Δεν θα αποφύγω να υποκύψω στο πειρασμό να αναφερθώ, και εγώ, στο πολυσυζητημένο πλέον θέμα της «ερμηνείας» του μουσικού έργου του Μ. Θεοδωράκη από τον τραγουδιστή Σάκη Ρουβά. Διότι το συγκριμένο γεγονός είναι μια ακόμη μεγάλη ψηφίδα σε συμβολικό- ιδεολογικό επίπεδο, μιας εικόνας που σχηματίζεται εδώ και κάποιο καιρό εκ νέου από το σύστημα και σχηματίζεται όλο και πιο έντονα με τα χρώματα του έθνους.
Το θέμα πήρε μεγάλη διάσταση μέσα από τα μέσα ενημέρωσης, γράφτηκαν άρθρα επί άρθρων, έγιναν δηλώσεις από τον ίδιο τον Μ. Θεοδωράκη, διάφορους πολιτικούς και όχι μόνο, ενώ αναπαράχθηκε πολλάκις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρόκειται λοιπόν για μεγάλη ψηφίδα.
Αν και δεν το είπε ο Μ. Θεοδωράκης, αυτό είναι που πραγματικά ήθελε και θέλει. Τα τραγούδια του να τραγουδιούνται από όλους τους Έλληνες! Και από τα θύματα και από τους θύτες του ταξικού πολέμου. Και φυσικά, και από εκείνους που υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν με ζήλο το life style, το σεξισμό, την κοινοτοπία και εν τέλει την κουλτούρα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Πάνω από όλα η εθνική ενότητα, έτσι θα αντιμετωπίσουμε τους «εχθρούς του έθνους», του ανάδελφου ελληνικού έθνους, κατά το Μίκη. Εξάλλου το έργο το Μίκη Θεοδωράκη μετά το 1974 και το μεταπολιτευτικό συμβιβασμό, έγινε επίσημη κρατική παντιέρα με την αιτιολογία ότι συνέβαλε στον αγώνα υπέρ της ελευθερίας του έθνους. Κι αυτό επειδή για τους εκπροσώπους του έθνους, η αντίσταση και ο αγώνας είναι μόνο εθνικός (και όχι ταξικός).
Το θέμα θα ήταν μικρής σημασίας, μιας και ο εθνικισμός του Μ. Θεοδωράκη είναι γνωστός, αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει στη παρούσα κρίσιμη πολιτική και κοινωνική συγκυρία είναι ότι η εικόνα της εθνικής ενότητας χτίζεται δυστυχώς και από την παρούσα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Σα να μην μάθαμε τίποτα από την ιστορία και τα εγκληματικά ιστορικά λάθη της αριστεράς στην Ελλάδα, τείνουμε να τα επαναλαμβάνουμε. Να παρουσιάσουμε δηλαδή την εθνική ενότητα σαν απάντηση στα αδιέξοδα του καπιταλισμού σε κρίση, εις βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων υποτελών τάξεων.
Η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ (που θα μπορούσε να αποφευχθεί με άλλη τακτική πριν και μετά της εκλογές ), η επιλογή Παυλόπουλου για πρόεδρο της Δημοκρατίας, ορισμένες επιλογές σε καίριους τομείς στη κυβέρνηση και αλλού (Καμμένος, Πανούσης, Κατσέλη, Βαρουφάκης, Παναρίτη, Ρουμελιώτης, Ρουμπάτης, Κοτζιάς, Σαγιάς, Σπρίτζης, Ζγουρίδης, Κωσταράκος), η συνεργασία με την Εκκλησία της Ελλάδας, η σχεδόν πλήρης ανατροπή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και μια διαπραγμάτευση εν κρυπτώ, ολοκληρώνουν μια δυσοίωνη εικόνα που έρχεται από ένα θλιβερό παρελθόν. Συγκυριακά ο Σ. Ρουβάς και η «ερμηνεία» του «Άξιον Εστί» μοιάζει με κερασάκι σε μια πικρή τούρτα που μας ετοιμάζουν για να την «γευτούμε» πολύ σύντομα!
Και ας μην βιαστεί κάποιος να πει να «μην πετάξουμε το μωρό μαζί με τα βρομόνερα» γιατί το μωρό το έχουμε πνίξει κατά το παρελθόν και τώρα ετοιμαζόμαστε να το πνίξουμε ακόμη μια φορά για να μας μείνουν τα βρομόνερα. Θα κάνουμε κάτι γι’ αυτό; Θα κάνουμε τις σωστές ιεραρχήσεις; θα παλέψουμε για να δώσουμε μια ταξική και όχι εθνική απάντηση στα μεγάλα ζητήματα που έχουμε μπροστά μας σε πολύ σύντομο χρόνο;
