Συντρόφισσες και σύντροφοι σας ευχαριστούμε για την πρόσκληση την οποία θεωρούμε τιμητική γι αυτό και θα αποφύγουμε μια εθιμοτυπική προσέγγιση χάρη της ουσίας.
Η Συνδιάσκεψη αυτή είναι κατά την γνώμη μας, η σημαντικότερη στην διαδρομή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εδώ και σχεδόν μιάμιση δεκαετία, έχει καταγραφεί με την στάση της μέσα στους αγώνες και στην πολιτική πάλη, στη συνείδηση του μαζικού κοινωνικού ακροατηρίου ως η «Αντικαπιταλιστική Αριστερά».
Υπήρξε παιδί της περιόδου του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και του ριζοσπαστικού πολιτικού ρεύματος ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον ρατσισμό/ φασισμό και τον πόλεμο καθώς και τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Στην ίδια περίοδο συγκροτήθηκαν πολιτικά εγχειρήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς πανευρωπαϊκά.
Σήμερα, που μπορούμε να πούμε πώς ένας ορισμένος κύκλος έχει κλείσει, είναι η ώρα για τα συμπεράσματα.
Η πιο σημαντική εμπειρία που καθορίζει και την σχετική συζήτηση συνολικά, «πλατιού κόμματος» της ριζοσπαστικής Αριστεράς, «συνύπαρξης ρεφορμιστών και επαναστατών», στην Ευρώπη, υπήρξε η διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ. Έφτασε στην κυβέρνηση, χωρίς καν τη συνεργασία με την υφιστάμενη σοσιαλδημοκρατία, ανατρέποντας οριστικά τα ριζοσπαστικά ιδρυτικά χαρακτηριστικά του.
Οι αντίπαλοι της δεξιάς στροφής και του μνημονίου ήταν περισσότεροι εσωκομματικά αλλά ηττήθηκαν καθώς δεν μπόρεσαν να συγκροτήσουν ενιαία στάση και απάντηση στην μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και στην ιστορική πρόκληση.
Η πιο σημαντική εμπειρία αντικαπιταλιστικού κόμματος της ίδιας περιόδου, ένα ενιαίο κόμμα που συγκροτήθηκε από οργανώσεις και ομάδες της αντικαπιταλιστικής/ επαναστατικής Αριστεράς με κορμό την LCR (Επαναστατική Λίγκα), και διεκδίκησε τον ίδιο πολιτικό χώρο, ήταν το γαλλικό ΝΡΑ (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα). Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Φρανσουά Σαμπαντό, κεντρική φιγούρα της ηγεσίας της Λίγκας και του ΝΡΑ δηλώνει, μεταξύ άλλων, ότι υποτίμησαν τον Μελανσό. Σήμερα ο δεύτερος επιτυγχάνει ένα υψηλό ποσοστό, γύρω στο 25%, σφήνα μεταξύ «ακραίου κέντρου», του Μακρόν και της ακροδεξιάς Λεπέν, σε κατεύθυνση που γίνεται αντιληπτή από την κοινωνία ως ριζοσπαστική και αντινεοφιλελεύθερη. Το ΝΡΑ ταλαιπωρείται σε διασπαστική διαδικασία μεταξύ οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς.
Στις μέρες μας ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι αυτός που ήταν πριν από δυο δεκαετίες. Ιδεολογικά και πολιτικά έχει γίνει κομμάτια τόσο η «παγκοσμιοποίηση» με τον πόλεμο στην Ουκρανία, όσο και η ιδέα της αυτορυθμιζόμενης αγοράς απέναντι στο κράτος ή η αντιπληθωριστική πολιτική. Η πολυεπίπεδη κρίση του συστήματος είναι προφανής. Ωστόσο όταν δεν υπάρχει εναλλακτική με ισχυρή πολιτική δύναμη το «μάρμαρο» το πληρώνουν οι «από κάτω». Η κλιμακούμενη ταξική επίθεση των αφεντικών, η βαρβαρότητα, οι κεντροακροδεξιές κυβερνήσεις όπως του Μητσοτάκη αναπτύσσονται στο έδαφος της αδυναμίας της πολιτικής εναλλακτικής των «πολλών και από κάτω».
Εάν οι νίκες δημιουργούν υποδείγματα, οι ήττες αποτελούν «σχολείο» καθώς κρύβουν πολύτιμα συμπεράσματα.
Η ιστορία της επαναστατικής Αριστεράς έχει ως «γενέθλια δήλωση» την διάκριση από την ρεφορμιστική Αριστερά σε μια διαδρομή σύγκρουσης και συνεργασίας. Για τη σύνθετη αυτή σχέση, οι μπολσεβίκοι, πριν την σταλινική αντεπανάσταση, πρότειναν την αντίληψη του «Ενιαίου Μετώπου».
Σήμερα αντιμετωπίζουμε τον πιο αδύναμο πολιτικό ρεφορμισμό στην Ιστορία. Ιστορικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα διαλύονται (Γαλλία – Ιταλία) και την θέση τους παίρνει το «ακραίο κέντρο» όπως είναι ο Μακρόν στην Γαλλία και το Δημοκρατικό κόμμα στις ΗΠΑ. Δεν πρόκειται ασφαλώς για ρεφορμιστική Αριστερά κατά καμία έννοια (σοσιαλιστική στρατηγική, μεταρρυθμίσεις αναδιανομής, οργάνωση της τάξης και των αγώνων).
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη σ’ αυτή την ρότα, «ρεφορμισμός σε αποδρομή».
Όποιος αριστερός σχηματισμός απορρίπτει σήμερα αυτή την εξέλιξη, η «αντιμνημονιακή Αριστερά» στην Ελλάδα, βρίσκεται σε σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία που την οργανώνουν όπως η ΕΕ.
Απ’ αυτή τη σκοπιά το ζήτημα δεν είναι η στάση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ. Θα τραβήξει την ψήφο του αριστερού κόσμου για να φύγει ο Μητσοτάκης, αν και μένει να αποδειχτεί πόσο αποτελεσματικά. Δεν δημιουργεί πλέον, όμως, βαθιά ελπίδα και προσδοκία.
Το ζήτημα είναι η διεκδίκηση ισχυρού αριστερού πόλου στ’ αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Το κριτήριο δεν είναι γενικώς η ενότητα πολλών οργανώσεων και ομάδων. Το κριτήριο είναι η διεκδίκηση μαζικών κοινωνικών ακροατηρίων.
Βλέπουμε στην περίοδο μία ορισμένη ευκαιρία, υπό όρους και προϋποθέσεις. Βλέπουμε μία υποχρέωση. Την διεκδίκηση, ξανά, στα μάτια της κοινωνίας της «μαζικής Αριστεράς». Σε μη επαναστατική περίοδο όπου οι εκλογές έχουν επίσης μεγάλη σημασία. Με όρους ριζοσπαστικούς, αντικαπιταλιστικούς, διεθνιστικούς.
Θέλουμε και ελπίζουμε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βγει από την συνδιάσκεψη αυτή, ενωμένη, διεκδικητική, εξωστρεφής, με προοπτική συγκρότησης και διεύρυνσης του μετώπου της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μέτωπο για να διεκδικήσει την ψήφο στ’ αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, για τον ρόλο του στο κίνημα και την εναλλακτική του πρόταση. Για την πτώση του Μητσοτάκη και της νεοφιλελεύθερης, ακροδεξιάς συμμορίας. Από τα κάτω και από τ’ αριστερά.
Αναμένουμε με ενδιαφέρον την συζήτηση και την απόφαση. Καλή δύναμη και καλή επιτυχία!
