Ευρωδραχμικά στα καλά καθούμενα;

Σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και ορισμένους οπαδούς του, θα συνεχίσουμε να διαβάζουμε και εφημερίδες, γενικά, και αστικό Τύπο, ειδικά, και αριστερό, ριζοσπαστικό Τύπο, συνεχώς, τακτικά και περισσότερο, «ακόμη και τα πεταμένα φυλλάδια στον δρόμο», όπως υποστήριζε ο θεμελιωτής της νεότερης, ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Εξάλλου, μια κεντρική αρθρογραφία για παράδειγμα στην «Καθημερινή της Κυριακής», με τίτλο (στην α’ έκδοση) «Ευρωδραχμή» και (στη β’ έκδοση) «Ευρωδραχμικά», με την υπογραφή του διευθυντή της εφημερίδας, Αλέξη Παπαχελά, οφείλει να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Τι τους έπιασε κάτω στο Φάληρο και ασχολούνται με τη δραχμή, χρονιάρες μέρες;

Πολλές απαντήσεις δίνει το ίδιο το άρθρο, που σημειωτέον ότι στον διαδικτυακό τόπο της «Καθημερινής» έχει συγκεντρώσει την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πάνω από 40, μακροσκελή σχόλια, τα περισσότερα, φυσικά, απολύτως δηλητηριώδη, απαξιωτικά και επιθετικά και μόνο στο διάβασμα της λέξης - ταυτότητας του παλαιού, «εθνικού νομίσματος».

Το ίδιο το άρθρο είναι τουλάχιστον αμφίσημο και γι’ αυτό πιθανότατα έχει προκαλέσει τέτοιας έντασης, σχολιογραφία- ναι, μεν, η Καθημερινή και ο αρθρογράφος (διατείνονται ότι) δεν υποστέλλουν τη σημαία του νομισματικού ευρωπαϊσμού, αλλά «η συζήτηση γύρω από το θέμα δεν πρέπει να είναι ταμπού» (άτσα, αυτό, κάποτε, μόνοι οι της «παλαβής Αριστεράς» το ισχυρίζονταν ανοικτά και δημόσια...). Και αυτό γιατί κατά τον διευθυντή του αλαφουζέικου φύλλου «η συζήτηση διεξάγεται ψιθυριστά γύρω σου και υπάρχει ο κίνδυνος πάντοτε να βρεθείς μπροστά σε απρόοπτα (αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι αυτά τα... απρόοπτα, όπως επίσης ποιοι είναι εκείνοι, με τους οποίους συναναστρέφεται ο Παπαχελάς και ψιθυρίζουν κρυφά την απαγορευμένη, νομισματική λεξούλα...)».

Και ενώ επαναλαμβάνονται διάφορα και συνήθη τρομολαγνικά για την «Ελλάδα - Βενεζουέλα της δραχμής», και ενώ ο αρθρογράφος καταλογίζει πλείστες όσες ευθύνες στην κυβέρνηση «που έχει πολλά και έντονα δραχμικά στοιχεία» και «κάνει μεταρρυθμίσεις κατά τρόπο “γιαλαντζί”, με τρόπο ευρωδραχμικό», ο ίδιος σπεύδει απλώς να δηλώσει τη «βαθιά του ανησυχία» σε περίπτωση που η Ελλάδα βρεθεί τόσο εκτός Ευρωζώνης όσο και εκτός ΕΕ... Και εξηγεί τους λόγους της «ανησυχίας» του επί λέξει (οι επισημάνσεις δικές μας): «Το πολιτικό μας σύστημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι ανεύθυνο και ανεπαρκές. Μετά την πρώτη περίοδο ευφορίας (σ.σ. τελικά μπορεί να υπάρξει περίοδος ευφορίας και όχι μόνο Κόλαση επί γης, με δραχμή!;), θα μετέτρεπε τη χώρα σε κράτος χωρίς κανόνες (σ.σ. τώρα είμαστε κράτος με κανόνες, δηλαδή με Μνημόνιο...), με πληθωρισμό που θα θύμιζε τις παλιές ένδοξες ημέρες μας (ο... κακός πληθωρισμός, τον οποίον καταδιώκει και η «καλή μας» ΕΚΤ...). Κανένας επενδυτής δεν θα την πλησίαζε γιατί ακόμη και τώρα, που υπάρχει η ευρωπαϊκή ομπρέλα (σ.σ. ακόμη και τώρα, ενώ για αύριο, βλέπουμε...), η Ελλάδα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χώρα για όποιον θέλει να ρισκάρει εδώ τα χρήματά του».

Τι μας προαναγγέλλει ο διευθυντής της Καθημερινής; Ότι ο ελληνικός πολιτικός και οικονομικός αστισμός άνοιξε το συρτάρι και προχωρά σε ένα δικό του plan B, διαπιστώνοντας τα αδιέξοδα και τα σαθρά, τρωτά όρια της αναπαραγωγής του εντός του ευρώ; Ότι η συζήτηση για μετάβαση στη δραχμή με σκληρό, ταξικό, αστικό πρόσημο δεν είναι μια συζήτηση πια απαγορευμένη στους κοινωνικούς κύκλους που συμμετέχει ο αρθρογράφος;

Ότι η μόνη πρεμούρα και... ανησυχία όλων των παραπάνω, είναι ποιος θα αναλάβει την πολιτική ευθύνη και τον κεντρικό, πολιτικό ρόλο ενός «πρωθυπουργού της δραχμής», ο οποίος ναι μεν θα κάνει στροφή 180 μοιρών στην ατζέντα περί «αδιαπραγμάτευτου ευρώ» και «αδιαπραγμάτευτης θέσης της Ελλάδας στην ΕΕ», αλλά δεν θα προχωρήσει ούτε σε υποτίμηση ούτε σε γενικότερη χαλάρωση των όρων του ευρωενωσιακού, Δημοσιονομικού Συμφώνου, εξουθενώνοντας πια τις εργατικές μάζες και τις υποτελείς τάξεις επί εθνοδραχμικού εδάφους;

Ότι το αστικό Grexit χρειάζεται μια πανστρατιά με τις «ελάχιστες εξαιρέσεις» από το πολιτικό προσωπικό της χώρας τις οποίες εκτιμά ο αρθρογράφος και οι οποίες θα αναλάβουν να χαλιναγωγήσουν, διά ροπάλου και άγριας λιτότητας, την «περίοδο ευφορίας» και τις λαϊκές προσδοκίες, εξυπηρετώντας αποκλειστικά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του ελληνικού κεφαλαίου; Σε αυτή την πανστρατιά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ηγηθεί; Ή μήπως κάποιος «άφθαρτος», όπως πχ ο κεντρικός τραπεζίτης, Γιάννης Στουρνάρας, το όνομα του οποίου ήδη από το περασμένο καλοκαίρι έπαιζε στους διαλόγους, τα τραπέζια, τα δείπνα και τις παρασυναγωγές της «από δυο χωριά, χωριάτες» Κεντροαριστεράς;

Επειδή δεν πιστεύουμε στις συμπτώσεις, καθίσταται σαφές ότι το Brexit και η επικράτηση Τραμπ στις ΗΠΑ έχει ωθήσει και τους έλληνες αστούς να αναζητούν τη «μια κάποια λύση» ανάμεσα στο πολιτικό, επιχειρηματικό και τραπεζικό προσωπικό τους, που θα αναλάβει ταυτόχρονα, να εκτονώσει την πλατιά, λαϊκή δυσαρέσκεια, να τιθασεύσει τις προσδοκίες και κυρίως να τρέξει ένα σχέδιο «εθνικής, νομισματικής αναδίπλωσης» και λελογισμένου «ευρωσκεπτικισμού», χωρίς να καταρρεύσει ο θόλος του ελληνικού καπιταλισμού και χωρίς να τερματιστεί η κερδοφόρα για τον «πληθυσμό της αγοράς (μετόχους, εισοδηματίες, ραντιέρηδες, τραπεζίτες, πιστωτές)» λιτότητα.

Με άλλα λόγια, το άρθρο του Παπαχελά μοιάζει σχεδόν με αγγελία για την ανεύρεση ενός συστημικού «αντισυστημικού», ικανού να οδηγήσει τους αστούς στην επόμενη μέρα του ελληνικού καπιταλισμού.

Αν αυτό ισχύει και θα φανεί σύντομα μέσα στο 2017, η ριζοσπαστική Αριστερά και οι δυνάμεις που άνοιξαν τη συζήτηση περί δραχμής, απεμπλοκής και σύγκρουσης τόσο με την Ευρωζώνη όσο και με την ΕΕ, έχουν πετύχει μια πρώτη νίκη - η αντιπαράθεση μέσα στο 2017 θα διεξαχθεί πάνω σε οικείο έδαφος, έδαφος που πρωτοπάτησαν σε επίπεδο συμβόλων αυτές. Προκειμένου όμως αυτή η νίκη συμβόλων να μην αποδειχθεί πύρρειος και έτσι ώστε το οικείο έδαφος να καλλιεργηθεί γόνιμα και να καρποφορήσει, ήρθε η ώρα να θυμηθεί και η Αριστερά ορισμένες, σχεδόν απαγορευμένες λέξεις στο εσωτερικό της, στο πολιτικό της πρόγραμμα και στη μάχη που έρχεται. Εν αρχή, για παράδειγμα, σοσιαλισμός... Και εν συνεχεία, εργατική τάξη απέναντι στην αστική τάξη... Και εν προκειμένω, συγκρουσιακό και ταξικό Lexit απέναντι στο «μια από τα ίδια», εθνοκρατικό Grexit, που ενδεχομένως προετοιμάζει πυρετωδώς πια το εγχώριο, αστικό σύστημα εξουσίας.