Είναι κοινά αποδεχτό ότι στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, το 1973, πρωτοστάτησαν οι φοιτητές. Όμως, αυτό το οποίο είναι λιγότερο γνωστό είναι πως κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, μέσα στην κατάληψη, υπήρξε και η Εργατική Συνέλευση.
Έτσι, ενώ αρχικά οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ξεκίνησαν με φοιτητικά αιτήματα που ζητούσαν τον εκδημοκρατισμό των πανεπιστημίων και εκλογές στα ΑΕΙ, γρήγορα εξελίχτηκαν σε παλλαϊκή κινητοποίηση ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Είχε, βέβαια, αρχίσει, πριν από την εξέγερση να υπάρχει μια αναταραχή μέσα στους χώρους εργασίας, η οποία σε συνδυασμό με τη φοιτητική δυσαρέσκεια οδήγησαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Σε ό,τι αφορά την Εργατική Συνέλευση, στη δημιουργία της οποίας πρωτοστάτησαν άτομα και οργανώσεις της άκρας Αριστεράς, είναι αναγκαίο να επισημάνουμε ότι διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση ευρύτερων στρωμάτων εργαζομένων. Έτσι, μαζί με τα βασικά συνθήματα, όπως «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», «Κάτω η Χούντα» κλπ., τα αιτήματα της Εργατικής Συνέλευσης σκιαγραφούσαν μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και αυτό φαίνεται από τα συνθήματα που προέβαλλε: «Εργάτες-Αγρότες-Φοιτητές», «Απεργία Γενική», «Ζήτω οι εργατικές επιτροπές πάλης φοιτητών και εργαζομένων», «ο λαός πεινάει το κεφάλαιο μασάει», «Λαϊκή Εξουσία» κλπ. Παράλληλα, λοιπόν, με την ενεργητική συμμετοχή τους, οι εργάτες, και ιδιαίτερα οι νέοι εργαζόμενοι, συνέβαλαν αποφασιστικά στο να γίνει κατανοητό ότι ο αγώνας κατά της δικτατορίας ήταν ταυτόχρονα αγώνας για τη συντριβή των δυνάμεων που τη γέννησαν και τη στήριξαν: του κεφαλαίου και γενικά του καπιταλισμού.
Επίσης, η πρόταση για Γενική Απεργία, στις 17 Νοέμβρη, και της δημιουργίας επιτροπών βάσης μέσω αυτοοργάνωσης, που έθεσε η Εργατική Συνέλευση, ήταν καθοριστική επειδή έδινε προοπτική και στόχο. Είχε μεγάλη απήχηση και επεκτάθηκε σε εργοστάσια και οικοδομές, διότι ερχόταν ως συνέχεια της τάσης δυσαρέσκειας και των διαθέσεων ευρύτερων στρωμάτων εργαζομένων για κινητοποιήσεις ενάντια στη χούντα.
Η Εργατική Συνέλευση μοίρασε χιλιάδες προκηρύξεις σε χώρους εργασίας ή σε χώρους που σύχναζαν εργαζόμενοι, καλώντας σε Γενική Απεργία. Ήδη, μια μέρα πριν από την καταστολή, κάποιοι χώροι εργασίας είχαν αρχίσει να απεργούν.
Κατά πώς φαίνεται, επειδή το Σάββατο 17 Νοέμβρη η Απεργία θα ήταν γενική, πιθανόν γι’ αυτό τα τανκς μπήκαν από το βράδυ της 16ης προς 17η στο Πολυτεχνείο, ώστε να προλάβουν τη γενίκευση της εξέγερσης. Τελικά, έλειψε αυτή η μέρα για να φανεί ξεκάθαρα ότι η εξέγερση δεν ήταν μόνο φοιτητική, όπως κατόπιν θέλουν να μας την παρουσιάσουν οι κρατούντες, αλλά ταυτόχρονα είχε και ταξικά χαρακτηριστικά. Εξάλλου, η ταξικότητα της εξέγερσης φαίνεται και από το γεγονός ότι το 1/3 των βεβαιωθέντων νεκρών ήταν εργαζόμενοι.
Η σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι πολλαπλή. Αποτέλεσε το αποκορύφωμα της δυσαρέσκειας και της αντίστασης του λαού, με πρωτοπορία τη φοιτητική και εργαζόμενη νεολαία, ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Υπήρξε η αρχή του τέλους της χούντας και η απαρχή ενός νέου εργατικού κινήματος κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Επίσης, οι παρακαταθήκες που άφησε η Εργατική Συνέλευση είναι μεγάλες. Διότι, ξέχωρα ότι λειτούργησε επάνω στις αρχές της εργατικής δημοκρατίας και αμφισβήτησε την επιρροή του ρεφορμισμού (του ΚΚΕ και του ΚΚΕ-Εσωτερικού) επάνω στις μάζες, ταυτόχρονα αναδείχτηκε μια νέα γενιά εργαζομένων συνδικαλιστών και μια νέα ηγεσία, η οποία συνέβαλε, μετά την πτώση της χούντας, στη δημιουργία ενός συσχετισμού δύναμης υπέρ της εργατικής τάξης, θέτοντας προωθημένα αιτήματα πάλης (π.χ. πενθήμερο και οκτάωρο εργασίας, μισθολογικές αυξήσεις, αμφισβήτηση της εργοδοτικής εξουσίας κ.ά.), καθώς επίσης και νέες μορφές οργάνωσης του κόσμου της εργασίας, όπως ήταν ο εργοστασιακός συνδικαλισμός της περιόδου 1975-77 και οι Συνεργαζόμενες Αγωνιστικές Δημοκρατικές Εργατοϋπαλληλικές Οργανώσεις (ΣΑΔΕΟ), και γενικά συνδέθηκε με τους μεγάλους εργατικούς αγώνες εκείνης της μεταβατικής περιόδου, μέχρι το 1981.
Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει όσο δεν εκπληρώνονται οι στόχοι που έθεσε. Ζει και θα ζει μέσα από τους αγώνες του εργατικού-λαϊκού κινήματος και της νεολαίας για λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στον φασισμό και το κεφάλαιο.
