Η επίθεση στη Βίλα Αμαλίας είναι επίθεση σε όλους μας - Να υψώσουμε τείχος απέναντι στην καταστολή!

Στον κόσμο που ζει ή δραστηριοποιείται στην περιοχή, είναι γνωστό ότι η ύπαρξη και η αντιρατσιστική-αντιφασιστική δράση της Βίλας Αμαλίας έχουν παίξει το δικό τους ρόλο στο να μην μπορέσουν να πατήσουν πόδι στη Βικτώρια οι νεοναζί, να μην διαχυθεί το ρατσιστικό δηλητήριο στις σχέσεις ντόπιων και μεταναστών στη γειτονιά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος αναλαμβάνει να «βάλει πλάτη» στη Χρυσή Αυγή. Ελάχιστος καιρός πέρασε από τα εκδικητικά βασανιστήρια αντιφασιστών στη ΓΑΔΑ και ακόμη λιγότερος από την επίθεση των ΜΑΤ στην πρόσφατη αντιφασιστική συγκέντρωση στη Νίκαια, ώστε να μπορέσουν οι νεοναζί να παρελάσουν.

Οι «εξυπηρετήσεις» ανάμεσα στη ΝΔ και τη ΧΑ είναι αμοιβαίες. Οι νεοναζί «εξαργυρώνουν» τη χρησιμότητά τους στο καθεστώς την οποία έχουν αποδείξει: Στοχοποιώντας αριστερούς αγωνιστές, στρέφοντας την κοινωνική οργή προς τους μετανάστες, χτυπώντας τα συνδικαλιστικά δικαιώματα μέσα από τα σκλαβοπάζαρα των «γραφείων ευρέσεως εργασίας», στηρίζοντας την μετεμφυλιοπολεμική ατζέντα που θέλει να επιβάλει ο Σαμαράς στην πολιτική, ενώ δίνουν κάλυψη σε κρίσιμες (για το κεφάλαιο) αποφάσεις: τη φοροασυλία στους εφοπλιστές, τη διαγραφή των χρεών των αφεντικών των ΠΑΕ, τη συγκάλυψη στο σκάνδαλο του χαρίσματος της ΑΤΕ στον Σάλλα. Πιο πρόσφατα υπερψήφισαν («εκ παραδρομής…») μαζί με την τρικομματική το κουκούλωμα της λίστας Λαγκάρντ.

Η «επιβολή της νομιμότητας» που υπόσχεται ο Δένδιας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως κακόγουστο αστείο: Η ΕΛΑΣ κάνει πλάτες (όταν οι άντρες της δε συμμετέχουν ανοιχτά) στα πογκρόμ των νεοναζί στο κέντρο της Αθήνας, συμπεριφέρεται ως ιδιωτικός στρατός του Μπόμπολα ενάντια στους κατοίκους στις Σκουριές. Η Δικαιοσύνη «συμμορφώνεται εις τας υποδείξεις» της τρόικας και του Στουρνάρα όπως στην περίπτωση του χαρατσιού της ΔΕΗ. Το σύνταγμα και οι κανόνες ακόμα και της στοιχειώδους αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κουρελιάζονται συστηματικά από την κυβέρνηση. Και ο κατάλογος είναι πολύ μακρύτερος… Η «πυγμή του κράτους» στρέφεται πάντοτε και εξαντλείται ενάντια σε όσους αντιστέκονται σε αυτή την άθλια «νομιμότητα».

Αλλά οι «υποσχέσεις» Δένδια θα πρέπει να αντιμετωπιστούν πολύ πιο σοβαρά. Η επίθεση ξεπερνά τα όρια της ίδιας της Βίλας και είναι πολύ περισσότερα από «ρουσφέτι» στη Χρυσή Αυγή. Είναι ένα ακόμα επεισόδιο στην αυταρχική στροφή της κυβέρνησης, του «κράτους έκτακτης ανάγκης» με το οποίο κυβερνά (συλλήψεις συνδικαλιστών, εργάτες Σκαραμαγκά, απαγόρευση κυκλοφορίας στην επίσκεψη Μέρκελ, «αναβάθμιση» του κατασταλτικού οπλοστασίου της ΕΛΑΣ, βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ, αθρόες «προληπτικές προσαγωγές» κλπ) απέναντι στον «εχθρό-λαό». Αυτή η στρατηγική θα συνεχιστεί, καθώς οι κυβερνώντες δεν μπορούν να υπολογίζουν σε καμιά κοινωνική συναίνεση «από τα κάτω» για την κοινωνική βαρβαρότητα που εφαρμόζουν.

Η επίθεση στη Βίλα (μια από τις πιο παλιές και πλατιά «αναγνωρισμένες» καταλήψεις), η δυσφήμισή της ως «χώρου ανομίας» και η υπόσχεση να «επιβληθεί παντού η νομιμότητα» είναι δείγμα κλιμάκωσης η οποία πρέπει να μας ταρακουνήσει όλους. Είναι απειλή ενάντια στο κίνημα αντίστασης. Τα «πειστήρια» (άδεια μπουκάλια μπύρας…) με τα οποία βαφτίστηκε η Βίλα «χώρος ανομίας» είναι ενδεικτικά της πολιτικής σκοπιμότητας. Ποιος «χώρος ανομίας» μπορεί να έχει σειρά; Ήδη, τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ αναρωτιούνται αν «παίρνουν σειρά κι άλλες καταλήψεις». Ξεκινώντας από τον αντίπαλο που θεωρεί πιο «ευάλωτο» πολιτικά και επικοινωνιακά, το καθεστώς δε θα διστάσει να στραφεί ενάντια σε κάθε χώρο αντίστασης, ενάντια στα πανεπιστήμια και τους φοιτητικούς συλλόγους, αύριο στις εργατικές καταλήψεις και κάθε μαχητική μορφή πάλης, και -γιατί όχι;- ενάντια στην Αριστερά. Κάθε υποχώρηση στο μέτωπο της καταστολής, δεν θα ηρεμεί το «θηρίο», αλλά θα του ανοίγει την όρεξη.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι «μας παίρνουνε φαλάγγι». Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι το μόνο στήριγμα που έχει απομείνει σε μια κυβέρνηση που παραπαίει. Η δικιά μας πλευρά καταγράφει πολύ ισχυρότερες δυνάμεις: τους απεργούς, τους διαδηλωτές, τους καταληψίες που έριξαν δύο κυβερνήσεις τα τελευταία 2 χρόνια και μπορούν να ξανακάνουν το ίδιο. Στο χέρι μας είναι, αρκεί να αντιμετωπίσουμε τον αντίπαλο με την ίδια «μονομέρεια» που μας αντιμετωπίζει κι αυτός.

Θα χρειαστεί η συνειδητοποίηση ότι η υπεράσπιση των θυμάτων της καταστολής είναι υπόθεση όλων μας, ότι ο αγώνας ενάντια στην καταστολή πρέπει να είναι κοινός, ενιαίος και να εμπλέκει τις πλατύτερες δυνατές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Θα χρειαστεί επίσης αυτός ο αγώνας να μην δοθεί «μόνος του», αλλά να πλαισιώσει και να πλαισιωθεί από τους εργατικούς αγώνες, τους νεολαιίστικους αγώνες, την αντιφασιστική πάλη, σε έναν συνολικό πολιτικό αγώνα ενάντια στην τρικομματική, τα ντόπια αφεντικά της και τους διεθνείς συμμάχους της.

Σήμερα, οφείλουμε όλοι να σταθούμε αλληλέγγυοι στο πλευρό της Βίλας Αμαλίας (και των συλληφθέντων που από την διαμονή τους σε χώρο με άδεια μπουκάλια προέκυψε δίωξη για «παρασκευή εκρηκτικών»!). Συνολικότερα, η «πολεμική κραυγή» του εργατικού κινήματος ενάντια στη λιτότητα, πρέπει να γίνει «σημαία» και του αγώνα ενάντια στην καταστολή: Πριν μας τελειώσουν αυτοί, να τελειώνουμε εμείς μαζί τους!