Η επιλογή του ΚΚ Γαλλίας να διατηρήσει τη συμμαχία του με το Σοσιαλιστικό Κόμμα στο Δήμο του Παρισιού, ενόψει των δημοτικών εκλογών την άνοιξη του 2014, προκάλεσε μεγάλες εντάσεις στο εσωτερικό του Μετώπου της Αριστεράς, αλλά και μεγάλη συζήτηση έξω από τις γραμμές του, τόσο στη Γαλλία όσο και διεθνώς.

Είναι απο­λύ­τως φυ­σιο­λο­γι­κό, καθώς το επί­δι­κο είναι πολύ με­γα­λύ­τε­ρο από το Δήμο του Πα­ρι­σιού. Έχει να κάνει με τις επι­λο­γές και τον πο­λι­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό μιας από τις με­γα­λύ­τε­ρες δυ­νά­μεις της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς (και βα­σι­κής δύ­να­μης στο Κόμμα Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς) και ανοί­γει μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη συ­ζή­τη­ση για την αρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή που μας αφορά όλους. 

Το ει­δι­κό πο­λι­τι­κό βάρος και μόνο της πρω­τεύ­ου­σας είναι προ­φα­νές. Ωστό­σο, καθώς οι πε­ρισ­σό­τε­ρες το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις έχουν κα­τα­λή­ξει πλέον στην εκλο­γι­κή τους τα­κτι­κή, μπο­ρού­με να δούμε την συ­νο­λι­κό­τε­ρη ει­κό­να (όσον αφορά τους Δή­μους με πλη­θυ­σμό πάνω από 100.000 κα­τοί­κους). Αυτό που προ­κύ­πτει είναι πως το Πα­ρί­σι δεν είναι ο «κα­νό­νας», αλλά δεν είναι και μια «με­μο­νω­μέ­νη εξαί­ρε­ση». Από τους 39 Δή­μους, το ΚΚΓ κα­τε­βαί­νει με το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς σε 23 και με κε­ντρο­α­ρι­στε­ρούς συν­δυα­σμούς σε 11 (σε 5 Δή­μους ανα­μέ­νο­νται οι ψη­φο­φο­ρί­ες). Χο­ντρι­κά, σε 1 στους 4 με­γά­λους Δή­μους επι­λέ­χθη­καν συ­νερ­γα­σί­ες με τους Σο­σια­λι­στές. 

Οι διερ­γα­σί­ες των τε­λευ­ταί­ων μηνών είναι απο­κα­λυ­πτι­κές για τον έντο­νο διά­λο­γο που γί­νε­ται στο εσω­τε­ρι­κό του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που. 

Η γε­νι­κή κα­τεύ­θυν­ση, που είχε ορι­στεί ενό­ψει των δη­μο­τι­κών, μι­λού­σε για ψη­φο­δέλ­τια του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς και επι­δί­ω­ξη συ­νερ­γα­σιών με όσους αντι­πο­λι­τεύ­ο­νται. Η ηγε­σία του ΚΚΓ επι­φυ­λά­χθη­κε εξαρ­χής, πα­ρα­πέ­μπο­ντας την εκλο­γι­κή τα­κτι­κή σε ψη­φο­φο­ρί­ες των το­πι­κών ορ­γα­νώ­σε­ών του.

Ωστό­σο, στην πα­νε­θνι­κή συ­νά­ντη­ση που άφηνε την επι­λο­γή στα το­πι­κά όρ­γα­να, η προ­τί­μη­ση της ηγε­σί­ας –δια στό­μα­τος του γραμ­μα­τέα Πιέρ Λοράν– ήταν σαφής: «Η καρ­διά της στρα­τη­γι­κής μας: να με­τα­σχη­μα­τί­σου­με την Αρι­στε­ρά για να ξα­να­ε­νω­θεί… Η λέξη κλει­δί για μας δεν είναι η αυ­το­νο­μία, είναι η πλα­τύ­τε­ρη δυ­να­τή ένωση στον πρώτο γύρο και η ένωση όλης της Αρι­στε­ράς στο δεύ­τε­ρο γύρο… Κα­νέ­να σύ­νο­ρο στην ένωση». 

Ήταν αυτή η δια­φαι­νό­με­νη «κε­ντρι­κή» κα­τεύ­θυν­ση που προ­κά­λε­σε την κι­νη­το­ποί­η­ση των άλλων δυ­νά­με­ων του Με­τώ­που. Στο συ­νέ­δριο του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος για το ζή­τη­μα των δη­μο­τι­κών, ο Με­λαν­σόν έκλει­σε την ομι­λία του δη­λώ­νο­ντας: «Είναι ώρα να επι­βε­βαιώ­σου­με την ανε­ξαρ­τη­σία μας!».

Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση δεν έμει­νε στα λόγια: Το Αρι­στε­ρό Κόμμα και οι πε­ρισ­σό­τε­ρες συ­νι­στώ­σες του Με­τώ­που, που προ­έρ­χο­νται κυ­ρί­ως από την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά, έβα­λαν μπρος το­πι­κές δια­δι­κα­σί­ες για τη συ­γκρό­τη­ση ψη­φο­δελ­τί­ων του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς και συμ­μα­χιών με την «άλλη Αρι­στε­ρά».

Οι το­πι­κές ηγε­σί­ες του ΚΚΓ σε αυτές τις συ­να­ντή­σεις, επι­φυ­λάσ­σο­νταν μέχρι να γί­νουν οι ψη­φο­φο­ρί­ες των μελών τους, αν και σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις έδει­χναν τις προ­τι­μή­σεις τους. 

Σε αυτό το φόντο, στις το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις του ΚΚΓ, που κλή­θη­καν να επι­λέ­ξουν ανά­με­σα σε δύο δια­μορ­φω­μέ­νες τα­κτι­κές, άνοι­ξε μια με­γά­λη συ­ζή­τη­ση στο εσω­τε­ρι­κό του κόμ­μα­τος. Στη Λυόν, το Μον­πε­λιέ, το Λε Μαν και το Εβρί, η βάση απο­φά­σι­σε την αυ­τό­νο­μη κά­θο­δο του Με­τώ­που σε πεί­σμα των ηγε­τι­κών προ­τά­σε­ων, προ­κα­λώ­ντας αντι­δρά­σεις στε­λε­χών.  Στη Λυόν και στο Λε Μαν, εκλεγ­μέ­νοι δη­μο­τι­κοί σύμ­βου­λοι κα­τήγ­γει­λαν το απο­τέ­λε­σμα και άφη­σαν ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο να μην πει­θαρ­χή­σουν, στο Μον­πε­λιέ και σε δια­μέ­ρι­σμα της Βρε­τά­νης, υπήρ­ξαν αντί­στοι­χες δη­μό­σιες δια­φω­νί­ες με­τα­ξύ στε­λε­χών. 

Σε άλλες πό­λεις, όπως η Του­λούζ, η Ρεν και η Ναντ, όπου το ΚΚ απο­φά­σι­σε τε­λι­κά κοινή κά­θο­δο με τους Σο­σια­λι­στές, το­πι­κά ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του ΚΚΓ έστρε­ψαν τα πυρά τους στις άλλες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις που αρ­νού­νταν εκ των προ­τέ­ρων τη συ­νερ­γα­σία με τους Σο­σια­λι­στές.  

Πα­ρί­σι

Στο ίδιο το Πα­ρί­σι, η εσω­κομ­μα­τι­κή μάχη στο ΚΚ ήταν σκλη­ρή. Η κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή επι­λο­γή, που ήταν και πρό­τα­ση της ηγε­σί­ας (ψη­φι­σμέ­νη από το 67% στο εσω­τε­ρι­κό της), στη­ρί­χθη­κε από το 57% της βάσης. Η επι­στο­λή πα­ραί­τη­σης της Maeva Nicotra, γραμ­μα­τέα της το­πι­κής του 15ου προ­α­στί­ου-δια­με­ρί­σμα­τος είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή:

«Είμαι μια επα­να­στά­τρια αγω­νί­στρια του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που, αφο­σιω­μέ­νη στην εφαρ­μο­γή του (προ­γράμ­μα­τος) «Πάνω από Όλα ο Άν­θρω­πος» και του στό­χου της 6ης Δη­μο­κρα­τί­ας. Δε­δο­μέ­νων των αγε­φύ­ρω­των δια­φο­ρών, δεν υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση να συ­νε­χί­σω να κα­θο­δη­γώ την ορ­γά­νω­ση. Δεν μπορώ από τη μία να κα­ταγ­γέλ­λω τους μη­χα­νι­σμούς του ΣΚ και από την άλλη να το υπο­στη­ρί­ζω προ­ε­κλο­γι­κά, ούτε σε δη­μο­τι­κό επί­πε­δο. Αν ήθελα να γίνω σο­σιαλ­δη­μο­κρά­της, θα έμπαι­να κα­τευ­θεί­αν στο Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα».

Λίγο καιρό αρ­γό­τε­ρα, η Hidalgo, η Σο­σια­λί­στρια επι­κε­φα­λής του συν­δυα­σμού στο Πα­ρί­σι, άνοι­ξε τις λί­στες και σε στε­λέ­χη του δε­ξιού UMP και η το­πι­κή του Δια­με­ρί­σμα­τος 15 του Πα­ρι­σιού εξέ­δω­σε ανα­κοί­νω­ση κα­ταγ­γε­λί­ας, με την οποία ζητά νέα ψη­φο­φο­ρία για την εκλο­γι­κή τα­κτι­κή (προς το παρόν χωρίς αντα­πό­κρι­ση). 

Αυτή τη δια­μά­χη προ­σα­να­το­λι­σμού σε κε­ντρι­κό επί­πε­δο την έχει «ανε­βά­σει» κα­τα­κό­ρυ­φα ο Ζαν-Λικ Με­λαν­σόν. Σε άρθρο του χα­ρα­κτη­ρί­ζει την επι­λο­γή στο Πα­ρί­σι «στρα­τη­γι­κά ασύμ­βα­τη» με το σχέ­διο του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς και ανα­φέ­ρε­ται σε «μια μειο­ψη­φία, προ­νο­μιού­χα και σε καλές θέ­σεις, που μας εγκα­τέ­λει­ψε».

Υψη­λοί τόνοι

Στην ομι­λία του στο συ­νέ­δριο του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος ανέ­βα­σε τους τό­νους ενά­ντια στην ηγε­σία του ΚΚΓ, δη­λώ­νο­ντας ανοι­χτά: «Υπό οποιεσ­δή­πο­τε συν­θή­κες δεν αλ­λά­ζου­με το Πρώτα ο Άν­θρω­πος (σ.σ. το όνομα του προ­γράμ­μα­τος του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που) για πρώτα με­ρι­κές θέ­σεις».

Σε άρθρο με τίτλο «Για ποιον χτυπά η κα­μπά­να;» επι­τέ­θη­κε στον Πιέρ Λοράν («Πώς μπό­ρε­σε ο Πιερ Λοράν να μας λέει ψέ­μα­τα για μήνες, ενώ που­λού­σε τον Πύργο του Άιφελ στην Anne Hidalgo;») και ανέ­δει­ξε τον ρόλο της κε­ντρι­κής ηγε­σί­ας στις «κατά τό­πους απο­φά­σεις»: «Γιατί τόσο βίαιο στρί­μωγ­μα των το­πι­κών κο­μου­νι­στι­κών ηγε­σιών; Στο (πα­νε­θνι­κό κα­νά­λι) France 3 εί­δα­με έναν κο­μου­νι­στή εκλέ­κτο­ρα να δη­λώ­νει πως ψη­φί­ζει τη συμ­μα­χία με τους Σο­σια­λι­στές “υπό πιέ­σεις και απει­λές”!».

Οι υψη­λοί τόνοι του Με­λαν­σόν έχουν να κά­νουν πι­θα­νά και με την φι­λο­δο­ξία του να ηγε­μο­νεύ­σει στο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς και οι δη­λώ­σεις του για ένα «νέου τύπου Αρι­στε­ρό Μέ­τω­πο», γιατί «τί­πο­τα δεν θα είναι το ίδιο μετά τις δη­μο­τι­κές εκλο­γές», έχουν προ­κα­λέ­σει τέ­τοιες κα­τη­γο­ρί­ες από στε­λέ­χη του ΚΚΓ. Ωστό­σο τα όσα κα­ταγ­γέλ­λει έχουν σο­βα­ρή βάση. Φέρ­νει στην επι­φά­νεια κάτι που συ­ζη­τιέ­ται χρό­νια στη γαλ­λι­κή Αρι­στε­ρά, ότι ο δια­χρο­νι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός του ΚΚΓ στη συ­νερ­γα­σία με τους Σο­σια­λι­στές γί­νε­ται με­τα­ξύ άλλων και για την δια­τή­ρη­ση των δη­μο­τι­κών του συμ­βού­λων, εκλεγ­μέ­νων με «πλειο­ψη­φί­ες» και ενερ­γών σε το­πι­κές Αρχές. 

Στις ση­με­ρι­νές δη­μο­τι­κές ξε­χω­ρί­ζει το ότι το ΚΚΓ κα­τε­βαί­νει με τους Σο­σια­λι­στές σε 10 Δή­μους (από τους 27) όπου την εξου­σία ήδη ασκού­σε μια «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή πλειο­ψη­φία» και μόλις σε 1 (από τους 12) όπου κυ­βερ­νού­σε η Δεξιά.   

Ωστό­σο πέρα από αυτές τις πτυ­χές της δια­μά­χης, η συ­ζή­τη­ση για τις Δη­μο­τι­κές ανέ­δει­ξε δύο δια­φο­ρε­τι­κές στρα­τη­γι­κές για το μέλ­λον του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς.

Το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς ξε­κί­νη­σε ως συμ­μα­χία του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος (διά­σπα­ση των Σο­σια­λι­στών) με το ΚΚΓ. Στη δια­δρο­μή μια σειρά πα­ρά­γο­ντες (προ­σχώ­ρη­ση άλλων 6-7 συ­νι­στω­σών, αρι­στε­ρή στρο­φή του Με­λαν­σόν και «με­τάλ­λα­ξη» του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος μέσα από την έντα­ξη στις γραμ­μές του μα­χη­τι­κών ακτι­βι­στών και νέων, επα­να­δρα­στη­ριο­ποί­η­ση μελών του ΚΚ που είχαν απο­στρα­τευ­τεί επί «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς», λει­τουρ­γία ως «πόλος έλξης» των ανέ­ντα­χτων) του έδω­σαν δυ­να­μι­κή.

Σε αυτή τη δια­δρο­μή, η ανε­ξαρ­τη­σία από τους Σο­σια­λι­στές εξε­λί­χθη­κε σε «ταυ­το­τι­κό» στοι­χείο του, του­λά­χι­στον έτσι το αντι­λαμ­βα­νό­ταν το κοινό «στα αρι­στε­ρά της Αρι­στε­ράς» που έστρε­ψε τις ελ­πί­δες του στο Μέ­τω­πο. Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση επι­κρο­τή­θη­κε με το 11% στις εκλο­γές και αυτή έκανε το Μέ­τω­πο ση­μείο ανα­φο­ράς τους επό­με­νους μήνες. Ωστό­σο και στις κα­λύ­τε­ρες στιγ­μές του, φαι­νό­ταν από τον τρόπο κί­νη­σης των ηγε­σιών («αντι­πο­λι­τευό­μα­στε την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, αλλά εί­μα­στε τμήμα της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας») ότι το ζή­τη­μα της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς δεν είχε ξε­κα­θα­ρι­στεί. 

Βήμα πίσω

Σή­με­ρα, μπρο­στά στην πίεση των Δη­μο­τι­κών εκλο­γών, η ηγε­σία του ΚΚΓ «ακυ­ρώ­νει» αυτήν την πο­ρεία και οι το­πι­κές απο­φά­σεις για κοινά ψη­φο­δέλ­τια με το ΣΚ πη­γαί­νουν πίσω από αυτό το «κε­κτη­μέ­νο» ανε­ξαρ­τη­σί­ας. 

Στην «Ου­μα­νι­τέ» στις 14 Οκτώ­βρη, ο Λοράν το έθεσε ως εξής: «Αυτοί οι ψη­φο­φό­ροι, που έρ­χο­νται από τις γραμ­μές των σο­σια­λι­στών ή των οι­κο­λό­γων, έχουν το αί­σθη­μα πως έχουν πα­γι­δευ­τεί. Δεν είναι η ώρα να κλεί­σου­με τους εαυ­τούς μας στη δικιά μας πε­ριο­χή, αλλά να τους απλώ­σου­με το χέρι».

Η «θολή» δια­τύ­πω­ση πε­ρι­γρά­φει την άποψη του ΚΚΓ που θε­ω­ρεί πως η απά­ντη­ση στην πο­λι­τι­κή κρίση των Σο­σια­λι­στών είναι μια «ανα­διά­τα­ξη» (συ­σχε­τι­σμών, συμ­μα­χιών, προ­γράμ­μα­τος) μέσα στα πλαί­σια της υπαρ­κτής «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς».

Δύο μέρες μετά στην ίδια εφη­με­ρί­δα, ο Με­λαν­σόν πα­ρου­σί­α­σε μια άλλη προ­σέγ­γι­ση στο πώς θα συν­δε­θεί η Αρι­στε­ρά με το απο­γοη­τευ­μέ­νο κοινό του Ολάντ: «Δεν έχου­με τη λο­γι­κή συμ­φω­νιών, αλλά πο­λι­τι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής κα­τά­κτη­σης». Οι δη­μο­τι­κές εκλο­γές δεν είναι ξε­κομ­μέ­νες από αυτόν το σχε­δια­σμό: «Ενα­ντιώ­νο­μαι στη μο­νο­με­ρή πα­ρά­δο­ση των δυ­νά­με­ών μας για χα­τί­ρι μιας πόλης. Για εμάς, το το­πι­κό και το εθνι­κό είναι η ίδια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα».

Η ίδια δια­μά­χη προ­σεγ­γί­σε­ων αφορά και το ερώ­τη­μα πώς θα ανα­σχε­θεί η ακρο­δε­ξιά επί­θε­ση. Το ΚΚΓ ετοι­μά­ζε­ται σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις να υπε­ρα­σπι­στεί τις «πλειο­ψη­φί­ες της πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς» σε το­πι­κό επί­πε­δο.

Για τον Με­λαν­σόν είναι ακρι­βώς η ακρο­δε­ξιά απει­λή που κα­θι­στά τις συ­νερ­γα­σί­ες με τους Σο­σια­λι­στές εγκλη­μα­τι­κό λάθος. Σε κεί­με­νο στο μπλογκ του στις 21 Οκτώ­βρη, το συ­νό­ψι­σε εύ­στο­χα: «Σε εθνι­κό επί­πε­δο, η κα­τά­στα­ση είναι πολύ πιο σύν­θε­τη. Η απώ­λεια της δια­κρι­τό­τη­τάς μας είναι τρα­γι­κή για εμάς. Βοηθά την άκρα Δεξιά να πα­ρου­σια­στεί ως η μόνη εναλ­λα­κτι­κή στο σύ­στη­μα». 

Τη δια­μά­χη για τις δύο στρα­τη­γι­κές συ­νό­ψι­σαν δύο ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του ΚΚΓ, οι Isabelle Lorand και Frederick Genevee, σε «Γράμ­μα στον Με­λαν­σόν». 

Πα­ρου­σί­α­σαν τη θέση του όπως εκ­φρά­στη­κε σε συ­νέ­ντευ­ξή του: «Αυτό που με εν­δια­φέ­ρει είναι το πιο απο­φα­σι­σμέ­νο τμήμα του λαού μας, αυτό το κομ­μά­τι που είναι έτοι­μο να κι­νη­το­ποι­η­θεί για να χτί­σει μια εναλ­λα­κτι­κή. Χτίζω πάνω σε ό,τι κι­νεί­ται. Πι­στεύω πως η σύ­γκρου­ση δη­μιουρ­γεί τη συ­νεί­δη­ση». 

Και αντι­πα­ρέ­βα­λαν την προ­σέγ­γι­ση του ΚΚ: «Η πλειο­ψη­φία του κό­σμου της Αρι­στε­ράς πρέ­πει να ενω­θεί. Αντί να διαι­ρού­με, είναι ανά­γκη να ανα­ζη­τή­σου­με τα υψη­λό­τε­ρα επί­πε­δα σύ­γκλι­σης, για να πα­λέ­ψου­με και να κερ­δί­σου­με μαζί». 

Το δί­λημ­μα που τα­λα­νί­ζει το Μέ­τω­πο συ­νο­ψί­ζε­ται ως «αυ­το­νο­μία για την κα­τά­κτη­ση της ηγε­μο­νί­ας» ή «πλη­θυ­ντι­κή Αρι­στε­ρά για την αλ­λα­γή της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής». Είναι εντυ­πω­σια­κό το γε­γο­νός ότι στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες βα­θιάς κρί­σης του «Ολα­ντρέ­ου», το σχήμα της «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς» πα­ρα­μέ­νει ζω­ντα­νό στην πο­λι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση των ηγε­τών του ΚΚ.

Από την άλλη, το πο­λι­τι­κό σχέ­διο του Με­λαν­σόν στο­χεύ­ει στην ανα­τρο­πή των συ­σχε­τι­σμών υπέρ της «Αρι­στε­ράς της Αρι­στε­ράς». Πη­γαί­νει πέρα από το «υπαρ­κτό τοπίο». Πι­στεύ­ει πως με την πο­λι­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία και με «στα­θε­ρό­τη­τα στις θέ­σεις μας», η «απο­σύν­θε­ση της επί­ση­μης Αρι­στε­ράς» είναι ανα­πό­φευ­κτη. 

NPA

Το NPA (και πα­λιό­τε­ρα η LCR) επέ­με­ναν στα­θε­ρά στη σαφή ρήξη με την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά ως μί­νι­μουμ προ­ϋ­πό­θε­ση για μια μο­νι­μό­τε­ρη πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία με την υπό­λοι­πη Αρι­στε­ρά. Στην προ­σέγ­γι­σή τους απέ­να­ντι στο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς δεν απο­κλεί­ε­ται να έγι­ναν σε­χτα­ρι­στι­κά λάθη. Ωστό­σο οι προει­δο­ποι­ή­σεις τους ότι η ρήξη με την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά δεν έχει ολο­κλη­ρω­θεί και το ΚΚ πα­ρα­μέ­νει «με­τέ­ω­ρο», απο­δει­κνύ­ο­νται βά­σι­μες. Στις επερ­χό­με­νες δη­μο­τι­κές δεν έχει ανα­κοι­νώ­σει μια συ­νο­λι­κή εκλο­γι­κή τα­κτι­κή, αν και έχει προ­χω­ρή­σει σε κά­ποιες το­πι­κές πρω­το­βου­λί­ες συ­νερ­γα­σιών με το Αρι­στε­ρό Κόμμα και άλλες συ­νι­στώ­σες του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς. 

Στη δια­μά­χη που είναι σε εξέ­λι­ξη στο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς, το NPA ανα­γνω­ρί­ζει ότι το άνοιγ­μα του δια­λό­γου γύρω από το δί­λημ­μα «αυ­το­νο­μία ή πλη­θυ­ντι­κή Αρι­στε­ρά» είναι ση­μα­ντι­κό, αλλά προ­σφέ­ρει μια τρίτη απά­ντη­ση: «Αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση στη Σο­σια­λι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση». Αυτή η δια­τύ­πω­ση έχει την αξία της. 

Η «αυ­το­νο­μία» (στον πρώτο γύρο) είναι πα­ρα­πά­νω από κα­λο­δε­χού­με­νη, αλλά αφή­νει ανα­πά­ντη­τα σε ένα βαθμό τα συ­νο­λι­κά ζη­τή­μα­τα των σχέ­σε­ων με τους Σο­σια­λι­στές. Όσον αφορά τις δη­μο­τι­κές συ­γκε­κρι­μέ­να, επι­δί­ω­ξη είναι να εκ­φρα­στεί η αντι­πο­λί­τευ­ση ή μια κα­λύ­τε­ρη δια­πραγ­μά­τευ­ση στον δεύ­τε­ρο γύρο; Συ­νο­λι­κό­τε­ρα έχει να κάνει με το πο­λι­τι­κό σχέ­διο που προ­βάλ­λει ο Με­λαν­σόν, το οποίο δεν απο­κλεί­ει μια «άλλη» πλη­θυ­ντι­κή Αρι­στε­ρά, όπου το Αρι­στε­ρό Μέ­τω­πο θα έχει «κο­ντύ­νει» ση­μα­ντι­κά την επιρ­ροή και το ρόλο των Σο­σια­λι­στών και θα μπο­ρεί να θέτει και δι­κούς του όρους.

Αλλά το βα­σι­κό πρό­βλη­μα που έχει το πο­λι­τι­κό σχέ­διο του Με­λαν­σόν, και το οποίο πρέ­πει να ξε­πε­ρα­στεί, δεν είναι αυτό. Είναι κυ­ρί­ως το ότι ακόμα και στις κα­λύ­τε­ρες στιγ­μές του ο ηγέ­της του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος δια­κα­τέ­χε­ται από έναν ιδιό­τυ­πο «εκλο­γι­κό μεσ­σια­νι­σμό». Εκεί συ­να­ντά τη γραμ­μή του ΚΚΓ να «σέ­βε­ται τις απο­φά­σεις των συν­δι­κά­των», υπο­βαθ­μί­ζει τη ση­μα­σία της «εδώ και τώρα» αντί­στα­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης, τα κα­θή­κο­ντα ορ­γά­νω­σής της από την ίδια την Αρι­στε­ρά. 

Τρί­τος πόλος στο Μέ­τω­πο

Στις δια­μά­χες μέσα στην Αρι­στε­ρά, προ­στί­θε­ται και μια εν­δια­φέ­ρου­σα εξέ­λι­ξη στο εσω­τε­ρι­κό του Με­τώ­που. Τέσ­σε­ρις συ­νι­στώ­σες του, προ­ερ­χό­με­νες από την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά (η FASE, η Convergence et Alternative, η Gauche Anticapitaliste και ένα τμήμα αγω­νι­στών της Gauche Unitaire με τη δια­φω­νία τμή­μα­τος της ηγε­σί­ας) προ­χώ­ρη­σαν στη συ­γκρό­τη­ση ενός τρί­του πόλου με το όνομα «Ensemble» (Μαζί). Οι 4 ορ­γα­νώ­σεις αριθ­μούν μαζί πε­ρί­που 1.500-2.000 αγω­νι­στές και απευ­θύ­νο­νται και στον ρι­ζο­σπα­στι­κό ανέ­ντα­χτο κόσμο που προ­σεγ­γί­ζει το Μέ­τω­πο, αλλά είναι ορ­γα­νω­τι­κά «άστε­γος».

Το ξε­πέ­ρα­σμα του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού αυτών των δυ­νά­με­ων που συμ­με­ρί­ζο­νται κοι­νές πο­λι­τι­κές και η συ­γκρό­τη­ση ενός ορα­τού αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού πόλου πέρα από τους «δύο πυ­λώ­νες» (Αρι­στε­ρό Κόμμα και ΚΚΓ) είναι κα­ταρ­χήν θε­τι­κή εξέ­λι­ξη και μένει να κρι­θεί ο ρόλος της «εντός Με­τώ­που» άκρας Αρι­στε­ράς στις εξε­λί­ξεις.  

Αν και ο Λοράν ζητά να πάψει η «δρα­μα­το­ποί­η­ση» και η πο­λε­μι­κή, η συ­ζή­τη­ση για τις δη­μο­τι­κές απο­τέ­λε­σε ένα μικρό πο­λι­τι­κό σει­σμό μέσα στη γαλ­λι­κή Αρι­στε­ρά και το «τί­πο­τα δεν θα είναι το ίδιο μετά το Πα­ρί­σι» δεν απο­κλεί­ε­ται να μην είναι ρη­το­ρι­κή υπερ­βο­λή του Με­λαν­σόν.


Στη 1 Δε­κέμ­βρη, όλες οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς (αυτή τη φορά και η Lutte Ouvriere που δεν το συ­νη­θί­ζει) δια­δή­λω­σαν μαζί μετά από κά­λε­σμα του Με­τώ­που για συ­γκέ­ντρω­ση με σύν­θη­μα «φο­ρο­λο­γι­κή επα­νά­στα­ση», η οποία απαί­τη­σε να φο­ρο­λο­γη­θούν οι πλού­σιοι και να κα­ταρ­γη­θούν οι αυ­ξή­σεις των φόρων που πλήτ­τουν τους φτω­χούς. Ήταν μια μι­κρο­γρα­φία των όσων πρέ­πει να γί­νουν: ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς στο δρόμο και στους αγώ­νες, με ση­μαί­ες ρι­ζο­σπα­στι­κά αι­τή­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης ενά­ντια στους κα­πι­τα­λι­στές, ως αντι­πο­λί­τευ­ση στην κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ. Όπως διε­θνώς, έτσι και στη Γαλ­λία, στη συμ­βο­λή τους σε τέ­τοιους στό­χους θα κρι­θούν όλες οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς.