(απομαγνητοφώνηση, από τη συνέντευξη Τύπου στις 4/9 στο ΤΕΕ)

Κυ­ρί­ες και κύ­ριοι δη­μο­σιο­γρά­φοι,

φίλες και φίλοι,

συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,

Με πρω­τό­γνω­ρη συ­γκί­νη­ση και ανεί­πω­τη τιμή υπο­δέ­χο­μαι την ομό­φω­νη πρό­τα­ση για την υπο­ψη­φιό­τη­τά μου στον Δήμο της Αθή­νας, τόσο από τις τρεις αυ­το­διοι­κη­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις, όσο και από πλειά­δα συ­νερ­γα­ζό­με­νων αγω­νι­στών και αγω­νι­στριών που ολο­έ­να διευ­ρύ­νε­ται και με­γα­λώ­νει. Και η αί­σθη­ση της τιμής και της συ­γκί­νη­σης απορ­ρέ­ει όχι από κά­ποια προ­σω­πι­κή μου φι­λο­δο­ξία (τέ­τοιες δεν είχα ποτέ, όσα χρό­νια είμαι στο κί­νη­μα), αλλά γιατί άν­θρω­ποι με βαριά ιστο­ρία και προ­σφο­ρά, όπως αυτοί που προη­γή­θη­καν στο βήμα, και όπως κα­θέ­νας από τους δια­κό­σιους σα­ρα­ντα­πέ­ντε υπο­ψη­φί­ους που έχω την τιμή να με πλαι­σιώ­νουν, καθώς και πολ­λοί άλλοι συ­να­γω­νι­στές που στη­ρί­ζουν την κί­νη­ση αυτή, κά­νουν το βήμα της υπέρ­βα­σης και μου δεί­χνουν το μή­νυ­μα ότι με θε­ω­ρούν ικανό και άξιο να προ­σω­πο­ποι­ή­σω την ανά­γκη για ένα πολύ με­γα­λύ­τε­ρης κλί­μα­κας πο­λι­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα, γιατί τέ­τοιες δυ­στυ­χώς είναι όχι οι φι­λο­δο­ξί­ες, αλλά οι ανά­γκες που το υπα­γο­ρεύ­ουν. Και γι’ αυτό πα­ρα­με­ρί­ζω κάθε προ­σω­πι­κή μου συ­στο­λή και πολύ γρή­γο­ρα εκτο­πί­ζω την αί­σθη­ση της τιμής, προ­σλαμ­βά­νο­ντας την αί­σθη­ση της ευ­θύ­νης για αυτό το οποίο προ­σπα­θού­με να κά­νου­με.

Οι δη­μο­τι­κές εκλο­γές που θα γί­νουν σε έναν μήνα είναι εκλο­γές σε ένα γκρί­ζο φόντο, γε­μά­το απο­κα­ΐ­δια, ρα­τσι­σμό, οι­κο­νο­μι­κή λε­η­λα­σία, πο­λε­μι­κή απει­λή, φα­σι­στι­κή και ρα­τσι­στι­κή απει­λή και προ­σπά­θεια επα­να­φο­ράς του να­ζι­στή κα­τά­δι­κου, σε μια Αθήνα που συ­μπυ­κνώ­νο­νται όλες οι κυ­ρί­αρ­χες αστι­κές πο­λι­τι­κές που εκ­φρά­ζουν τα κα­πι­τα­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Και προ­τού ανα­φερ­θώ λίγο πιο συ­γκε­κρι­μέ­να σε αυτά, να πω ότι οι δη­μο­τι­κές εκλο­γές δεν είναι το­πι­κές εκλο­γές, δεν είναι εκλο­γές δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας, δεν είναι εκλο­γές για τα «επι­μέ­ρους». Αυτός ο δια­χω­ρι­σμός των κε­ντρι­κών πο­λι­τι­κών προ­βλη­μά­των από τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές τους συ­νέ­πειες είναι εκ του πο­νη­ρού, μπο­ρεί κά­ποιοι αφε­λώς να το πι­στεύ­ουν και στους χώ­ρους της Αρι­στε­ράς, αλλά εάν κα­θί­σου­με να δούμε τα ζη­τή­μα­τα της αυ­το­διοί­κη­σης, όλα αυτά που ανέ­φε­ραν οι προη­γού­με­νοι ομι­λη­τές, που απο­τε­λούν τους άξο­νες της συ­γκυ­ρί­ας στην οποία βρι­σκό­μα­στε, αλλά και τους άξο­νες της στο­χο­θε­σί­ας μας, θα δούμε ότι το κα­θέ­να από αυτά εκ­πο­ρεύ­ε­ται από μία κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή επι­λο­γή που υλο­ποιεί­ται βε­βαί­ως και στον χώρο της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης και ότι η αντί­στα­ση σε αυτά, ακόμα και από αυ­τούς που δεν το συ­νει­δη­το­ποιούν, ση­μαί­νει αντί­στα­ση σε αυτές τις επι­λο­γές. Συ­νο­ψί­ζο­ντας και συ­νο­μο­λο­γώ­ντας όσα λέ­χθη­καν ήδη από τους προ­λα­λή­σα­ντες, θα ήθελα να ει­σφέ­ρω ότι οι κύ­ριοι άξο­νες της ει­κό­νας αυτής της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου στην Αθήνα είναι οι εξής :

Πρώτα απ’ όλα, είναι η επι­δρο­μή της πο­λι­τι­κής του κε­φα­λαί­ου στην οι­κο­νο­μι­κή λε­η­λα­σία και την εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των και όρων αμοι­βής και ερ­γα­σί­ας, άμεσα και έμ­με­σα, άμεσα για όσους ερ­γά­ζο­νται στον Δήμο, για τους συμ­βα­σιού­χους που δεν μο­νι­μο­ποιού­νται, για τις απο­λύ­σεις που δεν αντι­κα­θί­στα­νται με νέες προ­σλή­ψεις και έμ­με­σα με τον μα­ρα­σμό των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών του Δήμου, που πα­ρέ­χο­νται στους κα­τοί­κους του γιατί ο Δήμος, πριν πάμε στις πό­λεις, στους δρό­μους και στα κτή­ρια, είναι ένα σύ­νο­λο κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών που τον έχει κα­τα­κτή­σει η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και που για τον Δήμο της Αθή­νας, και για κάθε Δήμο λίγο ή πολύ, ση­μαί­νει δη­μο­τι­κά ια­τρεία, ση­μαί­νει παι­δι­κές χαρές, παι­δι­κοί σταθ­μοί, βρε­φο­νη­πια­κοί σταθ­μοί, βο­ή­θεια στο σπίτι, αθλη­τι­σμός, δομές αστέ­γων, δομές το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νων, λέ­σχες φι­λί­ας, ΚΑΠΗ, κα­θα­ριό­τη­τα, πρά­σι­νο, , πάρκα, λόφοι, κα­θα­ριό­τη­τα, γη­ρο­κο­μείο, ξε­νώ­νες κα­κο­ποι­η­μέ­νων γυ­ναι­κών και δομές υπο­δο­χής θυ­μά­των έμ­φυ­λης και εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας, κοι­νω­νι­κοί λει­τουρ­γοί, κοι­νω­νι­κή υπη­ρε­σία, σχο­λι­κές επι­τρο­πές, σχο­λι­κά κτί­ρια σχο­λεία, νη­πια­γω­γεία, συ­ντή­ρη­ση, τε­χνι­κές υπη­ρε­σί­ες και άλλα. Όλα αυτά υπο­βαθ­μί­ζο­νται, λει­τουρ­γούν χωρίς επαρ­κή στε­λέ­χω­ση και στην πράξη ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο οι υπη­ρε­σί­ες που πα­ρέ­χο­νται και που όλο και λι­γο­στεύ­ουν πα­ρα­χω­ρού­νται σε ιδιώ­τες και γί­νο­νται αντι­κεί­με­νο ιδιω­τι­κών έργων με έμ­φα­ση στο πρά­σι­νο και στα τε­χνι­κά έργα.

Το δεύ­τε­ρο : Η επι­δρο­μή του του­ρι­στι­κού και κα­τα­σκευα­στι­κού κε­φα­λαί­ου, η οποία επι­χει­ρεί έναν μια πο­λε­ο­δο­μι­κή αλ­λο­τρί­ω­ση και έναν πρω­τό­γνω­ρο του­ρι­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό του κέ­ντρου της πόλης και των γει­το­νιών του και την με­τα­τρο­πή του σε ντε­κόρ και χώρο εξυ­πη­ρέ­τη­σης του­ρι­στι­κών δια­δρο­μών σε βάρος των κα­τοί­κων, των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των ανα­γκών τους.

 Τρί­τον, η στε­γα­στι­κή κρίση, που είναι πρω­τό­γνω­ρη για την Αθήνα τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες, η εκτό­ξευ­ση των τιμών των ενοι­κί­ων και η έλ­λει­ψη προ­σφο­ράς στέ­γης προ­σφε­ρό­με­νης για πρώτη κα­τοι­κία, γιατί προ­τι­μώ­νται τα AirBnB και οι βρα­χυ­χρό­νιες μι­σθώ­σεις. Μαζί με την απει­λή των εξώ­σε­ων και των πλει­στη­ρια­σμών πρώ­της κα­τοι­κί­ας. Και εκεί χρειά­ζε­ται πα­ρέμ­βα­ση. Πα­ρέμ­βα­ση για να διεκ­δι­κη­θεί νο­μο­θε­τι­κό φρένο στις τιμές των μι­σθω­μά­των, νο­μο­θε­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση για πε­ριο­ρι­σμούς στην χρήση των AirBnB, και για την απα­γό­ρευ­ση των πλει­στη­ρια­σμών πρώ­της κα­τοι­κί­ας.

Τέ­ταρ­το, η επι­δρο­μή του κε­φα­λαί­ου στη ζωή μας εκ­φρά­ζε­ται με την κα­τα­στρο­φή χώρων πρα­σί­νου και δη­μο­σί­ων χώρων, την μεί­ω­ση του πρα­σί­νου, την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση και εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση των δη­μο­σί­ων χώρων και την με­τα­τρο­πή και αυτών, μι­κρών και με­γά­λων, σε χώ­ρους του­ρι­στι­κής ατρα­ξιόν. Από τον «Με­γά­λο Πε­ρί­πα­το», που στα πολλά που θα μπο­ρού­σε να πει κα­νέ­νας, ένα θα πω, για όσους δεν το ξέ­ρουν : Ότι απο­φα­σί­στη­κε και ανα­τέ­θη­κε χωρίς κα­νέ­να δια­γω­νι­σμό και χωρίς καμία δια­βού­λευ­ση, με την επί­κλη­ση μιας διά­τα­ξης στη νο­μο­θε­σία δη­μο­σί­ων έργων περί κα­τε­πεί­γο­ντος ως μέσο προ­στα­σί­ας των πο­λι­τών από τον κο­ρο­ναϊό, για να έχου­νε τάχα μου λω­ρί­δα να περ­πα­τά­νε στην Πα­νε­πι­στη­μί­ου. Χωρίς φυ­σι­κά, μην ψά­ξε­τε να βρεί­τε αν υπήρ­ξε καμία γνω­μο­δό­τη­ση της Επι­τρο­πής Προ­στα­σί­ας Δη­μό­σιας Υγεί­ας, αυτά πια τα ξέ­ρου­με και από τις απα­γο­ρεύ­σεις των δια­δη­λώ­σε­ων τον Δε­κέμ­βριο του 2020 που πή­γα­με και στο κρα­τη­τή­ριο. Και απο­δεί­χθη­κε ότι δεν υπήρ­χε καμία τέ­τοια γνω­μο­δό­τη­ση. Καθ’ υπέρ­βα­ση αρ­μο­διό­τη­τας της Πε­ρι­φέ­ρειας, που είναι δικιά της η Πα­νε­πι­στη­μί­ου, και ας αφήσω το κό­στος, που είναι 1,9 δις., διότι το πρω­τεύ­ον είναι ότι και τζά­μπα να γι­νό­τα­νε αυτό, βλά­πτει και δεν ωφε­λεί την Αθήνα και εξυ­πη­ρε­τεί μο­νά­χα του­ρι­στι­κές δια­δρο­μές και το θε­α­θή­ναι, διότι κα­νέ­νας φυ­σι­κά δεν έχει την διά­θε­ση να περ­πα­τά­ει, Αθη­ναί­ος, δίπλα σε καυ­σα­έ­ρια και λε­ω­φο­ρεία, και γιατί αν ένας δρό­μος στην Αθήνα έχει πε­ζο­δρό­μια με­γά­λα, αυτός είναι η Πα­νε­πι­στη­μί­ου και δεν χρεια­ζό­τα­νε. Παρ’ όλ’ αυτά, πλη­ρώ­θη­καν 5.700€ για κάθε πα­γκά­κι, 33.000€ για κάθε ζαρ­ντι­νιέ­ρα, και πάμε τώρα στις εκλο­γές με μια Πα­νε­πι­στη­μί­ου γε­μά­τη χώ­μα­τα και μπάζα.

Πέμ­πτο η κα­τα­στο­λή και η αστυ­νο­μο­κρα­τία, με τα Εξάρ­χεια γε­μά­τα λα­μα­ρί­νες και αστυ­νο­μι­κούς σε ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρη βάση, όπως και ο Στρέ­φης, την ώρα που τα σε­ξι­στι­κά εγκλή­μα­τα και τα ρα­τσι­στι­κά εγκλή­μα­τα γί­νο­νται ανε­νό­χλη­τα και οι γει­το­νιές της Αθή­νας είναι ανοι­χτές σε κάθε ρα­τσι­στι­κή συμ­μο­ρία και υπο­δέ­χο­νται, ετοι­μά­ζο­νται να υπο­δε­χθούν και τον πο­λι­τι­κό τους εκ­φρα­στή στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές. Βλέ­πε­τε, όλα τα σύ­νο­ρα φρου­ρού­νται, φυ­λάσ­σο­νται από FRONTEX, πε­ρι­πο­λί­ες, λι­με­νι­κά, συ­νο­ριο­φύ­λα­κες, φρά­χτης Έβρου. Οι πρό­σφυ­γες πνί­γο­νται στην θά­λασ­σα, καί­γο­νται στην στε­ριά και συ­κο­φα­ντού­νται ως εμπρη­στές, αλλά οι Κρο­ά­τες έρ­χο­νται και δο­λο­φο­νούν μέχρι την Νέα Φι­λα­δέλ­φεια και οι συμ­μο­ρί­ες στον Πε­ρισ­σό δο­λο­φο­νούν επί­σης. Και στην σω­ρεία των εγκλη­μά­των έμ­φυ­λης βίας, γυ­ναι­κο­κτο­νί­ας και εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας, δεν υπάρ­χει καμία ου­σια­στι­κά πρό­λη­ψη.

Εκτο, είναι ακόμα η εγκα­τά­λει­ψη ολό­κλη­ρων πε­ριο­χών της πίσω αυλής της πόλης, και η πα­ρά­λει­ψη οποιου­δή­πο­τε σχε­δί­ου ανά­πλα­σης δεν έχει ακόμα υπα­γο­ρευ­τεί από το ιδιω­τι­κό κε­φά­λαιο για τις ανά­γκες του. Πράγ­μα­τι, αυτή η πε­ριο­χή, θέλω να ευ­χα­ρι­στή­σω όλους τους προ­λα­λή­σα­ντες και άλ­λους πολ­λούς, γιατί μου έκα­ναν την τιμή χθες να πάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ σε όλες τις γει­το­νιές της Αθή­νας. Πολλά θα είχα να πω, ένα από τα πιο συ­γκλο­νι­στι­κά είναι ότι όλη αυτή η πε­ριο­χή που είναι ανά­με­σα σε Ακα­δη­μία Πλά­τω­νος, Ελαιώ­να και Κη­φι­σό, το κατ’ ευ­φη­μι­σμόν παλιά λε­γό­με­νο «Βιο­μη­χα­νι­κό Πάρκο» είναι ένας χώρος εγκα­τά­λει­ψης, μα­ρα­σμού, που θα μπο­ρού­σε να γίνει μια ανά­πλα­ση εκεί για ένα σχέ­διο βιώ­σι­μης κα­τοι­κί­ας, χώρων πρα­σί­νου και κοι­νό­χρη­στων χώρων, αλλά δεν γί­νε­ται και πα­ρα­μέ­νει όπως είναι γιατί ακόμα το με­γά­λο κε­φά­λαιο δεν έχει δια­μορ­φώ­σει τα σχέ­δια του. Τα δια­μορ­φώ­νει εν μέρει βέ­βαια, θα κά­νουν το γή­πε­δο του Πα­να­θη­ναϊ­κού στον Βο­τα­νι­κό με 120 εκα­τομ­μύ­ρια από το Τα­μείο Ανά­καμ­ψης, λεφτά τα οποία υπο­τί­θε­ται πρέ­πει να δί­νο­νται για δομές υγεί­ας και έργα προ­στα­σί­ας της κοι­νω­νί­ας από τον κο­ρο­ναϊό. Αλλά θα δο­θούν για αυτό που το 2008 ακυ­ρώ­σα­με την διπλή ανά­πλα­ση για να πάει τώρα το γή­πε­δο του Πα­να­θη­ναϊ­κού εκεί.

Και ακόμα για να με­τα­φερ­θούν και τα δι­κα­στή­ρια του Πρω­το­δι­κεί­ου από την Ευ­ελ­πί­δων και να χτι­στούν κι άλλα δι­κα­στή­ρια ανά­με­σα στο Εφε­τείο και στο Ει­ρη­νο­δι­κείο, για να τσι­με­ντο­ποι­η­θεί κι άλλο αυτή η γει­το­νιά, για να επι­βα­ρυν­θεί κυ­κλο­φο­ρια­κά και άλλο και έναν αν­θρώ­πι­νο χώρο, τον μόνο που δια­θέ­τουν τα ελ­λη­νι­κά δι­κα­στή­ρια, προ­φα­νώς να τον αδειά­σου­νε, διότι κι αυτός είναι ένα φι­λέ­το για ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση. Δίπλα στην Πλα­τεία Πρω­το­μα­γιάς, που δεν θα πάει μόνο το μετρό που χρό­νια το διεκ­δι­κού­σα­με, αλλά και γρα­φεία και ερ­γο­τά­ξια της ΑΤ­ΤΙ­ΚΟ ΜΕΤΡΟ.

Κοντά σ’ αυτά, το Πάρκο Δρα­κο­πού­λου, επί­σης με λα­μα­ρί­νες και αστυ­νο­μι­κούς, που οι κά­τοι­κοι μπό­ρε­σαν με την κι­νη­το­ποί­η­ση τους και έσω­σαν τα δέ­ντρα, και αυτό που κάνει ο Δή­μαρ­χος όμως που το πα­ρα­χω­ρεί για οχτώ χρό­νια στον Ερυ­θρό Σταυ­ρό συ­νι­στά αναί­ρε­ση του κοι­νό­χρη­στου χα­ρα­κτή­ρα του, ση­μαί­νει ότι κα­θί­στα­ται αντι­κεί­με­νο συ­ναλ­λα­γής και ση­μαί­νει ότι οι­κο­δο­μεί τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις (αυτό θέλει) για να ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί και ανοι­κο­δο­μη­θεί μετά.

Να πω ακόμα για το ΜΕΤΡΟ των Εξαρ­χεί­ων ότι ετοι­μά­ζε­ται να κα­τα­στρέ­ψει μια ολό­κλη­ρη πόλη, που οι κά­τοι­κοι με τους αγώ­νες τους μέχρι στιγ­μής έχου­νε σώσει τα δέ­ντρα, καθώς οι ερ­γα­σί­ες δεν έχουν φτά­σει μέχρι εκεί και καθώς και η Αρ­χαιο­λο­γι­κή Υπη­ρε­σία εξέ­φρα­σε την αντί­θε­ση της με την διε­νέρ­γεια των ερ­γα­σιών.

Να πω για τον Στρέ­φη, ο οποί­ος τα μισά του δέ­ντρα είναι ξε­ρα­μέ­να και τα άλλα μισά μι­σο­ξε­ρα­μέ­να, γιατί είναι ασυ­ντή­ρη­τα, και που από τις επα­νει­λημ­μέ­νες πα­ρεμ­βά­σεις έχει χαθεί το ανά­γλυ­φο του εδά­φους του, έχει γε­μί­σει χώ­μα­τα και έχουν κα­τα­στρα­φεί πάρα πολλά ση­μεία, βρά­χοι, δέ­ντρα κλπ,

Και να πω βέ­βαια ότι, εκτός απ’ όλα αυτά, ζούμε σε μια πόλη αβί­ω­τη, χωρίς πε­ζο­δρό­μια χωρίς έστω και μικρά κα­τα­φύ­για από την κλι­μα­τι­κή κρίση, χωρίς φω­τι­σμό, χωρίς προ­σβα­σι­μό­τη­τα ΑΜΕΑ, χωρίς ελεύ­θε­ρους χώ­ρους και ελεύ­θε­ρους δρό­μους με κυ­ριαρ­χία του ΙΧ, και μια πόλη στην οποία όσες φορές έχει υπάρ­ξει η αντί­στα­ση των κα­τοί­κων, έχει πε­τύ­χει μι­κρές νίκες, ακόμα και από κα­τοί­κους που δεν συμ­με­ρί­ζο­νται κατ’ ανά­γκη τις δικές μας από­ψεις.

Είναι αναμ­φι­σβή­τη­το, φίλες και φίλοι, ότι αυτά τα οποία συμ­βαί­νουν στην Αθήνα είναι απο­τέ­λε­σμα κε­ντρι­κών πο­λι­τι­κών επι­λο­γών, τόσο όσον αφορά τις οι­κο­νο­μι­κές πο­λι­τι­κές, όσο και την κλι­μα­τι­κή κρίση και τις συ­νέ­πειες της, και στον λε­γό­με­νο «υπο­κει­με­νι­κό πα­ρά­γο­ντα» θα ήθελα να επι­ση­μά­νω το εξής, το οποίο θα πρέ­πει να μας ευαι­σθη­το­ποι­ή­σει για να κάνει την δια­φο­ρά :

Πολύς κό­σμος του αγώνα, της Αρι­στε­ράς, των κι­νη­μά­των, της πάλης στα επι­μέ­ρους στις γει­το­νιές, αι­σθά­νε­ται απο­γοη­τευ­μέ­νος από τα εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, όποιες και αν ήταν οι πο­λι­τι­κές του επι­λο­γές. Αλλά η ζωή ευ­τυ­χώς δεν εξε­λίσ­σε­ται με μια μη­χα­νι­στι­κή, νο­μο­τε­λεια­κή εξέ­λι­ξη η οποία να επι­βε­βαιώ­νει τις στα­τι­στι­κές όλο και προς την επαύ­ξη­ση των με­γε­θών τους και καμία φορά μέσα από το γκρί­ζο η ζωή έχει την τάση να γεν­νά­ει το πρά­σι­νο. Ένα τέ­τοιο πρά­σι­νο είναι η ομο­φω­νία των τριών αυ­το­διοι­κη­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων, πα­ρα­τά­ξε­ων με με­γά­λη ιστο­ρία και προ­σφο­ρά η κα­θε­μία, που πραγ­μα­τι­κά αι­σθά­νο­μαι ότι επαυ­ξά­νει την θέση μου ευ­θύ­νης από την οποία κα­λού­μαι να υπη­ρε­τή­σω το εγ­χεί­ρη­μα αυτό, να αυ­το­πε­ριο­ρι­στούν, να υπη­ρε­τή­σουν την ενό­τη­τα και να επι­λέ­ξουν έναν τρόπο συλ­λει­τουρ­γί­ας ο οποί­ος δίνει την λει­τουρ­γία όχι μόνο για την ενό­τη­τα, αλλά για την υπέρ­βα­ση, για την συ­γκρό­τη­ση, για την προ­ο­πτι­κή και για την διεύ­ρυν­ση, χωρίς να χά­νε­ται ο προ­σα­να­το­λι­σμός μας. Ο προ­σα­να­το­λι­σμός μας είναι πάντα και ο στό­χος μας, το λο­γό­τυ­πο που βλέ­πε­τε, να δια­λύ­σου­με το μαύρο κτή­ριο του τσι­μέ­ντου και της ασφάλ­του και να φτά­σου­με στο κόκ­κι­νο αστέ­ρι.

Εί­μα­στε μία πα­ρά­τα­ξη, ένας συν­δυα­σμός στον οποί­ον θα πα­ρα­κα­λέ­σω και δη­μό­σια να μην ξα­να­κού­σω και να μην ξα­να­δια­βά­σω την λέξη «επι­κε­φα­λής», γιατί δεν έχου­με επι­κε­φα­λής. Η λει­τουρ­γία μας είναι συλ­λο­γι­κή και ισό­τι­μη. Ο τί­τλος του υπο­ψη­φί­ου Δη­μάρ­χου αντι­στοι­χεί στην θε­σμι­κή μας υπο­χρέ­ω­ση να εμ­φα­νί­σου­με μια ιδιό­τη­τα που αντι­στοι­χεί με εκεί­νες που ανα­λαμ­βά­νει κά­ποιος που θέλει να συμ­με­τά­σχει στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές και σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν απο­τυ­πώ­νει ιε­ραρ­χή­σεις με­τα­ξύ μας, υφι­στα­μέ­νους και προϊ­στα­μέ­νους, γιατί τέ­τοιες σχέ­σεις δεν υπάρ­χουν. Η ισο­τι­μία και η συλ­λο­γι­κό­τη­τα της λει­τουρ­γί­ας μας υπη­ρε­τεί­ται και από το γε­γο­νός ότι και σή­με­ρα ο ομι­λών δε­σμεύ­ε­ται στην αρχή της εναλ­λα­γής και στο πρό­σω­πο του υπο­ψη­φί­ου Δη­μάρ­χου.

Ο στό­χος του συν­δυα­σμού μας είναι να μπο­ρέ­σει να υπη­ρε­τή­σει νι­κη­φό­ρα τρεις ανά­γκες :

Την ανά­γκη του κό­σμου που υπε­ρα­σπί­ζε­ται την ζωή του, τις γει­το­νιές, τα κι­νή­μα­τα, το πε­ρι­βάλ­λον, τα ερ­γα­σια­κά του δι­καιώ­μα­τα να μπο­ρέ­σει να αγω­νι­στεί, να διευ­ρύ­νει τις μι­κρές του νίκες και μέσα από τα κε­κτη­μέ­να και την αυ­το­πε­ποί­θη­ση που προ­κύ­πτει από αυτές, να επι­διώ­ξει τις με­γα­λύ­τε­ρες που θα έρ­θου­νε άμα έρθει η μικρή.

Την ανά­γκη του κό­σμου του αντι­φα­σι­στι­κού αγώνα, της αντι­ρα­τσι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, της κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, να φρά­ξει τον δρόμο στις να­ζι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες, να επι­διώ­ξει ξανά την κα­τα­δί­κη της Χρυ­σής Αυγής, να επι­διώ­ξει την κα­τα­δί­κη των δο­λο­φό­νων του Σα­χτάρ και του Κα­τσου­ρή και να κλεί­σει τον δρόμο σε κάθε φα­σι­στι­κή συμ­μο­ρία, σε κάθε ρα­τσι­στι­κό έγκλη­μα, σε κάθε σε­ρί­φη του Έβρου και αλλού.

Και την ανά­γκη του κό­σμου της Αρι­στε­ράς, της οι­κο­λο­γί­ας, των κι­νη­μά­των, του πο­λι­τι­σμού, της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, των αντι­στά­σε­ων, της ερ­γα­σί­ας και της νε­ο­λαί­ας να νιώ­σει ότι έχει ένα στή­ριγ­μα που ενώ­νει, που συν­θέ­τει, που οδη­γεί, που εμπνέ­ει, που συ­γκρο­τεί και που μπο­ρεί να αντι­στρέ­ψει αυτήν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, να ορ­θώ­σει ανά­στη­μα στους να­ζι­στές, να στα­θεί ίσος προς ίσον απέ­να­ντι σε αυ­τούς από τους οποί­ους εκ­πο­ρεύ­ο­νται τα αστι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και το αυ­το­διοι­κη­τι­κό τους προ­σω­πι­κό και να διεκ­δι­κή­σει αυτό που έτσι και αλ­λιώς εκ­φρά­ζει : Την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία των κα­τοί­κων της πόλης και να την κάνει και δη­μο­τι­κή πλειο­ψη­φία.

Δεν εί­μα­στε ένας πε­ρι­θω­ρια­κός συν­δυα­σμός που αρ­κεί­ται στο 3%. Εκ­φρά­ζου­με την πλειο­ψη­φία της πόλης και θα την διεκ­δι­κή­σου­με. Ευ­χα­ρι­στώ.

Αθήνα, 4.9.2023

Κώ­στας Πα­πα­δά­κης