Η μάχη των ευρωεκλογών και η κυβέρνηση της Αριστεράς

Μετά από τέσσερα χρόνια κοινωνικά καταστροφικών πολιτικών των μνημονίων και δύο χρόνια μετά την οριακή νίκη της ΝΔ στις εθνικές εκλογές, καλούμαστε να τοποθετηθούμε με την ψήφο μας τόσο απέναντι στις πολιτικές επιλογές της κυβερνητικής συμμορίας Σαμαρά και Βενιζέλου όσο και στην ίδια την ΕΕ και τις βαθιά αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές που εκπορεύει για το σύνολο των χωρών-μελών.

Τα μεγάλα ζητήματα των Ευρωεκλογών: λιτότητα, ανεργία και επισφάλεια, ακροδεξιά και φασισμός

Ίσως το πρώτο και σημαντικότερο μήνυμα που πρέπει να σταλεί από την Ελλάδα σε όλους/ες τους/ις εργαζόμενους/ες και τη νεολαία είναι ένα μεγάλο και αποφασιστικό όχι στις πολιτικές λιτότητας που στην κυριολεξία αφήνουν πίσω τους κοινωνικές στάχτες. Οποιαδήποτε πολιτική δύναμη θέλει να λέγεται αριστερή, ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική, δεν μπορεί παρά να θέτει την ανατροπή της λιτότητας ως πρώτιστο καθήκον. Πρέπει να μπει επιτέλους ένα τέλος στις πολιτικές αυτές που καταδικάζουν τη νέα γενιά στην ανεργία και τη διαρκή επισφάλεια (που τείνει να γίνει κανονικότητα για κάθε εργαζόμενο/η), τσακίζοντας τα εργατικά δικαιώματα. Και οφείλουμε να αναδείξουμε ότι αυτή η σκληρά ταξική πολιτική επιλογή της λιτότητας είναι στην πραγματικότητα και η πολιτική συμφωνία της ΕΕ και των αστικών τάξεων της Ευρώπης, δηλαδή η διατήρηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα. Οποιαδήποτε άλλη διαφωνία (εντός του αστικού στρατοπέδου) έχει να κάνει με τον τρόπο «εφαρμογής» της εκμετάλλευσης και όχι με την ίδια την εκμετάλλευση.

Μετά από 4 χρόνια μνημονίων και λιτότητας σε Ελλάδα και Ευρώπη και με πολύ δυναμικές κινητοποιήσεις και εξεγερσιακά ξεσπάσματα, κυρίως μέσω των κινημάτων των πλατειών αλλά και με πολύ μεγάλους εργατικούς κοινωνικούς αγώνες, φαίνεται ότι η Αριστερά πανευρωπαϊκά δεν έχει καταφέρει να εκφράσει πολιτικά τις αντιστάσεις και τους αγώνες, με μοναδικη εξαίρεση την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα διαφαίνεται μια μεγάλη εκλογική δυναμική της ακροδεξιάς αλλά και της συντηρητικής δεξιάς, η οποία σε μεγάλο βαθμό έχει υιοθετήσει (μαζί με τη “σοσιαλδημοκρατία”), ακροδεξιά ατζέντα .

Στη Γαλλία το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν διεκδικέι «στα ίσια» την πρωτιά στις ευρωεκλογές. Ταυτόχρονα έχουμε και άνοδο φασιστικών και νεοναζιστικών κομμάτων όπως η ΧΑ. Ειδικά η κατάσταση στην Ουκρανία, όπου μια φιλο-ΕΕ κυβέρνηση έχει έναν ισχυρό ναζιστικό βραχίονα (και φασίστες στην ίδια την κυβέρνηση), που σπέρνει κυριολεκτικά την τρομοκρατία στην εργατική τάξη της Ουκρανίας (δυτικής και ανατολικής) για να επιβληθεί μια σκληρή δημοσιονομική πολιτική ενάντια στις κοινωνικές ανάγκες, αναδεικνύει δύο πολύ σημαντικά ζητήματα: το πρώτο έχει να κάνει με αυταπάτες περί δημοκρατικής ΕΕ. Η ΕΕ, ως ένας σκληρός ιμπεριαλιστικός μηχανισμός, δε θα διστάσει να συνεργαστεί ακόμα και με δολοφόνους νεοναζί, αποδυόμενη οποιοδήποτε δημοκρατικό προσωπείο. Το δεύτερο έχει να κάνει με τον πραγματικά υπαρκτό κίνδυνο να ξαναζήσουμε τη θηριωδία και τη φρίκη του φασισμου και συνεπώς την αναγκαιότητα της αντιφασιστικής πάλης.

Παρότι η Ουκρανία δεν είναι (ακόμα τουλάχιστον) μέλος της ΕΕ, η συμμετοχή των νεοναζί στην κυβέρνηση αποτελεί στρατηγικής σημασίας ήττα για την εργατική τάξη, τόσο στην Ουκρανία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μια ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία ΝΔ και ΧΑ (ειδικότερα μετά το «Μπαλτάκος gate), θα έδινε λευκή επιταγή στα φασιστικά τάγματα εφόδου να σπέρνουν την τρομοκρατία ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά. Επομένως είναι απολύτως κρίσιμο ο δικαιολογημένος ευρωσκεπτικισμός να μην εκφραστεί από ακροδεξιά, εθνικιστικά, φασιστικά κόμματα αλλά από μια σκοπιά διεθνιστική, ταξική και αντιρατσιστική.

Καμία θυσία για το ευρώ – καμία αυταπάτη για τη δραχμή

Είναι ήδη φανερό ότι η αστική τάξη μπροστά στην πιθανότατη εκλογική συντριβή των κομμάτων της συγκυβέρνησης, θα «ποντάρει» πάνω στον εκβιασμό της εξόδου από το ευρώ, της αποσταθεροποίησης της χώρας σε συνδυασμό με την άθλια προπαγάνδα περί εξόδου από την κρίση (που στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από τη θεσμοποίηση και μονιμοποίηση της λιτότητας). Απέναντι σε αυτόν τον εκβιασμό πρέπει να έχουμε θέση. Ασφαλώς το ίδιο κόλπο δεν ξαναπιάνει τόσο εύκολα, αν αναλογιστεί κανείς μόνο το γεγονός ότι το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούνταν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι θα μας πάρει τα σπίτια και δύο χρονια μετά έρχονται να μας τα πάρουν οι τράπεζες με κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Ωστόσο, πρέπει να επαναλαμβάνουμε σε όλους τους τόνους ότι για εμάς είναι προτεραιότητα η ανατροπή της λιτότητας, η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και αυτό είναι μη διαπραγματεύσιμο. Και εδώ κάπου αρχίζουν τα δύσκολα για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλές επίσημες τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μιλάνε για «σωτηρία της χώρας» μέσα στο ευρώ και ότι δεν αμφισβητούμε τη συμμετοχή και την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή η θέση απέχει όμως πάρα πολύ από τη συνεδριακή απόφαση που λέει «καμιά θυσία για το ευρώ». Στην πραγματικότητα η αποδοχή της «ιερότητας» της παραμονής της χώρας στο ευρώ και στην ΕΕ σημαίνει και αποδοχή των όρων και των πολιτικών της ΕΕ. Εκτός αν κανείς έχει αυταπάτες ότι η Μέρκελ θα χρηματοδοτεί ένα πρόγραμμα ανατροπής της λιτότητας, τη στιγμή που αυτη θεσμοποιείται με το νέο Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας, το ευρωπαϊκό υπερ-μνημόνιο.

Από την άλλη, απόψεις που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ (Αρ. Ρεύμα) αλλά και στο ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που θέτουν ως προϋπόθεση την έξοδο από το ευρώ ή και την ίδια την ΕΕ για την υλοποίηση ενός οποιουδήποτε προοδευτικού πρόγραμματος, είναι προβληματική από τη στιγμή που ουσιαστικά θέτει τον άμεσο αντίπαλο στο υπερεθνικό πεδίο, στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της ΕΕ και όχι στην εγχώρια αστική τάξη. Εδώ πρέπει να ξαναθυμηθούμε τη λενινιστική θεωρία της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και του αδύναμου κρίκου.

Το μέγιστο διεθνιστικό μας καθήκον είναι να ανατρέψουμε εδώ, στη χώρα «μας», τη λιτότητα, να σπάσουμε τον αδύναμο κρίκο που συμπυκνώνει τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις για να «απελευθερώσουμε» τις δυναμικές διάλυσης αυτής της αλυσίδας. Δε θα αναθαρρήσουν άραγε σε ένα ενδεχόμενο κυβέρνησης της Αριστεράς και ανατροπής της λιτότητας οι εργαζόμενοι/ες και η Αριστερά σε άλλες χώρες, όταν στην πράξη θα έχει αμφισβητηθεί ο μονόδρομος των πολιτικών της ΕΕ; Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει όταν αποδέχεσαι το πλαίσιο που σου θέτει ο αντίπαλος και όταν έχεις αυταπάτες ότι θα πεισθούν οι αστικές τάξεις στην Ευρώπη να σταματήσουν να εντείνουν την εκμετάλλευση των εργατικών τους τάξεων. Αυτό θεωρούμε ότι συμπυκνώνεται πολύ καλά στο σύνθημα «Καμιά θυσία για το ευρώ – Καμιά αυταπάτη για τη δραχμή».

Η ΕΕ δε μεταρρυθμίζεται, αλλά ανετρέπεται! Αν οραματιζόμαστε μια Ευρώπη των λαών, των εργαζομένων, της δημοκρατίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης, δεν μπορεί παρά να οραματιζόμαστε μια Ευρώπη σοσιαλιστική. Μια τέτοια Ευρώπη δεν μπορεί παρά να οικοδομηθεί πάνω στα συντρίμια της σημερινής ΕΕ.

Το πολιτικό στοίχημα των ευρωεκλογών και η κυβέρνηση της Αριστεράς

Ο κόσμος της Αριστεράς, ο κόσμος του κινήματος, τα τελευταία δύο χρόνια έχει δώσει πάρα πολλές μάχες, χωρίς όμως να έχει καταφέρει κάποια σημαντική νίκη, λόγω αφενός του ανεπαρκούς συντονισμού των αγώνων αλλά και εξαιτίας της έλλειψης κάποιου ουσιαστικού κινηματικού σχεδίου με πολιτική προοπτική. Αυτό με τη σειρά του είναι λογικό να καλλιεργεί μια απογοήτευση στα εργατικά λαϊκά στρώματα, που σε γενικές γραμμές αναμένουν τις εκλογές «για να τους διώξουν», αφού με τα υπόλοιπα εργαλεία δεν έχουν κερδίσει κάτι. Από τη σκοπιά μιας κινηματικής ανθάρρησης και μιας αντικαπιταλιστικής πολιτικής προοπτικής σε ρήξη με τις πολιτικές της ΕΕ και της κυβερνητικής συμμορίας των Σαμαρά-Βενιζέλου, η εκλογική συντριβή των μνημονιακών δυνάμεων και ο εκλογικός θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος.

Είναι μονόδρομος όμως και για το πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης της Αριστεράς. Αν την επόμενη μέρα των εκλογών η ΝΔ βγει λίγο πολύ αλώβητη, θα σημαίνει συναίνεση στη συνέχιση της λιτότητας και θα σπείρει την απογόητευση στον κόσμο μας. Επιπλέον μέσα από μια τέτοια απευκταία εξέλιξη, είναι πολύ πιθανή μια εδραίωση και επιβεβαίωση της γραμμής συμβιβασμού στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, μια καθαρή εκλογική ανήκει αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμα και άμεσης ανατροπής αυτής της κυβέρνησης, που θα κρατήσει ζωντανές τις πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό καθαρής κυβέρνησης της Αριστεράς και οχι μιας ψευδεπίγραφης κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, η οποία θα υλοποιήσει ένα πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής και θα συπερασπίζεται αταλάντευτα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Έχουμε μπροστά μας μια ιστορική ευκαιρία να βάλουμε τέλος στις πολιτικές που καταστρέφουν τις ζωές μας και να δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε όλη την Ευρώπη. Να κάνουμε το πρώτο βήμα της ανατροπής, να ανοίξουμε το δρόμο για το σοσιαλισμό, τη μόνη απάντηση μας απέναντι στην καπιταλιστική παρακμή και βαρβαρότητα.