Χτίζοντας το νέο με τα υλικά του παλιού;

Η επι­λο­γή του Λάμπη Ταγ­μα­τάρ­χη στη θέση του διευ­θύ­νο­ντος συμ­βού­λου της ΕΡΤ προ­κά­λε­σε νέα απο­γο­ή­τευ­ση στον κόσμο που έδωσε τον εμ­βλη­μα­τι­κό αγώνα για την επα­να­λει­τουρ­γία της δη­μό­σιας ρα­διο­τη­λε­ό­ρα­σης. Μόνο ως αστείο μπο­ρεί να ει­πω­θεί ότι η μάχη ενά­ντια στα κα­θε­στω­τι­κά ΜΜΕ θα ξε­κι­νή­σει με έναν γνή­σιο εκ­φρα­στή του μι­ντια­κού κα­τε­στη­μέ­νου στο τι­μό­νι της ΕΡΤ. Θέση που κα­τεί­χε και το διά­στη­μα 2010-12, τότε που η ΕΡΤ πρω­το­στα­τού­σε στην αι­σχρή προ­πα­γάν­δα για την «ευ­λο­γία» των μνη­μο­νί­ων και ο Ταγ­μα­τάρ­χης υπο­βάθ­μι­ζε το έργο της ΕΡΤ, απαι­τώ­ντας ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις γα­λέ­ρας.  

Ακόμα μια πρό­κλη­ση ήταν η ανα­βάθ­μι­ση του πρώην ει­σαγ­γε­λέα της Αντι­τρο­μο­κρα­τι­κής Υπη­ρε­σί­ας αλλά και επι­κε­φα­λής της ΕΥΠ επί Κα­ρα­μαν­λή, Δη­μή­τρη Πα­παγ­γε­λό­που­λου. Ο τε­λευ­ταί­ος, από γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας του υπουρ­γεί­ου Δι­καιο­σύ­νης, ανέ­λα­βε κα­θή­κο­ντα υφυ­πουρ­γού στο ίδιο υπουρ­γείο με αρ­μο­διό­τη­τα σε θέ­μα­τα Δια­φά­νειας. Είναι εν­δει­κτι­κό πως λίγες μόνον ώρες πριν από την ορ­κω­μο­σία του νέου υφυ­πουρ­γού, το γρα­φείο του υπουρ­γού Δι­καιο­σύ­νης Νίκου Πα­ρα­σκευό­που­λου δή­λω­νε άγνοια για το γε­γο­νός.

Με τις νέες αυτές «εκ­πλή­ξεις», ο κα­τά­λο­γος της αξιο­ποί­η­σης στε­λε­χών από το χώρο του «κα­ρα­μαν­λι­σμού» και του «ση­μι­τι­κού» ή «πα­παν­δρεϊ­κού» ΠΑΣΟΚ συ­νε­χώς διευ­ρύ­νε­ται. Είχαν προη­γη­θεί εξέ­χου­σες μορ­φές της πο­λι­τι­κής ελίτ και λοι­ποί γρα­φειο­κρά­τες που ορ­γά­νω­σαν και υλο­ποί­η­σαν τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας για λο­γα­ρια­σμό των κα­πι­τα­λι­στών: Παυ­λό­που­λος, Πα­να­ρί­τη, Σα­γιάς, Σπίρ­τζης, Ρου­μπά­της, Κα­τσέ­λη κ.λπ. 

Είναι προ­φα­νές ότι όλα αυτά τα πρό­σω­πα, ακόμα και αν έχουν τις κα­λύ­τε­ρες των προ­θέ­σε­ων, δεν μπο­ρούν να υπη­ρε­τή­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντα της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και τους πο­λι­τι­κούς στό­χους της Αρι­στε­ράς. Είναι ταγ­μέ­νοι στο αντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο, ερ­γά­ζο­νται συ­νει­δη­τά για τη δια­τή­ρη­ση της «κα­θε­στη­κυί­ας τάξης» και απο­λύ­τως φυ­σιο­λο­γι­κά με­τα­τρέ­πο­νται σε ιμά­ντα με­τα­φο­ράς των πιέ­σε­ων του συ­στή­μα­τος εντός της κυ­βέρ­νη­σης.

Για να δι­καιο­λο­γη­θούν αυτές οι επι­λο­γές -που επι­πλέ­ον εξορ­γί­ζουν και απο­θαρ­ρύ­νουν τα μέλη, τα στε­λέ­χη, αλλά και τους απλούς ψη­φο­φό­ρους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- ορι­σμέ­νοι επι­κα­λού­νται την «αυ­θε­ντία των ει­δι­κών», τις «τε­χνο­κρα­τι­κές δε­ξιό­τη­τες» ή τη γνώση «των λει­τουρ­γιών του κρά­τους», ως κρι­τή­ριο για τη συμ­με­το­χή κά­ποιου/ας στο κυ­βερ­νη­τι­κό σχήμα. Εί­μα­στε βέ­βαιοι ότι επι­στή­μο­νες και πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη με τέ­τοιες ικα­νό­τη­τες υπάρ­χουν στην κοι­νω­νία, εντός και εκτός των γραμ­μών της Αρι­στε­ράς, χωρίς να συν­δέ­ο­νται με όλους εκεί­νους που σά­ρω­σαν τα δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας, που ξε­πού­λη­σαν τα δη­μό­σια αγαθά και πλειο­δό­τη­σαν στην κα­τα­συ­κο­φά­ντη­ση και την κα­τα­στο­λή των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών αντι­στά­σε­ων. 

Δυ­στυ­χώς, πίσω από αυτές τις επι­λο­γές για τόσο ση­μα­ντι­κές θέ­σεις άσκη­σης πο­λι­τι­κής κρύ­βε­ται ένα θε­με­λιώ­δες λάθος στρα­τη­γι­κής που έχει πλη­ρω­θεί με πο­λι­τι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές πα­νω­λε­θρί­ες για την Αρι­στε­ρά: η επι­τυ­χία προ­ϋ­πο­θέ­τει να μην «τρο­μά­ξει ο αντί­πα­λος», οι πε­ρι­στά­σεις απαι­τούν συ­γκλί­σεις και επι­μέ­ρους συ­ναι­νέ­σεις με ένα δήθεν «προ­ο­δευ­τι­κό» τμήμα της αστι­κής τάξης. 

Για να μη ζή­σου­με τις ήττες της δικής μας επο­χής, ακρι­βώς επει­δή η ιστο­ρι­κή δια­κύ­βευ­ση είναι με­γά­λη, πρα­κτι­κές και πρό­σω­πα που «κλεί­νουν το μάτι» σε αντι­λή­ψεις «εθνι­κής ενό­τη­τας» και «σε­βα­σμού της τα­ξι­κής κυ­ριαρ­χί­ας», που επι­χει­ρούν να χτί­σουν το νέο με τα φθαρ­μέ­να υλικά του πα­λιού, οφεί­λουν να εγκα­τα­λει­φθούν άμεσα. Ο χρό­νος εξάλ­λου δεν είναι απε­ριό­ρι­στος.