­σμό», όπως ομο­λο­γούν τα ίδια τα κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη. Αλ­λε­πάλ­λη­λων μα­κρο­χρό­νιων συ­νε­δριά­σε­ων, ανταλ­λα­γής μη­νυ­μά­των, πρω­θυ­πουρ­γι­κών τη­λε­φω­νη­μά­των με όλους τους  «ισχυ­ρούς» αυτής της γης, προ­κει­μέ­νου να βρε­θεί λύση για το «ελ­λη­νι­κό ζή­τη­μα» που είχε ανα­χθεί σε πρώτο θέμα στη διε­θνή πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα. Και πα­ρό­λα αυτά η κα­τά­λη­ξη να είναι η έγκρι­ση ενός Μνη­μο­νί­ου κατά πολύ χει­ρό­τε­ρου από αυτά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, που είχε «ξε­χά­σει» αυ­τούς τους έξι μήνες τον λόγο για τον οποίο είχε εκλε­γεί τον Ια­νουά­ριο του 2015, δη­λα­δή την εφαρ­μο­γή του προ­γράμ­μα­τός της, έδωσε το με­γα­λύ­τε­ρο και κύριο δυ­να­μι­κό της σ’ αυτές τις πο­λύ­μη­νες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, ισχυ­ρι­ζό­με­νη ότι δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται με έναν αδια­φι­λο­νί­κη­τα «σκλη­ρό» τρόπο, που ται­ριά­ζει μόνον στους αρι­στε­ρούς, προ­κει­μέ­νου να επι­τύ­χει μια συμ­φω­νία που θα έβαζε τέρμα στη λι­τό­τη­τα, θα είχε τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά «αμοι­βαία επω­φε­λούς» συμ­φω­νί­ας, θα κα­θι­στού­σε σε­βα­στά τα δί­καια του ελ­λη­νι­κού λαού. Οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης υπο­τί­θε­ται ότι τα πέντε προη­γού­με­να χρό­νια δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νταν κατά έναν τρόπο «μαλ­θα­κό», απο­δε­χό­με­νες τον ρόλο του «υπο­τε­λούς», εξυ­πη­ρε­τώ­ντας πά­ντο­τε τα συμ­φέ­ρο­ντα των δα­νει­στών της χώρας και της εγ­χώ­ριας ολι­γαρ­χί­ας. Πώς στοι­χειο­θε­τού­νταν όμως αυτός ο «σκλη­ρός» και «πε­ρή­φα­νος» χα­ρα­κτή­ρας της δια­πραγ­μά­τευ­σης από όλο το φάσμα της κυ­βερ­νη­τι­κής ιε­ραρ­χί­ας ;

Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ολό­κλη­ρο αυτό το εξά­μη­νο διά­στη­μα όχι μόνον δεν δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε  με «πυγμή» και «σκλη­ρό­τη­τα», αλλά απε­να­ντί­ας εγκα­τέ­λει­ψε κάθε όπλο της δια­πραγ­μά­τευ­σης ευθύς εξαρ­χής. Δη­λώ­νο­ντας αφε­τη­ρια­κά ότι η χώρα θα πλη­ρώ­σει «έγκαι­ρα και στο ακέ­ραιο» τις δα­νεια­κές της υπο­χρε­ώ­σεις, και κα­τα­βάλ­λο­ντας μά­λι­στα τις δα­νεια­κές δό­σεις στο ΔΝΤ κλπ., κα­τόρ­θω­σε να φέρει την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία, έξι μήνες μετά την ανά­λη­ψη των κα­θη­κό­ντων της, σε πλήρη στέ­ρη­ση των απο­θε­μα­τι­κών του δη­μο­σί­ου, στα όρια πραγ­μα­τι­κά της κα­τάρ­ρευ­σης. Και δεν έφτα­νε μόνον αυτή η αι­μορ­ρα­γία των δη­μό­σιων πόρων, αλλά δεν προ­χώ­ρη­σε ταυ­τό­χρο­να στην δρα­στι­κή φο­ρο­λό­γη­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας που είχε ανα­τα­χθεί ήδη από το 2013, στη λο­γι­κή του «να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι», με απο­τέ­λε­σμα το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο να στε­ρη­θεί και αυ­τούς τους πό­ρους. Απε­να­ντί­ας η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση με την παύση πλη­ρω­μών την οποία θα μπο­ρού­σε να είχε ξε­κι­νή­σει από τον Φε­βρουά­ριο, με την φο­ρο­λό­γη­ση των κερ­δο­φό­ρων επι­χει­ρή­σε­ων και με την αφε­τη­ρια­κή δια­τύ­πω­ση της απαί­τη­σης για δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους (αυτά του­λά­χι­στον ισχυ­ρί­ζο­νταν στις προ­ε­κλο­γι­κές της δε­σμεύ­σεις), θα μπο­ρού­σε ευθύς εξ αρχής να θέσει σε λει­τουρ­γία αυτά τα ισχυ­ρά όπλα μιας αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης. Πα­ρό­λα αυτά τί­πο­τε από αυτά δεν έκανε.

Από την άλλη πλευ­ρά η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­δέ­χτη­κε με την συμ­φω­νία του Φε­βρουα­ρί­ου 2015 να μην προ­χω­ρή­σει σε «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες» μέχρι ότου κα­τα­λή­ξουν οι δια­πραγ­μα­τευ­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες. Απε­να­ντί­ας είχε ολό­κλη­ρη την υπο­χρέ­ω­ση ένα­ντι του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος που την ψή­φι­σε να προ­χω­ρή­σει άμεσα στην εφαρ­μο­γή του «Προ­γράμ­μα­τος των εκατό πρώ­των ημε­ρών» (δη­λα­δή της Θεσ­σα­λο­νί­κης) : Απο­κα­θι­στώ­ντας άμεσα τον κα­τώ­τα­το μισθό (που έχει πλέον εξα­φα­νι­στεί από το προ­σκή­νιο), επα­να­φέ­ρο­ντας σε ισχύ το νόμο για τις συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και συμ­βά­σεις (σε σχέση με την μέ­θο­δο που πρό­κει­ται να εφαρ­μο­σθεί και που η δια­κύ­μαν­ση των ερ­γα­τι­κών μι­σθών θα εξαρ­τά­ται από την πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα και την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα), ξε­κι­νώ­ντας την εφαρ­μο­γή των μέ­τρων για την δη­μιουρ­γία των 300 χι­λιά­δων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας (η ανα­φο­ρά και μόνον στην μα­ζι­κή ανερ­γία του 27%, που πι­θα­νόν θα αυ­ξη­θεί ακόμη πα­ρα­πέ­ρα με τα υφε­σια­κά μέτρα του 3ου Μνη­μο­νί­ου, έχει φύγει από το πλαί­σιο της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, ως εάν να μην υπάρ­χει), παίρ­νο­ντας μέτρα φο­ρο­λο­γι­κής ελά­φρυν­σης των μι­σθω­τών ερ­γα­ζο­μέ­νων όπως η κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ και της ει­σφο­ράς αλ­λη­λεγ­γύ­ης (μέτρα που πα­ρα­μέ­νουν σε ισχύ σή­με­ρα παρά τις περί του αντι­θέ­του δια­κη­ρύ­ξεις) κλπ. Η εφαρ­μο­γή αυτών των προ­γραμ­μα­τι­κών δε­σμεύ­σε­ων θα εδραί­ω­νε μια προ­ο­δευ­τι­κή κοι­νω­νι­κή δια­δι­κα­σία, ενι­σχύ­ο­ντας την στή­ρι­ξη των λαϊ­κών τά­ξε­ων, και θα ισχυ­ρο­ποιού­σε την θέση της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.

Τέλος η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση σ’ αυτό το εξά­μη­νο διά­στη­μα όλο και έθετε «κόκ­κι­νες» γραμ­μές και όλο στη συ­νέ­χεια η ίδια τις ακύ­ρω­νε. Είχε θέσει ως ανυ­πο­χώ­ρη­τες «κόκ­κι­νες γραμ­μές» την προ­στα­σία των συ­ντά­ξε­ων, την απο­τρο­πή της βα­ριάς φο­ρο­λό­γη­σης των μι­σθω­τών, την σω­τη­ρία των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων από τις απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις, την ανά­κτη­ση των μι­σθών στον κα­πι­τα­λι­στι­κό ιδιω­τι­κό τομέα της οι­κο­νο­μί­ας. Στην πο­ρεία προς την σύ­να­ψη της τε­λι­κής συμ­φω­νί­ας η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­χώ­ρη­σε στην απε­λευ­θέ­ρω­ση των δια­δι­κα­σιών για την ολο­σχε­ρή ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του ΟΛΘ και του ΟΛΠ, των αε­ρο­δρο­μί­ων, της Εγνα­τί­ας, του σι­δη­ρο­δρο­μι­κού δι­κτύ­ου. Ήταν η ίδια που απέ­συ­ρε την προ­στα­σία των συ­ντά­ξε­ων από το προ­σκή­νιο και άνοι­ξε τον δρόμο για το σύ­νο­λο των βάρ­βα­ρων μέ­τρων σε βάρος των συ­ντα­ξιού­χων. Ταυ­τό­χρο­να απεί­χε πλή­ρως από την απο­κα­τά­στα­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού και των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με την δυ­να­τό­τη­τα προ­σφυ­γής στη διαι­τη­σία του ΟΜΕΔ, με απο­τέ­λε­σμα η αμοι­βή της ερ­γα­σί­ας να κα­θο­ρί­ζε­ται απο­κλει­στι­κά από την ωμή βία που ασκεί το 27% της ανερ­γί­ας στην ενερ­γό ερ­γα­τι­κή τάξη. Τέλος απο­δέ­χθη­κε τους τρεις συ­ντε­λε­στές του ΦΠΑ, υπά­γο­ντας ένα ευ­ρύ­τα­το φάσμα προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών στον ΦΠΑ του 23%, και έτσι προ­σαυ­ξά­νο­ντας το κό­στος ζωής των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των συ­ντα­ξιού­χων κατά 10% επι­πλέ­ον. Η πλή­ρης πα­ρα­βί­α­ση των «κόκ­κι­νων γραμ­μών» της κυ­βέρ­νη­σης έγινε στα­δια­κά, δια της συ­νε­χούς διο­λι­σθή­σε­ως στις συ­νε­χείς δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τους θε­σμούς, προ­σεγ­γί­ζο­ντας πά­ντο­τε τις θέ­σεις της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης και του ευ­ρω­παϊ­κού συ­να­σπι­σμού των αστι­κών τά­ξε­ων.

Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά προ­κύ­πτει ότι η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση απεί­χε πλή­ρως από την χρη­σι­μο­ποί­η­ση των δια­πραγ­μα­τευ­τι­κών όπλων που διέ­θε­τε, και ως εκ τού­του δη­μιουρ­γού­σε συ­νε­χώς το έδα­φος για αλ­λε­πάλ­λη­λες υπο­χω­ρή­σεις. Το τε­λι­κό 3ο Μνη­μό­νιο στο οποίο κα­τέ­λη­ξε σε συμ­φω­νία με τους ευ­ρω­παϊ­κούς θε­σμούς δεν ήταν παρά η δική της πρό­τα­ση των 47 σε­λί­δων, επι­κα­λυμ­μέ­νη με τους όρους της πρό­τα­σης Γιουν­κέρ, ό,τι δη­λα­δή απέρ­ρι­ψε πα­νη­γυ­ρι­κά ο λαός με το «όχι» του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 5ης Ιου­λί­ου.