Για την Πανελλαδική Σύσκεψη της ΛΑΕ

Η δη­μιουρ­γία της Λαέ είναι ένα γε­γο­νός ιστο­ρι­κής ση­μα­σί­ας γιατί δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα στην πρω­το­πο­ρία του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος να συ­γκρο­τή­σει  μια νέα επα­να­στα­τι­κή - το ρι­ζο­σπα­στι­κή το ξευ­τί­λι­σε ο Συ­ρι­ζα- αρι­στε­ρά και να κα­λύ­ψει το κενό που δη­μιούρ­γη­σε η με­τα­τό­πι­ση του Συ­ρι­ζα στο στρα­τό­πε­δο της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Μας δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα όχι την βε­βαιό­τη­τα, η πραγ­μα­το­ποί­η­ση της μα­ζι­κής επα­να­στα­τι­κής αρι­στε­ράς είναι θέμα πάλης στο εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ σε συν­δυα­σμό με την κί­νη­ση της πρω­το­πο­ρί­ας του κι­νή­μα­τος.

Η παν-κη σύ­σκε­ψη ήτανε ένα βήμα ση­μα­ντι­κό προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, γιατί έδωσε την δυ­να­τό­τη­τα στους συ­ντρό­φους να ξε­δι­πλώ­σουν τις σκέ­ψεις, τους προ­βλη­μα­τι­σμούς και τις από­ψεις τους, στο με­γα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό ακρο­α­τή­ριο. Όπως πολύ σωστά επι­ση­μαί­νει το προ­ε­δρείο στο κλεί­σι­μο του με την παν-κη σύ­σκε­ψη άνοι­ξε ο διά­λο­γος που θα μας οδη­γή­σει στο πρώτο σταθ­μό  της παν-κης συν­διά­σκε­ψης.

Τη δι­ή­με­ρη συ­ζή­τη­ση την χα­ρα­κτή­ρι­σε η με­γά­λη συμ­με­το­χή ομι­λη­τών, το ψηλό επί­πε­δο το­πο­θε­τή­σε­ων, τόσο των στε­λε­χών, όσο και των απλών μελών, το συ­ντρο­φι­κό κλίμα και το πιο ση­μα­ντι­κό η δύ­να­μη και η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα για το χτί­σι­μο του νέου φορέα. Η εκλο­γι­κή απο­τυ­χία δεν έφερε απο­γο­ή­τευ­ση αντί­θε­τα μας ατσά­λω­σε για να φέ­ρου­με σε πέρας το έργο που μας ανά­θε­σε η ιστο­ρία να χτί­σου­με μια μα­ζι­κή, τα­ξι­κή, επα­να­στα­τι­κή Λαϊκή Ενό­τη­τα.  

 Θωρώ ότι ξε­κι­νά­με με καλές προ­ϋ­πο­θέ­σεις, μέσα βε­βαί­ως σε σχε­τι­κά δύ­σκο­λες αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες, επει­δή η ΛΑΕ συ­γκρο­τή­θη­κε από το πιο τα­ξι­κό και πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νο κομ­μά­τι του Συ­ρι­ζα,  που αντι­στά­θη­κε στην υπο­τα­γή και σή­κω­σε ψηλά τη ση­μαία του δί­νο­ντας συ­νέ­χεια στον  αγώνα, από ορ­γα­νώ­σεις με επα­να­στα­τι­κή ανα­φο­ρά και ενω­τι­κή διά­θε­ση και από ανέ­ντα­χτους που βλέ­πουν στο εγ­χεί­ρη­μα της ΛΑΕ την δυ­να­τό­τη­τα για την επα­νί­δρυ­ση μιας μα­ζι­κής επα­να­στα­τι­κής αρι­στε­ράς.

 Θεωρώ ότι τα κύρια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της εποχή μας είναι η κρίση του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, η βα­θειά και ατέ­λειω­τη κρίση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού πάνω στη βάση της οποί­ας ξε­δι­πλώ­νε­ται η επι­θε­τι­κό­τη­τα του κε­φα­λαί­ου ενά­ντια στο βιο­τι­κό επί­πε­δο και τις κα­τα­κτή­σεις των λαϊ­κών μαζών. Ο τα­ξι­κός πό­λε­μος εξε­λίσ­σε­ται με την πρω­το­βου­λία του κε­φα­λαί­ου, το κί­νη­μα χάνει την μία μάχη μετά την άλλη. Ο λόγος; Η προ­δο­τι­κή πο­λι­τι­κή των ηγε­σιών της «αρι­στε­ράς» και των συν­δι­κά­των. Σή­με­ρα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ το κί­νη­μα χρειά­ζε­ται μια Νέα μα­ζι­κή Επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά (Ηγε­σία), που να έχει εμπι­στο­σύ­νη στη δύ­να­μη του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, που να απορ­ρί­πτει την λο­γι­κή της δια­χεί­ρι­σης και της με­ταρ­ρύθ­μι­σης του κα­πι­τα­λι­σμού, που να μην εν­δί­δει στις απει­λές και την πίεση του κε­φα­λαί­ου ντό­πιου και ξένου, που να πι­στεύ­ει ότι ο σο­σια­λι­σμός είναι η μόνη απά­ντη­ση στη κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, που να πι­στεύ­ει ότι η ερ­γα­τι­κή και λαϊκή εξου­σία είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για την δη­μο­κρα­τία, την εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση, την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση. Ότι η σύ­γκρου­ση με τις δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου είναι ανα­πό­φευ­κτη, ότι η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς είναι ένα βήμα ση­μα­ντι­κό για την ερ­γα­τι­κή και λαϊκή εξου­σία, ΄θαρ­θει πάνω στις πλά­τες του μα­χό­με­νου ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. Ότι η πο­ρεία προς την εξου­σία γί­νε­ται με το λαό και ξε­κι­νά­ει από τα άμεσα καυτά του προ­βλή­μα­τα. Και βέ­βαια είναι Διε­θνι­στι­κή.

Έχο­ντας ανα­φερ­θεί στα πα­ρα­πά­νω κύρια ζη­τή­μα­τα, θεωρώ ότι πρέ­πει να συμ­βά­λω στο διά­λο­γο παίρ­νο­ντας υπόψη μου τα βα­σι­κά ση­μεία του προ­βλη­μα­τι­σμού και των από­ψε­ων που ακού­στη­καν ή γρά­φτη­καν κατά την δια­δι­κα­σία πριν και μέσα στη παν-κη σύ­σκε­ψη.

Για την προ­δο­σία του Μα­ξί­μου

Θεωρώ ότι η γύρω από το Μα­ξί­μου ηγε­σία του Σύ­ρι­ζα που πρό­δω­σε τις Λαϊ­κές μάζες, το 62% του ΟΧΙ, και δεν έκανε απλά λάθος, γιατί δια­πνε­ό­ταν από δεξιά ρε­φορ­μι­στι­κή λο­γι­κή. Πράγ­μα που ση­μαί­νει ότι πι­στεύ­ει στη δυ­να­τό­τη­τα δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος, ότι δεν είναι ρε­α­λι­σμός η όποια εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή πέρα από τα όρια του συ­στή­μα­τος, δεν έχει εμπι­στο­σύ­νη στο κί­νη­μα, πά­σχει από μι­κρο­α­στι­κή δει­λία, υπο­χω­ρεί και απο­φεύ­γει την σύ­γκρου­ση με το κε­φά­λαιο, επε­δί­ω­ξε τον «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό», και αυτό την οδη­γεί στο να αλ­λά­ξει στρα­τό­πε­δο, να ζη­τή­σει την εθνι­κή ενό­τη­τα, να στη­ρι­χτεί στα κόμ­μα­τα του κε­φα­λαί­ου και να συ­γκρου­στεί κατά συ­νέ­πεια με τις λαϊ­κές μάζες. Συ­μπέ­ρα­σμα κάθε προ­σπά­θεια για δια­χεί­ρι­ση και με­ταρ­ρύθ­μι­ση του κα­πι­τα­λι­σμού οδη­γεί ανα­πό­φευ­κτα στη προ­δο­σία και τη σύ­γκρου­ση με το ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα.

Για την εκλο­γι­κή απο­τυ­χία της ΛΑΕ

Θεωρώ ότι για την εκλο­γι­κή απο­τυ­χία της ΛΑΕ, το σύ­ντο­μο των εκλο­γών, η μη σωστή προ­βο­λή του προ­γράμ­μα­τος, η ασύμ­με­τρη προ­βο­λή του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος, ο πό­λε­μος των ΜΜΕ, του ΚΚΕ, της ηγε­σί­ας του Συ­ρι­ζα, η έλ­λει­ψη αυ­το­κρι­τι­κής είναι πα­ρά­γο­ντες δευ­τε­ρεύ­ου­σας και χα­μη­λής ση­μα­σί­ας. Η απά­ντη­ση είναι πιο σύν­θε­τη! Ο κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας ήτανε η ήττα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ και βάση συ­νερ­γα­σί­ας με τα κόμ­μα­τα του κε­φα­λαί­ου. Το κί­νη­μα έκανε πίσω, πί­στε­ψε ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση ένιω­σε ότι δεν μπο­ρεί να τα βάλ­λει με το κε­φά­λαιο, έχασε την εμπι­στο­σύ­νη στη δύ­να­μή του. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα το πρό­γραμ­μα της ιδρυ­τι­κής δια­κή­ρυ­ξης της  ΛΑΕ- το οποίο κατά τη γνώμη μου ήτανε επαρ­κές για τις ανά­γκες της εκλο­γι­κής ανα­μέ­τρη­σης- φά­ντα­ζε εξω­πραγ­μα­τι­κό,  γιατί η συ­νεί­δη­ση των μαζών είχε κάνει πίσω! Να θυ­μί­σω ότι οι μπολ­σε­βί­κοι πή­ρα­νε την εξου­σία χωρίς ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο και τεκ­μη­ριω­μέ­νο πρό­γραμ­μα. Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι δεν το χρεια­ζό­μα­στε, αντί­θε­τα είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­το. Η προ­βο­λή του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος με την διευ­κρί­νη­ση ότι δεν είναι φετίχ για την αρι­στε­ρά και ότι απο­τε­λεί κρίκο ανα­γκαίο στη αλυ­σί­δα του όλου προ­γράμ­μα­τος σωστά προ­βαλ­λό­ταν. Η ανα­φο­ρά στο εθνι­κό νό­μι­σμα με τον πα­ρό­ντα συ­σχε­τι­σμό στη ευ­ρω­ζώ­νη συμ­βο­λί­ζει τη ρήξη με την ευ­ρω­ζώ­νη του κε­φα­λαί­ου, όπου είναι μέσα και η Ελ­λά­δα του κε­φα­λαί­ου. Να το δούμε και αλ­λιώς. Υπό­θε­ση ερ­γα­σί­ας, αν η ευ­ρω­ζώ­νη ήταν σο­σια­λι­στι­κή και η Ελ­λά­δα χώρα της κα­πι­τα­λι­στι­κής δραχ­μής το αί­τη­μα της αρι­στε­ράς θα ήταν όχι στη δραχ­μή και ναι στο ευρώ και στην έντα­ξή μας στην ευ­ρω­ζώ­νη!!

 Βέ­βαια δεν ξε­χνά­με ότι το εθνι­κό νό­μι­σμα είναι το κατά συ­νέ­πεια της εφαρ­μο­γής του όλου προ­γράμ­μα­τος και της ανα­πό­φευ­κτης σύ­γκρου­σης με την ΟΝΕ και την ΕΕ. Το πρό­γραμ­μα μας όμως προ­σέ­κρου­σε στις προ­σω­ρι­νές αυ­τα­πά­τες  και το συ­ντη­ρη­τι­σμό των μαζών και λέμε προ­σω­ρι­νές γιατί η εφαρ­μο­γή του 3ου μνη­μο­νί­ου θα τις συ­ντρί­ψει μαζί και τον συ­ντη­ρη­τι­σμό τους και τότε θα ανα­ζη­τή­σουν το πρό­γραμ­μα της ΛΑΕ. Σωστά προ­βάλ­λα­με στις εκλο­γές το ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα μας.

Ο δεύ­τε­ρος ση­μα­ντι­κός λόγος είναι ο ιστο­ρι­κός  νόμος που θέλει τις λαϊ­κές μάζες να μη γυ­ρί­ζουν την πλάτη τους με την πρώτη δυ­σκο­λία στα πα­ρα­δο­σια­κά κόμ­μα­τα τους. Η σχέση μαζών ΠΑΣΟΚ κρά­τη­σε 30 χρό­νια, με την Ευ­ρω­παϊ­κή συ­νε­χί­ζει να κρα­τά­ει παρά τις συ­νε­χείς προ­δο­σί­ες. Αυτό σε συν­δυα­σμό ότι η κυ­βέρ­νη­ση του Συ­ρι­ζα στο 7μηνο της δια­κυ­βέρ­νη­σής της ανα­γκά­στη­κε να πάρει κά­ποια φι­λο­λαϊ­κά μέτρα ( κα­θα­ρί­στριες, ΕΡΤ, κλπ,) του  έδω­σαν το 35%, με απώ­λειες βέ­βαια!

Κοι­τώ­ντας πίσω στην ιστο­ρία θα δια­πι­στώ­σου­με ότι τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα όταν έσπα­σαν από την 2η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή διε­θνή ξε­κί­νη­σαν με πο­σο­στά 1-3%! Ακόμη και οι Σπαρ­τα­κι­στές της Ρόζας και του Λή­μπνε­χτ μέσα στο κα­μί­νι της γερ­μα­νι­κής επα­νά­στα­σης του 1919 δεν ήταν παρά μια μικρή μειο­ψη­φία που δεν μπό­ρε­σε να εμπο­δί­σει την ήττα και τη δο­λο­φο­νία της Ρόζας και του Λή­μπνε­χτ. Στη συ­νέ­χεια εξε­λί­χθη­καν στο πιο μα­ζι­κό ΚΚ της Ευ­ρώ­πης.

Για τα λάθη της ΛΑΕ και τη ση­μα­σία της αυ­το­κρι­τι­κής

                Θεωρώ ότι τα λάθη της ΛΑΕ αφο­ρούν πε­ρισ­σό­τε­ρο το πριν την συ­γκρό­τη­ση της διά­στη­μα, λάθη των συ­νι­στω­σών και κυ­ρί­ως της  Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας. Το λάθος των ορ­γα­νώ­σε­ων της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς είναι ότι δεν έχουν καμιά ου­σια­στι­κή επιρ­ροή στο ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα και επί τη ευ­και­ρία να τους επι­ση­μά­νω την ανά­γκη να μι­λά­νε και να γρά­φου­νε στη γλώσ­σα που κα­τα­λα­βαί­νουν οι ακομ­μά­τι­στοι ερ­γά­τες και νε­ο­λαί­οι, τη σύγ­χρο­νη (είναι η λέξη κλει­δί σε πολ­λές ανα­φο­ρές) γλώσ­σα του λαού! Όσο για μας τους ανέ­ντα­χτους οι πε­ρισ­σό­τε­ροι κου­βα­λή­σα­με στη ΛΑΕ την κορ­μά­ρα μας! Κάτι είναι κι αυτό…!

                Η αντι­πο­λί­τευ­ση της ΑΠ και ιδιαί­τε­ρα του Αρι­στε­ρού Ρεύ­μα­τος ενά­ντια στη δεξιά ρε­φορ­μι­στι­κή πο­λι­τι­κή της ηγε­τι­κής ομά­δας του Τσί­πρα ήταν χα­μη­λών τόνων και δυ­σα­νά­γνω­στη για το ευρύ κοινό γιατί ήταν συ­μπο­λι­τευό­με­νη. Δεν κα­τήγ­γει­λαν δη­μό­σια την συ­γκυ­βέρ­νη­ση του Συ­ρι­ζα με τους δε­ξιούς ΑΝΕΛ, αυτό χρεια­ζό­ταν να φανεί από την άρ­νη­σή τους να συμ­με­τά­σχουν στην κυ­βέρ­νη­ση και δί­νο­ντας στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων κρι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη ή ψήφο ανο­χής στη κυ­βέρ­νη­ση και αυτό για να δώ­σουν χρόνο στο λαό να κα­τα­λά­βει, μέσα από την εμπει­ρία του το πού οδη­γεί η δεξιά ρε­φορ­μι­στι­κή πο­λι­τι­κή την κυ­βέρ­νη­ση Συ­ρι­ζα-ΑΝΕΛ. Να δώ­σουν δη­μό­σια μή­νυ­μα στον Τσί­πρα ότι δεν πρό­κει­ται να ψη­φί­σουν τον δεξιό Παυ­λό­που­λο για Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, κάτι που μπο­ρού­σε τε­λι­κά να απο­τρέ­ψει την επι­λο­γή δε­ξιού Προ­έ­δρου.  Αν ο Τσί­πρας επέ­με­νε όφει­λαν να κα­τα­ψη­φί­σουν. Για να δώ­σουν στο ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα το στίγ­μα της αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης. Να κα­ταγ­γεί­λουν δη­μό­σια τη συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη. Όσο η κρι­τι­κή τους έμενε στους τέσ­σα­ρες τοί­χους ο Τσί­πρας ανε­νό­χλη­τος συ­νέ­χι­ζε τη δεξιά του πο­ρεία. Δη­λα­δή η αντι­πο­λι­τευ­τι­κή τα­κτι­κή των συ­ντρό­φων αντί να σπρώ­ξει τον Τσί­πρα προς τα αρι­στε­ρά τον πή­γαι­νε ολο­έ­να και πιο δεξιά με κα­τά­λη­ξη την προ­δο­σία της 13ης Ιούλη!

                Θεωρώ ότι τότε το έκτα­το συ­νέ­δριο θα ήταν ίσως η πιο σωστή επι­λο­γή για να πάρει η ΑΠ το κόμμα στα χέρια της. Αλλά και πάλι ο Τσί­πρας θα μπο­ρού­σε να το απο­φύ­γει με την προ­σφυ­γή στις κάλ­πες. Πι­στεύω όμως ότι μια αντι­πο­λι­τευ­τι­κή γραμ­μή όπως την πε­ριέ­γρα­ψα πιο πάνω δεν θα άφηνε πε­ρι­θώ­ρια για απο­γοη­τεύ­σεις στο Συ­ρι­ζα και θα μπο­ρού­σε να στεί­λει ένα άλλο μή­νυ­μα στην κοι­νω­νία και να συ­σπει­ρώ­σει με­γά­λο τμήμα της αρι­στε­ρής, ερ­γα­τι­κής και νε­ο­λαι­ί­στι­κης απο­χής. 

                Άκου­σα πολ­λούς συ­ντρό­φους να λένε και πολ­λούς να γρά­φου­νε ότι για να απο­κα­τα­στή­σου­με την εμπι­στο­σύ­νη των λαϊ­κών μαζών προς τη ΛΑΕ και είτε να εντα­χθούν στις γραμ­μές μας, είτε να γί­νουν επιρ­ροή μας, πρέ­πει να προ­χω­ρή­σου­με σε δη­μό­σια σο­βα­ρή αυ­το­κρι­τι­κή. Θεωρώ ότι η αυ­το­κρι­τι­κή χα­ρα­κί­ρι πολύ λίγο έως κα­θό­λου  θα μας βοη­θή­σει στο να κερ­δί­σου­με τη συ­μπά­θεια και την εμπι­στο­σύ­νη των μαζών, γιατί οι μάζες θα μας κρί­νουν από τα έργα και τα λόγια μας. Αν πράγ­μα­τι θα μπού­με μπρο­στά στους αγώ­νες, αν τους κα­θο­δη­γή­σου­με σωστά, αν πράγ­μα­τι μπού­με μπρο­στά για να δη­μιουρ­γή­σου­με ή να συμ­με­τά­σχου­με στα κι­νή­μα­τα. Η σο­βα­ρή αυ­το­κρι­τι­κή που πρέ­πει να γίνει αφορά πε­ρισ­σό­τε­ρο εμάς, γιατί από τα λάθη μας μα­θαί­νου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα παρά από τις επι­τυ­χί­ες μας. Αυ­το­κρι­τι­κή και κρι­τι­κή με αί­σθη­ση ισορ­ρο­πί­ας!

Για την ανα­σύν­θε­ση της Αρι­στε­ράς μέσα από την επα­νί­δρυ­ση και επα­να­θε­με­λί­ω­ση της

                Θεωρώ ότι είναι σωστό: «….η Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να επα­να­θε­με­λιω­θεί και να επα­νι­δρυ­θεί όχι εν κενώ  αλλά μέσα από τη συ­νέ­χεια των κα­λύ­τε­ρων πα­ρα­δό­σε­ων της. Να επα­να­θε­με­λιω­θεί θε­ω­ρη­τι­κά, πο­λι­τι­κά, προ­γραμ­μα­τι­κά και κι­νη­μα­τι­κά με αφε­τη­ρία τους με­γά­λους στο­χα­στές της, τις με­γά­λες επα­να­στα­τι­κές ανα­λα­μπές και τα πιο πε­τυ­χη­μέ­να έστω πρό­σκαι­ρα, ανα­τρε­πτι­κά και επα­να­στα­τι­κά της πει­ρά­μα­τα» (από την ει­σή­γη­ση του σ. Λα­φα­ζά­νη)

                Επα­νι­δρύω ση­μαί­νει δη­μιουρ­γώ κάτι το νέο, από την αρχή. Θεωρώ ότι οι συ­νι­στώ­σες και οι ανέ­ντα­χτοι της ΛΑΕ δεν είναι κάτι το νέο έχουν ιδε­ο­λο­γι­κή, πο­λι­τι­κή και κι­νη­μα­τι­κή ιστο­ρία. Αυτό δεν αναι­ρεί την επα­νί­δρυ­ση σαν στόχο αλλά την κάνει επι­τα­κτι­κή και ανα­γκαία. Ωστό­σο μας επι­βάλ­λει να κα­τα­νο­ή­σου­με ότι η επα­νί­δρυ­ση εκ των πραγ­μά­των θα είναι μια επί­πο­νη και εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λη δια­δι­κα­σία, που θα προ­σκρού­ει στις δια­φο­ρε­τι­κές  εμπει­ρί­ες και στο νόμο της αδρά­νειας. Το προ­χώ­ρη­μα θα γί­νε­ται μέσα από με­γά­λες η μι­κρές εσω­τε­ρι­κές συ­γκρού­σεις, οι οποί­ες θα επη­ρε­ά­ζο­νται από την πο­ρεία και το ρυθμό της τα­ξι­κής πάλης. Οι εσω­τε­ρι­κές συ­γκρού­σεις πρέ­πει να γί­νο­νται σε συ­ντρο­φι­κό κλίμα, με το αί­σθη­μα ότι ο τα­ξι­κός  εχθρός είναι απέ­να­ντι μας, με την κα­τα­νό­η­ση ότι οι δια­φω­νί­ες μας επι­τρέ­πουν να ανε­βά­ζου­με το πο­λι­τι­κό μας επί­πε­δο, με πίστη στην ενό­τη­τα, το δι­καί­ω­μα στη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα, για το χτί­σι­μο μιας Νέας Μα­ζι­κής Επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς σαν το ανα­γκαίο ερ­γα­λείο που θα οδη­γή­σει το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στη νίκη και την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, για το Σο­σια­λι­σμό. Είναι πάνω σ’ αυτή τη βάση όπου θα λύ­σου­με της δια­φο­ρές μας και το μέ­τω­πο θα γίνει το κόμμα του Νέου Μπολ­σε­βι­κι­σμού πραγ­μα­το­ποιώ­ντας την επα­νί­δρυ­σή «…μέσα από τη συ­νέ­χεια των κα­λύ­τε­ρων πα­ρα­δό­σε­ων της»

                Όπως πολύ σωστά επι­ση­μαί­νει ο σ. Λα­φα­ζά­νης να πραγ­μα­το­ποι­ή­σου­με την επα­να­θε­με­λί­ω­ση, «…θε­ω­ρη­τι­κά, πο­λι­τι­κά, προ­γραμ­μα­τι­κά και κι­νη­μα­τι­κά με αφε­τη­ρία τους με­γά­λους στο­χα­στές…», πράγ­μα που ση­μαί­νει επα­να­θε­με­λιώ­νου­με πάνω στη στέ­ρεα βάση των αρχών και της με­θό­δου του επα­να­στα­τι­κού Μαρ­ξι­σμού-Λε­νι­νι­σμού. Αφού βέ­βαια τον κα­θα­ρί­σου­με από τους τό­νους  λάσπη που του έριξε ο στα­λι­νι­σμός, ο ευ­ρω­κο­μου­νι­σμός και οι κάθε ελε­ει­νοί ανα­θε­ω­ρη­τές.

                Η δια­λε­κτι­κή, η ανά­λυ­ση των τρό­πων πα­ρα­γω­γής και ει­δι­κό­τε­ρα του κα­πι­τα­λι­στι­κού τρό­που πα­ρα­γω­γής, η ανά­λυ­ση των τά­ξε­ων (ιστο­ρι­κός υλι­σμός) είναι με­ρι­κά από τα πιο σο­βα­ρά τμή­μα­τα του επι­στη­μο­νι­κού κε­κτη­μέ­νου του Μαρ­ξι­σμού που απο­τε­λούν τη βάση για την κομ­μου­νι­στι­κή επα­να­θε­με­λί­ω­ση.

                Θεωρώ ότι μέσα στις κα­λύ­τε­ρες πα­ρα­δό­σεις του επα­να­στα­τι­κού κι­νή­μα­τος κο­ρυ­φαία θέση κα­τέ­χουν οι απο­φά­σεις των τεσ­σά­ρων πρώ­των συ­νε­δρί­ων της κο­μου­νι­στι­κής 3ης Διε­θνούς.

                Θεωρώ ότι η κα­τάρ­ρευ­ση των χωρών του υπαρ­κτού «σο­σια­λι­σμού» απο­τε­λεί ήττα πε­λω­ρί­ων δια­στά­σε­ων που έχει επη­ρε­ά­σει αρ­νη­τι­κά τη συ­νεί­δη­ση των πλα­τειών μαζών σε σχέση με το στρα­τη­γι­κό μας στόχο την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού και την εγκα­θί­δρυ­ση του σο­σια­λι­σμού. Θεωρώ ότι πάνω σ’ αυτό το θέμα η επα­να­θε­με­λί­ω­ση επι­βά­λει να πά­ρου­με κα­θα­ρή θέση για τις αι­τί­ες της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­λι­νόρ­θω­σης. Πι­στεύω ότι τα γρα­πτά του Τρό­τσκι και όχι μόνο βοη­θά­νε για να κα­τα­λή­ξου­με στα σωστά συ­μπε­ρά­σμα­τα και να βγά­λου­με τα σωστά δι­δάγ­μα­τα.

                Θεωρώ ότι: «…(σ)τις με­γά­λες επα­να­στα­τι­κές ανα­λα­μπές και τα πιο πε­τυ­χη­μέ­να, έστω πρό­σκαι­ρα, ανα­τρε­πτι­κά και επα­να­στα­τι­κά της πει­ρά­μα­τα.» εξέ­χου­σα θέση έχουν η Κο­μού­να του Πα­ρι­σιού, το 1905 και κο­ρυ­φαία η με­γά­λη Οχτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση, τα οποία χρειά­ζε­ται να με­λε­τή­σου­με. Το κα­θέ­να απ’ αυτά έχει και ένα ση­μα­ντι­κό δί­δαγ­μα: Την ανά­γκη του επα­να­στα­τι­κού κόμ­μα­τος και την ανα­τρο­πή του αστι­κού κρά­τους, την ανά­γκη της συμ­μα­χί­ας με την αγρο­τιά και τα πλη­βεια­κά στρώ­μα­τα και τη ση­μα­σία του επα­να­στα­τι­κού κόμ­μα­τος , την ανά­γκη του ενιαί­ου με­τώ­που (σο­βιέτ), ξε­κά­θα­ρο στρα­τη­γι­κό στόχο, όχι στην εθνι­κή ενό­τη­τα και στη λο­γι­κή των στα­δί­ων, ερ­γα­τι­κή δη­μο­κρα­τία και όχι στη λο­γι­κή του σο­σια­λι­σμού σε μία χώρα.

                Θεωρώ ότι χρειά­ζε­ται να με­λε­τή­σου­με «…τις με­γά­λες αγω­νι­στι­κές πα­ρα­δό­σεις της Αρι­στε­ράς στη χώρα μας…» και να υπο­κλι­θού­με «…μπρο­στά στις με­γά­λες επα­να­στα­τι­κές στιγ­μές του κι­νή­μα­τός μας και κυ­ρί­ως στην ΕΑΜ-ική επο­ποι­ία.» (οπ.π) όχι πολύ για να μπο­ρέ­σου­με να δούμε τα λάθη που έγι­ναν και οδή­γη­σαν αυτό το με­γά­λο έπος στην κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας και στη Βάρ­κι­ζα! Στην ήττα!

                Θεωρώ ότι το ΕΑΜ ήτανε μια μορφή ενιαί­ου με­τώ­που όπως και τα σο­βιέτ. Στο ΕΑΜ κυ­ριαρ­χού­σε το ΚΚΕ από την ίδρυ­σή του, στα σο­βιέτ οι μπολ­σε­βί­κοι κα­τά­φε­ραν να πά­ρουν την πλειο­ψη­φία δυο μήνες πριν τον Οχτώ­βρη του 1917. Το ΕΑΜ κα­τά­φε­ρε να συ­γκε­ντρώ­σει στις γραμ­μές του την πλειο­ψη­φία του αγω­νι­ζό­με­νου λαού, πάνω από 1εκατ. κάτι ανά­λο­γο υπήρ­ξε με τα σο­βιέτ. Την κρί­σι­μη στιγ­μή οι μπολ­σε­βί­κοι ζή­τη­σαν και πέ­τυ­χαν «Όλη η Εξου­σία στα Σο­βιέτ» και ήρθε η νίκη, την κρί­σι­μη στιγ­μή το ΚΚΕ ζή­τη­σε και πέ­τυ­χε το «Όλη η Εξου­σία στη κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας» αντί να ζη­τή­σει και να πε­τύ­χει «Όλη η Εξου­σία στο ΕΑΜ» και ήρθε η ήττα. Τι έκανε τη δια­φο­ρά; Οι μπολ­σε­βί­κοι είχαν ένα ξε­κά­θα­ρο στρα­τη­γι­κό στόχο για την ερ­γα­τι­κή και λαϊκή εξου­σία, για το σο­σια­λι­σμό στη βάση της τα­ξι­κής ενό­τη­τας. Αντί­θε­τα η ηγε­σία του ΚΚΕ είχε βυ­θι­στεί στον οπορ­του­νι­σμό της αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κής επα­νά­στα­σης  και της Εθνι­κής Ενό­τη­τας. Η ΛΑΕ καλό είναι να μοιά­σει στο ΕΑΜ μόνο όσο αφορά τη μα­ζι­κό­τη­τα, όχι όσο αφορά το πρό­γραμ­μα και την εσω­τε­ρι­κή δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία, γιατί η συ­νι­στώ­σα του ΚΚΕ στο ΕΑΜ, το «κα­πέ­λω­σε» την κρί­σι­μη στιγ­μή!! Βλέπε Συ­ρι­ζα και συ­νι­στώ­σα Μα­ξί­μου!!! Να επα­να­θε­με­λιώ­σου­με σε στέ­ρε­ες βά­σεις.

Για κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς για Ερ­γα­τι­κή Λαϊκή Εξου­σία

                Θεωρώ ότι είναι σωστό: « Η Λαϊκή Ενό­τη­τα πα­λεύ­ει άμεσα για μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που στη­ριγ­μέ­νη στο κί­νη­μα και τη πλα­τιά πλειο­ψη­φία και σε σύ­γκρου­ση με τα κα­τε­στη­μέ­να συμ­φέ­ρο­ντα στην Ελ­λά­δα και την ΕΕ, θα ανοί­ξει ένα και­νούρ­γιο αντι­μνη­μο­νια­κό προ­ο­δευ­τι­κό δρόμο.»

«Για την Αρι­στε­ρά που θέλει να αλ­λά­ξει την κοι­νω­νία η στρα­τη­γι­κή για τη διεκ­δί­κη­ση της κυ­βέρ­νη­σης, της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς και της ερ­γα­τι­κής λαϊ­κής εξου­σί­ας, δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­ζε­ται με φοβία, να πα­ρα­πέ­μπε­ται σε ένα αό­ρι­στο μέλ­λον και σε συν­θή­κες που δεν ωρι­μά­ζουν ποτέ.» (οπ,π)

Θεωρώ ότι τα συν­θή­μα­τα κα­θο­ρί­ζο­νται από τις προ­βλέ­ψεις σε σχέση με την πο­ρεία της τα­ξι­κής πάλης, την κί­νη­ση και το επί­πε­δο συ­νεί­δη­σης των μαζών. Το σύν­θη­μα κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς με κορμό τη ΛΑΕ θα το βρού­με μπρο­στά μας. Οι λαϊ­κές μάζες είναι βέ­βαιο ότι θα συ­γκρου­στού­νε με την κυ­βέρ­νη­ση Συ­ρι­ζα-ΑΝΕΛ και όσο προ­χω­ρά­ει η εφαρ­μο­γή του 3ου μνη­μο­νί­ου η σύ­γκρου­ση θα εντεί­νε­ται. Αυτό ση­μαί­νει ότι οι μάζες θα γυ­ρί­σουν την πλάτη τους στον Συ­ρι­ζα,  θα τον εγκα­τα­λεί­ψουν ανα­ζη­τώ­ντας πο­λι­τι­κή διέ­ξο­δο κυ­ρί­ως προς τα αρι­στε­ρά. αυτό το ζή­σα­με την πε­ρί­ο­δο 2010- 2015 η εμπει­ρία  είναι πρό­σφα­τη. Η γε­νι­κή απερ­γία έδει­ξε ότι το ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα επα­νέρ­χε­ται στο δρόμο του αγώνα. Αυτό επη­ρε­ά­ζει τις εξε­λί­ξεις στα μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα και την κυ­βέρ­νη­ση η οποία βρί­σκε­ται κοντά στο να χάσει την πλειο­ψη­φία γι αυτό και ανα­ζη­τεί ο Τσί­πρας για μια ακόμη φορά την εθνι­κή ενό­τη­τα και την στή­ρι­ξη της κυ­βέρ­νη­σης του από τα κόμ­μα­τα του κε­φα­λαί­ου. Η ΝΔ βρί­σκε­ται σε κρίση που την κα­θι­στά ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο ανυ­πό­λη­πτη με απο­κο­ρύ­φω­μα το φιά­σκο των εσω­κομ­μα­τι­κών εκλο­γών που δεν έγι­ναν!!  Το σύν­θη­μα μέσα σ’ αυτές τις συν­θή­κες  δεν είναι κα­θό­λου μα­ξι­μα­λι­στι­κό επει­δή η ΛΑΕ δεν ξε­πέ­ρα­σε το 3%, η αντι­κει­με­νι­κή κα­τά­στα­ση γί­νε­ται ιδιαί­τε­ρα ευ­νοϊ­κή για την ανά­πτυ­ξη της επιρ­ρο­ής  της ΛΑΕ. Άλ­λω­στε το πο­σο­στό της ΛΑΕ δεν απέ­χει πολύ απ’ αυτό του Συ­ρι­ζα πριν το 2012.

Πράγ­μα­τι χρειά­ζε­ται με θάρ­ρος να προ­βά­λου­με το σύν­θη­μα γιατί δίνει πο­λι­τι­κή διέ­ξο­δο στο κί­νη­μα για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης των μνη­μο­νί­ων γιατί κα­θι­στά την ΛΑΕ αξιό­πι­στη δύ­να­μη που επι­ζη­τά την κυ­βέρ­νη­ση για να εφαρ­μό­σει το πρό­γραμ­μα της. Αλλά… όπως έδει­ξε και δεί­χνει η εμπει­ρία του Συ­ρι­ζα δεν αρκεί η κυ­βέρ­νη­ση για να εφαρ­μό­σεις το πρό­γραμ­μα σου. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς πρέ­πει να είναι το απο­φα­σι­στι­κό βήμα για ερ­γα­τι­κή λαϊκή εξου­σία στη­ριγ­μέ­νη πάνω στο μα­χό­με­νο ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα  και αυτή η συν­θή­κη ωρι­μά­ζει. Χρειά­ζε­ται και εμείς στη ΛΑΕ να προ­ε­τοι­μα­στού­με γρή­γο­ρα, όχι πρό­χει­ρα, γιατί δου­λεύ­ου­με σε δα­νει­σμέ­νο χρόνο.

*Μέλος Λαϊ­κής Ενό­τη­τας Ν. Σμύρ­νης