Η γαλλική Αριστερά και οι δημοτικές εκλογές

Είναι απο­λύ­τως φυ­σιο­λο­γι­κό, καθώς το επί­δι­κο είναι πολύ με­γα­λύ­τε­ρο από το Δήμο του Πα­ρι­σιού. Έχει να κάνει με τις επι­λο­γές και τον πο­λι­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό μιας από τις με­γα­λύ­τε­ρες δυ­νά­μεις της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς (και βα­σι­κής δύ­να­μης στο Κόμμα Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς) και ανοί­γει μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη συ­ζή­τη­ση για την αρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή που μας αφορά όλους. 

Το ει­δι­κό πο­λι­τι­κό βάρος και μόνο της πρω­τεύ­ου­σας είναι προ­φα­νές. Ωστό­σο, καθώς οι πε­ρισ­σό­τε­ρες το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις έχουν κα­τα­λή­ξει πλέον στην εκλο­γι­κή τους τα­κτι­κή, μπο­ρού­με να δούμε την συ­νο­λι­κό­τε­ρη ει­κό­να (όσον αφορά τους Δή­μους με πλη­θυ­σμό πάνω από 100.000 κα­τοί­κους). Αυτό που προ­κύ­πτει είναι πως το Πα­ρί­σι δεν είναι ο «κα­νό­νας», αλλά δεν είναι και μια «με­μο­νω­μέ­νη εξαί­ρε­ση». Από τους 39 Δή­μους, το ΚΚΓ κα­τε­βαί­νει με το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς σε 23 και με κε­ντρο­α­ρι­στε­ρούς συν­δυα­σμούς σε 11 (σε 5 Δή­μους ανα­μέ­νο­νται οι ψη­φο­φο­ρί­ες). Χο­ντρι­κά, σε 1 στους 4 με­γά­λους Δή­μους επι­λέ­χθη­καν συ­νερ­γα­σί­ες με τους Σο­σια­λι­στές. 

Οι διερ­γα­σί­ες των τε­λευ­ταί­ων μηνών είναι απο­κα­λυ­πτι­κές για τον έντο­νο διά­λο­γο που γί­νε­ται στο εσω­τε­ρι­κό του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που. 

Η γε­νι­κή κα­τεύ­θυν­ση, που είχε ορι­στεί ενό­ψει των δη­μο­τι­κών, μι­λού­σε για ψη­φο­δέλ­τια του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς και επι­δί­ω­ξη συ­νερ­γα­σιών με όσους αντι­πο­λι­τεύ­ο­νται. Η ηγε­σία του ΚΚΓ επι­φυ­λά­χθη­κε εξαρ­χής, πα­ρα­πέ­μπο­ντας την εκλο­γι­κή τα­κτι­κή σε ψη­φο­φο­ρί­ες των το­πι­κών ορ­γα­νώ­σε­ών του.

Ωστό­σο, στην πα­νε­θνι­κή συ­νά­ντη­ση που άφηνε την επι­λο­γή στα το­πι­κά όρ­γα­να, η προ­τί­μη­ση της ηγε­σί­ας –δια στό­μα­τος του γραμ­μα­τέα Πιέρ Λοράν– ήταν σαφής: «Η καρ­διά της στρα­τη­γι­κής μας: να με­τα­σχη­μα­τί­σου­με την Αρι­στε­ρά για να ξα­να­ε­νω­θεί… Η λέξη κλει­δί για μας δεν είναι η αυ­το­νο­μία, είναι η πλα­τύ­τε­ρη δυ­να­τή ένωση στον πρώτο γύρο και η ένωση όλης της Αρι­στε­ράς στο δεύ­τε­ρο γύρο… Κα­νέ­να σύ­νο­ρο στην ένωση». 

Ήταν αυτή η δια­φαι­νό­με­νη «κε­ντρι­κή» κα­τεύ­θυν­ση που προ­κά­λε­σε την κι­νη­το­ποί­η­ση των άλλων δυ­νά­με­ων του Με­τώ­που. Στο συ­νέ­δριο του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος για το ζή­τη­μα των δη­μο­τι­κών, ο Με­λαν­σόν έκλει­σε την ομι­λία του δη­λώ­νο­ντας: «Είναι ώρα να επι­βε­βαιώ­σου­με την ανε­ξαρ­τη­σία μας!».

Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση δεν έμει­νε στα λόγια: Το Αρι­στε­ρό Κόμμα και οι πε­ρισ­σό­τε­ρες συ­νι­στώ­σες του Με­τώ­που, που προ­έρ­χο­νται κυ­ρί­ως από την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά, έβα­λαν μπρος το­πι­κές δια­δι­κα­σί­ες για τη συ­γκρό­τη­ση ψη­φο­δελ­τί­ων του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς και συμ­μα­χιών με την «άλλη Αρι­στε­ρά».

Οι το­πι­κές ηγε­σί­ες του ΚΚΓ σε αυτές τις συ­να­ντή­σεις, επι­φυ­λάσ­σο­νταν μέχρι να γί­νουν οι ψη­φο­φο­ρί­ες των μελών τους, αν και σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις έδει­χναν τις προ­τι­μή­σεις τους. 

Σε αυτό το φόντο, στις το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις του ΚΚΓ, που κλή­θη­καν να επι­λέ­ξουν ανά­με­σα σε δύο δια­μορ­φω­μέ­νες τα­κτι­κές, άνοι­ξε μια με­γά­λη συ­ζή­τη­ση στο εσω­τε­ρι­κό του κόμ­μα­τος. Στη Λυόν, το Μον­πε­λιέ, το Λε Μαν και το Εβρί, η βάση απο­φά­σι­σε την αυ­τό­νο­μη κά­θο­δο του Με­τώ­που σε πεί­σμα των ηγε­τι­κών προ­τά­σε­ων, προ­κα­λώ­ντας αντι­δρά­σεις στε­λε­χών.  Στη Λυόν και στο Λε Μαν, εκλεγ­μέ­νοι δη­μο­τι­κοί σύμ­βου­λοι κα­τήγ­γει­λαν το απο­τέ­λε­σμα και άφη­σαν ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο να μην πει­θαρ­χή­σουν, στο Μον­πε­λιέ και σε δια­μέ­ρι­σμα της Βρε­τά­νης, υπήρ­ξαν αντί­στοι­χες δη­μό­σιες δια­φω­νί­ες με­τα­ξύ στε­λε­χών. 

Σε άλλες πό­λεις, όπως η Του­λούζ, η Ρεν και η Ναντ, όπου το ΚΚ απο­φά­σι­σε τε­λι­κά κοινή κά­θο­δο με τους Σο­σια­λι­στές, το­πι­κά ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του ΚΚΓ έστρε­ψαν τα πυρά τους στις άλλες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις που αρ­νού­νταν εκ των προ­τέ­ρων τη συ­νερ­γα­σία με τους Σο­σια­λι­στές.  

Πα­ρί­σι

Στο ίδιο το Πα­ρί­σι, η εσω­κομ­μα­τι­κή μάχη στο ΚΚ ήταν σκλη­ρή. Η κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή επι­λο­γή, που ήταν και πρό­τα­ση της ηγε­σί­ας (ψη­φι­σμέ­νη από το 67% στο εσω­τε­ρι­κό της), στη­ρί­χθη­κε από το 57% της βάσης. Η επι­στο­λή πα­ραί­τη­σης της Maeva Nicotra, γραμ­μα­τέα της το­πι­κής του 15ου προ­α­στί­ου-δια­με­ρί­σμα­τος είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή:

«Είμαι μια επα­να­στά­τρια αγω­νί­στρια του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που, αφο­σιω­μέ­νη στην εφαρ­μο­γή του (προ­γράμ­μα­τος) «Πάνω από Όλα ο Άν­θρω­πος» και του στό­χου της 6ης Δη­μο­κρα­τί­ας. Δε­δο­μέ­νων των αγε­φύ­ρω­των δια­φο­ρών, δεν υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση να συ­νε­χί­σω να κα­θο­δη­γώ την ορ­γά­νω­ση. Δεν μπορώ από τη μία να κα­ταγ­γέλ­λω τους μη­χα­νι­σμούς του ΣΚ και από την άλλη να το υπο­στη­ρί­ζω προ­ε­κλο­γι­κά, ούτε σε δη­μο­τι­κό επί­πε­δο. Αν ήθελα να γίνω σο­σιαλ­δη­μο­κρά­της, θα έμπαι­να κα­τευ­θεί­αν στο Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα».

Λίγο καιρό αρ­γό­τε­ρα, η Hidalgo, η Σο­σια­λί­στρια επι­κε­φα­λής του συν­δυα­σμού στο Πα­ρί­σι, άνοι­ξε τις λί­στες και σε στε­λέ­χη του δε­ξιού UMP και η το­πι­κή του Δια­με­ρί­σμα­τος 15 του Πα­ρι­σιού εξέ­δω­σε ανα­κοί­νω­ση κα­ταγ­γε­λί­ας, με την οποία ζητά νέα ψη­φο­φο­ρία για την εκλο­γι­κή τα­κτι­κή (προς το παρόν χωρίς αντα­πό­κρι­ση). 

Αυτή τη δια­μά­χη προ­σα­να­το­λι­σμού σε κε­ντρι­κό επί­πε­δο την έχει «ανε­βά­σει» κα­τα­κό­ρυ­φα ο Ζαν-Λικ Με­λαν­σόν. Σε άρθρο του χα­ρα­κτη­ρί­ζει την επι­λο­γή στο Πα­ρί­σι «στρα­τη­γι­κά ασύμ­βα­τη» με το σχέ­διο του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς και ανα­φέ­ρε­ται σε «μια μειο­ψη­φία, προ­νο­μιού­χα και σε καλές θέ­σεις, που μας εγκα­τέ­λει­ψε».

Υψη­λοί τόνοι

Στην ομι­λία του στο συ­νέ­δριο του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος ανέ­βα­σε τους τό­νους ενά­ντια στην ηγε­σία του ΚΚΓ, δη­λώ­νο­ντας ανοι­χτά: «Υπό οποιεσ­δή­πο­τε συν­θή­κες δεν αλ­λά­ζου­με το Πρώτα ο Άν­θρω­πος (σ.σ. το όνομα του προ­γράμ­μα­τος του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που) για πρώτα με­ρι­κές θέ­σεις».

Σε άρθρο με τίτλο «Για ποιον χτυπά η κα­μπά­να;» επι­τέ­θη­κε στον Πιέρ Λοράν («Πώς μπό­ρε­σε ο Πιερ Λοράν να μας λέει ψέ­μα­τα για μήνες, ενώ που­λού­σε τον Πύργο του Άιφελ στην Anne Hidalgo;») και ανέ­δει­ξε τον ρόλο της κε­ντρι­κής ηγε­σί­ας στις «κατά τό­πους απο­φά­σεις»: «Γιατί τόσο βίαιο στρί­μωγ­μα των το­πι­κών κο­μου­νι­στι­κών ηγε­σιών; Στο (πα­νε­θνι­κό κα­νά­λι) France 3 εί­δα­με έναν κο­μου­νι­στή εκλέ­κτο­ρα να δη­λώ­νει πως ψη­φί­ζει τη συμ­μα­χία με τους Σο­σια­λι­στές “υπό πιέ­σεις και απει­λές”!».

Οι υψη­λοί τόνοι του Με­λαν­σόν έχουν να κά­νουν πι­θα­νά και με την φι­λο­δο­ξία του να ηγε­μο­νεύ­σει στο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς και οι δη­λώ­σεις του για ένα «νέου τύπου Αρι­στε­ρό Μέ­τω­πο», γιατί «τί­πο­τα δεν θα είναι το ίδιο μετά τις δη­μο­τι­κές εκλο­γές», έχουν προ­κα­λέ­σει τέ­τοιες κα­τη­γο­ρί­ες από στε­λέ­χη του ΚΚΓ. Ωστό­σο τα όσα κα­ταγ­γέλ­λει έχουν σο­βα­ρή βάση. Φέρ­νει στην επι­φά­νεια κάτι που συ­ζη­τιέ­ται χρό­νια στη γαλ­λι­κή Αρι­στε­ρά, ότι ο δια­χρο­νι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός του ΚΚΓ στη συ­νερ­γα­σία με τους Σο­σια­λι­στές γί­νε­ται με­τα­ξύ άλλων και για την δια­τή­ρη­ση των δη­μο­τι­κών του συμ­βού­λων, εκλεγ­μέ­νων με «πλειο­ψη­φί­ες» και ενερ­γών σε το­πι­κές Αρχές. 

Στις ση­με­ρι­νές δη­μο­τι­κές ξε­χω­ρί­ζει το ότι το ΚΚΓ κα­τε­βαί­νει με τους Σο­σια­λι­στές σε 10 Δή­μους (από τους 27) όπου την εξου­σία ήδη ασκού­σε μια «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή πλειο­ψη­φία» και μόλις σε 1 (από τους 12) όπου κυ­βερ­νού­σε η Δεξιά.   

Ωστό­σο πέρα από αυτές τις πτυ­χές της δια­μά­χης, η συ­ζή­τη­ση για τις Δη­μο­τι­κές ανέ­δει­ξε δύο δια­φο­ρε­τι­κές στρα­τη­γι­κές για το μέλ­λον του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς.

Το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς ξε­κί­νη­σε ως συμ­μα­χία του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος (διά­σπα­ση των Σο­σια­λι­στών) με το ΚΚΓ. Στη δια­δρο­μή μια σειρά πα­ρά­γο­ντες (προ­σχώ­ρη­ση άλλων 6-7 συ­νι­στω­σών, αρι­στε­ρή στρο­φή του Με­λαν­σόν και «με­τάλ­λα­ξη» του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος μέσα από την έντα­ξη στις γραμ­μές του μα­χη­τι­κών ακτι­βι­στών και νέων, επα­να­δρα­στη­ριο­ποί­η­ση μελών του ΚΚ που είχαν απο­στρα­τευ­τεί επί «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς», λει­τουρ­γία ως «πόλος έλξης» των ανέ­ντα­χτων) του έδω­σαν δυ­να­μι­κή.

Σε αυτή τη δια­δρο­μή, η ανε­ξαρ­τη­σία από τους Σο­σια­λι­στές εξε­λί­χθη­κε σε «ταυ­το­τι­κό» στοι­χείο του, του­λά­χι­στον έτσι το αντι­λαμ­βα­νό­ταν το κοινό «στα αρι­στε­ρά της Αρι­στε­ράς» που έστρε­ψε τις ελ­πί­δες του στο Μέ­τω­πο. Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση επι­κρο­τή­θη­κε με το 11% στις εκλο­γές και αυτή έκανε το Μέ­τω­πο ση­μείο ανα­φο­ράς τους επό­με­νους μήνες. Ωστό­σο και στις κα­λύ­τε­ρες στιγ­μές του, φαι­νό­ταν από τον τρόπο κί­νη­σης των ηγε­σιών («αντι­πο­λι­τευό­μα­στε την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, αλλά εί­μα­στε τμήμα της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας») ότι το ζή­τη­μα της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς δεν είχε ξε­κα­θα­ρι­στεί. 

Βήμα πίσω

Σή­με­ρα, μπρο­στά στην πίεση των Δη­μο­τι­κών εκλο­γών, η ηγε­σία του ΚΚΓ «ακυ­ρώ­νει» αυτήν την πο­ρεία και οι το­πι­κές απο­φά­σεις για κοινά ψη­φο­δέλ­τια με το ΣΚ πη­γαί­νουν πίσω από αυτό το «κε­κτη­μέ­νο» ανε­ξαρ­τη­σί­ας. 

Στην «Ου­μα­νι­τέ» στις 14 Οκτώ­βρη, ο Λοράν το έθεσε ως εξής: «Αυτοί οι ψη­φο­φό­ροι, που έρ­χο­νται από τις γραμ­μές των σο­σια­λι­στών ή των οι­κο­λό­γων, έχουν το αί­σθη­μα πως έχουν πα­γι­δευ­τεί. Δεν είναι η ώρα να κλεί­σου­με τους εαυ­τούς μας στη δικιά μας πε­ριο­χή, αλλά να τους απλώ­σου­με το χέρι».

Η «θολή» δια­τύ­πω­ση πε­ρι­γρά­φει την άποψη του ΚΚΓ που θε­ω­ρεί πως η απά­ντη­ση στην πο­λι­τι­κή κρίση των Σο­σια­λι­στών είναι μια «ανα­διά­τα­ξη» (συ­σχε­τι­σμών, συμ­μα­χιών, προ­γράμ­μα­τος) μέσα στα πλαί­σια της υπαρ­κτής «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς».

Δύο μέρες μετά στην ίδια εφη­με­ρί­δα, ο Με­λαν­σόν πα­ρου­σί­α­σε μια άλλη προ­σέγ­γι­ση στο πώς θα συν­δε­θεί η Αρι­στε­ρά με το απο­γοη­τευ­μέ­νο κοινό του Ολάντ: «Δεν έχου­με τη λο­γι­κή συμ­φω­νιών, αλλά πο­λι­τι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής κα­τά­κτη­σης». Οι δη­μο­τι­κές εκλο­γές δεν είναι ξε­κομ­μέ­νες από αυτόν το σχε­δια­σμό: «Ενα­ντιώ­νο­μαι στη μο­νο­με­ρή πα­ρά­δο­ση των δυ­νά­με­ών μας για χα­τί­ρι μιας πόλης. Για εμάς, το το­πι­κό και το εθνι­κό είναι η ίδια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα».

Η ίδια δια­μά­χη προ­σεγ­γί­σε­ων αφορά και το ερώ­τη­μα πώς θα ανα­σχε­θεί η ακρο­δε­ξιά επί­θε­ση. Το ΚΚΓ ετοι­μά­ζε­ται σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις να υπε­ρα­σπι­στεί τις «πλειο­ψη­φί­ες της πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς» σε το­πι­κό επί­πε­δο.

Για τον Με­λαν­σόν είναι ακρι­βώς η ακρο­δε­ξιά απει­λή που κα­θι­στά τις συ­νερ­γα­σί­ες με τους Σο­σια­λι­στές εγκλη­μα­τι­κό λάθος. Σε κεί­με­νο στο μπλογκ του στις 21 Οκτώ­βρη, το συ­νό­ψι­σε εύ­στο­χα: «Σε εθνι­κό επί­πε­δο, η κα­τά­στα­ση είναι πολύ πιο σύν­θε­τη. Η απώ­λεια της δια­κρι­τό­τη­τάς μας είναι τρα­γι­κή για εμάς. Βοηθά την άκρα Δεξιά να πα­ρου­σια­στεί ως η μόνη εναλ­λα­κτι­κή στο σύ­στη­μα». 

Τη δια­μά­χη για τις δύο στρα­τη­γι­κές συ­νό­ψι­σαν δύο ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του ΚΚΓ, οι Isabelle Lorand και Frederick Genevee, σε «Γράμ­μα στον Με­λαν­σόν». 

Πα­ρου­σί­α­σαν τη θέση του όπως εκ­φρά­στη­κε σε συ­νέ­ντευ­ξή του: «Αυτό που με εν­δια­φέ­ρει είναι το πιο απο­φα­σι­σμέ­νο τμήμα του λαού μας, αυτό το κομ­μά­τι που είναι έτοι­μο να κι­νη­το­ποι­η­θεί για να χτί­σει μια εναλ­λα­κτι­κή. Χτίζω πάνω σε ό,τι κι­νεί­ται. Πι­στεύω πως η σύ­γκρου­ση δη­μιουρ­γεί τη συ­νεί­δη­ση». 

Και αντι­πα­ρέ­βα­λαν την προ­σέγ­γι­ση του ΚΚ: «Η πλειο­ψη­φία του κό­σμου της Αρι­στε­ράς πρέ­πει να ενω­θεί. Αντί να διαι­ρού­με, είναι ανά­γκη να ανα­ζη­τή­σου­με τα υψη­λό­τε­ρα επί­πε­δα σύ­γκλι­σης, για να πα­λέ­ψου­με και να κερ­δί­σου­με μαζί». 

Το δί­λημ­μα που τα­λα­νί­ζει το Μέ­τω­πο συ­νο­ψί­ζε­ται ως «αυ­το­νο­μία για την κα­τά­κτη­ση της ηγε­μο­νί­ας» ή «πλη­θυ­ντι­κή Αρι­στε­ρά για την αλ­λα­γή της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής». Είναι εντυ­πω­σια­κό το γε­γο­νός ότι στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες βα­θιάς κρί­σης του «Ολα­ντρέ­ου», το σχήμα της «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς» πα­ρα­μέ­νει ζω­ντα­νό στην πο­λι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση των ηγε­τών του ΚΚ.

Από την άλλη, το πο­λι­τι­κό σχέ­διο του Με­λαν­σόν στο­χεύ­ει στην ανα­τρο­πή των συ­σχε­τι­σμών υπέρ της «Αρι­στε­ράς της Αρι­στε­ράς». Πη­γαί­νει πέρα από το «υπαρ­κτό τοπίο». Πι­στεύ­ει πως με την πο­λι­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία και με «στα­θε­ρό­τη­τα στις θέ­σεις μας», η «απο­σύν­θε­ση της επί­ση­μης Αρι­στε­ράς» είναι ανα­πό­φευ­κτη. 

NPA

Το NPA (και πα­λιό­τε­ρα η LCR) επέ­με­ναν στα­θε­ρά στη σαφή ρήξη με την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά ως μί­νι­μουμ προ­ϋ­πό­θε­ση για μια μο­νι­μό­τε­ρη πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία με την υπό­λοι­πη Αρι­στε­ρά. Στην προ­σέγ­γι­σή τους απέ­να­ντι στο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς δεν απο­κλεί­ε­ται να έγι­ναν σε­χτα­ρι­στι­κά λάθη. Ωστό­σο οι προει­δο­ποι­ή­σεις τους ότι η ρήξη με την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά δεν έχει ολο­κλη­ρω­θεί και το ΚΚ πα­ρα­μέ­νει «με­τέ­ω­ρο», απο­δει­κνύ­ο­νται βά­σι­μες. Στις επερ­χό­με­νες δη­μο­τι­κές δεν έχει ανα­κοι­νώ­σει μια συ­νο­λι­κή εκλο­γι­κή τα­κτι­κή, αν και έχει προ­χω­ρή­σει σε κά­ποιες το­πι­κές πρω­το­βου­λί­ες συ­νερ­γα­σιών με το Αρι­στε­ρό Κόμμα και άλλες συ­νι­στώ­σες του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς. 

Στη δια­μά­χη που είναι σε εξέ­λι­ξη στο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς, το NPA ανα­γνω­ρί­ζει ότι το άνοιγ­μα του δια­λό­γου γύρω από το δί­λημ­μα «αυ­το­νο­μία ή πλη­θυ­ντι­κή Αρι­στε­ρά» είναι ση­μα­ντι­κό, αλλά προ­σφέ­ρει μια τρίτη απά­ντη­ση: «Αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση στη Σο­σια­λι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση». Αυτή η δια­τύ­πω­ση έχει την αξία της. 

Η «αυ­το­νο­μία» (στον πρώτο γύρο) είναι πα­ρα­πά­νω από κα­λο­δε­χού­με­νη, αλλά αφή­νει ανα­πά­ντη­τα σε ένα βαθμό τα συ­νο­λι­κά ζη­τή­μα­τα των σχέ­σε­ων με τους Σο­σια­λι­στές. Όσον αφορά τις δη­μο­τι­κές συ­γκε­κρι­μέ­να, επι­δί­ω­ξη είναι να εκ­φρα­στεί η αντι­πο­λί­τευ­ση ή μια κα­λύ­τε­ρη δια­πραγ­μά­τευ­ση στον δεύ­τε­ρο γύρο; Συ­νο­λι­κό­τε­ρα έχει να κάνει με το πο­λι­τι­κό σχέ­διο που προ­βάλ­λει ο Με­λαν­σόν, το οποίο δεν απο­κλεί­ει μια «άλλη» πλη­θυ­ντι­κή Αρι­στε­ρά, όπου το Αρι­στε­ρό Μέ­τω­πο θα έχει «κο­ντύ­νει» ση­μα­ντι­κά την επιρ­ροή και το ρόλο των Σο­σια­λι­στών και θα μπο­ρεί να θέτει και δι­κούς του όρους.

Αλλά το βα­σι­κό πρό­βλη­μα που έχει το πο­λι­τι­κό σχέ­διο του Με­λαν­σόν, και το οποίο πρέ­πει να ξε­πε­ρα­στεί, δεν είναι αυτό. Είναι κυ­ρί­ως το ότι ακόμα και στις κα­λύ­τε­ρες στιγ­μές του ο ηγέ­της του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος δια­κα­τέ­χε­ται από έναν ιδιό­τυ­πο «εκλο­γι­κό μεσ­σια­νι­σμό». Εκεί συ­να­ντά τη γραμ­μή του ΚΚΓ να «σέ­βε­ται τις απο­φά­σεις των συν­δι­κά­των», υπο­βαθ­μί­ζει τη ση­μα­σία της «εδώ και τώρα» αντί­στα­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης, τα κα­θή­κο­ντα ορ­γά­νω­σής της από την ίδια την Αρι­στε­ρά. 

Τρί­τος πόλος στο Μέ­τω­πο

Στις δια­μά­χες μέσα στην Αρι­στε­ρά, προ­στί­θε­ται και μια εν­δια­φέ­ρου­σα εξέ­λι­ξη στο εσω­τε­ρι­κό του Με­τώ­που. Τέσ­σε­ρις συ­νι­στώ­σες του, προ­ερ­χό­με­νες από την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά (η FASE, η Convergence et Alternative, η Gauche Anticapitaliste και ένα τμήμα αγω­νι­στών της Gauche Unitaire με τη δια­φω­νία τμή­μα­τος της ηγε­σί­ας) προ­χώ­ρη­σαν στη συ­γκρό­τη­ση ενός τρί­του πόλου με το όνομα «Ensemble» (Μαζί). Οι 4 ορ­γα­νώ­σεις αριθ­μούν μαζί πε­ρί­που 1.500-2.000 αγω­νι­στές και απευ­θύ­νο­νται και στον ρι­ζο­σπα­στι­κό ανέ­ντα­χτο κόσμο που προ­σεγ­γί­ζει το Μέ­τω­πο, αλλά είναι ορ­γα­νω­τι­κά «άστε­γος».

Το ξε­πέ­ρα­σμα του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού αυτών των δυ­νά­με­ων που συμ­με­ρί­ζο­νται κοι­νές πο­λι­τι­κές και η συ­γκρό­τη­ση ενός ορα­τού αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού πόλου πέρα από τους «δύο πυ­λώ­νες» (Αρι­στε­ρό Κόμμα και ΚΚΓ) είναι κα­ταρ­χήν θε­τι­κή εξέ­λι­ξη και μένει να κρι­θεί ο ρόλος της «εντός Με­τώ­που» άκρας Αρι­στε­ράς στις εξε­λί­ξεις.  

Αν και ο Λοράν ζητά να πάψει η «δρα­μα­το­ποί­η­ση» και η πο­λε­μι­κή, η συ­ζή­τη­ση για τις δη­μο­τι­κές απο­τέ­λε­σε ένα μικρό πο­λι­τι­κό σει­σμό μέσα στη γαλ­λι­κή Αρι­στε­ρά και το «τί­πο­τα δεν θα είναι το ίδιο μετά το Πα­ρί­σι» δεν απο­κλεί­ε­ται να μην είναι ρη­το­ρι­κή υπερ­βο­λή του Με­λαν­σόν.

gallia_aristera_diadilosi_2.jpg

Στη 1 Δε­κέμ­βρη, όλες οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς (αυτή τη φορά και η Lutte Ouvriere που δεν το συ­νη­θί­ζει) δια­δή­λω­σαν μαζί μετά από κά­λε­σμα του Με­τώ­που για συ­γκέ­ντρω­ση με σύν­θη­μα «φο­ρο­λο­γι­κή επα­νά­στα­ση», η οποία απαί­τη­σε να φο­ρο­λο­γη­θούν οι πλού­σιοι και να κα­ταρ­γη­θούν οι αυ­ξή­σεις των φόρων που πλήτ­τουν τους φτω­χούς. Ήταν μια μι­κρο­γρα­φία των όσων πρέ­πει να γί­νουν: ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς στο δρόμο και στους αγώ­νες, με ση­μαί­ες ρι­ζο­σπα­στι­κά αι­τή­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης ενά­ντια στους κα­πι­τα­λι­στές, ως αντι­πο­λί­τευ­ση στην κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ. Όπως διε­θνώς, έτσι και στη Γαλ­λία, στη συμ­βο­λή τους σε τέ­τοιους στό­χους θα κρι­θούν όλες οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς.