Η νέα ταινία του Βέλγου σκηνοθέτη Ζακό Βαν Ντορμέλ προσφέρει μια ευεργετική έξοδο ευφορίας σε όσους και όσες θελήσουν να δουν την ταινία.
Ο Ντορμέλ μας εισάγει χωρίς περιστροφές στον αστείο και φανταστικό κόσμο του. Ο Θεός, ένας σχετικά ηλικιωμένος άντρας με φθαρμένα και ατημέλητα ρούχα, βαριέται και... αποφασίζει να δημιουργήσει τις Βρυξέλλες! Όμως κάτι λείπει στην πόλη αυτή και στις άλλες μεγαλουπόλεις, οπότε αποφασίζει να δημιουργήσει τον άνθρωπο. Ο κόσμος ελέγχεται από τον υπερ-υπολογιστή του Θεού περιτριγυρισμένο από χαώδη σε αριθμό συρτάρια με τα αρχεία των ανθρώπων, και όλα αυτά σ’ ένα δωμάτιο στο οποίο έχει πρόσβαση μόνο ο Θεός, ο οποίος αρέσκεται να δημιουργεί κανόνες που κάνουν δύσκολη τη ζωή των ανθρώπων για να διασκεδάζει! Ο γιος του Ιησούς έχει θυσιαστεί γι’ αυτόν αλλά έχει και μια αδελφή, την Εά, ενώ η σύζυγος του Θεού είναι μια καλόκαρδη νοικοκυρά που δεν μιλά ποτέ. Κάποια στιγμή η Εά καταφέρνει να μπει στο δωμάτιο του Θεού και χακάρει τον υπολογιστή του, στέλνοντας σε όλους τους ανθρώπους τις ημερομηνίες θανάτου τους, γεγονός που δημιουργεί τεράστιες αναταραχές, μεταβολές και ευτράπελες καταστάσεις στις ζωές των ανθρώπων. Στη συνέχεια η Εά δραπετεύει από το σπίτι της και κατεβαίνει στον κόσμο των ανθρώπων με σκοπό να βρει έξι αποστόλους και να γράψει μια νέα Καινή Διαθήκη, σαν αυτή του αδελφού της. Μόνο που η Εά αγνοεί βασικά πράγματα για τον κόσμο. Ο Θεός, έξαλλος με τις αταξίες της κόρης του, την ακολουθεί στον κόσμο των ανθρώπων με σκοπό να την επαναφέρει στο σπίτι και να αποκαταστήσει την τάξη στον υπερ-υπολογιστή του και στους ανθρώπους.
Ο Ντορμέλ αποδομεί με χιούμορ και ανατρεπτικό πνεύμα όλο το οικοδόμημα της παραδοσιακής αντίληψης για το Θεό και τα «ιερά και όσια» της χριστιανικής θρησκείας. Με αφορμή το δικό του «τρελό» σενάριο, ο Ντορμέλ δημιουργεί μια ταινία γεμάτη καινοτόμες ιδέες, δημιουργική φαντασία, τρυφερότητα για τους ανθρώπους και τις αδυναμίες τους, και κυρίως σαρκαστικό (και μερικές φορές μακάβριο) χιούμορ υψηλού επιπέδου στα όρια του σουρεαλισμού. Ταυτόχρονα, μέσα από τις προσπάθειες της Εά να βρει τους αποστόλους της, έχοντας επιλέξει τυχαία κάποιους ανθρώπους από τα αρχεία του Θεού, σχολιάζει διάφορα επίκαιρα ζητήματα του καιρού μας όπως ο ρατσισμός, οι άστεγοι, οι μετανάστες, η ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία και έρωτα και η πάροδος του χρόνου χωρίς ουσία στις ζωές των ανθρώπων. Παράλληλα, με τη χρήση των χρωμάτων, κάποιων «ονειρικών» σκηνών και επιλεγμένων ειδικών εφέ, καταφέρνει απολύτως να δημιουργήσει ατμόσφαιρα αισθητικά και θεματικά «φευγάτης» ταινίας, που όμως πατά γερά σ’ ένα μεστό και ευφυές σενάριο και συνοδεύεται από τις πειστικές ερμηνείες των ηθοποιών του στο κλίμα της ταινίας.
Η «Ολοκαίνουργια Καινή Διαθήκη» είναι μια ευχάριστη και σοφιστικέ επιλογή για ταινία που μας δίνει μερικές όμορφες ιδέες για το πώς μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα τη ζωή μας και να αποκτήσουμε ουσιαστικές σχέσεις συντροφικότητας και αγάπης με τους ανθρώπους που θα επιλέξουμε ως φίλους και συντρόφους. Ταυτόχρονα, μας καλεί να σκεφτούμε για τον εαυτό μας και τις τελεσίδικα θνητές μας υπάρξεις και να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο στις ζωές μας.
