(Πάσα ομοιότης με σημερινές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική).

¨Η Συμφωνία του Λιβάνου αποδείχτηκε Βατερλώ του ΕΑΜ, του ΚΚΕ και γενικότερα των αριστερών δυνάμεων¨ Βασίλης Ραφαηλίδης-¨Η ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974¨

Τον Μάιο του 1944 το ΕΑΜ, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, κυριαρχούσε στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας. Ο ΕΛΑΣ ήταν πανίσχυρος, στρατολογώντας συνεχώς και με αμείωτη ένταση νέους αγωνιστές, ενώ βελτίωνε τον εξοπλισμό του κατάσχοντας όπλα από τις γερμανικές αυτοκινητοπομπές που χτυπούσε και από τις ιταλικές μονάδες που είχαν ήδη συνθηκολογήσει και βρίσκονταν στρατοπεδευμένες σε διάφορα σημεία.

Οι Εγγλέζοι, βλέποντας το τέλος του πολέμου να πλησιάζει, ανησυχούσαν σφόδρα για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τη διόγκωση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Είχαν ήδη επιχειρήσει να υποδαυλίσουν μια εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στις αντάρτικες ομάδες, η οποία όμως κατέληξε σε απόλυτη επικράτηση του ΕΛΑΣ και πανωλεθρία του ΕΔΕΣ και του στρατηγού Ζέρβα, ο οποίος έφυγε τρέχοντας από την Ήπειρο φτάνοντας μέχρι την Κέρκυρα για να γλυτώσει, καθώς και στην  διάλυση  του 542 συντάγματος του συνταγματάρχη Ψαρρού και της οργάνωσης του ΕΚΚΑ. Διαπράττοντας ένα σοβαρό πολιτικό λάθος τότε, κάποιοι επικεφαλής του ΕΛΑΣ της περιοχής της Φωκίδας εκτέλεσαν τον συνταγματάρχη Ψαρρό, δίνοντας για μεγάλο διάστημα επιχειρήματα στη δεξιά αντιδραστική προπαγάνδα.

 Στις πόλεις είχε ήδη αρχίσει η δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας από τον πρωθυπουργό Ράλλη, ο οποίος πρόσφερε μισθό και φαγητό οργανώνοντας έτσι στρατιωτικά κάποιους πειναλέους, μαζί με όλα τα κοινωνικά κατακάθια και τα λούμπεν στοιχεία που κυκλοφορούσαν τότε, για να τους στρέψει όταν θα ερχόταν η ώρα ενάντια στο ΕΑΜ. Με εγγλέζικα χρήματα φυσικά.

Ήδη οι ισχυροί ηγέτες του κόσμου Στάλιν, Ρούζβελτ, Τσώρτσιλ συμφώνησαν σε μια σειρά διασκέψεων, αρχής γενομένης αυτής  της Τεχεράνης το Φεβρουάριο του ίδιου έτους, όπου τέθηκαν τα ζητήματα της στρατηγικής που θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα για την επίσπευση του πολέμου (ο Στάλιν ζητούσε απαιτητικά μια ακόμη απόβαση στην Ευρώπη πέραν αυτής της Ιταλίας για την ανακούφιση του ανατολικού μετώπου), την ίδια ώρα όμως έγιναν και οι πρώτες συζητήσεις για τις περίφημες ζώνες επιρροής. Στην πραγματικότητα εκεί τέθηκαν τα θεμέλια για τις οριστικές αποφάσεις που θα έπαιρναν στη Γιάλτα τον επόμενο χρόνο.

Η ΔΙΑΣΚΕΨΗ

Σε αυτό το σκηνικό οι Εγγλέζοι αποφασίζουν να πιέσουν τα πράγματα στην Ελλάδα, γνωρίζοντας εξ’ αρχής ότι έχουν τουλάχιστον την ανοχή της Σοβιετικής Ένωσης και συγκαλώντας διάσκεψη όλων των πλευρών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν τον ελληνικό λαό ( κυβέρνηση Μέσης Ανατολής, κυβέρνηση του βουνού (ΠΕΕΑ), πολιτικά κόμματα, αντιστασιακές οργανώσεις και όποιον άλλον ήταν της αρεσκείας τους, σαν τον ¨ανεξάρτητο¨Φίλιππο Δραγούμη ). Το μέρος που επιλέχτηκε ήταν το Ντουρ ελ Σαουέρ του Λιβάνου και οι εργασίες διήρκεσαν από τις 17 έως τις 20 Μάη του 1944. Τη συνεδρίαση βεβαίως παρακολούθησε αδιαλείπτως ο ¨πρέσβυς¨ Ρέτζιναλντ Λίπερ, άνθρωπος του Τσώρτσιλ, έχων την υψηλή εποπτεία των ¨διαπραγματεύσεων¨ και στην ουσία καθοδηγώντας τες.

Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, κάνοντας το πρώτο λάθος βήμα,  αποφασίζουν να λάβουν μέρος στη συγκεκριμένη διαδικασία. Εκ μέρους του ΕΑΜ και του ΚΚΕ παρευρέθηκαν οι Ρούσσος και Πορφυρογέννης, εκ μέρους της ΠΕΕΑ ο Σβώλος και άλλοι δύο και εκ μέρους του ΕΛΑΣ ο στρατηγός Σαράφης. Η υποδοχή που επιφυλάσσεται στην αντιπροσωπεία, η οποία έρχεται από τη σκλαβωμένη αλλά σθεναρά αντιστεκόμενη πατρίδα, είναι ταπεινωτική και απαξιωτική, αφήνοντας τους κλειδωμένους και χωρίς άλλη ανθρώπινη επαφή επί ώρες σε ένα δωμάτιο. Οι εκπρόσωποι της συντριπτικής πλειοψηφίας του αγωνιζόμενου ενάντια στους κατακτητές ελληνικού λαού το καταπίνουν παριστάνοντας πως δεν συνέβη τίποτε.

Επικεφαλής της εξόριστης κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής (που στην πραγματικότητα  δεν την εξόρισε ποτέ κανείς αλλά έφυγε μόνη της αντί να κάτσει να οργανώσει τον αγώνα ενάντια στους εισβολείς), ήταν ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος πριν λίγες μέρες, καθ’ υπόδειξη  βεβαίως των Εγγλέζων, είχε αντικαταστήσει τον Σ. Βενιζέλο που δεν τον θεωρούσαν ικανό για τη διαπραγμάτευση και ο οποίος προηγούμενα είχε αντικαταστήσει τον Τσουδερό, ενώ από τα υπόλοιπα προπολεμικά κόμματα παρευρίσκονταν οι Κανελλόπουλος, Σοφιανόπουλος, Μυλωνάς, Σακαλής, Θεοτόκης, Λόντος. Τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις εκπροσωπούσαν ο Πυρομάγλου τον ΕΔΕΣ και ο Καρτάλης την ΕΚΚΑ. Οι υποστράτηγοι Βεντήρης και Σταθάτος υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν κάποιες...εθνικές αντιστασιακές οργανώσεις.

Ο Γ. Παπανδρέου στην εναρκτήρια ομιλία του εξαπολύει μια σφοδρή όσο και θρασύτατη επίθεση κατά του ΕΑΜ. Το κατηγορεί ότι «σαν κομμουνιστοκρατούμενο παρεμποδίζει την αντίσταση(!) και δεν επιτρέπει να ανέβουν στο βουνό όλοι οι Έλληνες αν δεν δηλώσουν υποταγή στο ΚΚΕ».

Τους κατηγορεί επίσης ότι είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας, στα οποία...βρήκαν προστασία οι διωκόμενοι από το ΕΑΜ(!). Τους προσάπτει ακόμη την ευθύνη για τη στάση των ελληνικών τμημάτων στη Μέση Ανατολή και τους απειλεί ακόμη και με λογοδοσία για τα...εγκλήματα τους.

Οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ και του ΚΚΕ τον ακούν να αραδιάζει αυτές τις τερατολογίες και δεν τον στέλνουν στο διάολο.

Ο Καρτάλης από την άλλη επαναφέρει συνέχεια στο τραπέζι τη δολοφονία του Ψαρρού.

Οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ και του ΚΚΕ διαμαρτύρονται  μιλώντας για εγγλέζικη προβοκάτσια (αυτό συνέβη στην πραγματικότητα  στην περίπτωση του ελληνικού στρατού της Μέσης Ανατολής), αλλά ποιος τους ακούει; Ο κύβος έχει ριφθεί πολύ νωρίτερα, ο Παπανδρέου  μιλάει εκ του ασφαλούς γνωρίζοντας ότι έχει προηγηθεί μια συνάντηση του Υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας Ήντεν με τον Ρώσο πρεσβευτή Γκούσεφ στις 5 Μαίου. Πιθανά σε αυτή τη συνάντηση παίχτηκε το μεταπολεμικό μέλλον όχι μόνο της Ελλάδας αλλά της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, που βρέθηκαν σε αντίθετες ζώνες επιρροής.

Οι εκπρόσωποι λοιπόν του ΕΑΜ και του ΚΚΕ διαμαρτύρονται αλλά δεν φεύγουν από τη διάσκεψη. Όχι μόνο αυτό, αλλά βλέποντας ότι ο Παπανδρέου είναι ανυποχώρητος, τελικά ενδίδουν σε όλα διαπραγματευόμενοι απλώς τις ζωές των επικεφαλής των στασιαστών της Μέσης Ανατολής (που είναι αμφίβολο αν οι Εγγλέζοι είχαν πρόθεση να τους εκτελέσουν, απλώς το χρησιμοποιούσαν σαν διαπραγματευτικό ατού, γνωρίζοντας μάλιστα ότι η ιστορία ήταν δική τους προβοκάτσια), υπογράφοντας ανάμεσα σε άλλα ότι ακριβώς έθεσε ο Παπανδρέου στην εναρκτήρια ομιλία του:

«Εάν το ΕΑΜ έχει λάβει απόφασιν να εγκαταλείψει τους σκοπούς της δυναμικής επικρατήσεως και να αρκεστεί εις τα πολιτικά μέσα της πειθούς διά την μελλοντικήν πολιτικήν του επικράτησιν και αν κατά συνέπειαν δέχεται να παραιτηθεί πάσης επιρροής επί των ενόπλων μας δυνάμεων, εάν δέχεται την κατάργησιν του ΕΛΑΣ καθώς και των άλλων αντάρτικων σωμάτων και την δημιουργίαν εθνικού στρατού, ο οποίος θα ανήκει μόνον εις την πατρίδαν, τότε και η συμμετοχή του ΕΑΜ εις την εθνικήν μας ένωσιν θα ημπορεί να θεωρείται γεγονός».

Έτσι απλά αποφασίζεται η διάλυση του ΕΛΑΣ και τίθενται άπαντα τα στρατιωτικά σώματα κάτω από την ευθύνη της εθνικής κυβέρνησης και του συμμαχικού στρατηγείου, ενώ παραμένει  ανοιχτό το ζήτημα του αφοπλισμού των αντιστασιακών οργανώσεων (στην πραγματικότητα του ΕΛΑΣ), καθώς και συνταγματικά και πολιτειακά θέματα (επιστροφή της βασιλείας κλπ), τα οποία «θα διευθετηθούν» στις επόμενες συμφωνίες.

Η πρώτη ταφόπλακα στο μεγαλειώδες αντιστασιακό κίνημα της χώρας είχε ήδη μπει με τις υπογραφές των εκπροσώπων της Αριστεράς. Η ηγεσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, αντί να προχωρήσει σε «μονομερείς ενέργειες», όπως έπραξε ο Τίτο στη Γιουγκοσλαυία  φέρνοντας τους συμμάχους προ τετελεσμένων γεγονότων, προτίμησε να πάει να συζητήσει με κάποιους που πέραν του εαυτού τους και των αγγλικών συμφερόντων ουδέν άλλο εκπροσωπούσαν και να υπογράψουν έτσι την καταδίκη ενός ολόκληρου λαού, ο οποίος πρόσφερε άφθονο αίμα και προσωπικές θυσίες σε αυτόν τον αγώνα.

Η ουσιαστική επισφράγιση της συμφωνίας έγινε λίγο αργότερα, όταν στα τέλη Ιουλίου προσγειώνεται με αλεξίπτωτο στα ελληνικά βουνά  οκταμελής ρωσική αποστολή υπό τον συνταγματάρχη Ποπώφ. Μετά από συζητήσεις με τον τότε Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ Γιώργο Σιάντο και το ηγετικό στέλεχος Ιωαννίδη, στις 15 Αυγούστου η ΠΕΕΑ στέλνει στην κυβέρνηση του Καϊρου ένα τηλεγράφημα δια του οποίου υποτάσσεται άνευ όρων στη γραμμή Παπανδρέου.

Σε λίγο θα ακολουθήσουν η Καζέρτα και η Βάρκιζα για να απαξιωθεί εντελώς πλέον το μεγάλο έπος της Εθνικής Αντίστασης και να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά η ανικανότητα της τότε  ηγεσίας του ΚΚΕ.

Και δυστυχώς η τραγωδία της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα δεν σταματάει εκεί αλλά θα συνεχιστεί μέχρι τις μέρες μας και για όσο ακόμη τα  παθήματα δεν γίνονται μαθήματα, καθώς οι εκάστοτε ηγεσίες εξακολουθούν να διατηρούν την αυταπάτη της ¨πανεθνικής¨ συμπαράταξης με τα αστικά κόμματα, συνήθως με αφορμή τη ¨σωτηρία της πατρίδας,¨ διαπράττοντας διαχρονικά τα ίδια τραγικά ιστορικά λάθη.