Φαντασιακό είναι οι υποθετικές αναπαραστάσεις ή οι ονειρικές αισθήσεις των επιθυμιών μας, οι οποίες θα θέλαμε να είναι ή να γίνουν πραγματικότητα. Άρα, επιθυμούμε κάτι, το οποίο μας λείπει. Γι’ αυτό, όπως λέει ο Λακάν, η φαντασίωση ενέχει την απόλαυση είτε με τη μορφή της ευχαρίστησης είτε με τη μορφή της οδύνης. Είναι δε συνδεδεμένη τόσο με το συμβολικό όσο και με το πραγματικό.
Δεν είναι τυχαίος, λοιπόν, ο τίτλος από την Έκθεση «Φαντασίες», που γίνεται στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη (έως 29-4-2018). Διότι, η λέξη «φαντασία» είναι συνώνυμη της «φαντασίωσης» είτε ως σκέψη είτε ως δημιουργική δραστηριότητα, που ξεκινά από τη σκέψη. Άρα, έχει διπλή σημασία.
Στην ζωγραφική υπάρχουν έργα, που είναι καθαρά φαντασιώσεις. Όμως, υπάρχουν και έργα, τα οποία είναι μια απλή αναπαράσταση (π.χ. ένα απλό γυναικείο πορτρέτο). Ο καλλιτέχνης, με το έργο του, μιλά με ένα άλλο τρόπο επικοινωνίας. Μάλιστα, αυτό που βγαίνει ως τελικό «προϊόν» δεν είναι πάντα αυτό που έχει από την αρχή στο νου του. Κατά τη διάρκεια, ανακαλύπτει συνεχώς πράγματα. Τον πηγαίνει η ίδια η τέχνη.
Η τέχνη είναι μεν μια κατάσταση επιλογής, αλλά απορρέει και από ψυχικά κίνητρα. Είναι μια πορεία προς την πληρότητα. Επίσης, ούτε το κοινό είναι ενιαίο ως προς τις προσλαμβάνουσες που έχει από ένα έργο. Άρα, ένα έργο είναι ανοικτό και επιδέχεται πολλές αναγνώσεις, και ανάλογα με την εποχή που το παρατηρούμε. Το έργο, σχεδόν πάντα αντανακλά το δικό μας προσωπικό βλέμμα (ή φαντασιώσεις), το οποίο συνδυάζεται με ένα ευρύτερο πεδίο συνηθειών, παιδείας, αισθήσεων, κουλτούρας, εμπειριών, βιωμάτων κλπ.
Με τον τίτλο «Φαντασίες», σκοπός της Έκθεσης είναι να ενεργοποιήσει μία ή περισσότερες φαντασιώσεις. Φαντασιώσεις τόσο του καλλιτέχνη που παρουσιάζονται πάνω στο έργο όσο και του κοινού που ενεργοποιούνται μέσω της συμμετοχής. Όπως επισημαίνεται στο Δελτίο Τύπου, «Εύκολα θα αναζητήσουμε πιο πρωταρχικές φαντασιώσεις που οδηγούν σε γυναικεία σώματα, που προβάλουν τη μητρική πρωταρχική εικόνα. Εξίσου, θα ανιχνεύσουμε διαστροφικές φαντασιώσεις για το γυναικείο σώμα, παραληρηματικές φοβίες στη θέασή του με εχθρική χροιά, αλλά και πραγματικούς φόβους στην παρουσίασή του. Ας σκεφτούμε πώς μία γυναίκα ζωγράφος το ζωγραφίζει. Τέλος, να καταλάβουμε τις πολλαπλές ηδονοβλεπτικές αναγνώσεις ενός έργου τέχνης: ο καλλιτέχνης πρώτα απ’ όλα λειτουργεί ηδονοβλεπτικά, το ίδιο θα κάνει στη συνέχεια ο ορών το έργο, ακόμη κι όποιος συζητήσει γι’ αυτό».
Η έκθεση φιλοξενεί μία σειρά γυναικείων πορτραίτων και γυμνών είτε ζωγραφική είτε φωτογραφία είτε χαρακτική είτε γλυπτά, διαφορετικών περιόδων και τεχνοτροπίας, παλαιών και νέων καλλιτεχνών, Ελλήνων και ξένων, γνωστών και λιγότερο γνωστών. Παρουσιάζονται έργα των Delacroix, Modigliani, Βικάτου, Τυπάλδου, Βαλαβανίδη, Βασιλείου, Αποστολία Γεωργίου, Max Ernst, Vassily Kandinsky, Καραβούζη, Κατζουράκη, Λύτρα, Μαυροϊδή, Μαγγελάκη, Helmut Newton, Πικάσσο, Ρασσιά, Σπεράντζα, Τόμπρου, Μυταρά, Φασιανού, Φαράντου, Φαληρέα κλπ.
Τέλος, στην είσοδο την Έκθεσης, σε υποδέχεται μια μεγάλη ζωγραφική αφίσα, από έργο του Φασιανού, με το απόφθεγμα του Κομφούκιου, «Γυναίκα το μισό του ουρανού».
