Η ενεργητική συμμετοχή της πληττόμενης κοινωνίας είναι προϋπόθεση της ανατροπής

Από μνη­μό­νιο σε μνη­μό­νιο, από προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό σε προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, η κοι­νω­νία κα­θη­με­ρι­νά κα­τα­στρέ­φε­ται και η χώρα δια­λύ­ε­ται. Η ανα­τρο­πή της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης από μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς ή μια κυ­βέρ­νη­ση με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η οποία θα κα­ταρ­γή­σει τα μνη­μό­νια και θα επι­διώ­ξει τη δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους από το μη βιώ­σι­μο χρέος, ισο­δυ­να­μεί με επα­νά­στα­ση. Γιατί ένα τόσο βαθύ ρήγμα στο ακραίο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ευ­ρω­παϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα δια­τα­ράσ­σει τις ισορ­ρο­πί­ες που έχουν δη­μιουρ­γη­θεί υπέρ του κε­φα­λαί­ου - ιδιαί­τε­ρα του πα­νί­σχυ­ρου χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού τομέα - με την εξα­θλί­ω­ση της ερ­γα­σί­ας, και υπέρ των πλού­σιων χωρών του βορρά σε βάρος του ευ­ρω­παϊ­κού νότου. Απ’ αυτή τη σκο­πιά, τόσο η λαϊκή εντο­λή για κυ­βέρ­νη­ση αρι­στε­ράς όσο και η πα­ρα­μο­νή της στην εξου­σία, δεν απο­τε­λούν μο­νό­δρο­μο. Οι συ­γκρού­σεις θα λά­βουν ακραί­ες μορ­φές, καθώς οι μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν όλα τα μέσα για να μας στα­μα­τή­σουν.

Η συ­γκρό­τη­ση της υπαρ­κτής αντι­μνη­μο­νια­κής και σε με­γά­λο βαθμό αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ευ­ρεί­ας κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και η δυ­να­μι­κή πα­ρέμ­βα­ση των απο­κά­τω στις εξε­λί­ξεις, αλλά και η πο­λι­τι­κή επάρ­κεια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ώστε ν’ αντα­πο­κρι­θεί στα κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά επί­δι­κα, είναι προ­ϋ­πο­θέ­σεις της ανα­τρο­πής. Οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις αυτές δεν είναι δε­δο­μέ­νες και χρειά­ζε­ται να δη­μιουρ­γη­θούν. Η λο­γι­κή της ανά­θε­σης στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από την πλευ­ρά της κοι­νω­νί­ας και η λο­γι­κή της κυ­βερ­νη­τι­κής εναλ­λα­γής με αύ­ξη­ση των πο­σο­στών μας, λόγω της κοι­νω­νι­κής απελ­πι­σί­ας ή από ένα «ατύ­χη­μα» στο μνη­μο­νια­κό μπλοκ, απο­τε­λούν εξί­σου λαν­θα­σμέ­νες κα­τευ­θύν­σεις. Το εκλο­γι­κό πο­σο­στό με το οποίο μας τί­μη­σε ο ελ­λη­νι­κός λαός δεν απο­τε­λεί με­τα­φε­ρό­με­νη πα­ρα­κα­τα­θή­κη στις κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις, την Αυ­το­διοί­κη­ση ή το Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο. Πρέ­πει να χτί­σου­με κοι­νω­νι­κά με επι­μο­νή, σοφία και ανι­διο­τέ­λεια, πρω­τί­στως με φυ­σι­κή πα­ρου­σία, αλ­λά­ζο­ντας κι εμείς οι ίδιοι, ώστε να συμ­βάλ­λου­με στη συ­γκρό­τη­ση και ανά­πτυ­ξη του κοι­νω­νι­κού μέσα στους κα­θη­με­ρι­νούς αγώ­νες, με στόχο τη σύν­θε­ση των επι­μέ­ρους αντι­θέ­σε­ων, αι­τη­μά­των και ανα­γκών σ’ ένα με­γά­λο ενο­ποι­η­τι­κό και υλο­ποι­ή­σι­μο σχέ­διο ανα­τρο­πής.

Μέχρι τώρα βα­δί­ζου­με ως ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χωρίς συ­νο­λι­κό σχέ­διο ανα­τρο­πής, με τον αυ­τό­μα­το πι­λό­το ενός επα­να­λαμ­βα­νό­με­νου επι­θυ­μη­τού στό­χου. Τι κά­νου­με όμως για να γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα; Έχου­με ήδη μια πα­ρα­κα­τα­θή­κη που δεί­χνει τον δρόμο : τη στή­ρι­ξη ή/και τη συμ­με­το­χή μας στα υπαρ­κτά κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα. Αλλά τα μέ­τω­πα αυτά, αν και ση­μα­ντι­κά, είναι ελ­λειμ­μα­τι­κά και ασυ­ντό­νι­στα και η δική μας συμ­με­το­χή ανα­ντί­στοι­χη των ανα­γκών σε όσα ήδη συμ­βαί­νουν και ελά­χι­στη στην προ­ε­τοι­μα­σία αυτών που πρέ­πει να συμ­βούν. Για πα­ρά­δειγ­μα, πως μπο­ρού­με να λει­τουρ­γή­σου­με κα­τα­λυ­τι­κά για να δη­μιουρ­γη­θούν κι­νή­μα­τα ευ­ρύ­τα­της κοι­νω­νι­κής βάσης όπως των «υπερ­χρε­ω­μέ­νων» ή των ανέρ­γων, επι­σφα­λώς, με­ρι­κώς, πε­ρι­στα­σια­κά ερ­γα­ζο­μέ­νων ; Μπο­ρεί να γίνει ανα­τρο­πή με τη νε­ο­λαία αμέ­το­χη;

Για ένα αυ­το­διοι­κη­τι­κό σχέ­διο με λαϊκή συμ­με­το­χή

Οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές, δυ­στυ­χώς όχι οι ευ­ρω­ε­κλο­γές,  ενερ­γο­ποί­η­σαν τα αντα­να­κλα­στι­κά των ορ­γά­νων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Είναι γνω­στή η ευαι­σθη­σία μας στις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις που θε­ω­ρού­νται από παλιά οι κο­ρυ­φαί­ες πο­λι­τι­κές μάχες ένα­ντι άλλων, κοι­νω­νι­κών για πα­ρά­δειγ­μα, μαχών. Ο κίν­δυ­νος για τα κόμ­μα­τα της αρι­στε­ράς να αφυ­δα­τω­θούν σε εκλο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς ή μη­χα­νι­σμούς προ­πα­γάν­δας ήταν και είναι υπαρ­κτός. Ευ­τυ­χώς, χάρις στο κί­νη­μα των «αγα­να­κτι­σμέ­νων», τις με­γα­λειώ­δεις συ­γκρου­σια­κές δια­δη­λώ­σεις και τις ση­μα­ντι­κές πρά­ξεις ανυ­πα­κο­ής στην πρώτη πε­ρί­ο­δο των μνη­μο­νί­ων, ο  ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­τη­ρή­θη­κε ζω­ντα­νός και σε επαφή με την κοι­νω­νία. Η ση­με­ρι­νή, όμως, πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και η κοι­νω­νι­κή εμπλο­κή μας θέ­τουν  πιο πε­ρί­πλο­κα προ­βλή­μα­τα. Το με­γά­λο βήμα του ενιαί­ου κόμ­μα­τος έγινε με το συ­νέ­δριο, αλλά γνω­ρί­ζου­με όλοι και όλες ότι το κόμμα δεν είναι ενιαίο. Δεν μιλώ για θε­μι­τές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις, για ρεύ­μα­τα ή τά­σεις. Μιλώ για ένα θρυμ­μα­τι­σμέ­νο κα­θρέ­φτη που πα­ρα­μορ­φώ­νει τα συλ­λο­γι­κά εί­δω­λα, για θε­σμι­κές ή εξω­θε­σμι­κές συ­σπει­ρώ­σεις που υπερ­τε­ρούν των κοι­νών τόπων, για κα­τα­στά­σεις που δια­με­σο­λα­βούν την αυ­τό­νο­μη βού­λη­ση των μελών και θέ­τουν ισχυ­ρά εμπό­δια στο με­γά­λο ζη­τού­με­νο, δη­λα­δή την εκ­πό­νη­ση ενός συλ­λο­γι­κού σχε­δί­ου που οδη­γεί στην κυ­βερ­νη­τι­κή ανα­τρο­πή και επι­τρέ­πει στη νέα κυ­βέρ­νη­ση να μα­κροη­με­ρεύ­σει.

Εί­μα­στε κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι να συμ­φι­λιω­θού­με και ν’ αλ­λά­ξου­με, αν πι­στεύ­ου­με αλη­θι­νά στον αγώνα για τη σω­τη­ρία της κοι­νω­νί­ας μέσα από την υπέρ­βα­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης, την κοι­νω­νι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση και τον πα­ρα­γω­γι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό. Οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές και οι ευ­ρω­ε­κλο­γές συν­δέ­ο­νται ή πρέ­πει να συν­δε­θούν με τον δια­κη­ρυγ­μέ­νο στόχο της ανα­τρο­πής, πρέ­πει να εντα­χθούν στο γε­νι­κό σχέ­διο, που δεν έχου­με επαρ­κώς δια­μορ­φώ­σει και, οπωσ­δή­πο­τε, απο­σα­φη­νί­σει στα βα­σι­κά του στά­δια.

Δεν υπάρ­χει βα­σι­λι­κή οδός για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ούτε η επι­κοι­νω­νια­κή τα­κτι­κή μπο­ρεί να κι­νη­το­ποι­ή­σει τον κόσμο. Γιατί οι άν­θρω­ποι που χά­νουν το έδα­φος κάτω από τα πόδια τους δεν θα­μπώ­νο­νται από τα πα­ρα­δο­σια­κά κλισέ, ούτε θα τρέ­ξουν να μας ψη­φί­σουν στο όνομα του μι­κρό­τε­ρου κακού, με­τα­φέ­ρο­ντας την ψήφο τους από τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές οπου­δή­πο­τε εμ­φα­νί­ζε­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, χωρίς να είναι ου­σια­στι­κά παρών. Όσο γνή­σιες είναι οι ανά­γκες της πλητ­τό­με­νης κοι­νω­νί­ας άλλο τόσο και πε­ρισ­σό­τε­ρο αλη­θι­νοί και πα­ρό­ντες πρέ­πει να εί­μα­στε εμείς. Αυτό ση­μαί­νει απλά : να εί­μα­στε στα­θε­ρά εκεί όπου κρί­νε­ται η ζωή των πολ­λών, αγω­νι­ζό­με­νοι και ανι­διο­τε­λείς, με την πα­ρα­κα­τα­θή­κη των ιδεών μας και τη βαθιά πίστη ότι κα­νείς άλλος πλην των μα­χό­με­νων λαϊ­κών τά­ξε­ων δεν μπο­ρεί να οδη­γή­σει στην ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και να στη­ρί­ξει  μια κυ­βέρ­νη­ση αρι­στε­ράς.

Η πο­ρεία προς τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές είναι μια σπου­δαία ευ­και­ρία εξω­στρέ­φειας, αγω­νι­στι­κής πα­ρου­σί­ας των δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και γεί­ω­σης στις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες. Ταυ­τό­χρο­να, είναι η προ­νο­μια­κή οδός εμπλο­κής των το­πι­κών κι­νη­μά­των, των πα­ρα­γω­γι­κών ομά­δων, των ερ­γα­ζο­μέ­νων που κα­τα­στρέ­φο­νται, των νέων και των γυ­ναι­κών, των αν­θρώ­πων των γραμ­μά­των και των τε­χνών, σε μια δια­δι­κα­σία χει­ρα­φέ­τη­σης και συμ­με­το­χής, η οποία συν­θέ­τει ταυ­τό­χρο­να τα επι­μέ­ρους σε κοι­νούς στό­χους.

Η απο­κέ­ντρω­ση με αυ­το­διοί­κη­ση ση­μαί­νει, αν εν­νο­ού­με τις λέ­ξεις, ότι οι το­πι­κές κοι­νω­νί­ες πρέ­πει να εκλέ­γουν τις το­πι­κές κυ­βερ­νή­σεις με τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή δική τους πα­ρέμ­βα­ση και τον συ­να­κό­λου­θο έλεγ­χο στην πο­λι­τι­κή που εφαρ­μό­ζουν. Ο δήμος είναι η πο­λι­τι­κή κοι­νω­νία και η δη­μο­τι­κή αρχή - πλειο­ψη­φία, μειο­ψη­φί­ες - το αι­ρε­τό σώμα που την εκ­προ­σω­πεί. Συν­δυά­ζο­ντας αυτή την προ­σέγ­γι­ση με τον στόχο της κυ­βερ­νη­τι­κής ανα­τρο­πής μέσα από μα­ζι­κούς κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες, και την αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών στις το­πι­κές κυ­βερ­νή­σεις μέσα από τη μα­ζι­κή υπο­στή­ρι­ξη αντι­μνη­μο­νια­κών/αντι­καλ­λι­κρα­τι­κών, αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων το­πι­κών προ­γραμ­μά­των, προ­τεί­νω τα πα­ρα­κά­τω που συ­νά­δουν και εξει­δι­κεύ­ουν το 4σέ­λι­δο κεί­με­νο για την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ καλεί τις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις που πλήτ­το­νται από την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή να γί­νουν συμ­μέ­το­χοι και πρω­τα­γω­νι­στές στη δια­χεί­ρι­ση των το­πι­κών υπο­θέ­σε­ων, ανα­τρέ­πο­ντας μέσα από συλ­λο­γι­κό αγώνα όλα όσα επι­βάλ­λουν τα μνη­μό­νια και οι δα­νεια­κές συμ­βά­σεις στην αυ­το­διοί­κη­ση και την το­πι­κή κοι­νω­νία και τα οποία εφαρ­μό­ζουν, χωρίς ου­σια­στι­κές αντι­στά­σεις, οι μνη­μο­νια­κές δη­μο­τι­κές και πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­νά­μεις. Με κορμό τα δικά μας - δη­μο­τι­κά και πε­ρι­φε­ρεια­κά - ρι­ζο­σπα­στι­κά αρι­στε­ρά και οι­κο­λο­γι­κά σχή­μα­τα, οι δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­χει­ρούν τη δια­μόρ­φω­ση σε το­πι­κό επί­πε­δο της ευ­ρεί­ας κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας που μπο­ρεί να εκλέ­ξει και να στη­ρί­ξει μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς. Πρό­κει­ται για μια τομή/συ­μπό­ρευ­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κοι­νω­νί­ας. Πρό­κει­ται για την ανα­γνώ­ρι­ση του αυ­το­νό­η­του : ότι δη­λα­δή ποτέ στην αν­θρώ­πι­νη ιστο­ρία δεν υπήρ­ξε ανα­τρο­πή του πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού statusquoχω­ρίς μα­ζι­κή εμπλο­κή και πρω­το­βου­λία των απο­κά­τω, χωρίς εν τέλει μια κα­θο­λι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση τόσο των απλών αν­θρώ­πων όσο και των πο­λι­τι­κών υπο­κει­μέ­νων που επαγ­γέλ­λο­νται την αλ­λα­γή.

Στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές πρέ­πει να εί­μα­στε «οι άλλοι», δη­λα­δή ένα δια­κρι­τό πο­λι­τι­κό σχέ­διο και μια αντί­πα­λη πο­λι­τι­κή δια­δι­κα­σία συμ­με­το­χής   και χει­ρα­φέ­τη­σης, απέ­να­ντι στο ρόλο του οπα­δού και του ψη­φο­φό­ρου που ανα­πα­ρά­γουν τα αστι­κά πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα. Η ανα­κύ­κλω­ση ενός προ­βε­βλη­μέ­νου πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού σε θέ­σεις δη­μάρ­χου, πε­ρι­φε­ρειάρ­χη, βου­λευ­τή, ευ­ρω­βου­λευ­τή και μελ­λο­ντι­κού υπουρ­γού δεί­χνει ανε­πάρ­κεια δυ­νά­με­ων και ανα­βιώ­νει πρα­κτι­κές που επέ­λε­γε, καλώς ή κακώς, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όταν ήταν ένα μικρό κόμμα. Ο κό­σμος γνω­ρί­ζει ότι τέ­τοιες με­τα­κι­νή­σεις είναι προ­σω­ρι­νές, δεν έχουν κοι­νω­νι­κό βάθος τόσο ως προς τη διαρ­κή πα­ρου­σία των συ­γκε­κρι­μέ­νων προ­σώ­πων στην το­πι­κή κοι­νω­νία όσο και ως προς τη γνώση  των προ­βλη­μά­των μέσα από την κα­θη­με­ρι­νή εμπει­ρία και τους επι­τό­πιους αγώ­νες. Το ανα­τρε­πτι­κό, αυ­το­διοι­κη­τι­κό ρεύμα πρέ­πει να είναι συλ­λο­γι­κό. Κα­νείς και καμία επι­κε­φα­λής - μην ξε­χνά­με ότι το δη­μαρ­χο­κε­ντρι­κό σύ­στη­μα είναι στον αντί­πο­δα της δικής μας πο­λι­τι­κής - δεν υπο­κα­θι­στά τους πολ­λούς που απο­φα­σί­ζουν να πα­ρέμ­βουν και να ορί­σουν τη ζωή τους. Τα δη­μο­τι­κά μας σχή­μα­τα, όσα δη­μιουρ­γή­θη­καν και ευ­δο­κί­μη­σαν σε δύ­σκο­λες συν­θή­κες, με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  των χα­μη­λών επι­δό­σε­ων, έγι­ναν γνω­στά πρω­τί­στως ως σύ­νο­λα τα οποία ερ­γά­στη­καν συ­στη­μα­τι­κά στις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες. Αυτό το πρό­τυ­πο όχι μόνο δεν πρέ­πει να το εγκα­τα­λεί­ψου­με  αλλά πρέ­πει πάνω του να στη­ρί­ξου­με τη διευ­ρυ­μέ­νη συμ­μα­χία των ενερ­γών πο­λι­τών η οποία θ’ αλ­λά­ξει τους συ­σχε­τι­σμούς στις το­πι­κές κυ­βερ­νή­σεις.

Δεν πρό­κει­ται για ένα σχέ­διο που εγ­γυά­ται σε κάθε πε­ρί­πτω­ση ένα κόκ­κι­νο αυ­το­διοι­κη­τι­κό χάρτη. Το να εκλά­βου­με, όμως, την επι­θυ­μία μας ως βε­βαιό­τη­τα και ν’ ανα­ζη­τή­σου­με μα­γι­κές λύ­σεις εκλο­γι­κής επι­τυ­χί­ας δεν συ­νι­στά ούτε πο­λι­τι­κή ανά­γνω­ση των προ­τε­ραιο­τή­των και των ανα­γκών των το­πι­κών κοι­νω­νιών, ούτε συ­ναί­σθη­ση των δικών μας δυ­να­το­τή­των. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν συ­νι­στά σχέ­διο το οποίο ενερ­γο­ποιεί το κόμμα και την κοι­νω­νία και οδη­γεί σε κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς. Ας προ­σπα­θή­σου­με τους επό­με­νους μήνες να λει­τουρ­γή­σου­με κα­τα­λυ­τι­κά στη δη­μιουρ­γία ενός μα­ζι­κού λαϊ­κού αυ­το­διοι­κη­τι­κού κι­νή­μα­τος, που απο­τε­λεί και τη μόνη ρε­α­λι­στι­κή οδό για τα κα­λύ­τε­ρα δυ­να­τά εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα.

Η με­γά­λη σύ­γκρου­ση των ευ­ρω­ε­κλο­γών

Η προ­σή­λω­ση στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές έχει αφαι­ρέ­σει από τον ορί­ζο­ντα την επι­κεί­με­νη σύ­γκρου­ση που θα χα­ρα­κτη­ρί­σει τις ευ­ρω­ε­κλο­γές. Γιατί είναι προ­φα­νές ότι σ’ αυτές θα κρι­θεί το αν ο ελ­λη­νι­κός λαός υπο­στη­ρί­ζει την ανα­τρο­πή της μνη­μο­νια­κής ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης και υπο­τε­λούς κυ­βέρ­νη­σης στην Ελ­λά­δα, στέλ­νο­ντας σαφές μή­νυ­μα στις κυ­ρί­αρ­χες δυ­νά­μεις της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης. Οι ευ­ρω­ε­κλο­γές είναι το ισο­δύ­να­μο με τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές  στο πεδίο τα Ευ­ρώ­πης. Θα απο­τυ­πώ­σουν ή δεν θα απο­τυ­πώ­σουν, εντός και εκτός συ­νό­ρων, ένα ισχυ­ρό κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό ρεύμα, ικανό να ανα­τρέ­ψει τη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση και να υπο­στη­ρί­ξει μια κυ­βέρ­νη­ση αρι­στε­ράς που θα κα­ταρ­γή­σει τα μνη­μό­νια και θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί το χρέος.

Λόγω και του ρόλου του προ­έ­δρου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της σχέ­σης μας με το Κόμμα της Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς στις ευ­ρω­ε­κλο­γές έχου­με ήδη επεν­δύ­σει πολλά. Ο πρό­ε­δρος, οι βου­λευ­τές του κόμ­μα­τος, οι εκ­πρό­σω­ποι των κοι­νω­νι­κών και πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων που εντάσ­σο­νται στο δικό μας σχέ­διο, όλα τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, τα συν­δι­κά­τα και οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας, οι δια­νο­ού­με­νοι εντός και εκτός Ελ­λά­δας, συ­νο­λι­κά ο λαός, πρέ­πει να πά­ρουν μέρος στη δια­δι­κα­σία προς τις ευ­ρω­ε­κλο­γές και στην επί­τευ­ξη ενός εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σμα­τος που θα στεί­λει μή­νυ­μα ταυ­τό­χρο­να στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη.

Απ’ αυτή την άποψη οι ευ­ρω­ε­κλο­γές είναι κατά κά­ποιο τρόπο συ­γκοι­νω­νού­ντα δο­χεία με τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές. Γιατί πρό­κει­ται για την ανά­δυ­ση στη σκηνή της ανα­τρο­πής του με­γά­λου πλή­θους, το οποίο μπο­ρεί με το ανά­λο­γο πάθος και συμ­με­το­χή να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει αυτό που στην αρχή ονό­μα­σα επα­νά­στα­ση. 

*δη­μο­τι­κή σύμ­βου­λος δήμου Αθη­ναί­ων,  Ανοι­χτή Πόλη